Σε αυτή την καραντίνα μου έλειψε να νιώσω επιτέλους λίγο άβολα
- 22 ΑΠΡ 2020
Γιατί η αλήθεια είναι ότι τα πάντα στην καραντίνα είναι άνετα. Όλα στην ασφυκτικά προκαθορισμένη θέση τους. Σηκώνομαι από το κρεβάτι κάθε πρωί και η δουλειά μου είναι κυριολεκτικά -ομολογώ και μετρημένα- 10 βήματα μακριά. Άντε 20 αν θέλω να βγω στο μπαλκόνι. Κανένα άγχος για το αν θα πετύχω κίνηση στον Κηφισό, καθόλου νεύρα για την κίνηση ή για το μετρό που αργεί να γεμίσει. Όταν πέφτω το βράδυ το ξυπνητήρι είναι βαλμένο ακριβώς την ίδια ώρα.
Ό,τι ώρα και να κοιμηθώ, ποτέ δεν θα ξυπνήσω κουρασμένος. Όταν βγαίνω έξω, το κάνω ακριβώς στις ώρες που μου αρέσουν. Όταν ο ήλιος πέφτει. Ομολογώ ότι όλες αυτές τις μέρες έχω δει αμέτρητα και πανέμορφα ηλιοβασιλέματα, έχω εκτιμήσει πολύ περισσότερο την ομορφία του μέρους όπου ζω. Δεν βγήκα ποτέ έξω με τη βροχή να μου σκάει στην μούρη, δεν βγήκα ποτέ με τον ήλιο να σκάει από πάνω μου και από το φλεγόμενο τσιμέντο της Συγγρού -που για κάποιον γαμημένο λόγο μπορεί να φλέγεται και Γενάρη μήνα- από κάτω μου.
Έχω να νιώσω ότι κρυώνω ή ότι ζεσταίνομαι πολύ καιρό. Όλα είναι σε μια ασφυκτικά βολική κατάσταση. Με την πάροδο δε των ημερών, προσαρμόστηκα τέλεια. Αυτή τη στιγμή και με τις υπάρχουσες συνθήκες το περιβάλλον μου μοιάζει τελειοποιημένο ως προς το πόσο βολικά μπορεί να με κάνει να αισθάνομαι. Δεν ξέρω αν κάνατε και εσείς μικρές αλλαγές στο δωμάτιό σας κατά τις πρώτες μέρες της καραντίνας. Το έκανα. Μετά από κάποιους πειραματισμούς όλα ήταν στην κατάλληλη θέση. Και αυτό είναι μεν ωραίο τον πρώτο καιρό αλλά αρχίζει σιγά-σιγά να σε φθείρει.
Οι μέρες περνάνε πολύ-πολύ γρήγορα. Δεν υπάρχουν βιώματα να πέσουν πάνω σε άλλα βιώματα, ώστε να δημιουργήσουν μια ακολουθία. Όλα τα λούζει τελικά μια καμιά φορά τρομακτική κατάσταση ελέγχου πάνω τους. Τι απρόσμενο μπορεί να σου συμβεί, όταν είσαι σπίτι. Είναι το safe zone σου. Τα πάντα είναι προγραμματισμένα να λειτουργούν στην εντέλεια. Πόσο καιρό έχεις να νιώσεις ότι δεν είσαι άνετα;
Δεν στέκεσαι με το ποτό στο χέρι περιμένοντας να αδειάσει κάποια θέση στην μπάρα. Δεν σε σπρώχνουν τύποι που προσπαθούν να δουν καλύτερα στο λάιβ. Δεν χώνεσαι στο γεμάτο κόσμο μετρό με τη σκέψη ότι αν ζαλιστείς τη γάμησες. Δεν νιώθεις ότι έχεις πεθάνει στην πείνα. Δεν λαχανιάζεις παρά μόνο όταν το θες στη γυμναστική σου. Δεν τσαντίζεσαι στα φανάρια. Δεν νιώθεις αυτό το άβολο πράγμα όταν προσπαθείς να αποκωδικοποιήσεις έναν άνθρωπο που μόλις γνώρισες.
Μάλλον αυτό είναι που μου έφτιαξε μια τελείως συγκεκριμένη εικόνα στο μυαλό, όταν άκουσα από κάπου το παρακάτω κομμάτι. Το κατεξοχήν κομμάτι που ακούς χαμηλόφωνα στην άθλια άδεια ταβέρνα πίσω από την παραλία, όταν πας να κατουρήσεις και βλέπεις το μίζερο ψυγείο με τη διαφήμιση μιας πορτοκαλάδας ή ενός παγωτού. Τουλάχιστον έτσι το συνέδεσα.
Και το βλεπείς ζαλισμένος από τον ήλιο, στο κεφάλι σου οι φλέβες χορεύουν τρανς. Το ντεπόν το ξέχασες σπίτι. Λες να έπαθες καμιά ηλίαση; Δεν σου έφταναν αυτά. Είσαι και βρόμικος. Και μόνο η σκέψη ότι πρέπει να περιμένεις τον θερμοσίφωνα για να πας να ξεπλυθείς σου κάνει το απόγευμα να μοιάζει με βουνό. Τίποτα μα τίποτα δεν είναι άνετο. Όλα μοιάζουν με έναν εφιάλτη.
Για ποιον διαολεμένο το νοστάλγησα αυτό;
Μάλλον γιατί δεν θυμάμαι ούτε μια ωραία μέρα της ζωής μου που -έστω και σε μια στιγμή της- να μην ένιωσα άβολα.