Πώς το Λέστερ κατάφερε να μου αλλάξει τη ζωή

Αντί εισαγωγής

Εκείνη την εποχή, την άνοιξη του 2011 εργαζόμουν σε γνωστό μουσικό κανάλι των Αθηνών. Μετρούσα ένα χρόνο στα αθηναϊκά media, ένιωθα μπερδεμένος και τρομακτικά απογοητευμένος καθώς έκανα τα πρώτα μου βήματα στην εγχώρια τηλεοπτική αγορά, μια ‘βιομηχανία’ στην οποία μέχρι και σήμερα κυριαρχούν γερασμένα μυαλά, αναχρονιστικές ιδέες και αναγωγή του trash σε προϊόν υψηλής εμπορικής αξίας.

Καθώς μια φωνή μέσα στο κεφάλι μου φώναζε “συνέχιζε να παριστάνεις οτι δουλεύεις, παρακολουθώντας βίντεο με πιωμένα κορίτσια και softcore sex, γνώρισε τα κορίτσια που περιφέρονται γύρω σου και κάνε ζωή που θα θυμίζει Californication” αποφάσισα να κάνω το ακριβώς αντίθετο, αυτό που αποτελούσε απωθημένο μου επί σειρά ετών και με ιντρίγκαρε όσο τίποτα εκεί έξω: ένα μεταπτυχιακό στα media, στην Αγγλία.

Καινοτομίες

Ήμουν 27 ετών, είχα κάποιες μικρές οικονομίες στην τράπεζα, δεν μπορούσα καν να μπω σε διαδικασίες αιτήσεως φοιτητικού δανείου γα σπουδές σε αγγλικό πανεπιστήμιο. Εκείνη την εποχή έπεσε στα χέρια μου ένα κείμενο σπουδών εξ’ αποστάσεως, από το Icon Consulting Agency: ισότιμα δικαιώματα με τους κατόχους κάθε βρετανικού μεταπτυχιακού, προαιρετικές παρακολουθήσεις μαθημάτων στην Αγγλία και παράλληλα, υποχρεωτικά εβδομαδιαία σεμιναρια υπό τη διδασκαλία συνεργαζόμενων αγγλόφωνων λεκτόρων στην Ελλάδα.

Μπορούσα να εργαζόμαι στην Ελλάδα και να σπουδάζω στην Αγγλία, ταυτόχρονα. Ακουγόταν μαγικό. Με μια υπογραφή, έμπαινα κατευθείαν στο πρώτο μου ακαδημαικό εξάμηνο σπουδών του τομέα Media and Communications. Βρισκόμουν στην Ελλάδα, αλλά όλα ήταν αυστηρά και τυπικά, σαν τις βροχές, τα showers που πέφτουν στα ανατολικά Midlands, πιστά στο ραντεβού τους, κάθε πρωί, μεσημέρι, απόγευμα και βράδυ.

Oι Σπουδές

Από την πρώτη μέρα είχα στην κατοχή μου:

• τους βασικούς κανονισμούς δημιουργίας και παράδοσης εργασιών.
• το πρόγραμμα των τεστ και των εργασιών κάθε εξαμήνου.
• μια συνολική περιγραφή του προγράμματος σπουδών.
• φύλλα αξιολόγησης των καθηγητών (ναι, μπορούσες να αξιολογήσεις τον καθηγητή σου).
• βιβλία για κάθε μάθημα προς εξέταση.
• στοιχεία επικοινωνίας του καθηγητή που θα αναλάμβανε τη δουλειά μου, όπως και στοιχεία επικοινωνίας των αναπληρωτών καθηγητών που θα συνεπικουρούσαν στην βαθμολόγηση της δουλειάς μου.

Στα μάτια μου, τα περισσότερα από τα παραπάνω έγγραφα, αρχικά θύμισαν την ελληνική πανεπιστημιακή γραφειοκρατεία: τα έβαλα στην άκρη και ξεκίνησα να γράφω την πρώτη μου εργασία. H καθημερινή παρουσίας της Ινδής – μεγαλωμένης στην Αγγλιά- καθηγήτριας μου μέσω Skype και e-mail, ήταν κάτι που επίσης αντιμετώπισα με τυπικότητα.

