Ποτέ δεν ξεχνάς τον πρώτο σου αυνανισμό

Τα ελληνικά αντρικά περιοδικά της τελευταίας 20ετίας είχαν πολλά τραγικά ελαττώματα. Για αυτό και -σχεδόν- ξόφλησαν. Ένα πράγμα όμως που ήξεραν να κάνουν καλά (ειδικά κάποια από αυτά) είναι αφιερώματα στην μαλακία. Συνήθως με την κλασική εικόνα του γυμνού Κωνσταντίνου Τζούμα. Για αυτό και δεν θα προσπαθήσω να ξεπεράσω τις ‘επικές’ σοφίες που έχουν γραφτεί σε αυτά, παρά μόνο να καταθέσω την δική μου 20ετή εμπειρία.

Ένας ανεξήγητος λεκές στο δόξα πατρί του faux μπουχάρα χαλιού του σαλονιού και το ξύλο με την ξύλινη κουτάλα μαγειρέματος που έφαγα εξαιτίας του, το επόμενο μάλιστα πρωινό μετά τα 12α γενέθλιά μου, ήταν η πρώτη μου  γλυκόπικρη εμπειρία στο άθλημα του αυνανισμού.

Για όλα φταίει η Ειρήνη. Δεν ήταν σε καμία περίπτωση η πιο όμορφη κοπέλα της 1ης γυμνασίου του 7ου γυμνασίου Καλλιθέας. Αλλά ήταν η μοναδική που δέχτηκε να χορέψει μαζί μου blues. Παρόλο που ήταν το δικό μου πάρτι γενεθλίων και θα έπρεπε να έχω όποια θέλω.

Μην φανταστείς ότι χρειάστηκε να κάνει και κάτι ιδιαίτερο. Απλά την έσφιξα λίγο παραπάνω όσο χορεύαμε ώστε να νιώσω το περίγραμμα του στήθους της πάνω μου. Και μετά, όταν έφυγαν όλοι, έβαλα στο μυαλό μου και έπαιξε replay η ανάμνηση.

Τα επόμενα χρόνια της ζωής μου πέρασαν ανέμελα. Με πολύ διάβασμα, πολύ παιχνίδι και πολύ αυνανισμό (ένεκα του πάνω ορόφου του videoclub Blue της Θησέως, επί χρόνια άτυπο στέκι της παρέας μου) , αφού γκόμενα άργησε να μου καθίσει.

Παρόλο που πήγαινα ευλαβικά κατηχητικό -είχε κανονικό ποδοσφαιράκι, μπάλες και δεκάδες επιτραπέζια – ποτέ μου δεν ‘ψήθηκα’ με το παραμύθι περί τυφλότητας. Ενώ επειδή το δέρμα μου ήταν πάντοτε σχεδόν σαν σοκολάτα υγείας, δεν είχα κανένα πρόβλημα με τα γνωστά σπυράκια που βγάζουν μάτι ότι την ‘αρμέγεις’ τακτικά την πέρδικα.

Τότε, πριν πιάσω γκόμενα, πίστευα ότι ο αυνανισμός είναι κάτι προσωρινό. Όπως τα σιδεράκια που φορούσα. Αλλά και μετά, που βρέθηκε μια χριστιανή να ξεχαρμανιάσω πάνω της (μερικές φορές και πέντε φορές την μέρα) δεν μου πήγαινε καρδιά να σταματήσω.

Για την ακρίβεια τον χρησιμοποιούσα ως πρελούδιο στο σεξ, ως τρόπο να σταματήσω να εκσπερματώνω πριν καν προλάβει η παρτενέρ να βγει από το ασανσέρ που την έφερνε στο πατρικό μου.

Αλλά όχι, ποτέ μου δεν έφτασα στο σημείο να πηδήξω -αλά American Pie- μια μηλόπιτα.

Μέχρι το σημείο αυτό ο αυνανισμός ήταν για μένα περισσότερο ένστικτο, παρά συνειδητοποιημένη πράξη αγάπης προς τον εαυτό μου. Ή, το πιο σημαντικό, ένας τρόπος να καθαρίζει το μυαλό και να ντιλάρεις με ότι πρόβλημα αντιμετωπίζεις στην σωστή του διάσταση.

Στην λογική τράβα μια γρήγορη για να μην κάνεις μια μεγάλη.

