Πού ήσουν όταν έπεσαν οι Δίδυμοι Πύργοι;

Είναι από τις στιγμές που μπορούν να χωρίσουν τη ζωή σου σε πριν και μετά. Μπορεί να χρειάζεσαι ώρες για να θυμηθείς τι έκανες μια μέρα πριν την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, ή πιθανότατα δε θα θυμηθείς ποτέ. Τη στιγμή όμως που τα δύο αεροπλάνα χάνονταν στο World Trade Center, η Ιστορία πάγωσε το χρόνο για όλους και μας φωτογράφισε σε μια συγκεκριμένη σκηνή.

Οι συντάκτες του ΟΝΕΜΑΝ ανακαλούν στη μνήμη τους αυτές τις σκηνές:

Τσαλαβουτούσε στα ρηχά ο Πάνος Κοκκίνης

Στα γραφεία του Max στον Γέρακα, την εποχή που μόλις είχα πρωτοξεκινήσει να δουλεύω στα περιοδικά. Αν δεν κάνω λάθος ήταν ακριβώς την μέρα που έπρεπε να παραδώσω το πρώτο μου δοκιμαστικό άρθρο για το ‘πως να γίνεις gay σε 30 κινήσεις’. Ένα κομμάτι για το οποίο μάλιστα είχα χρειαστεί την πολύτιμη συμβουλή της 17χρονης Νίκης Χάγια, κολημμένης τότε ανεπανόρθωτα με οτιδήποτε είχε το logo του Paul Frank, που από τότε είχε την σχετική ευχέρεια. Εννοείται πως είχαμε πέσει όλοι πάνω από τη μοναδική οθόνη τηλεόρασης που υπήρχε στο γραφείο. Αν και, για να είμαι ειλικρινής, δεν μπορούσα τότε να φανταστώ τι ακριβώς θα συμβεί μετά. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν να φύγω γρήγορα για να συναντήσω το τότε κορίτσι μου και νυν σύζυγο και μητέρα της κόρης μου.

Στον καναπέ του σπιτιού του ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Αδερφή στην Ιταλία, γονείς στο δρόμο για Θεσσαλονίκη και είχα φωνάξει τους φίλους μου να αράξουμε σπίτι. Ήμουν μόνος στον καναπέ στο έκτακτο που έδειξε το πρώτο αεροπλάνο να πέφτει. Κοίταζα την τηλεόραση σαν βλάκας με ένα μικρό ρίγος για κάτι που συντελείται και είναι πολύ μεγαλύτερο από εμένα. Θυμάμαι να ανοίγω την πόρτα στα παιδιά και με το που καθόμαστε και τους εξηγώ τι είχε γίνει να πέφτει και το δεύτερο σε live μετάδοση. Ως κλασικά βλαμμένα 17χρονα οι αντιδράσεις μας ήταν ποικίλες. Από το να σκεφτόμαστε ότι βλέπουμε μια πολεμική ταινία μέχρι να καταστρώνουμε σενάρια επανόδου της Σοβιετικής Ένωσης για να κατατροπώσει τις ΗΠΑ. Όπως και να ‘χει δεν είχαμε τις αντιδράσεις που έπρεπε σε ένα γεγονός που άλλαξε δραματικά τη ζωή του καθενός από εμάς, σε κάθε γωνιά του πλανήτη και έδωσε στις ΗΠΑ την χαμένη τους ταυτότητα.

Στη δουλειά ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Ήταν μεσημέρι. Νομίζω Τρίτη. Όχι νομίζω, είμαι σίγουρος ότι ήταν Τρίτη. Ήμουν στα γραφεία του Supersport (μετέπειτα Nova) και ναι δούλευα από τότε, ναι για αυτό πλέον με αποκαλούν “το ίντερνετ”. Θυμάμαι ότι όλες οι οθόνες γέμισαν αμέσως με πύργους και καπνούς. Σταματήσαμε να δουλεύαμε για αρκετή ώρα και στήναμε πηγαδάκια μπροστά από τις τηλεοράσεις. Όπου και να πήγαινες έβλεπες το ίδιο: 5-6 άτομα μαζεμένα να παρακολουθούν, συνήθως με ανοιχτό το στόμα, επαναλαμβάνοντας φωνήεντα (“α”, “ο”), φθόγγους και εκφράσεις με νόημα “τι στο διάολο συνέβη μόλις τώρα”. Μετά συζητούσαμε, οι υπεύθυνοι του site δηλαδή όχι εγώ, απλά έβαλα πρώτο πληθυντικό για να δείξω λίγο πιο παραγωγικός, πως θα το καλύψουμε. Ήταν μια από τις σπάνιες φορές που μπήκε κεντρικό, ένα θέμα μη αθλητικό. Στην αρχή μια μαύρη φωτογραφία και μετά οι πύργοι γεμάτοι καπνούς. Δεν θυμάμαι τον τίτλο, πάντως ήταν κάτι σαν “τι στο διάολο συνέβη μόλις τώρα”.

