Πρώτη φορά κουμπάρος

«Ένας άνδρας καταλαβαίνει ότι  μεγαλώνει, όταν αρχίζει να μοιάζει  με τον πατέρα του», είχε γράψει ο  Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Χωρίς να είμαι άξιος να κρίνω τον βασιλιά του μαγικού ρεαλισμού, η ρήση του παρουσιάζει ελλείψεις.

Ένας άνδρας καταλαβαίνει ότι μεγαλώνει και όταν ο γάμος, τα παιδιά και η συζήτηση γύρω από αυτά μπαίνουν βίαια στην καθημερινότητά του. Αυτό σκεφτόμουν κάθε φορά που συναντούσα κάποια παλιά (κάποτε δροσερή, τώρα θείτσα) συμμαθήτριά μου στο σούπερ μάρκετ με ένα παιδί στην αγκαλιά και άλλο ένα δίπλα να κλαίει επειδή δεν του πήρε 10 σοκοφρέτες, αλλά μόνο 5.

Η –μακριά και αγαπημένοι- σχέση μου με ό, τι έχει να κάνει με τον γάμο, άλλαξε όταν ένα μεσημέρι πριν δύο χρόνια, δυο καλοί μου φίλοι , ο Βασίλης και η Μέλια, με πληροφόρησαν ότι με θέλουν για κουμπάρο τους. Ο γάμος θα γινόταν στις 29 Δεκεμβρίου 2012 και εγώ χαμογελούσα σαν χαζός στην πρόταση τους, που δέχθηκα αμέσως. Θα υπήρχε και δεύτερη κουμπάρα, που ήταν στον Καναδά, λόγω δουλειάς και θα ερχόταν τις μέρες του γάμου. Η απουσία της, μου επέτρεψε να καβατζώσω την αλλαγή στεφάνων και όχι τις βέρες.

ΣΥΜΒΟΥΛΗ: Αν υπάρχει δεύτερος κουμπάρος, διάλεξε να αλλάξεις τα στέφανα. Οι καλεσμένοι δεν βλέπουν τίποτα από την αλλαγή βέρας

Ξέχασα τις ατημέλητες πρώην συμμαθήτριες του σούπερ μάρκετ και στο μυαλό μου είχα μια μεγάλη γιορτή φίλων για τον πρώτο θρησκευτικό γάμο της παρέας.

Η μεγάλη απόσταση μέχρι το γάμο, μου επέτρεπε αφενός να μάθω ό, τι έπρεπε να ξέρω για το ρόλο μου, αφετέρου να κάνω ένα οικονομικό πλάνο για τα απαραίτητα: Κοστούμι, Bachelor, εκκλησία, δώρο και κάτι κουζινικά που πρέπει να αγοράσεις για την τελετή.

Ευτυχώς η νύφη είχε αναλάβει τα πάντα για στολισμούς και τις αγορές και την είχα εξουσιοδοτήσει εν λευκώ να διαλέξει ό, τι της αρέσει και να μου πει τι πρέπει να πληρώσω. Αν με ήθελαν μαζί τους θα πήγαινα σε κάθε αγορά, αλλά (ευτυχώς) τα παιδιά, έχοντας και πολύ καιρό μπροστά τους, ετοίμαζαν το γάμο μεθοδικά και χωρίς την ανάγκη της διαρκής παρουσίας κάποιου που θα λέει αστεία στις πωλήτριες και τους φωτογράφους.

ΣΥΜΒΟΥΛΗ: Αν δεχθείς την πρόταση, να το κάνεις με την καρδιά σου και να πληρώνεις με την καρδιά σου

Κωδικός BACHELOR

Μπαίνοντας στον Δεκέμβριο  του 2012, το Bachelor τριβέλιζε το μυαλό μου. Δεν είχα διοργανώσει ποτέ και είχα ένα άγχος που μετέφερα και στα παιδιά του Oneman.gr, ζητώντας τη συμβουλή τους.

Αρχικά σκέφτηκα να το κάνουμε  μια μέρα πριν το γάμο, ωστόσο η Μέλια  μας είπε κάτι μεταξύ «θα πάθω εγκεφαλικό»  και «θα σας κόψω τα @@», οπότε  θεωρήσαμε ως καλή ιδέα την 27η Δεκεμβρίου-δυο  μέρες πριν.

