Rambo ή Rocky;

Πολύ σπάνια ένας ηθοποιός έχει δύο ρόλους τόσο εικονικούς που ο καθένας είναι ξεχωριστό κεφάλαιο στην ποπ κουλτούρα. Ο Σιλβέστερ Σταλόνε ήταν ο Τζον Ράμπο και ο Ρόκι Μπαλμπόα, ο βετεράνος του Βιετνάμ και ο πυγμάχος από τις φτωχογειτονιές της Φιλαδέλφεια. Και οι δύο ψάχνουν μια καλύτερη ζωή. Το όπλο τους είναι η αντοχή στον πόνο.

Απλά ο ένας είναι στις ζούγκλες και στα δάση, ο άλλος στο ρινγκ. Το Rambo ή Rocky είναι από τα Διλήμματα με Δέλτα κεφαλαίο. Ακόμα και ο ίδιος ο Σταλόνε θα είχε πρόβλημα να αποφασίσει. Εμείς το κάναμε εδώ και εσύ μπορείς να καταθέσεις τη γνώμη σου στο poll.

Ράμπο ο Ηλίας Αναστασιάδης

Τζον Ράμπο. Και για το πρώτο αίμα και για τα επόμενα. Η σχέση μου με το στρατό και τις περιπέτειες και τα πλατούν αυτής της πλάσης είναι από υπερασθενική έως ανύπαρκτη, αλλά γιατί να κρυβόμαστε μέρα που είναι; Η περιπέτεια που έδινε άλλο νόημα στις άθλιες Κυριακές πριν το σχολείο ήταν ο Ράμπο. Και ο 1, και ο 2 και όλοι. Τι ξέραμε από κινηματογράφο στα 8 μας; Τον Ράμπο και τον Εξολοθρευτή. Ε το δίλημμα δεν έχει Εξολοθρευτή. Έχει τον Ρόκι. Τον αξιοσέβαστο -δεν αντιλέγω- Ρόκι. Συγκρίνεται όμως αυτή η κόκκινη κορδέλα στο κεφάλι του Ράμπο, αυτό το ιερό της σημειολογίας, με οποιαδήποτε γάντια ή οιουσδήποτε σάκους του μποξ; Συγκρίνεται το ξέσπασμα σε λυγμούς του βετεράνου πολεμιστή και ανθρώπου Ράμπο με την κλασική προπόνηση/τρέξιμο του Ρόκι σε κάθε γνωστή επιφάνεια του πλανήτη; Λυπάμαι, αλλά κάποια πράγματα δεν μπαίνουν σε ζυγαριά. Το σωστό για την ιστορία του σινεμά θα ήταν το αξεπέραστο ‘Eye of the Tiger’ να ταυτιστεί με τις εφορμήσεις του ένας-εναντίον-όλων Ράμπο στη ζούγκλα και όχι με τα τσαλίμια του καχεκτικού φιλότιμου Ρόκι στο ρινγκ. Αν θέλω να δω 80s ταινία με μποξ, θα βάλω Στάθη Ψάλτη στο ‘Ράκος Νο 14, ο πρώτος μπουνάκιας’. (Τι έπος, συνάδελφοι)

Ρόκι ο Πάνος Κοκκίνης

Όταν το είδα για πρώτη φορά, δεν ήξερα ότι κέρδισε 3 Όσκαρ (νικώντας μέχρι και το Taxi Driver στην κατηγορία καλύτερης ταινίας) και είχε άλλες 5 υποψηφιότητες (μεταξύ των οποίων δυο στον Stallone ως ηθοποιό και σεναριογράφο). Δεν ήξερα ότι ο Stallone είχε πουλήσει μέχρι και τον σκύλο του για να ζήσει (είχε πουλήσει πρώτα τα κοσμήματα της εγκύου γυναίκας του). Δεν ήξερα ότι ήταν άνεργος και είχε 100 δολάρια στην τράπεζα, αλλά αρνιόταν προσφορές της τάξεως των 365.000 δολαρίων επειδή επέμενε να είναι ο ίδιος πρωταγωνιστής. Δεν ήξερα τίποτα από όλα αυτά, και πάλι όμως η ταινία με συγκίνησε. Καταλάβαινα, αν και πιτσιρικάς, ότι βλέπω κάτι εξαιρετικό. Ενώ το Rambo ήταν απλά μια φαντασίωση εκδίκησης. Μια ταινία για ένα βετεράνο με κορδέλα και φουσκωμένα μπράτσα που θα ήταν εξίσου καλή, ακόμη και με τον Άρνολντ πρωταγωνιστή.