Αραχτός στον καναπέ του ο Γρηγόρης Μπάτης

Θυμάμαι πως είχα χυθεί στον καναπέ. Κι όταν γράφω “χυθεί” το εννοώ. Από τις στιγμές που γίνεσαι ένα με το συμπαθέστατο και βολικό αυτό έπιπλο. Ήταν καλοκαίρι, τα σχολεία δεν είχαν ξεκινήσει (θα πήγαινα Δευτέρα Λυκείου) και έχοντας κερδίσει τη μάχη της τηλεόρασης με όχι και τόσο δημοκρατικούς τρόπους από την μικρότερη αδερφή μου, χάζευα ό,τι έδειχνε και απολάμβανα τις τελευταίες ημέρες πριν από τα κουδούνια, τα θρανία, τις εξετάσεις, τις αποβολές και τις κοπάνες. Σ’ όλα αυτά τα ωραία, ανέμελα και ξεκούραστα προσθέστε και το γεγονός της φάσης “Μόνο στο σπίτι”. Όνειρο δηλαδή. Εκεί λοιπόν που ζούσα τις τελευταίες λεύτερες μέρες, ξάφνου διεκόπη το πρόγραμμα της τηλεόρασης και στις οθόνες έπαιζαν εικόνες πρωτόγνωρες. Αεροπλάνα να πέφτουν πάνω σε ουρανοξύστες και μάλιστα το δεύτερο χτύπημα να το βλέπουμε LIVE. Όλα έμοιαζαν με αμερικάνικη ταινία. Τι ειρωνεία;

Η πρώτη σκέψη ήταν (κλασικά) δυσάρεστη. Ανάθεμα στην απαισιόδοξη πλευρά του ανθρώπου. Είχα την εντύπωση πως η μητέρα μου επέστρεφε εκείνη την ημέρα από Βιέννη και με κάποιον τρόπο στο θολό μου το μυαλό, έμπαιναν διάφορες σκέψεις με αεροπλάνα.Τα επόμενα δευτερόλεπτα η αδερφή μου, μου θύμισε πως γυρνά στις 12 Σεπτέμβρη και τότε ησύχασα και ως ένδειξη σεβασμού της έδωσα το τηλεκοντρόλ. Όλα τα κανάλια όμως έδειχναν τους δίδυμους πύργους να καταρρέουν ξανά και ξανά. Μαριλένα, πάλι (σε) νίκησα…

Στο γραφείο ο Θέμης Καίσσαρης

Το τηλέφωνο είχε χτυπήσει σχετικά νωρίς. Δεν ξέρω πόσο καιρό είχα να βρεθώ με την αδερφή μου ή έστω να μιλήσω μαζί της στο τηλέφωνο. Ήθελε να βρεθούμε οπωσδήποτε, να φύγω για λίγο απ’τη δουλειά. Στην Πανεπιστημίου δούλευα, στην Πανεπιστημίου βρεθήκαμε. Επέστρεψα στο γραφείο, αφού είχα ακούσει τα πιο άσχημα νέα στη ζωή μου μέχρι τώρα. Έκατσα στην καρέκλα και πριν προλάβω να φορέσω τ’ακουστικά με πρόλαβε ο συνάδελφος στα δεξιά μου. “Λένε πως έπεσε ένα μικρό αεροπλάνο σ’έναν απ’τους Δίδυμους Πύργους, το έμαθες;” Δεν το ήξερα, μου φάνηκε ενδιαφέρον μόνο για 2-3 δευτερόλεπτα, είχα άλλα στο κεφάλι μου.

Μετά από λίγο έβαλε τις φωνές. “Ρε συ, έπεσε κι άλλο αεροπλάνο, στον άλλο πύργο”. Εκεί δεν μπόρεσα να αδιαφορήσω. “Μαλάκα, τους πήδηξαν”, του φώναξα και έτρεξα να βρω μια τηλεόραση, αφού στον όροφό μας δεν υπήρχε καμία. Βρήκα 5-6 μαζεμένους μπροστά από μια οθόνη και προστέθηκα κι εγώ στο βουβό κοινό.

