Πώς είναι να πηγαίνεις στο Στην υγειά μας

Ε, μέχρι που με κάλεσαν και είδα από πρώτο χέρι τι εστί να έρχεσαι στο τσακίρ κέφι, απέναντι στον Σπύρο Παπαδόπουλο, τις κάμερες, τον αεικίνητο φλορ-μάνατζερ (που είναι η ψυχή όλης της εκπομπής και ξέρει απέξω κι ανακατωτά όλο το σκριπτ, δηλαδή ποιος μιλάει, ποιος τραγουδάει, ποιος χορεύει κλπ, κλπ) δέκα τσιρλίντερ να χορεύουν τσιφτετέλι.

Η εκπομπή για το μπάσκετ, που θα παίξει στις 16 Απριλίου ήταν η αιτία.

Σε μια μεγάλη παρέα, με Ιωαννίδη-Γιαννάκη, αλλά και Πεδουλάκη, Αλβέρτη, Τσαρτσαρή, Καλαϊτζή. Κι ακόμη, Νίκο Λινάρδο, Σταύρο Ελληνιάδη, το ιστορικό δίδυμο Ανδρέα Παπαντωνίου-Κίμωνα Κοκορόγιαννη (που αργότερα αποκάλυψε το ταλέντο του και σαν τραγουδιστής, ερμηνεύοντας το ‘Ήλιε μου σε παρακαλώ’) συν τον Χρήστο Κωνσταντινίδη, ήταν μια αντιπροσωπευτική παρέα αρκετών γενεών του ελληνικού μπάσκετ, που είχε κληθεί στα στούντιο της Παλλήνης.

Πας συγκρατημένος, φεύγεις λες και βγήκες από τα μπουζούκια. Έτσι, τουλάχιστον, αισθάνεσαι μετά από έξι ώρες πρώτα αναμονής κι ύστερα συμμετοχής στο σόου. Τι εννοείς, ήπιες πολύ; Αυτό είναι το μυστικό. Κατά ένα περίεργο τρόπο, το μπουκάλι με το κρασί που έχεις μπροστά σου δεν… αδειάζει ποτέ. Φροντίζουν οι άνθρωποι της παραγωγής να το γεμίζουν διαρκώς και συ, θες δεν θες, κάποια στιγμή παραδίνεσαι.

Είναι πρωτότυπη, η εκπομπή. Μπροστά από τις κάμερες, οι καλεσμένοι στο τσακίρ κέφι, να ρίχνουν ζεϊμπεκιές όπως έκανε ο Παναγιώτης Γιαννάκης σε μια μεγαλειώδη χορευτική απόδοση του ‘Είμαι αητός χωρίς φτερά’ (με τον Γιάννη Ιωαννίδη και σχεδόν όλη την παρέα να βαράει παλαμάκια) και πίσω ένα ολόκληρο επιτελείο να φροντίζει για όλα.

Το κρασί (και το ουίσκι) πηγαινοέρχεται άφθονο, ώστε σιγά-σιγά να λυθούν όλοι (και όλες) και να παρασυρθούν στο ρυθμό των τραγουδιστών. Τις ζημιές που κάνουν στην πίστα κάτι τύποι σαν τον… Ελληνιάδη, προλαβαίνουν και τις αποκαθιστούν (για την επόμενη λήψη) οι υπεύθυνοι της παραγωγής, που είναι 100% επαγγελματίες.

Εσύ μπορείς να κάνεις ό,τι σου ‘καπνίσει’ όταν έρθεις στο κέφι, η εκπομπή πάντως δεν αφήνει τίποτε στην τύχη. Θα σε πάρουν δυο-τρία τηλέφωνα, ώστε να τσεκάρουν ότι θυμάσαι την ώρα και το μέρος που θα γίνει η εγγραφή, σου δίνουν αναλυτικές οδηγίες για το πώς θα πας στην Παλλήνη, σου έχουν έτοιμη την ακριβή θέση που θα κάτσεις, σε περιποιούνται με το σχετικό ελαφρύ μακιγιάζ κλπ, κλπ.

Αυτό, που δεν σου λένε (για να μη τρομάξεις) είναι ότι μια εκπομπή σαν αυτή έχει σχεδόν πέντε ώρες γύρισμα, όπου καμιά φορά παίζει και το ίδιο τραγούδι σε επανάληψη, αν έχει γίνει ένα λάθος, ή δεν έπιασε από την αρχή τον σωστό τόνο ο τραγουδιστής με την ορχήστρα.

Οπότε, πας μεν στις οκτώ, άνετος κι ωραίος και φεύγεις σιγοτραγουδώντας κατά τις δυόμισι τα ξημερώματα.

