Σπανούλης ή Διαμαντίδης;

Άλλο ένα ντέρμπι, άλλη μια αφορμή για τη μεγάλη συζήτηση. Και οι δύο είναι μεγάλοι αθλητές, με ένα κάρο τρόπαια, τεράστιες επιτυχίες, κοινή διαδρομή, σημαντική ιστορία. Αλλά και γι’αυτό ίσως ο ένας δεν πάει χωρίς να αναφέρεται κι ο άλλος. Όμως ποιος είναι μεγαλύτερος; Ο Δημήτρης Διαμαντίδης ή ο Βασίλης Σπανούλης;

Πες μας τη γνώμη σου, και δες παρακάτω τι ψήφισαν οι συντάκτες του ΟΝΕΜΑΝ.

Δημήτρη Διαμαντίδη ο Χρήστος Δεμέτης

Τον θυμάμαι τον Μήτσο από τον Ηρακλή, ένα αδύνατο και ακοντρολάριστο σχολιαρόπαιδο με κάτι χέρια κουπιά που δεν μπορούσε να σταυρώσει τρίποντο. Έκανε όμως όλα τα υπόλοιπα, τάπες, κλεψίματα, ασίστ, έλεγες πως αυτός ο τύπος θα αφήσει ιστορία αν τον αναλάβει ένας μάστορας προπονητής. Και μετά ήρθε ο Ομπράντοβιτς και ο Μήτσος άφησε ιστορία. Αν υπάρχει ένας ορισμός του “ηγέτη” μιας ομάδας, αυτός είναι ο Διαμαντίδης. Εργάτης, αθλητής, μακριά από τις “λαιφσταλιές” του μπάσκετ, “χτίστηκε” για να φτάσει στο σημείο να παίρνει πάνω του το τελευταίο σουτ και τις κρίσιμες επιθέσεις την ώρα που η μπάλα “καίει”. Δεν προκάλεσε ποτέ με την εξωγηπεδική του ζωή, δεν πρόδωσε ποτέ τους οπαδούς της ομάδας με την οποία δέθηκε και ταυτίστηκε, δεν πέρασε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού για να ψάξει το Μεγάλο Όνειρο, γιατί ήξερε πως όσα είχε καταφέρει στον Παναθηναικό δεν θα τα ζούσε με κανέναν άλλο τρόπο. Ο Μήτσος “έφτιαξε” τους συμπαίκτες του και εκείνοι τον έψαχναν σαν τον μεγάλο μπαμπά μέσα στο παρκέ για να τους κατευθύνει.

Προτίμησε να μείνει στον Παναθηναϊκό και να περάσει όλη την καριέρα του με τους πρωταθλητές Ελλάδας ασχέτως οικονομικών απολαβών. Ήθος, ταπεινότητα, ταλέντο. Και διάρκεια, μεγαλύτερη από την αντίστοιχη του Βασίλη (Σπανούλη). Τον Σπανούλη τον αναγνωρίζω και τον σέβομαι και αναπολώ το διάστημα που με τον Διαμαντίδη στην περιφέρεια του Ομπράντοβιτς ήταν ότι καλύτερο υπήρχε στην Ευρώπη. Ο Μήτσος όμως είναι παίχτης – ορχήστρα. Και αν ο Σπανούλης αποτελεί βαρόμετρο για την εμφάνιση του Ολυμπιακού, χωρίς Μήτσο στην πεντάδα ο Παναθηναϊκός δεν μπορούσε μέχρι σήμερα να βρει λύσεις. Μεγάλωσε και πρέπει να πάρει και χρόνο στον πάγκο και να αλλάξει ρόλο μέσα στο γήπεδο. Θα το κάνει και αυτό γιατί έπαιζε, παίζει και θα παίζει πρώτα με το μυαλό και την ψυχή και μετά με τις σωματικές ικανότητες.

Δεν θα μπω σε συγκρίσεις “αιώνιου” χαρακτήρα γιατί δεν έχει νόημα και σημασία. Οι μπασκετικοί και μόνο όροι, όχι οι οπαδικοί, μπορούν να μιλήσουν από μόνοι τους, όπως και οι τίτλοι.