Η 11 Σεπτεμβρίου ήταν ο ορισμός του “τι στο διάολο έγινε τώρα” για όλον τον πλανήτη, για μένα ήταν “δεν μπορεί αυτά να συμβαίνουν την ίδια μέρα, μέσα σε λίγες ώρες”. Εκείνη η μέρα μου έδειξε, με τον πιο εμφατικό τρόπο, πως ακόμα και το πιο κοσμοϊστορικό γεγονός δεν είναι αρκετό για να επισκιάσει τις προσωπικές, δικές σου 11 Σεπτεμβρίου.

Το βράδυ το πέρασα κλασικά στην πλατεία, με θεωρίες για όλα τα γούστα στη Σύγκλητο της παρέας στο Άκουα. Όταν γύρισα σπίτι, ένα κανάλι (νομίζω η ΕΤ3) είχε σε επανάληψη την πρωινή εκπομπή. Στήθηκα να τη δω πριν κοιμηθώ, αφού έτσι θα “ζούσα” αυτά που δεν είχα δει live. Όταν έσκασε ζωντανά το δεύτερο αεροπλάνο τα σχόλια των έκπληκτων παρουσιαστών έκαναν λόγο για “τρομερά και απίστευτα λάθη του πύργου ελέγχου στο αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης, που οδηγούν και δεύτερο αεροπλάνο σε σύγκρουση με ουρανοξύστη”.

Ακόμα και οι πιο δύσκολες μέρες πρέπει να έχουν ένα τρανταχτό γέλιο, έστω και στο κλείσιμο.

Είχε μόλις ξυπνήσει ο Χρήστος Δεμέτης

Ήταν μεσημέρι Τρίτης και για κάποιον λόγο που δεν θυμάμαι ξεκάθαρα τώρα, φοιτητής γαρ, κοιμόμουν όλη μέρα. Αν δεν κάνω λάθος, το προηγούμενο βράδυ πρέπει να ξάπλωσα πρωί μετά από μια ολονυχτία Pro Evolution.

Αγουροξυπνημένος λοιπόν, μετά από ένα δευτερότριτο χουζούρεμα και πάτημα στο κεντρικό button του υπολογιστή για να ανοίξει, κατευθύνθηκα στην κουζίνα του τότε σπιτιού που έμενα στον Υμηττό και αντίκρυσα το βλέμμα απορίας της μάνας μου. “Είδες τι έγινε;”. “Τι έγινε;”, είπα. “Ένα αεροπλάνο έπεσε πάνω σε έναν ουρανοξύστη λένε”. Γύρισα το βλέμμα στην τηλεόραση, MEGA έπαιζε και είδα τα πρώτα πλάνα. Πάγωσα. Έφτιαξα καφέ και έμεινα να βλέπω τις εικόνες σχεδόν μαγνητισμένος χωρίς να σχολιάζω. Ένοιωθα πως βλέπω ζωντανά κάτι πραγματικά μεγάλο. Είκοσι λεπτά μετά, είδαμε σε απ’ ευθείας κάλυψη το δεύτερο αεροπλάνο να πέφτει στον Νότιο Πύργο. Ζωντανά ξαναγράφω. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα του τεράστιου σύννεφου που έπνιγε την Νέα Υόρκη. Νόμιζα πως παρακολουθώ Χολιγουντιανή υπερπαραγωγή αλλά το logo των τηλεοπτικών καναλιών σε επανέφερε άμεσα στην πραγματικότητα. Λίγο μετά έπεσε αεροπλάνο και στο Πεντάγωνο. Όλα είχαν γίνει μέσα σε μιάμιση ώρα. Το ίδιο βράδυ συζητούσα το γεγονός στον Ιπποπόταμο στα σύνορα Κολωνακίου και Εξαρχείων.

Όσο θυμάμαι αυτές τις στιγμές, άλλο τόσο θυμάμαι και τα πρωτοσέλιδα της επόμενης μέρας. Εκείνο των “Νέων” με το μαύρο φόντο και το “Τρόμος πάνω απ’ τον κόσμο”. Και σήμερα σκέφτομαι, πως όλα έγιναν LIVE σε μια νέα πραγματικότητα που μας περιέγραφαν εκείνη την εποχή, στη σχολή δημοσιογραφίας (βλέπε ΕΜΜΕ) που φοιτούσα.

