Ρωτήσαμε 5 ταξιτζήδες ποιο είναι το χειρότερο φανάρι της Αθήνας

Ο κύριος Γιώργος, ένας ταξιτζής που δυστυχώς, δεν ήθελε να φωτογραφηθεί αλλά άξιζε να μπει στο σημερινό θέμα, όταν άκουσε την ερώτηση, μου έδωσε την πιο σοφή και στα όρια του κοελισμού, απάντηση: “Δεν υπάρχουν κακά φανάρια. Υπάρχουν κακοί άνθρωποι“. Η συζήτηση μέσα στα επόμενα δύο, τρία λεπτά (μέχρι να χρειαστεί να λύσει χειρόφρενο για να προχωρήσει η ουρά) πήγε κάπως έτσι:

– Δηλαδή, δεν υπάρχει ένα φανάρι που να αποφεύγεις στις κούρσες σου;

– Όχι, αλλά υπάρχουν άνθρωποι.

– Φυσιογνωμιστής;

– Δεν θέλεις να ξέρεις.

Ναι, αυτή ήταν λίγο πληρωμένη απάντηση. Και ναι, πολύ κρίμα που δεν έχουμε τον κύριο Γιώργο σήμερα στην παρέα.

Τέλος πάντων.

Η επιστροφή από διακοπές, όχι τόσο η δική μας όσο των άλλων, που γέμισαν τους δρόμους και τις θέσεις πάρκινγκ και #$$^#^#, έφερε στο προσκήνιο ένα ερώτημα που θα μπορούσαμε να το πούμε και διαχρονικό. Και να παραδεχτούμε ότι δυστυχώς, δεν έχει μόνο μία απάντηση.

Στην αρχή σκεφτήκαμε να το κάνουμε κοινό θέμα στο Oneman και ο καθένας από εμάς να επιλέξει το δικό του ‘μακριά από μας, φανάρι’. Έπειτα, η φαεινή ιδέα ήρθε, για να μας υπενθυμίσει ότι υπάρχουν ειδικοί να απαντήσουν την συγκεκριμένη ερώτηση. Όχι ότι υπάρχει ερώτηση που δεν μπορούν να απαντήσουν. Αλλά πώς να το κάνουμε, αυτή, είναι δική τους. Είναι στα χωράφια τους, πώς να το πω.

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson

Οι κύριοι Γιάννης, Παναγιώτης, Βασίλης, Αντρέας και Γιώργος προθυμοποιήθηκαν να σηκώσουν το χειρόφρενο και να μας δώσουν τα φώτα τους.

Κύριος Αντρέας, ο μπαμπάς του Γιωργάκη

“Είναι πολλά τα φανάρια. Ξέρεις πόσα πολλά υπάρχουν; Ου! Θέλεις να σου πω μία τριάδα; Λοιπόν, μέτρα: Το πρώτο είναι Θηβών και Ιεράς Οδού στο Αιγάλεω, την περιοχή μου, αυτό είναι το λεγόμενο ‘φανάρι της υπομονής’. Μετά, κάτσε να σκεφτώ γιατί είναι και πολλά. Λοιπόν, δεύτερο να πούμε το Αμερικής και Σόλωνος και τρίτο, το Εμμανουήλ Μπενάκη και Ακαδημίας“.

Κύριος Βασίλης, ο σίγουρος

“Αυτό που στρίβει από Φιλελλήνων για να βγει εδώ στη Συγγρού. Σταματάει απότομα και κινδυνεύεις να έρθουν οι άλλοι από πίσω με φόρα και να γίνει στούκα. Είναι πολύ μικρό σε διάρκεια και την πατάς“.

Κύριος Παναγιώτης, ο ‘σου βάζω δύσκολα και ας παίζω με τα νεύρα σου’

“Τώρα δεν έχει κίνηση οπότε εντάξει, όλα τα φανάρια καλά είναι. Δεν ξέρω.Δύσκολη ερώτηση είναι αυτή. Γενικά εδώ, όταν βγαίνεις στη Συγγρού από Βασιλίσσης Αμαλίας κτλ. είναι ένα δύσκολο πέρασμα. Δεν μου ρχεται κάτι άλλο. Δύσκολη ερώτηση σκέφτηκες και εσύ“.

Σημείωση Συντάκτη: Τέτοιον προβληματισμό, δεν τον περίμενα. Το ομολογώ.

Κύριος Γιάννης, ο ‘δώσε μου λίγο χρόνο’

“Το χειρότερο φανάρι ε; Κάτσε να σκεφτώ“.

Παύση, παύση, παύση.

“Το πιο δύσκολο φανάρι…“

Και άλλη παύση.

“Θα πω αυτό στη Βασιλίσσης Σοφίας πίσω από το Χίλτον. Εκεί που βγαίνεις Ιλίσια. Τελειώνει πολύ γρήγορα. Το πολύ δύο αυτοκίνητα να περάσουν“.

Κύριος Γιώργος, ο φιλόσοφος

“Παρότι δεν πιστεύω σε κακά φανάρια, αλλά σε κακούς οδηγούς, θα σου πω δύο να έχεις να βάλεις. Λοιπόν, γράψε αυτό στη Σούτσου που βγάζει στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας και αυτό στον Κηφισσό στο ύψος του Περιστερίου. Αυτά είναι τα ας τα πούμε πιο σπαστικά. Αν και, στο ξαναλέω, πιο σπαστικό από άνθρωπο, δεν υπάρχει“.

Σημείωση Συντάκτη: Σε περίπτωση που δεν το κατάλαβες, ο κύριος Γιώργος, είναι ο ταξιτζής με τον οποία είχα τη συζήτηση που λέγαμε στην αρχή του κειμένου. Ναι, πράγματι, η μόνη φωτογραφία που δέχτηκε να μπει, ήταν αυτή των παπουτσιών του. Και ναι, η συγκεκριμένη θα μπορούσε άνετα να μπει σε αντίστοιχο κείμενο με τίτλο: “Ρωτήσαμε 5 νεκροθάφτες”.