Ο Σπύρος, cool οικοδεσπότης, κυλάει την εκπομπή σα νεράκι. Ακόμη ‘δύσκολους’ στο να σταματήσουν να μιλάνε, όπως ο Ιωαννίδης, τους κάνει καλά και φροντίζει για όλα. Αν το μπάσκετ, πάντως, διακρίνεται εκτός γηπέδου είναι γιατί πολλοί από τους ανθρώπους του, έχουν αρκετά πράγματα να πουν με ευχάριστο και κυρίως πειστικό τρόπο. Το διαπίστωσα για μια ακόμη φορά, σε αυτή την εκπομπή. Άνθρωποι διαφόρων ηλικιών και σίγουρα … διαφορετικών ομάδων, με κοινό γνώρισμα την πορτοκαλί μπάλα, φτάνουν και περισσεύουν για φτιάξουν μια ωραία παρέα, που θα θυμηθεί, θα ψιλοφιλοσοφήσει και θα πει κάνα δυο ωραία πράγματα που μένουν.

Αν τύχει και δείτε την εκπομπή, σταθείτε λίγο και στα τρία κορίτσια που μίλησαν. Και η Αναστασία Γκότση του Ολυμπιακού και η Δώρα Παντέλη του Παναθηναϊκού και η Πωλίνα Σταμπούρλου του Πανιωνίου, έδωσαν ρεσιτάλ (και στα λόγια).

Η μπάντα της αεροπορίας (!) ξεκίνησε την εκπομπή παίζοντας το ‘Εye of the Τiger’, το τραγούδι των Survivor που συνδέθηκε με το Ευρωμπάσκετ ’87, αφού συνόδευε την είσοδο της Εθνικής Ομάδας στο παρκέ!  Παύση, αεροπλάνο. Τι λες ρε ραμολιμέντο; Ποιο eye of the tiger. Το final countdown ήταν, το διορθωσα

Μετά ήρθαν οι Greek Drops, οι τσιρλίντερ της Εθνικής Ομάδας, που εμφανίζονται στα τάιμ-άουτ. Πιο ωραίες ήταν όταν ξανάρθαν στο πλατό, έχοντας βάλει τα… καλά τους, για να δώσουν τα ρέστα τους στο χορό. Νομίζω ότι σχεδόν σε κάθε εκπομπή, υπάρχει ένα τέτοιο μπουκέτο από κορίτσια που χορεύουν, βρέξει χιονίσει. Έχει, δεν έχει κέφι η ομάδα, αν και κάτι τέτοιο είναι λίγο δύσκολο, γιατί είναι αλήθεια ότι το κρασί ρέει άφθονο.

Και η ομάδα των τραγουδιστών ήταν αρκετά ικανή, εδώ που τα λέμε. Το πρόγραμμα άνοιξε ο Δώρος Γεωργιάδης, όπως ξέρετε ακόμη και στα μπουζούκια, αυτόν που θα τραγουδήσει πρώτα, δύσκολα θα τον θυμάσαι στο τέλος. Επίσης έχω να πω ότι τραγουδιστή Δώρο, είχα να ακούσω από την εποχή του φεστιβάλ ελληνικού τραγουδιού και το ‘Αν ήμουν πλούσιος’ του Δώρου Γεωργιάδη, αλλά και αυτός ο Δώρος μια χαρά ήταν!

Μετά ήρθαν ακόμη πιο ωραία…

Ο Άγγελος Διονυσίου, σε επιτυχίες του Στράτου, η Κατερίνα Κούκα ήθελε αλλά δεν απέφυγε το αιώνιο σπίρτο που θα πυρποληθεί κι ο Θέμης Αδαμαντίδης επιβεβαίωσε ότι τραγουδάει καλά Καζαντζίδη. Να σας πω την αμαρτία μου, γνώρισα από κοντά τον Άκη Δείξιμο, που τον είχα δει μόνο στις διαφημιστικές αφίσες στη Λεωφόρο Κηφισίας (και στη Συγγρού). Αφού όταν πήρε το μικρόφωνο και τον προλόγιζε ο Σπύρος, εδώ το’ χα να του φωνάξω “εσύ είσαι ρε παιδί μου ο Δείξιμος”; Μεταξύ μας, φωνάρα ο νεαρός.

Όπως, βέβαια, φωνάρα έχουν και τα κορίτσια, που τραγούδησαν: Η Πέννυ Μπαλτατζή και η Σουσάνα Τρυφιάτη…

Συμπέρασμα: Αποκλείεται να μη σου αρέσει, αν τυχόν βρεθείς σε ένα από τα τραπέζια του στούντιο. Εντάξει, μιλάμε για …υπερπαραγωγή, με ώρες μοντάζ, γιατί δεν ξέρεις από που θα σου προκύψει η κουτσουκέλα, σε ένα πλατό με 20-30 άτομα, τα μισά εκ των οποίων είναι ημι-μεθυσμένα. Φυσικά, έχει φροντίσει για την καλή σκηνοθεσία ο μετρ Χρήστος Τσαγάκης.

Και όπως βλέπετε εμείς (μαζί με Χριστίνα Βραχάλη, Γιώργο Συρίγο και Βασίλη Σκουντή) μάλλον καλά περάσαμε.