Έπαιζε Championship Manager ο Ηλίας Αναστασιάδης

Τα τελευταία μου πρωινά πριν ξεκινήσει το α’ εξάμηνο στα ΕΜΜΕ ήταν καρμπόν. Ξυπνητήρι στις 9 το πρωί, μαραθώνιος Championship Manager και εναλλάξ Rock Fm ή αθλητικά στο ραδιόφωνο. Την ώρα που άρχισαν τα έκτακτα για το πρώτο αεροπλάνο που έπεσε στους Πύργους, εγώ πετούσα με μανία το ποντίκι προς τον τοίχο, γιατί η δική μου Άρσεναλ αποκλειόταν από την Παρτιζάν στους 8 τους Τσάμπιονς Λιγκ στο σωτήριο έτος 2021. Σταμάτησα λίγο να κάνω τον Αρσέν Βενγκέρ, χαμήλωσα το ραδιόφωνο και χάζευα τις ειδήσεις. Δεν είχα μπει ποτέ σε αεροπλάνο μέχρι τότε και εκείνη τη στιγμή ορκιζόμουν ότι δεν θα μπω ποτέ. “Δεν βλέπεις τι ατυχήματα γίνονται, ακόμα και στην Αμερική, φαντάσου”, έλεγα από μέσα μου. Μετά έπεσε και το δεύτερο αεροπλάνο και σταμάτα να σκέφτομαι την ανικανότητα του πιλότου του πρώτου αεροπλάνου. Μπορεί να μην με εμπόδισε να πατήσω το Continue Game στο CM και να δω το διπλό του Παναθηναϊκού στη Σάλκε το ίδιο βράδυ, αλλά η σκέψη ότι τίποτα δεν θα είναι το ίδιο από δω και πέρα υπήρχε. Και δεν αφορούσε μόνο την κάκιστη πορεία της Άρσεναλ στο Manager.

Στο (μετέπειτα) σπίτι του ο Μάνος Μίχαλος

Έχει δίκιο ο Τριαντάφυλλος, Τρίτη, ψιλομεσημεράκι ήταν και εγώ να περιμένω να πάω προπόνηση, καθισμένος στον καναπέ του σπιτιού της κοπέλας μου. Ανοίγει παρένθεση (η κοπέλα μου, η τότε, είναι η γυναίκα μου, η τώρα. Το σπίτι της, το τότε, είναι το σπίτι μας, το τώρα και ο καναπές που καθόμουν τότε είναι αυτός που κάθομαι τώρα και από κάτω έχει καμιά 50αρια παιχνίδια, τουβλάκια, μπαλάκια, χρωματιστά -άκια κάθε είδους τέλος πάντων) κλείνει η παρένθεση. Η είδηση “έπεσε ένα αεροπλάνο πάνω στον έναν από τους δίδυμους Πύργους” δεν ήταν κάτι που μου προκάλεσε έκπληξη. Τα αεροπλάνα πέφτουν, ασχέτως τι μου λένε για να μην έχω τόσο φόβο απέναντι τους. Ωστόσο, το καπακωτό live δεύτερο αεροπλάνο που είδα να πέφτει πάλι στο κτίσμα σύμβολο της Νέας Υόρκης, μου έδωσε να καταλάβω ότι ο κόσμος εκείνη τη στιγμή σίγουρα δεν θα καταστρεφόταν, αλλά θα άλλαζε.

Το πώς οι Δίδυμοι Πύργοι επηρέασαν την πολιτική, γεωπολιτική, οικονομική και κυρίως κοινωνική πορεία του πλανήτη είναι κάτι που θα το πουν με ακρίβεια οι ιστορικοί του μέλλοντος και όχι οι αναλυτές αυτής της εποχής, που δεν έχει καθαρίσει ακόμη το μυαλό τους από τη σκόνη που τινάχτηκε. Για μένα, εκείνες οι στιγμές και οι ώρες της 11ης Σεπτεμβρίου, έναν Έλληνα που χαιρόταν τον ήλιο του φθινοπώρου και έσκαγε μια μπάλα μπάσκετ λίγες ώρες αργότερα στην προπόνηση, δύο αεροπλάνα πάνω στους Δίδυμους Πύργους και σώματα να πέφτουν στο κενό, μπορεί να μην με “χτύπησε” ως γεγονός, αλλά μου έμεινε για πάντα ως πιθανότητα.