Rambo ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Η πρώτη σκέψη πάει στον Rocky. Κι είναι λίγο έως πολύ λογικό να πηγαίνει στον Rocky γιατί η ερμηνεία είναι ασύγκριτη, γιατί μερικές σκηνές μπορούν να μείνουν στην ιστορία του κινηματογράφου, γιατί ακόμα κι ο Σταλόνε κατάφερε να ξεπεράσει τον εαυτό του για χάρη του Rocky. Αλλά ξέρεις κάτι; Ο Rambo μού λείπει πολύ περισσότερο. Από εκείνη την εποχή έχουν βγει δεκάδες ταινίες πυγμάχων, μονομάχων, αθλητών που πάλεψαν με το ακατόρθωτο και το νίκησαν. Ιστορίες ανθρώπων που μπορεί και να σε εμπνέουν, να σε κάνουν να δακρύζεις, να σε κάνουν να πιστεύεις ότι θα τα καταφέρεις σε αυτή τη ζωή όποιο εμπόδιο κι αν σταθεί μπροστά σου. Αλλά Rambo δεν έχουν ξαναβγεί. Για κάποιο λόγο δεν έχουν ξαναβγεί θα μου πεις αλλά εμένα μου έχει λείψει λίγο αυτή η ηρωική σπατάλη. Αυτή η υπερβολή, όχι σε ένα διαγαλαξιακό περιβάλλον ή σε κόσμους μυθικά πλασμένους, αλλά βασισμένη σε ρεαλιστικά περιβάλλοντα και διαμάχες όπως σε αυτές που εμπλεκόταν ο Γιάννης ο Ράμπο. Να δω ταινίες που θα ξέρω από την αρχή ότι είναι μέσα στην υπερβολή και να μην με νοιάζει γιατί θα μασουλάω αδιάφορα το ποπ κορν μου και θα αφήνω το μυαλό μου να ξεχαστεί στο πόσους εκατοντάδες έφαγε ο Rambo με έναν γεμιστήρα. Μπορεί η εικόνα του Rocky με τη γροθιά υψωμένη να ήταν πόστερ σε πολλά εφηβικά δωμάτια αλλά για μένα το πόστερ είναι η σκηνή που ο Rambo βάζει μπαρούτι στην πληγή και την αναφλέγει. Τόσος δυνατός, τόσο αλόγιστα φλύαρος, τόσο εκπληκτικός.

Ράμπο ο Στέλιος Αρτεμάκης

Ράμπο, ρε φίλε, γεμίζει το στόμα σου. Ειδικά με την αμερικάνικη προφορά. Τραβηχτό “Ρ”, ένα “Α” ενδιάμεσο μεταξύ “α” και “ε”, ένα γεμάτο “μπ” και ένα “οοοοου”. Ενώ το Ρόκι πρέπει να το τραβήξεις από τα μαλλιά. Είναι Ρ-κι κοφτό. Ξερό. Το Ράμπο είναι επίθετο, που μοιάζει με επίθετο. Τζόνι Ράμπο, 6η γενιά μεταναστών, ένας θεός ξέρει από που, μεγαλωμένος στους σιτοβολώνες κάποιας κεντρικής πολιτείας, στη μέση του πουθενά. Πα μαλ. Ρόκι Μπαλμπόα ο Ιταλός, όμως; Σοβαρά τώρα; Από πότε οι Ιταλοί είχαν επίθετο Μπαλμπόα και δεν το ξέραμε; Ισπανοί εξερευνητές ήταν οι Μπαλμπόα από κούνια. Από το Μπαλμπόα της Ισπανίας όπως ο Vasco Balboa. Ρόκι Κορλεόνε; Να το δεχτώ. Ανίψι του Νονού που έμαθε την πυγμαχία στους δρόμους της Φιλαδέλφειας. Αλλά και Ρόκι Μπαλμπόα. Γελάνε και τα σκοινιά στο ρινγκ.

