Συνέντευξη με τον ηθοποιό που παριστάνει τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη

Γνωρίζοντας ότι ο μεγάλος μας ηθοποιός έχει κλείσει τόσα χρόνια παριστάνοντας αποκλειστικά τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, βουτώντας στα άδυτα ενός τόσο πολυσύνθετου ρόλου, η πρώτη ερώτηση μας βγήκε σχεδόν αυτόματα:

Το κάνεις σχεδόν 30 χρόνια. Δεν βαρέθηκες;

Θα βαρεθεί ποτέ ο Ντε Νίρο να κάνει τον Ταξιτζή;

Βασικά, ναι. Μόνο μια φορά τον έκανε.

OK. Ο Μιχάλης Μόσιος τον Ταμτάκο τότε, θα βαρεθεί ποτέ; Ο Γιώργος Βασιλείου να κάνει τον Θεοχάρη;

Δεν βλέπεις και πολύ τηλεόραση, ε;

Δεν προλαβαίνω, ειδικά τα δύο τελευταία χρόνια, έχει πέσει πολλή δουλειά. Μόνο το διάβασμα για τον ρόλο, μού τρώει άπειρο χρόνο.

Έχει κι απαιτήσεις, δύσκολος ρόλος.

Και δεν είμαι και πολύ του διαβάσματος, θα θυμάσαι.

Παρ’ όλα αυτά τον έχεις απογειώσει.

Δόξα τον Θεό, καλά πάει το βρωμόξυλο.

Ειδικά τους τελευταίους μήνες. 

Το οξυγόνο ενός καλλιτέχνη είναι το χειροκρότημα. Σε ευχαριστώ πολύ.

Σιγά, έτσι κι αλλιώς, θα στο λένε συχνά.

Μπα, σπάνια να ακούσω κανά καλό λόγο. Έχουν μπουκώσει ριάλιτι τον Έλληνα, έχει πέσει το επίπεδο πολύ. Δεν καταλαβαίνει από τέχνη. Βλέπουν έναν άνθρωπο να λέει στην τηλεόραση ότι περνάνε οι αστυνομικοί και ο κόσμος τους χειροκροτάει, και απορούν. Σ’ άλλη χώρα θα με σηκώναν στους ώμους.

Μεγάλο ταλέντο. Σκέψου όμως ότι πολλοί δεν έχουν καν καταλάβει ότι είσαι απλά ένας ηθοποιός.

Ότι δηλαδή θα μπορούσε να βγει ένας άνθρωπος να το πει στα σοβαρά αυτό και να μην είναι κομμάτι ενός μεγαλύτερου project; Αλήθεια τώρα; Ή να έχει άλλο χρώμα μαλλί κάθε μήνα έτσι από μόνος του; Τι να πω. Περαστικά τους.

Είναι και λίγο κολακευτικό όμως. 

Το να είσαι βαψομαλλιάς;

Όχι, εννοώ το να μην καταλαβαίνουν ότι υποκρίνεσαι. 

Ισχύει. Δεν υπάρχει όμως και χειρότερο κλουβί για έναν ηθοποιό από την ίδια του την επιτυχία. Δεν σου κρύβω ότι νιώθω εγκλωβισμένος καμιά φορά μέσα σ’ αυτόν τον ρόλο.

Φοβάσαι την τυποποίηση;

Όπως σου είπα και στην αρχή, δεν με πειράζει να παίζω τον Χρυσοχοΐδη για μια ζωή. Τα λεφτά είναι πολύ καλά, άλλοι ξεφτιλίζονται για λιγότερα. Άλλο είναι το θέμα μου. Δεν αντέχω τους αστυνομικούς συντάκτες, φοβάμαι ότι το πολύ πάρε δώσε μαζί τους θα με χαζέψει και μένα.

Τι εννοείς;

Στέλνεις στον άλλον ένα δελτίο τύπου που λέει «οι αστυνομικοί δέχτηκαν απρόκλητη επίθεση από δεκάδες διαδηλωτές, αλλά και από δύο πάουερ ρέηντζερς, τον κίτρινο και τον πράσινο» και το δημοσιεύουν αυτούσιο. Εννοείται ότι εφόσον το λέει η αστυνομία είναι αλήθεια, έτσι; Αλλά κάτσε ρε, αυτοσχεδίασε λίγο, έτσι είναι ένας ρόλος; Άντε μάθαμε τα λόγια και τα λέμε; Κάθε παράσταση είναι διαφορετική. Κατάλαβες; Αυτή η δουλειά θέλει φαντασία.