Εν κατακλείδι και ας ακουστεί σαν υπερβολή. Ο Σπανούλης είναι ένας πολύ καλός combo παίκτης μπάσκετ. Ο Διαμαντίδης είναι το σύγχρονο, νεότερο, ελληνικό μπάσκετ. Ή αλλιώς, ό,τι καλύτερο έχουν δει τα μάτια μου να παίζει στην Ευρώπη τα τελευταία 20 χρόνια. Ευχαριστούμε αρχηγέ για όλα.

Μητσάρα ο Δημήτρης Κουπριτζιώτης

Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Μπορεί να θυμάμαι την τάπα του Βράνκοβιτς το 96′ (κάτι που μερικοί από τους παίχτες του Παναθηναικού που έπαιξαν χθες έχουν δει μόνο στο youtube), μπορεί να θυμάμαι τον Ντέγιαν να είναι οδοστρωτήρας στα πρώτα χρόνια του Ομπράντοβιτς αλλά αυτός που μου έμαθε τι σημαίνει να είσαι ηγέτης σε μία ομάδα είναι ο Διαμαντίδης. Δεν ξέρω αν είναι το καλό παιδί που όλοι λένε, δεν έχω πάει για καφέ μαζί του, αλλά όσες φορές έχει βγει από τα όρια του τον έχω καταχαρεί. Δεν θα του έλεγα και μπράβο αλλά έδειξε ότι έχει μέσα του όση αλητεία και εγωισμό χρειάζεται για να είσαι ο καλύτερος ανάμεσα στους καλύτερους. Και ο Μητσάρας έχει αποδείξει ότι είναι ο καλύτερος. Και δεν το λένε μόνο οι αριθμοί και όλα αυτά που έχει σηκώσει. Το λένε τα τόσα που θυμόμαστε από αυτόν τον παίκτη. Ανατροπές, buzzer beater, κλεψίματα της τελευταίας στιγμής, 13 πόντοι σε 75 δευτερόλεπτα. Κάτσε και συνειδητοποίησε το. Αυτός ο άνθρωπος αποφάσισε να γυρίσει ένα παιχνίδι μόνος του και απλά το έκανε. Έβαλε 13 πόντους στα τελευταία 75 δευτερόλεπτα ενός αγώνα και το πήγε στην παράταση. Τέτοια είναι η άρνηση του στο να χάνει.

Υ.Γ.: Χθες μερικοί Ολυμπιακοί μετά τον αγώνα μου είπαν “δεν πρόκειται να νικήσουμε ποτέ όσο υπάρχει ο Διαμαντίδης”. Δεν νομίζω να έχει ειπωθεί για άλλον παίκτη ποτέ αυτό.

Υ.Γ.2: Για να μιλήσουμε για τον έτερο του διλήμματος, λέει πολλά το ότι ο Σπανούλης έφυγε από τον Παναθηναϊκό για να γίνει ηγέτης κάπου αλλού. Και για τον ίδιο που είχε τα κότσια να το προσπαθήσει αλλά και για το αδιαμφισβήτητο της υπεροχής του Διαμαντίδη. Οι επιδόσεις του Σπανούλη στα μεταξύ τους παιχνίδια δείχνουν ότι δεν έχει καταφέρει να την αμφισβητήσει καν.