Ρόκι ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Η καρδιά μου είναι μοιρασμένη ανάμεσα στις δύο μεγάλες μου αγάπες. Τον Τζον τον Ράμπο και τον Ρόκι τον Μπαλμπόα. Αλλά όχι, τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν θα μπορούσα ποτέ να “απατήσω” τον μεγαλύτερο μποξέρ όλων των εποχών. Και ξαφνικά μου έρχονται ένα-ένα: η απόλυτη προπαγάνδα του 4, ο αγαπημένος μου Mr. T ως “Κλάμπερ Λάνγκ” στο 3 και το “Dead Meat, Dead Meat”, το αξεπέραστο χασαπόσκυλο που ακούει στο όνομα Πόλι, τον ένα και μοναδικό προπονητή Μίκι, το “Άντριααααααααανννννννννν” που φώναζε στο τέλος του “1” με τα μάτια πρησμένα από τα μπουνίδια, το “No reporters, no referees, just you and me” με τον Απόλλο Κριντ, τον Τόμι Γκαν, το απαράδεκτο Ρόκι 6. Τζον Ράμπο, you bastard, συγγνώμη αλλά θα πρέπει να φας ένα για την ομάδα.

Ρόκι ο Μάνος Μίχαλος

Δεν έχω δει, νομίζω, ούτε ένα Ράμπο όλοκληρο. Αλήθεια, δεν ξέρω γιατί κι ας έχω αντιληφθεί την εννοιολογική αξία της φράσης “ποιός νομίζει ότι είναι, ο Ράμπο;”. Αντιθέτως, έχω δει καμιά δεκαριά φορές τα Ρόκι 1, 2, 3 και 4 (μετά πήγα απευθείας στο 14 και τον μπουνάκια του Ψάλτη, καθότι ήταν πιο σοβαρά από το 5 και το 6) επειδή είχα μια εμμονή μικρός με τον Ρόκι. Ήθελα να ανεβοκατεβαίνω σκαλιά σαν αυτόν, ήθελα να ακούγεται πίσω μου το Eye of the Tiger, ήθελα κι εγώ να έχω μια γροθιά για τον κάθε καραγκιόζη που θα έβρισκα στο διάβα μου και φυσικά ΔΕΝ ήθελα να έχω την Άντριαν για γυναίκα. Στα δικά μου μάτια ο Ρόκι είναι ο μεγαλύτερος ποπ ήρωας από το 1980 ως το 2000. Είναι ένας χαρακτήρας που κατάφερε με ένα σορτσάκι με την αστερόεσσα, ένα μπεκρή κουνιάδο τον Πόλι και τον κορυφαίο προπονητή στην ιστορία των αθλημάτων, τον Μίκυ, να γίνει είδωλο, star, να κάνει τον Σταλόνε κομμάτι του Χόλιγουντ και όχι της τσοντοβιομηχανίας. Με τον Ρόκι μεγάλωσε η γενιά η δική μου και η αμέσως προηγούμενη αυτής. Αν μετρήσουμε πόσα σκυλιά ονοματίστηκαν Ρόκι για χάρη του βγαλμένου από τα δρομάκια της Φιλαδέλφειας μποξέρ, αν σκεφτείς πόσες ταινίες για πυγμάχους γέννησε αυτό το franchise, θα καταλάβουμε άπαντες ότι υπάρχουν στιγμές στην ποπ κουλτούρα, που αλλάζουν την ιστορία της. Μια τέτοια είναι όταν ο Ρόκι βγάζει τη ρόμπα του πάνω στο ρινγκ.