Βασικός μου στόχος, ήταν στο τέλος εκείνης της βραδιάς, ο Βασίλης να είναι υπερευχαριστημένος.

ΣΥΜΒΟΥΛΗ: Ποτέ και εννοώ ΠΟΤΕ, μην κάνεις Bachelor μια μέρα πριν το γάμο

Η μέρα του Bachelor, ξεκίνησε με άνοδο στο καζίνο της Πάρνηθας. Υποτίθεται ότι πηγαίναμε για φρουτάκια και συμπάθεια, ωστόσο σκοπός μου ήταν να κεράσω τον γαμπρό μια συμμετοχή στα Cash Game, που διοργανώνονται εκεί.

Το πόκερ το λατρεύουμε όλοι στην παρέα και συχνά μαζευόμαστε  και παίζουμε με φασόλια και ποτέ με χρήματα (ε, φανταστικέ αστυνομικέ μου αναγνώστη;), οπότε θεώρησα ότι θα είναι ένα δώρο που θα του αρέσει.

Φτάσαμε στο καζίνο, και  ενώ οι υπόλοιποι πήγαμε να ταΐσουμε τα μηχανήματα, σταυρώσαμε τον Βασίλη, του ευχηθήκαμε να τους τα πάρει, παρά το γεγονός ότι συμπλήρωνε περίπου 10 μέρες ήττας σε πόκερ, τάβλι  και ό, τι άλλο έπαιζε, χωρίς, για κάποιο μυστηριώδη λόγο, να ενοχλείται καθόλου (το γιατί θα το μάθετε στην προτελευταία παράγραφο).

Η ώρα περνούσε και ο  φίλος μου ο Γιώργος, ο στρατιωτικός (που τα λέει τσεκουράτα), εκτιμούσε ότι ο «Βασίλης θα τους τα πάρει, γιατί παίζει πολύ προσεκτικά και χτυπάει εκεί που δεν τον περιμένεις». Λίγο μετά τη βαρυσήμαντη πρόβλεψη, ο γαμπρός επέστρεψε για να μας πληροφορήσει ότι δεν είχε πάρει φύλλο σε καμία παρτίδα και είχε χάσει μεγαλοπρεπώς.

ΣΥΜΒΟΥΛΗ: Όταν πας στο καζίνο άσε τις ελπίδες σου στην είσοδο

Το βράδυ, αφού φάγαμε το κορυφαίο βρώμικο της Αθήνας απέναντι από το στρατόπεδο στο Μενίδι, ακολούθησε το κυρίως πιάτο. Καράς,  Παντελίδης, Πάολα.

Ο Παντελίδης είναι γνωστός του αδερφού του Βασίλη, οπότε παρά το ότι είχαμε να πατήσουμε σε μπουζούκια από κάτι σχολικές εκδηλώσεις, τα είχαμε τα κονέ μας.

Όταν φτάσαμε, περιμέναμε στην ουρά για να μπούμε, μέχρι που  ήρθε ένα άγιο παιδί που έμοιαζε  με τον Βιν Ντίζελ και με ρώτησε το όνομά μου. Όχι σε ποιο όνομα έχουμε κάνει κράτηση. ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ. Του είπα το όνομά μου, δεν ικανοποιήθηκε, οπότε ο γαμπρός θεώρησε καλό να πει το δικό του. Ο Βιν Ντίζελ έδειξε να χάνει την υπομονή του, αλλά δεν είπε «στα @@ μου πώς σας λένε», κερδίζοντας πόντους στην εκτίμησή μου. Τελικά καταφέραμε να του πούμε το όνομα της κράτησης και να φτάσουμε στο τραπέζι, με τους άλλους ηλίθιους φίλους μας, να ετοιμάζουν ανέκδοτα για την παραπάνω συνομιλία.

