Στο δικό σου κάνει μπλουμ, στο δικό μου Choco Bloom

Το ΣΤ1 στο 11ο Δημοτικό Ηλιούπολης είχε δύο πόρτες. Μετά από μελέτες και πειράματα μηνών, ο διπλανός μου κι εγώ είχαμε καταλήξει ότι η κόκκινη πόρτα οδηγεί περίπου δυόμισι δευτερόλεπτα πιο γρήγορα στο κυλικείο συγκριτικά με την μπλε. Η ουσία, βέβαια, δεν ήταν να βγούμε και οι δύο από την κόκκινη για να τρέξουμε πρώτοι στο κυλικείο. Το πλάνο μας ήταν βαθύ. Εκείνος, ο πιο γρήγορος από τους δυο μας, έφευγε τρέχοντας από την κόκκινη και εγώ, ο πιο αργός, στηνόμουν μπροστά από την μπλε και καθυστερούσα τους υπόλοιπους.

Για το Choco Bloom είχε στηθεί όλο αυτό το κασκαντεριλίκι. Όχι απαραίτητα για να είμαστε οι πρώτοι που θα αγοράσουμε ένα, αλλά για να προλάβουμε να αγοράσουμε ένα γενικώς, αφού νιώθαμε ότι απειλούμαστε από παντού.

Το Choco Bloom, αυτό το μπισκότο που έκανε 50 δραχμές αν δεν απατώμαι, ήταν ένα μάθημα εκτός τάξης εξίσου σημαντικό -για να μην πω σημαντικότερο- με αυτά που μαθαίναμε εντός. Το Choco Bloom δίδαξε την απλότητα.

Τα πάντα ξεκινούσαν από τη μπεζ συσκευασία. Πες μου αλήθεια πόσα μπεζ πράγματα έχουν κάνει τόσο αισθητή την παρουσία τους όσο ζεις. Πες. Τη συσκευασία του Choco Bloom θα την ξεχώριζες από χιλιόμετρα στο χέρι ενός μαθητή κατά τη διάρκεια της προσευχής. Θα την ξεχώριζες ανάμεσα σε έξι χιλιάδες άλλα μπεζ χαρτάκια. Θα την ξεχώριζες ακόμη κι από δορυφόρο πάνω από τη γη. Το να την ξεχωρίσεις λοιπόν στο κυλικείο ήταν το αυτονόητο. Γι’ αυτό τα κουτάκια άδειαζαν μέχρι να βρεις σε ποια τσέπη έχεις βάλει το πενηντάρικο. Γι’ αυτό και το πλάνο απόδρασης από το ΣΤ1.

Πριν περάσουμε στο έπος της απλότητας του μπισκότου, αξίζει να σταθούμε στο μεταίχμιο συσκευασίας και προϊόντος. Λες και την είχε αγγίξει μάγος, η σοκολάτα στην έξω πλευρά του μπισκότου δεν έλιωνε στο μέσα της συσκευασίας.

Αν δεν έχεις ήδη βγει έξω να φας τον κόσμο για να βρεις ένα Choco Bloom, θα αποζημιωθείς και με το παραπάνω. Είναι η στιγμή που θα μιλήσουμε για το μπισκότο αυτό καθεαυτό.

Κοίτα τι τρικ σου ετοιμάζω. Θα σε αναγκάσω να δώσεις εσύ την απάντηση στην ερώτηση “γιατί το Choco Bloom έμεινε στην ιστορία” μέσα από μια σειρά απλών συλλογισμών-συμπερασμάτων. Δεν είναι το πιο αφράτο μπισκότο που έχεις φάει στη ζωή σου. Δεν βγαίνει σε μεγάλες συσκευασίες, δηλαδή δεν υπάρχει αυτό που θα λέγαμε ‘οικογενειακή συσκευασία Choco Bloom’. Δεν έχει περίεργα σχεδιάκια πάνω στη σοκολάτα. Δεν είναι φαντεζί εμφανισιακά, ένα στρογγυλό μπισκότο είναι.

Η σειρά σου τώρα. Σε ακούω. Γιατί λοιπόν είναι τόσο σπουδαίο το Choco Bloom;

*κάνει ότι ακούει απαντήσεις*

Ε ναι λοιπόν, έχουμε νικητή.

Μπορείς να πάρεις μία τσίχλα, μπορείς να πάρεις ένα αναψυκτικό, μπορείς να πάρεις μια εφημερίδα (λέμε τώρα), αλλά ένα μπισκότο; Ένα; Επειδή ξέρω ότι θα πεις εξυπνάδες για άλλα μπισκότα που κρέμονται πλέον μόνα τους στα περίπτερα, το Choco Bloom ήταν το πρώτο.

Είχε την αυτοπεποίθηση. Είχε την ψυχή. Είχε το ειδικό βάρος.

Εξετάζοντάς το καθαρά σαν μπισκότο, είναι αλήθεια ότι το Choco Bloom δεν μας αφήνει σε χλωρό κλαρί. Ο τρόπος που κάθεται εξωτερικά η σοκολάτα σχηματίζοντας μια καμπύλη περιμετρικά του είναι μια συμφωνία που θα ζήλευε και ο Μπετόβεν. Το μπισκότο μέσα είναι μπισκότο, τραγανό, όχι μελάτο. Μπισκότο αντρίκειο, που κρατσανίζει. Και σαν να μην έφτανε όλο αυτό, έρχεται και η σοκολάτα στη μέση του ηφαιστείου και δένει το οικοδόμημα.

Δηλαδή τι άλλο πρέπει να γίνει; Να βάλουμε τα κλάματα;

Το Choco Bloom είναι τόσο στέρεο ως αξία όσο και το μπάσκετ των 90s που μας μεγάλωσε. (Φαντάζομαι πως σε κάποιο από τα επόμενα εκατό κείμενά μου ΔΕΝ θα υπάρχει τιμητική αναφορά για το κορυφαίο άθλημα). Τα πάρα πολύ ευχάριστα νέα είναι ότι υπάρχει ακόμα και τα απερίγραπτα (νέα) είναι ότι δεν προσέλαβε κανέναν γραφίστα για κάνει πιο μοντέρνο το περιτύλιγμα.

Στο μπισκότο που σεβόμαστε όσο κανένα και μας σέβεται δύο φορές πίσω παραμένοντας ακέραιο σε γεύση και χαρακτήρα, αξίζουν μόνο ωδές. Το σωστό είναι να ριχτούμε και στη μητέρα των μαχών, ήτοι ‘Ποιος μπορεί να φάει περισσότερα Choco Bloom’, αλλά τα παιδιά εδώ στα κεντρικά ασχολούνται μόνο με χοτ-ντογκ ή λοιπά αλμυρά, ή αλλιώς φοβούνται να με αντιμετωπίσουν σε μια μάχη με μπισκότα

Το μοναδικό πρόβλημα με το Κάτι Λίγο Πιο Ποπ που μόλις διάβασες είναι ότι έχω να δω τον διπλανό μου στο δημοτικό περίπου είκοσι χρόνια. Είκοσι. Χρόνια. Αυτό ξεπερνιέται μόνο με βουτιά σε γούρνα γεμάτη μπσικότα Choco Bloom. Ομολογώ ότι με τρομάζει λίγο που το μόνο που εμποδίζει αυτή τη μεγαλειώδη εκτέλεση είναι το ότι δεν έχω γούρνα.