Ρόκι ο Γρηγόρης Μπάτης

Όταν μπουν τα πρώτα -άντα στη ζωή σου, διαπιστώνεις με ανησυχία πως έχεις αποκτήσει συνήθειες που κάποτε λοιδορούσες. Όπως για παράδειγμα, η διήγηση ιστοριών από το σχολείο ή και ακόμα χειρότερα από το στρατό. Σε κάτι τέτοιες φάσες νοσταλγίας για τα ανέμελα χρόνια, όπου με τους φίλους μου (τους παιδικούς και τους αιώνιους) γυρνάμε στα παλιά και συζητάμε για φάρσες, κοπάνες, καλές-κακές συνήθειες, τηλεοπτικές σειρές ή ταινίες, υπάρχει και θα υπάρχει το άβολο 10λεπτο που η κουβέντα θα πηγαίνει στον Ράμπο. Δεν ήμουν φαν του μα ούτε και hater, γιατί μου περνούσε αδιάφορος. Αυτό που θυμάμαι είναι το καρτούν Ράμπο που έπαιζε κάτι Κυριακές πρωί, καθώς και κάποιες σκόρπιες σκηνές. Σκηνές με αίμα, υπερβολή, ανοησία, τρέλα και (κόκκινη) κορδέλα. Το “πρώτο αίμα” το είδα πριν 2 χρόνια ένα καμένο ξενύχτι, που είπα να δώσω δεύτερη ευκαιρία στον υπερήρωα, ενώ το τελευταίο το είδα σινεμά, γιατί εδώ που τα λέμε έχει πλάκα να βλέπεις έναν ρυτιδιασμένο στρατόκαυλο τίγκα στα αναβολικά, να σκοτώνει ολόκληρους λόχους. Τόση πλάκα, όση και μιζέρια-δυστυχία. Η γελοιότητα βέβαια δεν έλειπε ούτε και από τον Ρόκι, όμως εκείνος ήταν αθλητής. Και μπορεί να ήξερες πάντα πως ο διαιτητής θα σηκώνει το χέρι του και θα τον έβγαζε νικητή σε κάθε κρίσιμο αγώνα, αλλά επαναλαμβάνω μιλάμε για έναν αγώνα, για έναν αθλητή και όχι για κάποιον πολεμολάγνο που σκότωνε (έστω και “κακούς”).

Ρόκι ο Χρήστος Δεμέτης

Γιατί το μεγαλύτερο όπλο του Μπαλμπόα είναι τα χέρια του και όχι τα “γκάνια”. Γιατί είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει χωρίς να χρειάζεται να αντινάξει τους αντιπάλους του. Τους ανατινάζει με τις μπουνιές του μόνο. Γιατί το πρώτο Ρόκι πήρε Όσκαρ και χωρίς καμία πλάκα είναι μια από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων 50 χρόνων. 

Το Ρόκι σαν ταινία ήθελε καποιον που να μπορεί να παίξει με ιταλικό στυλ και να δείχνει αδύναμος, μάτσο μαν μεν αλλα προς το αδύναμο. Ο χαρακτήρας εξελίχθηκε και αναπτύχθηκε μέσα από το σενάριο. Ο Ρόκι δεν ήταν ποτέ μουσκουλιάρης νταής, ούτε Εξολοθρευτής. Είχε την ανθρώπινη πλευρά και τις αδυναμίες του, αλλά ήταν μαχητής.

“Μπορεί να ακουστεί αστείο, αλλά προσπαθώ να ζήσω τη ζωή μου με τις αρχές του Ρόκυ, σύμφωνα με τις οποίες όταν χάνεις τον ενθουσιασμό σου, χάνεις τα πάντα”. Τάδε έφη Stallone, κάτι θα ξέρει.

Τιμή και δόξα στον Απόλο Κρήντ.

Ρόκι ο Δημήτρης Κουπριτζιώτης

Όταν βγήκε ο Ρόκι ήμουν αγέννητος. Ευτυχώς το star φρόντισε να μάθω και τον Ρόκι και τον Ράμπο. Γενικά δεν είμαι των όπλων. Ούτε μου αρέσουν οι πολεμικές ταινίες και τα πιστολίδια. Είναι βάρβαρα πράγματα αυτά. Άξεστα. Ο Ράμπο έπιασε το μπαζούκα και πιστόλιαζε (δεν εννοώ ότι δεν πλήρωνε) ότι βρισκόταν μπροστά του. Ο Ρόκι όμως. Ο Ρόκι. Αυτός είναι άλλη φάση. Προσπάθησε σκληρά. Έτρεξε όλη την Φιλαδέλφεια πέντε φορές και πήδαγε σκοινάκια πιο γρήγορα και από την σκιά του. Έχυσε τόνους ιδρώτα. Και όλα αυτά για να νικήσει μία τον Apollo, την άλλη έναν με μοϊκάνα και πλάτες τρίφυλλης ντουλάπας. Όμως ο Ρόκι μπήκε στην καρδιά μου, με έκανε να ουρλιάζω μπροστά από την οθόνη όταν πήρε την αμερικάνικη σημαία μετά την τελευταία μπουνιά στον Ντράγκο. Μην κοιτάς που τώρα τον Ντράγκο τον έχει πιάσει φίλο και κάνουν μαζί ταινιούλες (βλέπε The Expendables). Τότε, στα μακρινά 80’s ο Ντράγκο ήταν εχθρός. Σοβιετικός. Ήταν αυτός που ήθελε να καταστρέψει τον κόσμο και ο Ρόκι με τις γροθιές του μας έσωσε από τον αφανισμό. Γιαυτό, Ρόκι Μπαλμπόα σ αγαπάω ακόμα και σήμερα.