ΣΥΜΒΟΥΛΗ: Στα μπουζούκια ό, τι και αν σε ρωτήσουν πες το όνομα της κράτησης

Το πρόγραμμα άρχισε με μερικές δίμετρες τραγουδίστριες με καλή φωνή (well well, που θα έλεγε και ο Ζάχος Δόγγανος). Οκ δεν θυμάμαι καθόλου τη φωνή τους. Όταν βγήκε ο Παντελίδης ακούστηκε κάτι σαν ιαχή, από τις δεκάδες γυναίκες που βρίσκονταν στο μαγαζί, οι οποίες ανέβηκαν αυτόματα σε καρέκλες και τραπέζια.

Μετά την Πάολα, ακολούθησε ο Βασίλης Καράς, που ήταν στα πολύ πάνω του όταν ήμασταν 15 χρονών, κάτι που μας συγκίνησε και επιτάχυνε το άδειασμα των μπουκαλιών.

Λίγο αργότερα ο γαμπρός  ήταν και αυτός πάνω στο τραπέζι και ο καλός μας φίλος ο Αντώνης λουζόταν με ένα ποτήρι ουίσκι, από ένα καλό λάκτισμα. Συμβαίνουν αυτά στα Bachelor.

ΣΥΜΒΟΥΛΗ: Όταν χορεύει κάποιος στο τραπέζι, απομάκρυνε τα ποτήρια από μπροστά σου

Μερικά μπουκάλια μετά, είχε έρθει η ώρα να τηρήσουμε  την παράδοση του στριπτιζάδικου. Άλλοι δεν άντεξαν, άλλοι είχαν πιει αρκετά για να καταλάβουν ότι θα συνεχίσουμε, άλλοι έπρεπε να ξυπνήσουν το πρωί και από τους 9 του Παντελίδη, μείναμε 4 ιππότες της κραιπάλης. Ο γαμπρός, εγώ, ο Αντώνης και ο έτερος Μάνος της παρέας.

Στο στριπτιζάδικο μας υποδέχθηκαν τα κορίτσ(ι)α με ιδιαίτερες χειραψίες (εμείς χωρίς χέρια), κίνηση που εκτιμήσαμε σφόδρα, με αποτέλεσμα η μοναδική μας περιουσία λίγη ώρα αργότερα, να είναι το αυτοκίνητο του Αντώνη και η βενζίνη μέσα σε αυτό. Άλλες λεπτομέρειες δεν θα δώσω, λόγω όρκου τιμής.

Η βραδιά έκλεισε με μια  μεγάλη συζήτηση στο δρόμο της επιστροφής για το πόσο ωραίος θα ήταν ο κόσμος, αν ήταν σύνηθες, οι χειραψίες με όμορφες γυναίκες γίνονταν, όπως στο στριπτιζάδικο και με τον γαμπρό να μας εκμυστηρεύεται ότι είχε περάσει φανταστικά #Mission_Αccomplished.

Ωχ, τα στέφανα

Η μεγάλη μέρα είχε έρθει. Η επίδραση του Bachelor είχε περάσει και ήμασταν έτοιμοι, εγώ να παντρέψω και ο Βασίλης να παντρευτεί.

Οπότε ως υπεύθυνα άτομα, αποφασίσαμε να πάμε για το καθιερωμένο τάβλι στην καφετέρια του αδερφού του. Η σερβιτόρα (τυφώνας) Κατερίνα μας έριξε ένα δηλητηριώδες βλέμμα «ρεμάλια εσείς παίζετε και η νύφη σκάει από το άγχος».

Αφού, λόγω της ημέρας τον  άφησα να κερδίσει –ο μόνος τρόπος για να χάσω στο τάβλι- πήγαμε, υπό καταρρακτώδη βροχή, να πάρουμε τα καλάθια με τις μπομπονιέρες και επιστρέψαμε σπίτια μας καθώς η μεγάλη στιγμή πλησίαζε.

Και τότε με έζωσαν τα φίδια…

Τα στέφανα. Γιατί εγώ  με την παροιμιώδη ανικανότητα στα  χέρια, ο άνθρωπος που έσπασε εξωτερική  λάμπα του σπιτιού με φελλό, ανοίγοντας μπουκάλι με σαμπάνια, κάποια Πρωτοχρονιά στο παρελθόν, είχα διαλέξει να αλλάξω τα στέφανα;

Ήξερα ότι όλοι με περίμεναν στη γωνία.