Δημήτρη Διαμαντίδη ο Στέλιος Αρτεμάκης

Νομίζω είναι αδικία να συγκρίνουμε τον μεγαλύτερο ίσως Έλληνα αθλητή με έναν από τους μεγαλύτερους Έλληνες καλαθοσφαιριστές. Έτσι αισθάνομαι. Το έχω ξαναγράψει και σε ένα κείμενο για το Federer ότι η καταξίωση κάποιου έρχεται όταν κάνει αυτό που κάνει για χρόνια, παίρνει τίτλους, γυρνάει παιχνίδια, αλλάζει με τον τρόπο του το άθλημα. Ακόμα και αν χάνει από το μεγάλο του αντίπαλο τη δεδομένη στιγμή (που δε χάνει ο Διαμαντίδης αλλά λέμε). Ο Διαμαντίδης κερδίζει  τρόπαια σταθερά εδώ και μια δεκαετία, κερδίζει τρόπαια μόνος του, όταν η ομάδα κρύβεται είναι εκεί για να πάρει τις προσπάθειες και πολλές από αυτές έχουν καταλήξει σε τρόπαιο, τώρα βοηθάει μια ομάδα να περάσει το στάδιο της ανανέωσης και πάλι παίρνει τρόπαια κουβαλώντας την στα δύσκολα τελευταία δευτερόλεπτα. Ο Διαμαντίδης ήταν ο ιδανικός play maker για το παιχνίδι του Obradovic, το παιχνίδι του Obradovic ήταν το παιχνίδι ενός καλλιτέχνη που αφήνει το στίγμα του και αλλάζει το άθλημα. Πολλά θα γραφτούν αλλά αυτά δεν τα έχει κάνει ο Σπανούλης. Και γι’ αυτό δεν υπάρχει σύγκριση. Θα μου πεις “είσαι βάζελος και τα λες αυτά.” Θα σου πω “ότι εκτιμώ το Σπανούλη περισσότερο σαν χαρακτήρα.” Αλλά ο Δημήτρης Διαμαντίδης είναι ο Έλληνας Federer. Η συνολική του παρουσία ξεπερνάει κατά πολύ τα αθλητικά διλήμματα.

Δημήτρη Διαμαντίδη ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Είναι από τα διλήμματα που δυσκολεύτηκα αρκετά αν και Παναθηναϊκός. Δεν έχω κάτι με τον Σπανούλη. Ίσα ίσα σέβομαι εξίσου με τις κολώνες των ομάδων, εκείνους που παίρνουν επαγγελματικές και ορθολογικές αποφάσεις στον αθλητισμό. Οι ρομαντισμοί είναι για τις ταινίες που έχω στο pc μου. Στον αθλητισμό δεν περιμένω από κανέναν να θέλει να είναι σημαία, να θέλει να πάρει μια ομάδα από το χέρι και να γίνει το έμβλημά της. Επιλέγω τον Δημήτρη Διαμαντίδη γιατί με έχει κάνει να μαζέψω τη γλώσσα μου πάνω από δέκα φορές. Σε χρονιές και παιχνίδια που έβλεπες ότι δεν αντέχει άλλο. Σε περιόδους που χαμηλόφωνα όλοι αναρωτιόμασταν αν μπορεί να πλέον να ηγηθεί του Παναθηναϊκού. Ο Σπανούλης στην κακή του μέρα και στην κακή του περίοδο θα είναι απλά κακός. Και θα πάρει αναντίρρητα και την ευθύνη γιατί δεν μπόρεσε να βγάλει την ομάδα από το βούρκο. Ο Διαμαντίδης έχει όμως το χάρισμα να τον παραδέχεσαι ακόμα και στη χειρότερή του μέρα, ακόμα και στη χειρότερή του σεζόν. Όσα παιχνίδια κι αν έχει παίξει εξαιρετικά ο Σπανούλης, δεν έχει πάρει ούτε ένα με τον τρόπο και την πληθωρικότητα που έχει πάρει τόσα παιχνίδια ο Διαμαντίδης.