Ρόκι ο Θέμης Καίσαρης

Μόνο ο Μανώλης Μαυρομμάτης έχει δώσει τη σωστή απάντηση στο δίλημμα, όταν στο Μουντιάλ του 1986 μιλούσε για τον Ζοσιμάρ, τον μπακ της Βραζιλίας, που μικρός ήταν μποξέρ και ο Μανόλο τον αποκάλεσε “ο μαύρος Ράμπο”.  Μαυρομμάτης όμως είναι μόνο ένας και είμαι αναγκασμένος να διαλέξω. Ρόκι και μόνο Ρόκι. Για τη μουσική, τα σκαλιά, για όλα όσα γράφει ο Πάνος, για αυτόν που ήταν κανένας και ήθελε να γίνει κάποιος, για την Τάλια Σάιρ που έπαιξε την αδερφή του Μάικλ Κορλεόνε και μετά τη γυναίκα του Ρόκι, για τα γυαλιά της και το πρώτο τους φιλί, για τη ρόμπα που ήταν δύο νούμερα μεγαλύτερη και πίσω της είχε διαφήμιση κρεάτων, για το βλέμμα του Απόλλο όταν ο Ρόκι σηκώνει τα χέρια του και λέει “έλα, πάμε, συνεχίζουμε”.

Ρόκι ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Αν θες να το πάρεις σοβαρά και ακαδημαϊκά, το πρώτο Ρόκι είναι η ‘καλύτερη ταινία’ από οποιαδήποτε από αυτές τις δύο σειρές καθότι Οσκαρική, βαθύτατου κοινωνικού προβληματισμού και δε συμμαζεύεται. Αλλά εντάξει, κανείς δε θέλει να το πάρει σοβαρά και ακαδημαϊκά, οπότε μπορούμε κατευθείαν να περάσουμε στο τέταρτο με τον Κακό Ρώσο που είναι ως γνωστόν το καλύτερο πράγμα που έχει συμβεί ποτέ. Υπάρχει περίπτωση να πει ποτέ κανείς “ε, τώρα που καθόμαστε έτσι εδώ, δε βλέπουμε ένα Ρόκι 4” και να πει κάποιος “μπα μωρέ βαριέμαι”; Όχι βέβαια. Φυσικά και όχι βέβαια. Χάνεις ποτέ ευκαιρία να δεις Ντολφ Λούντγκρεν στα καλύτερά του, “I must break you!”. Θα πεις όχι εσύ στον Ντολφ φίλε; Ακόμα και το υποχρεωτικό Σίκουελ Μετά Από Δεκαετίες, του Ρόκι σαφώς καλύτερο ήταν από το αντίστοιχο Ράμπο που χάριζε απλόχερα υπνηλία. Στο Γερασμένο Ράμπο ο Σταλλόνε ήταν σε φάση “ας αναλογιστούμε το κόστος του πολέμου”. Σλάι, θες να ηρεμήσεις λίγο; Στο Γερασμένο Ρόκι ο Σταλλόνε ήταν αντιθέτως σε φάση “αν παίρναμε ένα simulation της υποθετικής ερώτησης ποιος από τους δύο πυγμάχους διαφορετικών γενεών ήταν καλύτερος και το παίζαμε ΣΤΑ ΑΛΗΘΕΙΑ, δε θα ήταν τέλειο;” Ναι, θα ήταν. Ναι. Θα. Ήταν. Ρόκι, μην αλλάξεις ποτέ.

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… ΡΟΚΙ ΜΕ 73%

Τελικά οι μπουνιές και το όνειρο για μια καλύτερη ζωή είναι πιο ισχυρά από τις ζούγκλες με τους Βιετκόνγκ και τα πολυβόλα. Ευγενής άμιλλα κύριοι, αθλητισμός.