Άρχισα να Googlαρω το «πώς αλλάζουμε τα στέφανα» και κατέληξα να διαβάζω ψαλμούς, συμβολισμούς και προσφορές για φτηνά και εντυπωσιακά στέφανα.

Ολόκληρο διαδίκτυο είχε να μου προσφέρει κάτι θολές συμβουλές  του τύπου «το ίδιο χέρι στο  ίδιο κεφάλι», έτσι αόριστα και χωρίς πολλά πολλά και φυσικά το παρακάτω βίντεο για το τι επρόκειτο να μου συμβεί:

Έντρομος, άρχισα να κάνω πρόβες σταυρώνοντας δυο βιβλία σε φανταστικά κεφάλια, όταν χτύπησε το τηλέφωνό μου.

Ήταν ο (από μηχανής) Αποστόλης, που ήθελε να με ρωτήσει πότε θα ντύσουμε το γαμπρό!

Ενώ έψαχνα στο διαδίκτυο, είχα ξεχάσει ότι «Πιστόν φίλον εν κινδύνοις γιγνώσκεις» και ότι ο Αποστόλης, ως άνθρωπος με εξαιρετική σχέση με εκκλησίες και θρησκείες, θα ξέρει.

«Ξεκινάς με τα χέρια σταυρωτά στα στέφανα και σταυρώνεις τρεις φορές, έτσι το ίδιο χέρι μένει στο ίδιο κεφάλι» μου είπε και όλα ήταν ξεκάθαρα πια.

Ο επόμενος κουμπάρος που  θα Gooγκλάρει, ίσως βρει αυτό το κείμενο. Παρακαλώ κουμπάρε, δεν κάνει τίποτα.

ΣΥΜΒΟΥΛΗ: Δεν χρειάζεται να ξέρεις. Aρκεί να ξέρεις αυτόν που ξέρει

Στο σπίτι του γαμπρού, είχαν αρχίσει να μαζεύονται συγγενείς  και φίλοι. Ο φωτογράφος μας περίμενε να κάνουμε δηλώσεις και διάφορα  άλλα καραγκιοζιλίκια. Ξυρίσαμε το γαμπρό με το ξυράφι ανάποδα, καθότι γενειοφόρος  και συνεχίσαμε με το γδύσιμο και  το ντύσιμο.

Τις γραβάτες είχε αναλάβει να τις δέσει ο Γιώργος, ο στρατιωτικός, άρχοντας των καλών κόμπων. Όσο  τις έδενε, μας έλεγε ότι ο  μόνος πολιτικός που ξέρει  να δένει πολύ καλά τη γραβάτα του, είναι ο Κώστας Καραμανλής. Μας είπε και ποιος είναι άσχετος, αλλά δεν θα σας το αποκαλύψω  (Hint: πάει και τα Σάββατα στο γραφείο).

Το ντύσιμο είχε τελειώσει  και στο σπίτι κατέφταναν τα κορίτσια της παρέας για τις απαραίτητες  φωτογραφίες. Η ώρα της εκκλησίας είχε φτάσει.

Το μακρύ νυφικό και ο χαμένος  φωτογράφος

Περιμέναμε τη νύφη στην εκκλησία υπό βροχή και κρύο. Αφού πήγα το κρασί και η έτερη κουμπάρα έφερε τα κουζινικά από το σπίτι της Μέλιας, πήγαμε στον Μητροπολίτη για τα διαδικαστικά.

Η Μέλια δεν άργησε ιδιαίτερα, ωστόσο όταν έφτασε, ο φωτογράφος είχε… εξαφανιστεί. Έτσι νομίζαμε τουλάχιστον, διότι αυτός και οι βοηθοί του είχαν λάβει θέση ελεύθερου σκοπευτή για να πάρουν σωστές λήψεις.

Αποτέλεσμα; Να στείλω τον  Αποστόλη να βρει τον φωτογράφο μέσα στην εκκλησία, όπου πίστευα ότι φίδιαζε. Ο Αποστόλης τραβολογούσε έναν φωτογράφο άλλου γάμου, ενώ ο δικός μας ο κομάντο απαθανάτιζε την πανέμορφη νύφη.

