Ρωτήσαμε 5 ταξιτζήδες ποιο είναι το μεγαλύτερο ελάττωμα του Έλληνα

Πιθανότατα το περίμενες. Δηλαδή τι το περίμενες, σίγουρο θα το ‘χες. Λίγο να έχεις παρακολουθήσει την μανία πορεία των κουίζ, που ανιχνεύουν μερικά από τα πιο μπομπάτα (πόσο μου αρέσει αυτή η λέξη, πόσο) αρνητικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς σου, και έχεις ήδη μπει στο κλίμα. Τουτέστιν, στην ας την πούμε συνειδητοποιημένη εκείνη φάση που αναζητούμε το λάθος για να φτάσουμε στο σωστό.

*Πολύ φιλοσοφικό ήταν αυτό το τελευταίο και τις Τρίτες ούτε ο Καμύ δεν πρέπει να την έψαχνε και τόσο.

Τέλος πάντων, ήταν θέμα χρόνου να ρωτήσουμε τους ειδικούς σε ζητήματα πάσης φύσεως και φάσεως, να μας λύσουν την απορία ποιο είναι το μεγαλύτερο μειονέκτημά μας.

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου- Watkinson

Οι κύριοι Κώστας, Θανάσης, Περικλής και Αντρέας αμέσως μετά την ας την πούμε αποτυχημένη απόπειρα πρόβλεψης του νικητή του Euro 2016 (είχαμε ένα στα πέντε, εντάξει δεν το λες και χάλια), επιχειρούν να κάνουν το come back. Ποιον έρωτα καλέ; Στην στήλη.

*Μία χάρη, απάντησε και εσύ ποιο πιστεύεις ότι είναι. Όχι ότι θα το διορθώσουμε, αλλά έτσι, κουβέντα να γίνεται.

Κύριος Διονύσης, ο αναποφάσιστος

“Να σου πω την γκρίνια; Να σου πω την μιζέρια; Να σου πω τη μίρλα; Αλήθεια, δεν ξέρω. Δεν σου λέω τίποτα γιατί θα γίνω και εγώ σαν και δαύτους. Το μόνο σίγουρο είναι όλα μας πειράζουν και τίποτα δεν μας κάνει“.

Σημείωση Αγανακτισμένης Συντάκτριας: Δηλώνω υπεύθυνα, ‘ναι σε όλα’ τα παραπάνω.

Κύριος Κώστας, ο φυγόπονος

“Α τώρα μου βάζεις δύσκολα. Αυτά ρώτησέ τα στον ταχυδρόμο. Θα έλεγα τη μιζέρια. Αλλά και πάλι δεν ξέρω. Δεν μπορώ να διαλέξω“.

Σημείωση Μπερδεμένης Συντάκτριας: Δεν εννοούσε τον ταχυδρόμο που χτυπάει πάντα δύο φορές. Έγινα τόσο γραφική και τον ρώτησα. Εντάξει, δεν άντεξα.

Κύριος Θανάσης, που είναι να σκάσει, είναι

“Δεν έχουμε ομαδικότητα. Είμαστε πολύ εαυτούληδες. Δεν υπάρχει σύμπνοια, κοινός στόχος, τίποτα. Ο καθένας κοιτάει την πάρτη του“.

Σημείωση Συντάκτριας που σκάει και αυτή (αλλά από τη ζέστη): Αυτή η τελευταία φράση του κυρίου Θανάση, με έκαψε τόσο πολύ που γυρνώντας στο γραφείο, άκουγα σε λουπ το:

(αλήθεια, σόρι)

Κύριος Περικλής, ο σίγουρος

“Είμαστε ξερόλες. Ξερόλες. Οι μεγαλύτεροι του κόσμου. Πάσχουμε από λοιμώδη ξερολίαση“.

Σημείωση Έμπειρης Συντάκτριας: Εγώ τα λέω κύριε Περικλή μου, και τα γράφω κιόλας. Ποιος με ακούει είναι το θέμα. Και, ποιος με διαβάζει.

Κύριος Αντρέας, ο προβληματισμένος

“Δεν έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. Δεν προσπαθούμε, δεν έχουμε πίστη σχεδόν σε τίποτα“. Με ξαναφωνάζει. “Και κάτι ακόμα: Είμαστε τύποι του φραπέ και όχι τόσο της δουλειάς. Δεν ξέρω ποιο από τα δύο μειονεκτήματα υπερτερεί αλλά, τα έχουμε και τα δύο“.

Σημείωση εξίσου Προβληματισμένης Συντάκτριας: Όταν μου έκανε αυτό το γύρνα πίσω ή έστω τηλεφώνα και μου είπε για τον φραπέ, συμπλήρωσε με την επεξήγηση “του φρέντο καπουτσίνο, ρε παιδί μου” αλλά έτσι, για το ελληνικό του πράγματος είπα να κρατήσω μόνο τον φραπέ. Μετά όμως, σκέφτηκα ότι η λογοκρισία είναι κακό πράμα.