Σπανούλη ο Γρηγόρης Μπάτης

Δεν είναι καλή μέρα για να ψηφίσει κανείς Σπανούλη. Είναι μάλλον η κατάλληλη μέρα για να βγει με 100% ο Δημήτρης Διαμαντίδης. Η ιστορία όμως δεν γράφεται από ένα ματς, ούτε από δύο, ούτε από μια χρονιά. Η ιστορία γράφεται από τους τολμηρούς, τους ηγέτες, τους δυνατούς, τους τρελούς και τους επαναστάτες. Κι αυτό που έκανε ο Βασίλης Σπανούλης το 2010 ήταν μια τρέλα και μια μικρή επανάσταση στο ελληνικό μπάσκετ. Κι όπου επαναστάτης μη σκεφτείτε όπλα, μπερέδες, μάχες και λάβαρα. Για μπάσκετ μιλάμε στην προκειμένη περίπτωση. Ο Kill Bill λοιπόν αποφάσισε να αφήσει μια ομάδα που του τα παρείχε όλα, εκτός από το πιο σημαντικό κατ’ αυτόν αγαθό. Τον τίτλο του ηγέτη. Του έδινε τίτλους, σιγουριά και σταθερότητα, όμως εκείνος γεννήθηκε για να είναι πρωταγωνιστής και όχι ένα απλό μέλος μιας ομάδας. Γι’ αυτό και το 2010 πήρε τη μεγάλη απόφαση και πήγε στο απέναντι στρατόπεδο κι ας ήξερε πως ξεκινά από το μηδέν, πως θα πάει κόντρα σε όλα (με τους οπαδούς της πρώην και της νυν ομάδας του), πως θα αντιμετωπίσει δυσκολίες και πως θα κουβαλήσει το βαρύ φορτίο του ηγέτη, σε μια ομάδα που ήταν διψασμένη (έως και στερημένη) για τίτλους και καταδικασμένη να βρίσκεται στην σκιά του Παναθηναϊκού. Έπρεπε να σπάσει μια κυριαρχία και ταυτόχρονα να πείσει τον απαιτητικό κόσμο του Ολυμπιακού πως δεν θα γίνει ένας ακόμη αποδιοπομπαίος τράγος, αλλά ο νέος στρατηγός που αναζητούσαν άπαντες στο Λιμάνι.

Δεν άργησε πολύ για να τα καταφέρει όλα αυτά.

Πήρε την ομάδα στις πλάτες του, κατέκτησε δύο συνεχόμενα Ευρωπαϊκά (ανήκουστος θρίαμβος για μια ομάδα που έζησε 15 χρόνια ξηρασίας) και σκαρφάλωσε στην πολυπόθητη κορυφή της Ευρώπης. Η συνέχεια δεν ήταν εξίσου καλή. Η περσινή σεζόν ήταν απογοητευτική για τον Βασίλη και την ομάδα του και εξίσου άσχημα ξεκίνησε κι αυτή, μετά την ήττα από τον αποδεκατισμένο Παναθηναϊκό. Αυτά όμως είναι μέσα στο πρόγραμμα και στην καθημερινότητα για παίκτες-σύμβολα όπως ο Kill Bill. Αν κάποιος μπορεί ξαναγεννηθεί μπασκετικά από τις στάχτες του, αν κάποιος πεισμώνει με τις ήττες και διψάει για νίκες (ακόμα και σε μονά με φίλους του), αν κάποιος εν τέλει είναι γεννημένος για να πρωταγωνιστεί και θα το κάνει, αυτός είναι ο Βασίλης Σπανούλης. Κι όσοι βιάζονται να τον καταδικάσουν στην μετριότητα, να μειώσουν την αξία του και να τον θεωρήσουν τελειωμένο, καλό θα είναι να μην βγάλουν γλώσσα. Εκείνος την βγάζει καλύτερα. Όπως στην φωτογραφία…

Βασίλη Σπανούλη ο Ηλίας Αναστασιάδης

Είναι από τα διλήμματα που δεν μπορείς να μειώσεις με κανέναν τρόπο αυτόν που δεν θα ψηφίσεις στο τέλος. Αν έχει υπάρξει κάτι κοντά στον κύριο Τέλειο στα ελληνικά παρκέ μετά τον Νίκο Γκάλη, αυτό(ς) είναι ο Δημήτρης Διαμαντίδης. Θα πάω όμως με τον Σπανούλη λόγω προσωπικών ιδιοτροπιών. Πάντα προτιμούσα τους κοντούς κοντούς απ’ ό,τι τους ψηλούς κοντούς και τους παίκτες που όταν μπούκαραν στη ρακέτα έπαιρναν την προσπάθεια ακόμη και με οχτώ σπασίματα της μέσης, παρά την πετούσαν πάλι πίσω στην περιφέρεια. Επίσης, φέρω πολύ βαρέως το γεγονός ότι ο Μήτσος σταμάτησε την εθνική αφήνοντας μια λεπτή μυρωδιά ‘σας έκανα και λίγο χάρη τόσα χρόνια’ που δυστυχώς έπιασε η χοντρή μύτη μου. Για το τέλος -κι ενώ οι προηγούμενοι τα έχουν αναλύσει διεξοδικότατα-, θα κρατήσω το δεύτερο ημίχρονο του V-Span στον τελικό με τη Ρεάλ στο Λονδίνο το ’13, το οποίο είναι μάλλον η καλύτερη επίδειξη-επιβολή προσωπικού ταλέντου και κλάσης που είδα ποτέ σε αγώνα μπάσκετ επί ευρωπαϊκού εδάφους.