ΣΥΜΒΟΥΛΗ:  Έχε εμπιστοσύνη στον φωτογράφο. Φωτογράφιζε πριν από σένα και θα φωτογραφίζει και μετά

Δόθηκε το απαραίτητο φιλί στον γαμπρό και το βλέμμα «μην μου  πατήσεις το νυφικό» σε μένα και μπήκαμε για το μυστήριο.

Το νυφικό ήταν μακρύ και  όταν ήρθε η ώρα της αλλαγής  στεφάνων, έπρεπε αφενός να προσέχω  μην το πατήσω, αφετέρου να αλλάξω σωστά τα στέφανα. Όλα πήγαν καλά και μια καριέρα ζογκλέρ ανοιγόταν μπροστά μου. Η νύφη δεν πάτησε το γαμπρό, κάναμε τους κύκλους μας και στηθήκαμε στη σειρά για την απαραίτητη χαιρετούρα.

Μερικές δεκάδες χειραψίες, γνωριμίες και ευχές μετά, είχα αρχίσει να κουράζομαι και τότε είδα εκείνη (μουσική από Εκείνο το καλοκαίρι-not),

Μια κοπέλα με φρύδια, που  κατέβαιναν κάθετα στα μάτια της, χλωμό πρόσωπο, μαύρο κραγιόν και μαύρο φόρεμα.

Με πλησίασε, την χαιρέτησα  και της ευχήθηκα κάτι εγώ, αφού εκείνη έμοιαζε έξω από τα νερά της, ενώ παράλληλα έπνιγα τη σκέψη καντηλιών να αχνίζουν και κεριών να σβήνουν. Είχε προηγηθεί χειραψία με τον μπαμπά της, που αργότερα πληροφορήθηκα ότι δεν ήταν ο μπαμπάς της, αλλά ο γκόμενός της!! Τι καταπληκτικός γάμος, όλο σασπένς και ανατροπές!

Ο (παραλίγο) τελευταίος μου χορός

Μετά τις φωτογραφίες  στην εκκλησία, έφτασα στη δεξίωση, έχοντας θέσει άλλους δύο πολύ σημαντικούς στόχους. Πρώτον να ακολουθήσω τη συμβουλή της Ελένης κατά γράμμα. Να πιω αρκετά για να χορεύω όσο περισσότερο γίνεται, αλλά όχι να γίνω φέσι.

Επρόκειτο για πραγματικό άθλο για κάποιον που γνωρίζει και έχει εφαρμόσει τη ΜΕΘΟΔΟ ΧΩΡΙΣΜΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ*.

Ο δεύτερος στόχος ήταν να σύρω το χορό μέχρι να ανάψει το κέφι. Παρά το ότι ξέρω να χορεύω, η δεδομένη απέχθειά μου για το χορό, σε συνδυασμό με το αλκοόλ με μέτρο καθιστούσε τον στόχο εξίσου δύσκολο με το να αλλάζω στέφανα χωρίς να πατάω νυφικά.

Μετά το φαγητό, το μπλουζ των νεόνυμφων και την τούρτα, ξεκίνησε ο χορός. Αρχικά εγώ με τη νύφη και το γαμπρό και λίγα νησιώτικα μετά, οι φίλοι και οι συγγενείς.

Και τότε έκανα το ΟΛΕΘΡΙΟ λάθος. Χόρεψα Ικαριώτικο, φορώντας σακάκι, γραβάτα, και γιλέκο και αφήνοντας μια 20χρονη καλεσμένη να οδηγεί.

Ευχή και κατάρα σου  δίνω, αν γίνεις κουμπάρος. Κάνε τη βόλτα σου στο στυλ «κοιτάξτε με γειτόνισσες»**, αλλά όταν έρθει η ώρα του χορού, μείνε με τα απαραίτητα.

Ντυμένος σαν κρεμμύδι και με τη μικρή να με τρέχει, επέστρεψα  στο τραπέζι χλωμός,κάθιδρος και βέβαιος ότι δεν θα ξαναχορέψω (ποτέ στη ζωή μου). H Χριστίνα μου έδινε νερό και μου έκανε αέρα, χωρίς αποτέλεσμα. Ο σύζυγος της φίλης μου της Δώρας ανέλαβε να με βγάλει έξω να πάρω ανάσες, αφού απαλλάχθηκα από γραβάτα και γιλέκο. Εκείνος ως Κοζανίτης δεν κρύωνε καθόλου, αλλά εγώ ξεπάγιασα, προσπαθώντας να ανακτήσω το χρώμα μου.