Με καλούσε να δώσω απόλυτη προσοχή στο βιβλίο κανονισμών και να διαβάσω κάθε οδηγία πολλές φορές, πριν ξεκινήσω να γράφω εργασίες. Ένιωθα πως υποτιμούσα την 28χρονη, ενήλικη νοημοσύνη μου και την άκουγα τυπικά, είχαμε και δουλειές το επόμενο πρωί. Όπως μπορείς να υποψιαστείς, η πρώτη μου εργασία είχε αποτέλεσμα αρνητικό: 48/100 και υποχρεωτική εκ νέου παράδοση της σε μειωμένο χρονικό διάστημα.

Οι κανόνες

Γνωρίζω πόσο συντηρητικό ακούγεται, αλλά σπουδάζοντας στην Αγγλία, μαθαίνεις πρώτα απ’ όλα να υπακούς σε κανόνες, σχεδόν σε εμμονικό βαθμό. Δεν μπορείς να τους ερμηνεύσεις κατά το δοκούν, δεν μπορείς να αυτοσχεδιάσεις με βάση αυτούς. Αν οι κανόνες σου λένε πως πρέπει να απαντήσεις στην ερώτηση “από τι αποτελείται η μπύρα”, δεν μπορείς να γράψεις μια απάντηση που να αναφέρει π.χ., το ουίσκι.

Διαφορετικά, θα κοπείς. Αν σου ζητηθεί να μιλήσεις για την μπύρα χρησιμοποιώντας μια συγκεκριμένη βιβλιογραφία, τότε πρέπει να επικαλεστείς μόνο αυτήν, όχι να μπεις στο αγαπημένο σου blog και να κοπιάρεις κάτι σχετικό. Διαφορετικά θα κοπείς. Αν πιστεύεις πως οι βαθμολογητές σου είναι ιδιαίτερα αυστηροί και σε αδικούν, ναι, το πανεπιστήμιο θα δεχτεί την διαμαρτυρία σου. Αρκεί όμως να έχεις σαφή, πειστικά επιχειρήματα που να αποδεικνύουν την αδικία. Κανείς δεν ενδιαφέρεται να ακούσει την γκρίνια σου.

Φυσικά και βίωσα αυτή τη διαδικασία και επιχείρησα να ‘δώσω’ την καθηγήτρια μου στον επικεφαλής του προγράμματος, ο οποίος και με διαβεβαίωσε πως αν μπορούσα να αποδειξω ότι υπήρξε κακή ακαδημαϊκή δουλειά, θα με αναλάμβανε νέος καθηγητής. Δεν είχα δυνατά επιχειρήματα, δεν προχώρησα τη διαδικασία, ζήτησα συγνώμη από την καθηγήτριά μου,η οποία δεν το σχολίασε ποτέ. Μόνο μου ζήτησε να της δώσω επιτέλους μια εργασία με πραγματικά καλή δουλειά. Έχοντας κοπεί σε τρεις εργασίες σερί, έχοντας επαναλάβει το δεύτερο από τα τέσσερα εξάμηνα των σπουδών μου, ξεκινούσα το τρίτο εξάμηνο με το θριαμβευτικό 59/100.

Διπλωματική εργασία

Το καλοκαίρι του 2013 δεν πήγα πουθενά, σε κανένα νησί, καμία εκδρομή. Η μοναδική μου ψυχαγωγία ήταν ένας σκληρός δίσκος με όλα τα επεισόδια του ‘The Wire’ και μια σειρά από 7 διαφορετικές συνδρομές σε αμερικάνικες εφημερίδες.

Σε αυτές τις εφημερίδες ευρείας κυκλοφορίας βάσισα την έρευνα μου για την αντιμετώπιση του ‘Obamacare’ από τα αμερικάνικα media, που ήταν και το θέμα της διπλωματικής μου. Μέσα Σεπτεμβρίου, ακριβώς την ημέρα της έναρξης της προθεσμίας για την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των διπλωματικών εργασιών, λάμβανα γράμμα (ναι, γράμμα) από το πανεπιστήμιο, που μου ανακοίνωνε πως η εργασία μου είχε βαθμολογηθεί με 56/100 και με καλούσε για την ορκομωσία μου ως μεταπτυχιακού φοιτητή.

