Ρωμιός και Giulietta

Δεν έχω διαβάσει σχετική έρευνα. Αλλά είμαι σίγουρος ότι αν ρωτήσεις όλους τους Έλληνες άνδρες τι αγαπάνε φανατικά μετά τις γυναίκες και τον εαυτό του, θα απαντήσουν σε συντριπτική πλειοψηφία ότι είναι παθιασμένοι με το αυτοκίνητό τους. Και όχι, δεν μιλάω απαραίτητα για εκείνους που ξημεροβραδιάζονται σε συνεργεία βελτίωσης, σε forum συζητήσεων και σε λεωφόρους να κάνουν κόντρες.

Και μην θίγεσαι με την έννοια Ρωμιός. Θα εξηγήσω παρακάτω γιατί. Σκέφτηκα απλά αυτή την σχέση αγάπης, αυτή την ολέθρια σχέση πάθους που έχει ο Έλληνας με το αυτοκίνητό του, να την περιγράψω σε όρους σαιξπηρικούς. Και να παρομοιάσω τη σχέση του με αυτή του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας. Του Ρωμιού και της Giulietta από την Alfa Romeo.

Μόνο που σε αντίθεση με την ιστορία του Σαίξπηρ που δίκαια τελειώνει με το “Γιατί δεν υπήρξε ποτέ ιστορία πιο θλιβερή από αυτήν της Ιουλιέτας και του Ρωμαίου”, η ιστορία του Έλληνα με το αυτοκίνητό του είναι μία ιστορία χαράς και καθημερινών συγκινήσεων. Γιατί δεν υπήρξε ποτέ ιστορία πιο παθιασμένη από αυτήν του Ρωμιού με το αυτοκίνητό του. Ασχέτως του πώς έλεγαν ή λένε το αυτοκίνητο αυτό.

Η αγνή ανιδιοτελής αγάπη

Τέτοια μοιάζει να είναι η αγάπη για το αυτοκίνητό σου. Όχι κάθε στιγμή της ημέρας. Όχι σε κάθε φανάρι που περιμένεις το πράσινο. Όχι τις φορές που το αυτοκίνητό σου είναι απλά τέσσερις ρόδες που σε πηγαίνουν στη δουλειά σου. Αλλά για σκέψου κάθε φορά που έχεις πονέσει μέχρι τα έγκατα της ψυχής σου για μια λακούβα στην οποία έπεσες. Σκέψου πόση τσαντίλα έχεις όταν βλέπεις ένα ίχνος από χρώμα άλλου αυτοκινήτου στο παρκαρισμένο σου αμάξι. Σκέψου πώς φουντώνει ο έρωτας για το αυτοκίνητό σου κάθε φορά που σε ταξιδεύει από άκρη σε άκρη της Ελλάδας με την παρέα ή την κοπέλα σου.

Δεν έχεις απαιτήσεις από το αυτοκίνητό σου. Τουλάχιστον δεν έχεις παραπάνω απαιτήσεις από αυτά που ξέρεις ότι μπορεί να σου προσφέρει. Ούτε αυτό θα ζητήσει ποτέ κάτι παραπάνω από το να το προσέχεις, να το πλένεις και να το ταίζεις. Απλά πράγματα. Ανθρώπινα. Σε μία σχέση που μπορεί να μοιάζει τυπική αλλά αν κλείσεις τα μάτια και σκεφτείς την δική σου Giulietta, θα αναλογιστείς ότι είναι πέρα για πέρα ουσιαστική.

Ο Ρωμιός

Η λέξη Ρωμιός σε αυτό το κείμενο χρησιμοποιείται για να προσδιορίσει την ταυτότητα. Για να ταιριάξει στον τίτλο του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας. Βλέπεις, σύμφωνα με την ιστορία μας, οι πρώτοι Ρωμιοί εμφανίστηκαν την περίοδο των χριστιανικών Ρωμαϊκών χρόνων όταν Έλληνες θεωρούνταν οι ειδωλολάτρεις και Ρωμιοί ήταν οι κάτοικοι της νέα αυτοκρατορίας με την αίγλη που αυτός ο τίτλος τους προσέδιδε. Η αίγλη χάθηκε με τον ερχομό των Τούρκων με αποτέλεσμα η λέξη Ρωμιός να πάρει αρνητική διάσταση και να την δαιμονοποιούμε μέχρι και σήμερα. Ρωμιός όμως είναι και ο θαρραλέος, ο έξυπνος, ο ντόμπρος. Ένα τέτοιο μείγμα είναι και ο Έλληνας που κάθεται πίσω από το τιμόνι.

Αριστοκράτης όταν διαλέγει το αυτοκίνητό του, όταν επιλέγει το χρώμα του, όταν αναγνωρίζει την τελειότητα στο φινίρισμα και τον σχεδιασμό. Ταπεινός και απλός όταν οφείλει να διαλέξει ένα αυτοκίνητο στα δικά του οικονομικά μέτρα και σταθμά και όχι να αιθεροβατεί. Ξύπνιος, ντόμπρος και θαρραλέος όταν εν τέλει κάθεται στη θέση του οδηγού και μετατρέπει το αυτοκίνητό του σε προέκταση της προσωπικότητάς του.

Η Giulietta

Ξεχωριστή για τον καθέναν από εμάς. Ιδανικά πλασμένη. Και αυτό το σκέφτεσαι ακόμα πιο έντονα όταν βλέπεις μία άλλη Giulietta στο δρόμο. Και λες ότι είναι ίδια με το δικό σου αυτοκίνητο. Για να βιαστείς να διαψεύσεις εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου. Κανένα άλλο αυτοκίνητο δεν είναι σαν το δικό σου. Κανένα δεν έχει εκείνο το σημάδι που ξέρεις μόνο εσύ. Κανένα άλλο δεν έχει ζήσει μαζί σου όσα ζήσατε μαζί. Κανένα δεν θα αγαπήσεις τόσο πολύ όσο το δικό σου αυτοκίνητο.

Είναι όμορφη η Giulietta του καθενός μας. Και όταν την βάλεις στο μάτι είναι λίγα εκείνα που δεν θα έκανες για να την κάνεις δική σου. Είναι πολλές οι θυσίες που κάνει ο Έλληνας πολλές φορές για το αυτοκίνητό του. Αλλά τις κάνει και δεν τις μετανιώνει ποτέ. Όσα εμπόδια, όσα κόστη και όσοι Καπουλέτοι κι αν βρεθούν στο δρόμο του, η Giulietta θα γίνει δική του. Εκεινη που θα τον πάρει από το χέρι και θα του πει “απλά οδήγησε” και δεν με νοιάζει τίποτα άλλο.

Ο πόλεμος των Μοντέγων και των Καπουλέτων

Μου θυμίζει τον πόλεμο των διαφημίσεων μεταξύ των αυτοκινητοβιομηχανιών. Την μάχη για την επικράτηση του πιο έξυπνου μαρκετίστα ή του πιο ικανού κινηματογραφιστή. Αυτό όμως που αγνοούν οι εταιρείες, όπως άλλωστε το αγνοούσαν και οι δύο οικογένειες στο Σαιξπηρικό δράμα, είναι ότι αν υπάρχει έρωτας ανάμεσα στους δύο, δεν υπάρχει κανέναν εμπόδιο ικανό να σταθεί ανάμεσά τους. Οι ορκισμένες έχθρες των εταιρειών δεν αφορούν κανέναν Ρωμιό. Τον αφορά μόνο το πώς θα φτάσει στο αντικείμενο του πόθου. Το δικό του ιδανικό και αγαπημένο αυτοκίνητο.