Κάπου μεταξύ στρατού, μεταπτυχιακών και της κοσμάρας του ο Στέλιος Αρτεμάκης

Φαντάσου ότι απολύεσαι από το στρατό και ακούς ότι πέφτουν οι Πύργοι. Η πρώτη σκέψη που κάνεις είναι “ω, ρε φίλε καλά που πρόλαβα γιατί θα έπεφτε πολύ σκοπέτο.” Η δεύτερη σκέψη είναι “τι είναι οι Πύργοι;” Η τρίτη “κάτσε να πάρω τη σειρούλα που απολύθηκε δύο τρεις μέρες πιο πριν να πάμε για κανένα καφεδάκι.”

Φαντάσου τώρα ότι απολύεσαι από το στρατό, σε δύο εβδομάδες πρέπει να φύγεις για μεταπτυχιακά στην Αγγλία και ακούς ότι πέφτουν οι Πύργοι. Η πρώτη σκέψη που κάνεις “ω, ρε φίλε, δε με νοιάζει, έχω αρκετό άγχος, δεν μπορώ να ασχοληθώ.” Η δεύτερη “τι είναι οι Πύργοι;”. Η τρίτη “ω, ρε φίλε καλά που πρόλαβα γιατί θα έπεφτε πολύ σκοπέτο.” Η τέταρτη “γι’ αυτό έλεγαν στο πρακτορείο έχουμε κάποιο πρόβλημα με τις κρατήσεις.” Η τελευταία “κάτσε να πάρω τη σειρούλα που απολύθηκε δύο τρεις μέρες πιο πριν να πάμε για κανένα καφεδάκι.”

Θέλω να πω, η επικαιρότητα, η οποιαδήποτε επικαιρότητα, όσο μεγάλη και αν είναι δεν συμβαίνει στο κενό. Συμβαίνει πάντα ανάμεσα σε προσωπικά γεγονότα και μέσα από αυτά το μεταφράζουμε. Η 11η Σεπτεμβρίου ήταν διαφορετικά πράγματα για τον καθένα μας.

Σίγουρα ο κόσμος άλλαξε προς το χειρότερο, μπήκαμε στην εποχή της ασύμμετρης απειλής που μεταδίδεται τηλεοπτικά και πιθανότατα σε μια εποχή λιγότερης δημοκρατίας. Ισχυρότερης, ίσως, αλλά σίγουρα λιγότερης. Κάτι που στο δικό μου μυαλό μεταφράζεται ως εξής. Ο κόσμος φαίνεται πως ωριμάζει. Δεν έχει πλέον πολέμους της έκτασης που είχε παλιότερα, έχει ασύμμετρες ενέργειες και αστραπιαίες επιχειρήσεις. Χειρουργικά χτυπήματα.

Το ίδιο δε γίνεται και όταν ωριμάζουν οι άνθρωποι, οι κοινωνικοί κύκλοι; Σταματάνε οι μπουνιές και οι  κλωτσιές, σταματάνε τα βρισίδια και μπαίνουν σε μια άλλη εποχή σοφιστικέ ενεργειών και χιερουργικών σχολίων. Αλλά αυτά είναι σκέψεις που κάνεις τώρα, που γράφεις δεκαπέντε χρόνια μετά πάνω σε ένα πληκτρολόγιο και όχι τότε.

Περπατώντας στην Ερμού ο Μάνος Χωριανόπουλος

Είχα μόλις τελειώσει από ένα μάθημα στην Καλαμιώτου (όπου στεγάζονταν τα ΕΜΜΕ για χρόνια, παρά το γεγονός ότι κάθε πρωτοετής άκουγε τη φράση “σε έξι μήνες φεύγουμε”) και το άκουσα για πρώτη φορά από τον Παναγιώτη τον θυρωρό στην είσοδο του κτιρίου. “Έριξαν αεροπλάνο στους Δίδυμους Πύργους”, είπε όχι ιδιαίτερα λυπημένος.

Περπατώντας την Ερμού, το άκουγα σποραδικά γύρω μου, ενώ το συζητούσα και με δυο συμφοιτήτριές μου, που έμοιαζαν περισσότερο προβληματισμένες για το αν τελικά θα πάνε στο Decadance εκείνο το βράδυ.

Στο λεωφορείο, τα “καλά τους έκαναν” έδιναν και έπαιρναν -αντιαμερικάνοι όλοι μας βλέπεις-, ενώ το “οι Εβραίοι το ήξεραν και δεν πήγαν”, έπρεπε να περάσει ένα 24ωρο, ώστε να έχουμε ασφαλείς πληροφορίες για να αρχίσει και να ακούγεται και αυτό.

