Σε στριπτιτζάδικο, απελπιστικά μόνος, ενώ έξω ήταν ακόμα μέρα

Ο κορονοϊός και τα περιοριστικά μέτρα που επιβλήθηκαν για τον περιορισμό της εξάπλωσής του, άλλαξαν για τα καλά τη διασκέδαση στην πρωτεύουσα (και όχι μόνο). Από νυχτερινή μετατράπηκε σε απογευματινή, με το νέο ωράριο να θέλει τα μαγαζιά να ανοίγουν στις 18.00 και να έχουν κλείσει μέχρι τις 00.00. Επόμενο ήταν, λοιπόν, τα στριπτιτζάδικα να προσαρμοστούν στα νέα μέτρα και να αλλάξουν τις συνήθειές τους. Η νέα κανονικότητα ανάγκασε τους ιδιοκτήτες να ανοίξουν τις πόρτες των μαγαζιών τους από νωρίς το απόγευμα, με αποτέλεσμα όταν καταφθάνει κάποιος εκεί να είναι μέρα μεσημέρι. Ακραίο, έτσι;

Λίγο πριν το ρολόι του κινητού μου δείξει 18.00 ακριβώς, βρισκόμουν έξω από το Kinky Opera, ένα από τα πιο γνωστά στριπτιτζάδικα της πρωτεύουσας, πάνω στη Λεωφόρο Συγγρού. Εκείνη τη στιγμή, λίγο πιο μπροστά μου, δύο νεαρά κορίτσια έμπαιναν μέσα στο μαγαζί για να ξεκινήσει η βάρδιά τους. Μια βάρδια που πλέον είναι σαφώς μικρότερη σε διάρκεια, όπως και το ωράριο που δουλεύει το στριπτιτζάδικο.

Έχω πάει κάμποσες φορές σε διάφορα στριπτιτζάδικα στο παρελθόν. Ποτέ, όμως, δεν είχε τύχει να δω το εσωτερικό ενός τέτοιου μαγαζιού άδειο, χωρίς ούτε έναν πελάτη μέσα. Συνήθως δεν έβρισκες τραπέζι να κάτσεις και τώρα είναι όλα δικά σου. Επιλέγεις εσύ κι όχι οι άνθρωποι του μαγαζιού το πού θα καθίσεις να πιεις το after work ποτό σου. Γιατί περί τέτοιου πρόκειται, αν το επιχειρήσεις εκείνη την ώρα.

Σύμφωνα με τα νέα μέτρα υπήρχαν αντισηπτικά παντού, ενώ στην είσοδο είδα μια κοπέλα με μάσκα να κρατά ένα ηλεκτρονικό θερμόμετρο. The new normal. Μπήκαμε στο μαγαζί μαζί τη Φραντζέσκα, η οποία πήρε τη φωτογραφική της κάμερα ανά χείρας και ξεκίνησε να κάνει βόλτες στους άδειους διαδρόμους του χώρου, βγάζοντας τις πρώτες φωτογραφίες.

Κάπου εκεί άρχισα να νιώθω απελπιστικά μόνος. Πήρα θέση σε έναν από τους μεγάλους καναπέδες στο πίσω μέρος του μαγαζιού και περίμενα. Και περίμενα. Και περίμενα. Δίχως να συμβαίνει κάτι. Ήταν κάπως άβολο όλο αυτό. Όταν άρχισα να σκέφτομαι πως βρίσκομαι 18.30 η ώρα το απόγευμα σε στριπτιτζάδικο, ένιωσα ακόμη πιο περίεργα. Παρήγγειλα μια μπύρα και κάθισα λίγο πιο αναπαυτικά. Κατά βάθος ο οργανισμός μου είχε έντονη ανάγκη από έναν καφέ τη δεδομένη στιγμή, αλλά ντράπηκα να ρωτήσω αν σερβίρουν.

Αν και δεν υπήρχε ούτε ένας πελάτης εκείνη την ώρα μαγαζί, το προσωπικό ήταν σχεδόν όλο εκεί. Από τα κορίτσια που ετοιμάζονταν – σαν να μην συμβαίνει τίποτα – για το χορό τους, μέχρι τους σερβιτόρους, την μπαργούμαν και τον dj. Ο τελευταίος μάλιστα ήταν ιδιαίτερα κεφάτος και έκανε μέχρι και πλάκα μιλώντας στο μικρόφωνο, ανάμεσα από τα τραγούδια που έπαιζαν στα ηχεία. Προσπαθούσε, ακόμη και υπό αυτές τις συνθήκες.