Την ίδια μέρα, η καθηγήτρια μου, μαζι με δυο συν-βαθμολογητές, μου έστελναν από κοινού απάντηση-βαθμολόγηση της εργασίας βήμα προς βήμα, λέξη προς λέξη, κανόνα προς κανόνα, εξηγώντας μου τι ήταν λάθος και είχε κοπεί και τι ήταν ‘remarkably good’ εντός της εργασίας μου. Ήταν, χωρίς υπερβολή, η ωραιότερη μέρα της ζωής μου. Τίποτα απ’ όσα είχαν συμβεί εκείνα τα χρόνια, οι μειώσεις μισθών, οι προσβολές από προϊστάμενους, οι φιλόδοξες δουλειές που κόβονταν χωρίς λόγο, ακόμα και εκείνη η απόλυσή μου, που είχε κρατήσει ενάμιση μήνα, δεν είχαν νόημα. Όταν μέσα σε μια κολασμένη εποχή, στο ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, μπορείς να διακρίνεις μια αξία και να την υπηρετήσεις, η ίδια η λέξη ‘νόημα’ αποκτά επιτέλους ένα νόημα που αξίζει πραγματικά.

Το Leicester!

Βρίσκεται στα Ανατολικά Midlands, πολύ κοντά στο Birmingham, στο Coventry, στο Petersborough και στο Nottingham. Έχει περίπου 330.000 κατοίκους, με διαχρονική βιομηχανική παράδοση στον τομέα της κλωστοϋφαντουργίας, ενώ αρκετές γνωστές βρετανικές φίρμες με εργοστάσια μηχανικών κατασκευών, όπως η Jones and Shipman και η Richard Engineering, εμπιστεύονται ως ‘νέο αίμα’ τους απόφοιτους μηχανολογίας των του πανεπιστημίου του Leicester, αλλά αυτούς του εξίσου φημισμένου De Montfort, που επίσης εδρεύει στην πόλη.

Το Leicester ανέκαθεν λάτρευε την ομώνυμη ομάδα και στα γεμάτα ομίχλη και ακραία μαυρίλα, χειμωνάτικα Σαββατοκύριακά του, μπορούσες πάντα να βρεις μια παμπ στο κέντρο της πόλης, με ένα σωρό τρελούς οπαδούς να πίνουν pints και να φωνάζουν κατά τη διάρκεια ενός ντέρμπι με την Birmingham ή την Coventry και ύστερα να φεύγουν γελώντας, αγκαλιασμένοι για τα σπίτια τους.

Τις δυο φορές που το επισκέφθηκα, βίωσα μια πόλη πολυεθνική, με Ινδούς, Κορεάτες, Ιταλούς, Ισπανούς, ήρθα στα χέρια με τρελούς Άγγλους (ήταν οπαδοί της Coventry) και έκανα υπέροχες, μεθυσμένες, συζητήσεις για τους Leicester-ο-αναθρεμμένους Kasabian, για το ποδόσφαιρο, για τους ‘wankers’ καθηγητές που δεν περνάνε άτομο αν δεν ξεπατωθεί στο διάβασμα, κουτσομπόλεψα Κύπριους συμφοιτητές (σόρι παιδιά, μα κανένας δεν σας συμπαθούσε;), απομονώθηκα από τις καριερίστριες, βαρετές wannabe-στελέχη συμμαθήτριες μου (σήμερα καθιερωμένα στελέχη της διαφήμισης και του marketing στην Ελλάδα) και δάκρυσα από συγκίνηση όταν άκουσα το πρώτο beat του εκκλησιαστικού οργάνου που μας καλούσε να προσέλθουμε στη σκηνή του αμφιθεάτρου για την ορκομωσία μας.

Ήξερα πως και ο σπουδαίος Έλληνας λέκτορας που με είχε βοηθήσει σε αυτή την προσπάθεια, ο Dr, Κωσταντίνος Παντίδος, πανηγύριζε μαζί μου, έστω και με δική του έδρα την Αθήνα.  Στο τέλος, κατά την απονομή του μεταπτυχιακού μου, ο πρύτανης δεν είπε καν σωστά το όνομα μου. Αλλά τι σημασία έχουν όλα αυτά, όταν λίγο πριν από τα 30 αποκτάς όνειρα ξανά;