Αυτή είναι μια πολύ σημαντική (ίσως η σημαντικότερη) παράμετρος του θέματος που κατάλαβα και έκανα πράξη με το που πήγα στο στρατό (για την ακρίβεια ναυτικό). Παρότι ήμουν και προστάτης οικογενείας και τσάτσος, υπήρχε ένα δίμηνο στην αρχή που είχα βρεθεί ξεκρέμαστος στα αγγούρια.

Όπου ‘αγγούρια’ ήταν οι γερμανικές βάρδιες στο κατάστρωμα αντιτορπιλικού των 40ς, με τους παλιούς να έχουν περάσει τόσο άσχημα που το μόνο που δεν μας έκαναν –ως τρόπος να ξεσπάσουν- ήταν να μας βαράνε σκαμπίλια και ροχάλες ταυτόχρονα. 

Όπως καταλαβαίνει όποιος το έχει ζήσει, καθισμένος στην πάνω κουκέτα του αντιτορπιλικού, με τους σωλήνες και το ταβάνι να σου γλείφουν τα μαλλιά, πολύ απλά δεν έχεις χώρο να αυνανιστείς.

Όμως, αν είναι ένα πράγμα ο αυνάνας, αυτό είναι πολυμήχανος. Σαν τον Οδυσσέα. Οπότε και εγώ τα κατάφερα, δέκα μέρες μετά την πρώτη φορά που ανέβηκα στο πλοίο, κατά την διάρκεια μιας βάρδιας. Ξημερώματα. Με θέα το βουνό που δεσπόζει πάνω από τον Ναύσταθμο Σαλαμίνας. Και ενώ φορούσα -ένεκα ψοφόκρυου- διπλό παντελόνι, τριπλές κάλτσες, δυο πουλόβερ, μπουφάν, γάντια και μάσκα του σκι στο πρόσωπο.

Όταν με το καλό τελείωσα, δέκα δευτερόλεπτα πριν μου γίνει εφοδία, είδα ξαφνικά την θητεία μου αλλιώς. Συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να παίρνω από το καρτοτηλέφωνο κάθε μέρα την μάνα μου και να της λέω πως θα αυτοκτονήσω (σ.σ. δεν το εννοούσα, απλά την σπίνταρα για να βρει βύσμα).

Και άρχισα να δέχομαι στωικά ότι μου επιφύλασσε κάθε μέρα. 

Με άλλα λόγια, ο αυνανισμός μου (αυτός ο ένας και άλλοι που ακολούθησαν) με έφερε στα ίσα μου.

Και από τότε σταμάτησα να ντρέπομαι για την χειρωνακτική μου εργασία και άρχισα να το αντιμετωπίζω όπως ακριβώς και το μασάζ.

Μια πολυτέλεια με την οποία είχα δικαίωμα να ανταμείψω τον εαυτό μου όταν είχα μια ιδιαίτερη κουραστική ή αγχωτική μέρα.

Και πάντοτε αφού είχα εκπληρώσει τις υποχρεώσεις μου ως εργαζόμενος, γκόμενος, σύντροφος και αργότερα σύζυγος.

Όσον αφορά το τελευταίο, το πόσο συχνά αυνανίζεται (ή πως νοιώθει όταν το κάνει) κάποιος που είναι παντρεμένος ή σε μόνιμη σχέση, δεν θα μιλήσω εγώ. Ειδικά από την στιγμή που ο Louis C.K. μπορεί να τα πει τόσο, μα τόσο καλύτερα.

Αν και το θέμα εδώ είναι να μην παραδεχθείς ποτέ στο έτερον σου ήμισυ ότι το κάνεις. Ακόμη και αν το history του browser σου είναι φουλαρισμένο με youporn, x-hamster και λοιπά καλούδια.

Εκτός και αν είναι τόσο προχώ ώστε να συνειδητοποιήσει ότι ο δικός σου αυνανισμός δεν αποτελεί ένδειξη ότι κάτι πάει στραβά στην σχέση σας, αλλά ένας τρόπος να της μείνεις πιστός.

Αλλά τα είπαμε και στην αρχή. Κανείς δεν σε καταλαβαίνει τόσο καλά όσο η χούφτα σου.

Ακόμη και αν πρόκειται για την γυναίκα της ζωής σου.