Όταν επέστρεψα σπίτι, τα Live των τηλεοπτικών σταθμών έμοιαζαν με ταινία. Παρακολουθούσα τα αεροπλάνα να πέφτουν στους Πύργους ξανά και ξανά και προσπαθούσα να φανταστώ, πώς νιώθει κάποιος παγιδευμένος, σε φλόγες και συντρίμμια, τι σκέφτεται τα 1-2 λεπτά που του απομένουν.

Ένας φίλος μου με πήρε τηλέφωνο. Ούτε εκείνος ακουγόταν ιδιαίτερα λυπημένος. Το “είμαστε όλοι Αμερικάνοι” εκείνη τη μέρα, στην Ελλάδα δεν ίσχυε. Τουλάχιστον στα λόγια. Ξέρουμε πάντως ότι είμαστε στην πράξη, όλες τις υπόλοιπες μέρες.

Στην Αστυπάλαια ο Θανάσης Κρεκούκιας

Είχα πάει στο νησί από τον Ιούνιο και είχα ξεμείνει εκεί. Είχα περάσει τρεις μήνες στο κάμπινγκ και μόλις φθινοπώριασε, έμενα ψηλά στη Χώρα, λίγο πιο κάτω από το Κάστρο, φιλοξενούμενος του Δημήτρη που δούλευε τότε το “Άρτεμις”, στο οποίο είχα δουλέψει δυο καλοκαίρια στο τέλος της δεκαετίας του ’80. Κοιμόμασταν, όταν χτύπησε η πόρτα, ήταν από απέναντι η Μαρία που δούλευε επίσης στο “Αρτεμις”, η οποία μας είπε να σηκωθούμε “γιατί είχε πέσει ένα αεροπλάνο στο World Trade Center”. Μάλλον την γράψαμε κανονικά γιατί δεν πολυκαταλάβαμε τί ακριβώς γινόταν και την προγκήξαμε συνεχίζοντας τον ύπνο μας. Το κεφάλι μου πάντως, όταν έφυγε η Μαρία, μέσα στη σούρα και τη νύστα, άρχισε να επεξεργάζεται αυτό που μας είχε πει και ξαφνικά πήρα χαμπάρι τί έλεγε. Τινάχτηκα όρθιος και άρχισα να σκουντάω τον Μήτσο: “ρε μαλάκα, σήκω να πάμε να δούμε τί έγινε, σήκω λέμε”. Ο Μήτσος σηκώθηκε, πήγαμε στο αξέχαστο μπαλκόνι της Μαρίας (η πιο όμορφη θέα του Αιγαίου χωρίς υπερβολή), μας έφτιαξε καφέ και άρχισε να μας λέει τί είχε συμβεί, ενώ η τηλεόραση έδειχνε ζωντανές εικόνες από τον ένα πύργο, όταν ο άλλος ψυχάκιας έστειλε το άλλο αεροπλάνο στον άλλο πύργο και εκεί έφριξε το σύμπαν και μαζί του κι εμείς. Κοίταζε ο ένας τον άλλο προσπαθώντας όλοι μαζί να χωνέψουμε αυτό που βλέπαμε. “Ρε μαλάκες την πέφτουνε στη Νέα Υόρκη, τί λες τώρα;”, ήταν πάνω κάτω τα σχόλια που ακούγονταν, είχαμε χαζέψει όλοι μαζί. Μετά άρχισαν να σαλτάρουν οι άλλοι από πάνω και μαζί τους “σαλτάραμε” κι εμείς. Και όταν κατέρρευσαν οι πύργοι, θυμάμαι τον Δημήτρη να λέει στη Μαρία, “αυτό ήταν, φέρε να πιούμε κάνα ουίσκι, δεν γίνονται αυτά”. Κάναμε ώρες να ξεκολλήσουμε από την τηλεόραση, ήταν σοκαριστικές οι εικόνες που όσες φορές και αν τις έβλεπες, νόμιζες ότι ήταν blockbuster και όχι πραγματικότητα. Αλλά σε αυτόν τον κόσμο, όπως στρώσεις, έτσι θα κοιμηθείς. Το θέμα δυστυχώς είναι ότι άλλος το παίζει καουμπόης και άλλος την πληρώνει. Και εκείνη την ημέρα, χιλιάδες αθώοι πλήρωσαν, χωρίς να φταίνε, τις μαλακίες του θείου Σαμ.