Πώς έζησα το πρωτάθλημα του ΠΑΟ στο βόλεϊ ως γυμναστής της ομάδας
Ο Βαγγέλης Πολυμερόπουλος καταθέτει ψυχή γράφοντας για την εμπειρία του ως γυμναστής του πρωταθλητή Παναθηναϊκού στο βόλεϊ.
- 16 ΙΟΥΛ 2020
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά στον αθλητισμό από το να κερδίζεις τίτλους με την ομάδα της καρδιάς σου. Η φετινή χρονιά για την ομάδα βόλεϊ του Παναθηναϊκού είναι ιστορική. Πήρε πρώτα το Λιγκ Καπ και πριν λίγες μέρες κέρδισε και το πρωτάθλημα Ελλάδος μετά απο 14 χρόνια έχοντας πολύ μικρότερο μπάτζετ από τους συνδιεκδικητές. Οι 2 αυτοί τίτλοι δώσανε ακόμα μεγαλύτερη χαρά στους φιλάθλους διότι κατακτήθηκαν απέναντι στον αιώνιο αντίπαλο. Πολλοί με ρώτησαν ποιο ήταν το μυστικό της επιτυχίας. Η απάντηση για μένα είναι μια: είμαστε μια δεμένη οικογένεια, στην οποία έχω την τύχη να είμαι ο γυμναστής.
Στις αρχές του αγωνιστικού έτος, κατά το Σεπτέμβρη και ενώ είχαμε ξεκινήσει προετοιμασία, οι πιο πολλοί γνώστες του αθλήματος μου λέγανε ότι το πρωτάθλημα θα κριθεί απέναντι στον Ολυμπιακό και στον ΠΑΟΚ. Η απάντηση μου σε αυτό ήταν “παιδιά, μην μας ξεγράφετε, οι παίκτες μας είναι σε καλή κατάσταση, δουλεύουν σαν σκυλιά και με λίγη τύχη θα διεκδικήσουμε τίτλους”.
Δεν ήταν λόγια εντυπωσιασμού, το αντίθετο, πίστευα κάθε λέξη. Η ομάδα είχε κάτι μαγικό, όλοι οι παίκτες μαζί με το προπονητικό τιμ είχαν ‘κουμπώσει’ άψογα μεταξύ τους, σαν κομμάτια που δημιουργούν το ιδανικό παζλ. Η ιδιοκτησιακή σταθερότητα ήταν η κόλλα σε αυτό το παζλ και έπαιξε τεράστιο ρόλο, ίσως το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης γι’ αυτούς τους τίτλους ανήκει στον Δημήτρη Γιαννακόπουλο. Όχι μόνο ήταν συνεχώς δίπλα στην ομάδα αλλά την κατάλληλη στιγμή έκανε κίνηση-ματ με την απόκτηση του Τσάσιτς και άλλαξε όλες τις αγωνιστικές ισορροπίες.
Αυτή η χρονιά σίγουρα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί νορμάλ. Η δίμηνη καραντίνα άλλαξε το σχεδιασμό όλων των ομάδων. Το έργο των γυμναστών δεν έγινε απλά δύσκολο αλλά ‘δρόμος σε αχαρτογράφητα νερά’. Οι δύο μήνες είναι ένα τεράστιο χρονικό διάστημα απραξίας για έναν αθλητή. Όταν έληξε η καραντίνα δεν είχα ιδέα τι θα συναντήσω από πλευράς αθλητικής φυσικής κατάστασης.
Αναρωτιόμουν πώς θα μπορούσα σε μόλις 2-3 εβδομάδες να συμμαζέψω τους αθλητές. Υπήρχε ένα τεράστιο ρίσκο, δεν είχαμε κανένα περιθώριο τραυματισμού μιας και ο διαγώνιος μας δεν επέστρεψε στην Ελλάδα από την Σερβία, άρα ήμασταν μείον έναν σημαντικό παίκτη. Και εδώ έρχεται και κολλάει η λέξη οικογένεια. Οι παίκτες φρόντισαν τον εαυτό τους με προγράμματα τα οποία εκτελούσαν στο σπίτι, δεν πήραν κιλά και είχαν απίστευτη όρεξη για δουλειά.
Στο μυαλό όλων υπήρχε μόνο η εξής πρόταση: “είναι τεράστια ευκαιρία να πάρουμε το πρωτάθλημα”. Πρωτεργάτης του θαύματος είναι ο κόουτς Ανδρεόπουλος. Δεν είναι μόνο προπονητής αλλά και ένας άνθρωπος που φροντίζει για τους παίκτες του. Για τα πιτσιρίκια της ομάδας είναι σαν δεύτερος πατέρας και για τον γιο του ο πιο σκληρός κριτής. Η δουλειά του δεν τελειώνει ποτέ με την λήξη της προπόνησης. Είχε συνεχώς επικοινωνία με όλους κατά την διάρκεια της καραντίνας και φρόντιζε πάντα να υπάρχει υψηλό ηθικό.
Όλο το τεχνικό τιμ έχει ένα πρωτόγνωρο χαρακτηριστικό για τον επαγγελματικό αθλητισμό, δεν είναι μόνο επαγγελματίες αλλά άνθρωποι που έχουν κυριολεκτικά ματώσει για τον Παναθηναϊκό και αγαπάνε την ομάδα σαν οπαδοί από μικρά παιδιά. Αυτό πέρασε και στους παίκτες. Για τον Σωτήρη Πανταλέων δεν χρειάζεται να πούμε λόγια, τα 20 χρόνια στην ομάδα μιλάνε από μόνα τους.
Ο μικρός Ανδρεόπουλος απέδειξε από τα 17 του ότι στην Ελλάδα πρέπει να δίνονται ευκαιρίες στα πιτσιρίκια, ειδικά όταν αυτά δίνουν όλη τους την ψυχή για την ομάδα. Η αγάπη όλων μας για τον Παναθηναϊκό μπολιάστηκε στους ξένους. Σε κάθε πόντο πανηγύριζαν λες και ήταν χρόνια οπαδοί. Όλοι οι παίκτες ήταν ενωμένοι σαν γροθιά προστατεύοντας οι μεγαλύτεροι τα πιτσιρίκια και ενίοτε δίνοντας κάποιες ‘σφαλιάρες’, έτσι για να επέλθει η προσγείωση. Κανείς ποτέ δεν παραπονέθηκε για κούραση, κανείς ποτέ δεν έκανε κοπάνα, κανείς δεν έβαλε τον εαυτό του πάνω απο την ομάδα. Αυτό ήταν και το μυστικό της επιτυχίας. Σαφώς και τα οικονομικά δεδομένα παίζουν τεράστιο ρόλο, την οικογένεια όμως δεν την αγοράζεις αλλά την χτίζεις, και τότε είναι κάτι μαγικό.
