Πρώτη φορά νονός: Όλη η αλήθεια

Το ‘Πρώτη Φορά Νονός’ είναι μια ταινία της Όλγας Μαλέα, βασισμένη στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του Νίκου Παπανδρέου, ‘Δέκα Μύθοι και μια Ιστορία’. Εκεί, 11χρονος γιος διάσημου πολιτικού έρχεται από την Καλιφόρνια στην Κρήτη για να βαφτίσει το παιδί υποψήφιου βουλευτή και στην πορεία συμβαίνουν διάφορα αστεία.

Με όλο το σέβας στην σκηνοθέτιδα, η ταινία ‘Πρώτη Φορά Νονός’ έπρεπε να βασιστεί στο δικό μου, βγαλμένο απ’ τη σουρεαλιστική ζωή μου, σενάριο. Κι εγώ 11 ήμουν Όλγα μου.

To κακό έχει ξεκινήσει με τον γάμο των γονιών μου. Μαζί, ως ζευγάρι, έχουν 14(!) βαφτιστήρια συν ό,τι κουβαλάει ο καθένας τους πριν παντρευτούν. (Όχι, ο μπαμπάς μου δεν έχει κατέβει για δήμαρχος της Ηλιούπολης κι αυτό είναι μια χαμένη ευκαιρία). Γενικά τους αρέσει να βαφτίζουν παιδιά. ΟΚ, δεν μου πέφτει και λόγος. Το δικό μου πρόβλημα άρχισε και τελείωσε όταν οι γονείς το έριξαν στις πάσες.

Ήταν Μάρτιος του 1995, όταν μετά τα Κάπτεν Ίγκλο που φάγαμε το μεσημέρι, η μητέρα μου μου ανακοίνωσε ότι θα βαφτίσω τον γιο της κόρης της νονάς της. Ανάθεση. Στεγνή. Καλά, το ‘γιος της κόρης της νονάς’ είναι inception, το ξέρω, αλλά το προσπερνώ. Ήταν αλήθεια πάντως.

Σκεφτόμουν ότι για να έχουν τόσα βαφτιστήρια οι γονείς μου, το να βαφτίζουμε είναι κάτι σαν οικογενειακή παράδοση. Στα μάτια μου, ο πατέρας μου ήταν κάτι σαν τον Νεντ Σταρκ. Άσχετο.

Το μυστήριον Λάνιστερ (ωπ, συγγνώμη)

Τρεις ώρες πριν την πρώτη φορά που θα γινόμουν νονός, ήμουν κλειδωμένος στην τουαλέτα. Δύο ώρες πριν την πρώτη φορά που θα γινόμουν νονός, ήμουν κλειδωμένος στην τουαλέτα. Μην στα πολυλογώ, βγήκα κάνα δεκάλεπτο πριν το μυστήριο. Αν ήμουν γαμπρός, θα είχα καταρρίψει μια για πάντα το κλισέ της αργοπορημένης νύφης.

Το μωρό ήταν εκεί, οι γονείς του ήταν εκεί, και επίσης σύσσωμα τα σόγια μπαμπά-μαμάς-κουμπάρων και στο βάθος κάτι συμμαθητές που ήρθαν να με θαυμάσουν(-πεθάνουν στο δούλεμα). Το μόνο που γνώριζα από τη διαδικασία είναι το βούτηγμα του μωρού στην κολυμπήθρα, κάτι που όπως ξέρεις δεν ήταν δική μου δουλειά. Ολόκληρη την εβδομάδα που προηγήθηκε, προσπαθούσα μάταια να μάθω απέξω το ‘Πιστεύω’.

Στο ενώπιος ενωπίω με τον παπά, εκεί στην είσοδο της εκκλησίας, συνέβησαν δύο πράγματα που θα θυμάμαι μέχρι το τέλος. Ο παπάς έψαχνε για κάνα 5λεπτο πίσω μου μέχρι να βρει τον κανονικό νονό, ή έστω αυτόν που του κάνει πλάκα. Με τα πολλά, χώνεψε ότι εγώ είμαι ο νονός.

Το δεύτερο που θυμάμαι είναι ότι μόλις με ρώτησε αν ξέρω απέξω το ‘Πιστεύω’, του έγνεψα ναι, μου έγνεψε ‘πες το’ και οι παρευρισκόμενοι άκουσαν το πρώτο μισό του ‘Πάτερ Ημών’. Ο πάτερ με διέκοψε, μου έβαλε μια Καινή Διαθήκη στα χέρια και συνέχισε να ψάχνει αυτόν που του κάνει πλάκα.

Προχωρώντας προς την κολυμπήθρα, εγώ, ο παπάς, η κουμπάρα μου -δεν γίνεται ένα παιδί 11 ετών να αρχίσει να λέει έναν άνθρωπο ‘κουμπάρο’, δεν γίνεται να ΕΧΕΙ κουμπάρο βασικά– και το ανυποψίαστο μωρό, ένιωθα εξαιρετικά σημαντικός. Όχι μόνο για τη βάφτιση (που θέλοντας και μη, ήμουν υπερ-απαραίτητο μέλος), αλλά γενικότερα. Α) Φορούσα τα καλά μου. Β) Κανείς φίλος μου δεν το είχε κάνει αυτό. Γ) Νομίζω ότι άρεσα σε ένα κορίτσι από το σόι των κουμπάρων. Ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερή μου. Τι ίντριγκα Θεέ.

Απ’ έξω μου, δεν έκανα και πολλά. Παρακολουθούσα ευλαβικά -δηλαδή με τα χέρια σταυρωμένα- το μυστήριο και περίμενα για τη στιγμή του ενός εκατομμυρίου, το βούτηγμα του Λάμπρου στο νερό. Πριν τη σπουδαία στιγμή όμως, έπρεπε να τον λαδώσω. Αν κάνεις ησυχία, θα ακούσεις μέχρι και σήμερα ανθρώπους ως το Ιρκούτσκ και το Βλαδιβοστόκ να γελάνε μαζί μου.

Στην πρώτη επάλειψη, έβαλα ίσα με 12 σταγόνες λάδι στο κορμί του παιδιού. Ούτε ο Βασίλης Τσάρτας δεν υπήρξε τόσο ντελικάτος. Αμέσως μετά, ένας κύριος της εκκλησίας μού έδειξε πώς το κάνουν. Αντρικά, όχι παιδικά. Λούζεις το παιδί στο λάδι. Ζητώ κατανόηση, ήμουν μόλις 11.

Γονείς, να ρωτάτε τη γνώμη των παιδιών σας

Η σεμνή τελετή έληξε και στην επιφάνεια βγήκαν τα πραγματικά προβλήματα του να βαφτίζεις σε τόσο μικρή ηλικία. Το θέμα δεν είναι τα διαδικαστικά, δεν είναι η βάφτιση. Αυτή διαρκεί βία 40 λεπτά. Η ντροπή έρχεται όσο μεγαλώνεις, γίνεσαι έφηβος και άντρας και το τελευταίο πράγμα που σκέφτεσαι την Μεγάλη Εβδομάδα είναι ότι έχεις υποχρεώσεις ως νονός.

Τι φταίει ο δύσμοιρος ο Λάμπρος που τον ρωτάνε για τον νονό του κι εκείνος λέει ότι έχει να τον δει 15 χρόνια; Έ, αγαπητοί γονείς με τις έξυπνες ιδέες; Έ, Όλγα Μαλέα;

Φωτογραφία: AeginaPhotographer.com

Απαντήσεις στα αναπάντητα ερωτήματα και στο Τwitter, στο @illanastasiadis