Πώς θα ήταν και οι άλλες γιορτές αν τις γιορτάζαμε όπως τα Χριστούγεννα

Μπορεί να το ξεχνάμε αλλά τα Χριστούγεννα είναι μόνο μία μέρα. Μόνο μια μέρα που κρατάει 24 ώρες και ξεκινάει την ίδια ώρα με όλες τις υπόλοιπες και τελειώνει την ίδια ώρα, πάλι με όλες τις υπόλοιπες. Και αντί για κανά δυο ώρες το βράδυ πεθαμένοι απ’ το φαΐ, εμείς τα γιορτάζουμε για ενάμιση μήνα. Πάρα πολύ λογικό.

Αναρωτηθήκαμε πώς θα ήταν και κάποιες απ’ τις υπόλοιπες γιορτές, αν είχαν το βίσμα να τους φερόμαστε τόσο προνομιακά όσο στα Χριστούγεννα.

Καταρχάς θα ήταν απάλευτες.

Κατά δεύτερον μπορεί να ήταν κάπως έτσι:

25η Μαρτίου

Καθημερινός Παπαφλέσσας στην τιβί, κομμένος σε τρίλεπτα επεισόδια για να φτουρίσει για όλο τον μήνα και το βράδυ της 25ης Μαρτίου, κορύφωση με το σαλιόφιλο του Ιμπραήμ στο λαβωμένο μάγουλο του Παπαμιχαήλ, το ούτως ή άλλως κατακόκκινο απ’ τα ουίσκια.

Τα τανκς θα έβγαιναν στους δρόμους κανά μήνα πιο πριν (και καλά για ‘παρελάσεις’), θα άκουγες παντού πατριωτικά τραγούδια ή Βέμπο απ’ αυτούς που μπερδεύουν τις επετείους, παραμονή 25ης παιδάκια θα σου χτύπαγαν να σε ξυπνήσουν απ’ τις 07.30 για να σου πουν “καληνησπέραν άρχοντες, είστε παλικάρια”, με τους πιο τσίπηδες μετά τα κάλαντα να τους λένε “δεν βρίσκω ρε γαμώτο που έχω τα ψιλά, να, πάρτε από έναν βακαλάο για το καλό”. Σκέψου και μια ελληνική σημαία στο κέντρο του σαλονιού, με κάτι σαν φάτνη από κάτω, πχ ένα χάνι με πρόβατα, μάγους και μικρογραφίες του Ανδρούτσου. Καμιά κατάθλιψη των γιορτών, αυτά θα ήσαντο το φάρμακο για όλα.

Πάσχα

Θα άνοιγες το ραδιόφωνο και ενάμιση μήνα πριν το σούβλισμα θα έπαιζαν ήδη λεβέντικα τραγούδια της κλεφτουριάς και αυτό θα ήταν κάτι το απόλυτα φυσιολογικό, αν δεν χαιρόσουν μάλιστα, θα θεωρούσουν μίζερος και Μαχαιρίτσας. Εποχικά καταστήματα θα άνοιγαν μόνο για τις γιορτές με σούβλες ή μπιχλιμπίδια για παιδάκια, πχ. σοκολατένια αυγά, λαγουδάκια ή φονικές κροτίδες. Σκέψου μακελειό, για ενάμιση μήνα όλοι θα πετάνε κροτίδες σε όλους, οι μισοί θα μένανε χωρίς δάχτυλα, καθημερινές ειδήσεις για νέους ακρωτηριασμούς απ’ το “επικίνδυνο έθιμο των βεγγαλικών”, Αμερικανοί θα επέμβαιναν στον Βροντάδο δήθεν για να σταματήσουν την αιματοχυσία, αλλά στην πραγματικότητα για να εκμεταλλευτούν τα τεράστια κοιτάσματα μαστίχας.

Και όπως τώρα τρώμε μελομακάρονα από αρχές Δεκέμβρη, έτσι θα ξεκινούσαμε και τις πετσούλες, τα σουβλιστά πλεμόνια και όλη αυτήν την Μπιενάλε χοληστερίνης, 25 μέρες πριν την Κυριακή του Πάσχα, αλλά και τι να κάνουμε; Να πάμε κόντρα στο έθιμο; Όποιος μείνει ζωντανός μέχρι τότε. Όπως τα βρήκαμε, έτσι θα τ’ αφήσουμε.

Θεοφάνια

Όπως θα έχεις ήδη καταλάβει με τόσο πρήξιμο, το κόνσεπτ εδώ είναι ότι κάθε γιορτή θα κρατούσε τουλάχιστον ενάμιση μήνα, οπότε και στα Θεοφάνεια κάπως έτσι θα πήγαινε η δουλειά, θα βουτούσαμε για τον σταυρό σε φάση πρωταθλήματος κάθε τέσσερις πέντε μέρες, με κανονική βαθμολογία, με χρήση βίντεο για αποφυγή παράγκας και με χρήση Γιώργου Μίνου γενικά.

Τυχαία δήλωση σε αθλητικό σάητ: “20 χρόνια παίρνανε το πρωτάθλημα οι ίδιοι και φέτος που συμφωνήσαμε όλες οι ενορίες να φέρνουμε παπάδες απ’ το εξωτερικό για να πετάνε τον σταυρό, είμαστε πρώτοι εμείς. Τυχαίο”;

Και πόσο σουρεάλ θα ήταν να φωνάζουν οι παράγοντες για “κάθαρση στον χώρο του Αγιασμού”; Σκέψου το λίγο.