Πώς γίνεται να ανυπομονεί κανείς για τα Σαρακοστιανά;
Με φάβα, χαλβά και καλαμαράκι, δεν ενθουσιάστηκε ποτέ κανείς.
- 2 ΜΑΡ 2020
Σέβομαι την Καθαρά Δευτέρα, όπως σέβομαι και κάθε αργία. Ειδικά τη συγκεκριμένη, που έχει την ευλογία να κάνει αυτό που λέει και το όνομά της, να πέφτει δηλαδή πάντα Δευτέρα, δίνοντάς μας έτσι την ευκαιρία για ένα εγγυημένο τριήμερο το χρόνο.
Η συγκεκριμένη ημέρα μάλιστα διαθέτει ακόμη μια πολύ σπουδαία ιδιότητα: σηματοδοτεί τη λήξη της Αποκριάς, που πραγματικά, αν είσαι πάνω από 12 χρονών μου μοιάζει αδιανόητο πώς γίνεται να σου φαίνεται διασκεδαστική. Ίσα-ίσα που η φυλάκιση δύο ετών στους καρναβαλιστές που αποφασίστηκε ως έκτακτο μέτρο λόγω του κορονοϊού, δεν θα με χαλούσε καθόλου να καθιερωθεί ως ένα μόνιμο μέτρο.
Μέχρι εκεί όμως. Άντε, να βάλω στα θετικά της και τη λαγάνα. Αλλά φτάνει, μέχρι εδώ, δεν πρόκειται να πω άλλη καλή κουβέντα. Γιατί πραγματικά, δεν βρίσκω τίποτα όμορφο στο να αμολάς καλούμπα και να τρέχεις προσπαθώντας να μείνει ένας χαρταετός στον αέρα (και δεν έβρισκα ούτε μικρός) και σίγουρα, ΣΙΓΟΥΡΑ, δεν βρίσκω τίποτα ωραίο στο σαρακοστιανό τραπέζι.
Ναι, μου αρέσει και το χταπόδι και τα καλαμαράκια και γενικά τα θαλασσινά, αλλά αν πω ότι ανυπομονώ να φτάσει η μέρα που θα στρωθεί μπροστά μου το τραπέζι με την ταραμοσαλάτα, το χώμα τον χαλβά και τα ντολμαδάκια, ε θα είμαι τουλάχιστον υπερβολικός.
Έτσι κι αλλιώς, ο μόνος λόγος που έχει καθιερωθεί να τρώμε όλα αυτά την συγκεκριμένη ημέρα είναι επειδή ξεκινάει η νηστεία. Αν δεν τηρείς την νηστεία (πραγματικά ξέρω ελάχιστους που την τηρούν, ειδικά όλη τη Σαρακοστή), τότε δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να υποβάλλεις τον εαυτό σου στην υποχρέωση να τρως κάθε χρόνο τέτοια μέρα τα ίδια πράγματα.
Χίλιες φορές μια όμορφη Κυριακή σε ένα ουζερί στην παραλία και με λιγότερο κόσμο παρά να περιμένεις με τις ώρες για να φας λίγη φάβα και μερικές ελιές. Ευχαριστούμε για την ξεκούραση και τις εκδρομές Καθαρά μας Δευτέρα, τα υπόλοιπα κράτα για σένα.