Δημήτρη Διαμαντίδη ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Δημοσιογραφικά μιλώντας, ή έστω ως άνθρωπος που του αρέσουν οι συναρπαστικές περσόνες και οι μεγάλες αθλητικές ιστορίες, η απάντηση μπορεί να είναι μόνο Βασίλης Σπανούλης. Παρακολουθώ τον Σπανούλη τόσα χρόνια, στην πορεία του από τα χαμηλά, στον Παναθηναϊκό, στον ΝΒΑ, στον Παναθηναϊκό, στον Ολυμπιακό, σε όπου βρεθεί αργότερα, με τεράστιο ενδιαφέρον. Τον κοιτάζω προσεκτικά γιατί είναι μια από εκείνες τις προσωπικότητες που λόγω κλάσης και ιστορίας, δε γίνεται παρά να ασχολείσαι μαζί του όποτε συμβαίνει κάτι γύρω από αυτόν- επειδή ναι, γύρω από αυτόν συμβαίνει. Μια από τις αγαπημένες μου αθλητικές ιστορίες ever, δηλαδή η Ευρωλίγκα που κατέκτησαν τα μωρά του Ίβκοβιτς, ακόμα κι αυτή περιστρεφόταν γύρω από τη Μεγάλη Απόφαση Του Βασίλη Σπανούλη. Τον κοιτάζω προσεκτικά λοιπόν, πάντα τον κοίταζα, στην αρχή όταν πήρε την μεταγραφή με ελάχιστη ψυχραιμία (όχι επειδή ‘πρόδωσε τον Παναθηναϊκό’, αλλά κυρίως επειδή δεν φαινόταν να τον συμπαθεί ο Ομπράντοβις) και έπειτα με ένα αμήχανο, παγωμένο ενδιαφέρον, οριακά και θαυμασμό.

Τον κοιτάζω προσεκτικά, και βλέπω έναν αθλητή που κρύβει μέσα του βόμβες ψυχικών εκρήξεων, καλά φυλαγμένες ώστε να μην σκάσουν όλες μαζί. Βλέπω μια διαρκή υπομονή, μια τεταμένη σιωπή, έναν ηγέτη που έγινε ηγέτης επειδή το διεκδίκησε και το κατέκτησε, και που μοιάζει αποφασισμένος να μιλάει μόνο μέσα από τα όσα καταθέτει στο γήπεδο. Γι’αυτό και η σιωπή, γι’αυτό και τα παγωμένα βλέμματα, γι’αυτό και οι ασκήσεις ισορροπίας. Γιατί όταν απαιτείς την γεμάτη ρίσκα υπέρβαση από τον εαυτό σου, το μόνο που θα έχεις μετά να καταθέσεις ως πειστήριο, θα είναι η κληρονομιά που θα αφήσεις. Ο Σπανούλης νομίζω δεν περνάει στιγμή που δεν παλεύει προς αυτή την κατεύθυνση. Είναι, ειλικρινά, συναρπαστικός όσο ελάχιστοι αθλητές έχουν ποτέ υπάρξει.

Ο Διαμαντίδης δεν έχει τίποτα το τόσο συναρπαστικό.

Η τελειότητα σπάνια έχει.

ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗΣ ΜΕ 71.4%

Ο Βασίλης Σπανούλης επιχείρησε το μεγάλο comeback στο τέλος αλλά ο Διαμαντίδης είχε ως συνήθως το κρύο αίμα ώστε να κλειδώσει αυτή τη μεγάλη νίκη.