Νόμιζα ότι το κάνανε επειδή ήταν μιλημένοι.

Όχι όλοι. Υπάρχουν και αυτοί που τα πιστεύουν.

Χριστέ μου…

Ξέρω…

Πάμε λίγο στο παρελθόν. Πώς βρήκες την ιδέα να υποδυθείς έναν Έλληνα πολιτικό;

Βασικά, αυτή με βρήκε. Ήμουν ακόμη στη σχολή όταν ανεβάσαμε δύο μονολόγους, σε μία σύγχρονη διασκευή της Μεγάλης Απόφραξης. Δυο πασόκοι που ήταν τυχαία στην παράσταση, με είδανε, τους άρεσα και μου τον πρότειναν.

Έπαιξε ρόλο και η τύχη δηλαδή.

Βέβαια. Πλησίαζε και η εποχή του Σημίτη τότε και ξέρεις, ψάχνανε κάποιον με παλιές τακτικές -ξύλο, διαψεύσεις, ενοχοποιήσεις κλπ- αλλά με εκσυγχρονιστική φάτσα, γιάπικη, χρηματιστηριακή. Δεν θέλανε άλλους χατζηχρήστους για χωροφύλακες.

Και εκεί λένε «ωπ σοβαρός φαίνεται αυτός. Να τον δοκιμάσουμε, και αν δεν είναι, να τον κρατήσουμε». Και με κράτησαν.

Νόμιζα ότι ήσουν ανακάλυψη του Τσουκάτου.

Μου το ‘χουν ξαναπεί αυτό, μάλλον με μπερδεύεις κι εσύ με τον Γρηγόρη Παπαγεωργίου.

Ποιος είναι πάλι αυτός;

Ίσως να τον ξέρεις με το όνομα «Θανάσης Πλεύρης».

Κι ο Πλεύρης ηθοποιός είναι;

Αμέ… Κι απ’ τους καλύτερους μάλιστα. Θυμάμαι τον καθηγητή να του λέει στη σχολή «δεν μπορώ να καταλάβω αν εσύ κάνεις τον κουτό ή αν είσαι όντως κουτός».

Και τελικά;

Αλήθεια με ρωτάς τώρα;

Κάτι ακόμα. Ήθελα να μου πεις και για τις κάμερες. Έχουν δυσκολέψει το έργο της αστυνομίας όλα αυτά τα βίντεο που κυκλοφορούν;

Πλάκα κάνεις; Εννοείται. Ξέρεις τι είναι να κλωτσάς ανθρώπους στο κεφάλι και μετά να βλέπεις τον εαυτό σου στην τηλεόραση πέντε κιλά πιο παχύ;

Προσθέτει κιλά η κάμερα.

Ντάξει κύριος, μας έπιασες σε βίντεο να βαράμε κάποιον. Λάθος μας, το αναγνωρίζουμε. Θες ΕΔΕ; Θα κάνουμε κι ΕΔΕ, όλοι απ’ το θέατρο ξεκινήσαμε. Βάλε όμως κι εσύ ένα φίλτρο πριν το ανεβάσεις το βιντεάκι. Πείραξε το λίγο. Τι θα πει κι αυτή η μάνα που θα δει το παιδί της να βαράει αθώους κι αντί να τον καμαρώσει, θα βλέπει τις πατσές να κρέμονται;

Δεν ήθελα να σε συγχύσω.

Δεν ήθελες αλλά το έκανες. Εμείς στην αστυνομία είμαστε μια μεγάλη οικογένεια. Τι οικογένεια δηλαδή, πιο πάνω και από οικογένεια. Συμμορία.

Κάτι τελευταίο πριν κλείσουμε. Τον ηθοποιό που παριστάνει τον Άδωνι τον ξέρεις;

Ο Άδωνις είναι αληθινός.

Αποκλείεται…

Μα την Παναγία. Τον έχω βάλει να ορκιστεί μπροστά μου. Πήρε ένα βιονικό γιλέκο και το φίλησε.

«Νανοβιονικό».

Ναι, αυτήν τη μαλακία.

Θα ορκιζόμουν ότι είναι κι αυτός ηθοποιός.

Ξέρεις ποιο είναι το πιο στενάχωρο πράγμα στον κόσμο: ένα ταλέντο που χαραμίζεται. Έχουμε σκάσει όλοι μ’ αυτό το παιδί.

 

*Προφανώς η συνέντευξη είναι ψεύτικη και δεν συνέβη ποτέ. Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης δεν είναι ηθοποιός.