Όπως μου είπαν οι ιδιοκτήτες του μαγαζιού, τα νέα μέτρα έχουν επηρεάσει σαφώς όλο το πρόγραμμα και την εμπειρία που απολάμβανε κάποιος πελάτης εκεί. Τα live sex shows έχουν μειωθεί, μιας και δεν υπάρχει πολύς κόσμος, ενώ το ίδιο συμβαίνει και με τους χορούς των κοριτσιών. Ο τζίρος έχει πέσει κατακόρυφα και σίγουρα κανείς τους δεν απολαμβάνει τη νέα κατάσταση. Αλλά πρέπει να συνεχίσουν να δουλεύουν.

Η αλήθεια είναι πως δύσκολα θα πάει κάποιος σε στριπτιτζάδικο, καθημερινή, πριν τις 21.00. Κι αυτό το γνωρίζουν τόσο οι ιδιοκτήτες, όσο και το προσωπικό. Το είδαμε και εμείς με τα μάτια μας, αφού μέχρι εκείνη την ώρα δεν είχε περάσει την πόρτα του μαγαζιού κάποιος πελάτης. Κάποιοι ελάχιστοι ίσως επιλέξουν να πάνε για ένα γρήγορο ποτό λίγο πριν το κλείσιμο, ενώ ακόμη και τα Σαββατοκύριακα (ημέρες που συνήθως επικρατούσε πανικός προ κορονοϊού) η κατάσταση παραμένει η ίδια.

Επίσης, έχει αλλάξει και ο κόσμος που επισκέπτεται πλέον τα στριπτιτζάδικα. Από εκεί που παλαιότερα έβλεπες μεγάλες παρέες να καταφθάνουν στο μαγαζί μετά από μια βραδινή τους έξοδο, τώρα θα συναντήσεις δυάδες ατόμων ή και κάποιους τελείως μόνους.

Κάποιοι από τους υπαλλήλους παίρνουν την όλη κατάσταση ακόμη και στην πλάκα. Όπως μία στρίπερ που ρώτησα καθώς περνούσε από το τραπέζι μου. “Πώς σου φαίνεται το νέο ωράριο;”. Προτίμησε απλά να γελάσει κουνώντας το κεφάλι της, αντί να απαντήσει. Μια απολύτως δικαιολογημένη κίνηση. “Σκεφτήκαμε μέχρι και το να βάλουμε καφέ ή να σερβίρουμε κρύα πιάτα”, πρόσθεσε ένας από τους ιδιοκτήτες με αρκετή δόση χιούμορ.

Αν και δεν βρισκόταν κανένας πελάτης στο μαγαζί, τα κορίτσια έπρεπε να είναι εκεί. Ντυμένα, προσεγμένα, σαν όλες τις άλλες ημέρες, ακόμη κι αν δεν έχουν δουλειά. Το φαντάζεσαι; Απλά κάθονταν σε ένα τραπέζι, πίνοντας κάποιο ποτό και παίζοντας με το κινητό τους για να ‘σκοτώσουν’ μερικά λεπτά. Κάτι αντίστοιχο έκανα κι εγώ, με την ώρα να περνάει απελπιστικά αργά.

Λίγο μετά τις 19.00 ξεκίνησε το πρώτο σόου στο stage του Kinky Opera με ένα από τα κορίτσια να ανεβαίνει και να χορεύει γύρω από το στύλο, υπό τις δυνατές μουσικές του αεικίνητου dj. Δεν μπορώ να το εξηγήσω ακριβώς, αλλά ένιωθα πολύ έξω από τα νερά μου. Δεν ήμουν καθόλου σε αυτό το mood. Και πώς να είμαι όταν έξω είναι ακόμα μέρα και έχω μόλις τελειώσει ένα αρκετά δύσκολο οκτάωρο στη δουλειά;

Κάτσαμε περίπου τρεις ώρες, μέχρι να πέσει τελείως ο ήλιος. Πήγαμε ημέρα, θα ήταν ντροπή να φεύγαμε πριν καν νυχτώσει. Την ώρα που αποχωρούσαμε, μπήκε ο πρώτος πελάτης στο μαγαζί. Ήταν μόνος του. Και ίσως να ένιωσε κι αυτός όπως εγώ.