Έχοντας να διαλέξω μεταξύ πνευμονίας και χορού, επιστρέψαμε μετά από λίγο στην δεξίωση, όπου είχε κάνει την εμφάνισή του και ένα μπουκάλι ουίσκι, που κάνει καλό και στην καρδιά.

Μόλις συνήλθα, γύρισα στην πίστα  αποφεύγοντας όπως ο διάβολος το λιβάνι την 20χρονη.

ΣΥΜΒΟΥΛΗ: Μην αφήνεις ποτέ μια 20χρονη να σε οδηγεί

Η βραδιά πλησίαζε προς το τέλος  της, οι περισσότεροι συγγενείς είχαν  φύγει και είχαμε μείνει οι φίλοι, όταν ο γαμπρός, αφού πρώτα είχε χορέψει σε ένα τραπέζι, όπου καθόταν ο –έντρομος- Αντώνης (θυμήσου το λούσιμο στον Παντελίδη), ζήτησε ένα… μπλουζ.

Μπορεί να φαίνεται γραφικό, αλλά πιστεύω ότι ήταν μια υπέροχη  ιδέα.

Χορεύαμε μπλουζ μετά από  πολλά χρόνια, οι ίδιοι άνθρωποι, που παρά το ότι είμαστε 30ρηδες, μετράμε από 15 έω 25 χρόνια φιλίας, και μάλιστα στον γάμο των φίλων μας.

Ήμουν ευτυχισμένος που όλα πήγαν καλά, που το Bachelor ήταν ωραίο, που άλλαξα τα στέφανα σωστά, που δεν έγινα φέσι, που μεγάλωνα μαζί με τους φίλους μου και που βιώναμε ως παρέα πράγματα που κάποτε μας φαίνονταν τόσο μακρινά (όπως ένας γάμος ή μια εγκυμοσύνη).

ΣΥΜΒΟΥΛΗ: Ανεξαρτήτως ηλικίας, ποτέ μη χάνεις την ευκαιρία να χορέψεις μπλουζ. Εκτός αν έχεις μπει κατά λάθος στο Γαλάζιο Στρείδι

Λίγες μέρες αργότερα, ο  Βασίλης και η Μέλια μου  ανακοίνωσαν ότι αφού έγινα Πρώτη  Φορά Κουμπάρος, θα γίνω και Πρώτη  Φορά Νονός, καθώς η κουμπάρα μου  ήδη στο γάμο ήταν έγκυος.

Δήλωσα απόλυτα έτοιμος. Ξέρω το Πιστεύω, έχω το «ύφος» (όσοι έχουν Σικελούς συγγενείς, καταλαβαίνουν τι εννοώ), έχω δει τον Νονό καμιά 50αριά φορές και έχω διαβάσει την ιστορία της Σικελικής και της Αμερικανικής μαφίας.  Για να μην αναφέρω ότι δεν θα χρειαστεί να αλλάζω στέφανα, να σέρνω το χορό και να προσέχω που πατάω.

*ΜΕΘΟΔΟΣ ΧΩΡΙΣΜΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ: Έχοντας φάει ελαφρά, πίνεις πέντε κονιάκ, μισό μπουκάλι βότκα και μισό μπουκάλι ουίσκι. Αν δεν ψοφήσεις τη νύχτα, ανοίγεις το πρωί τα μάτια και λες: «Θεέ μου να ζήσω και να πάει να χεστεί η σκύλα». Την έχεις ξεπεράσει.

**Φράση του μεγάλου Αλέκου  Θεοφιλόπουλου για τον Κριστιάνο Ρονάλντο σε ματς του Champions League ανάμεσα στην Ρεάλ και την Λυών, όταν οι μεταδόσεις της ΕΡΤ είχαν ακόμη ενδιαφέρον. Αλέκο μάς λείπεις.