Στο χειρουργικό τραπέζι έχασα την τιμή μου

Τα πολλά κιλά μου ανάγκασαν τους γιατρούς να μου κάνουν μερική αναισθησία. Το αποτέλεσμα; Μου έφτιαξαν τον σπασμένο αστράγαλο, αλλά μου πήραν ‘φακελάκι’ ό,τι αξιοπρέπεια είχα αφήσει κάβα για μια βροχερή μέρα.

Τα πάντα στον ‘τραυματισμό’ μου ήταν γελοία. Ο τρόπος που έγινε (σ.σ. στην προθέρμανση για 5Χ5, στο οποίο έπαιζα τερματοφύλακας), ο ήχος του (σ.σ. τα δυο κράκ που ακούστηκαν σε όλο το γήπεδο όταν μου έσπασε ο αστράγαλος και από τις δυο πλευρές), η μεταφορά μου στο νοσοκομείο (σ.σ. από το Τζάνειο μας έστειλαν τουρνέ στο Ασκληπιείο επειδή τους είχαν τελειώσει οι βίδες) και, κυρίως, η εγχείριση (για να μου βάλουν την λάμα στήριξης).

Εκεί που ορκίστηκα στον εαυτό μου ότι θα ξεκινήσω δίαιτα προκειμένου να μην χρειαστώ ποτέ ξανά να μπω σε μερική αναισθησία. Και Οκ, δεν την τήρησα την υπόσχεση. Αλλά φαντάσου πόσο εκτός εαυτού με είχαν βγάλει για να την κάνω.

Προφανώς υπάρχουν σοβαρότερες εγχειρίσεις που μπορείς να κάνεις και χειρότερες συνέπειες που ενδέχεται να υποστείς. Όπως π.χ. το να μην ξυπνήσεις ποτέ από την αναισθησία.

Αλλά δεν είναι και λίγο πράγμα να ακούς επί τρεις ώρες μια ομάδα χειρουργών να βαράνε, να τρυπάνε, να αλλάζουν τα λάδια και γενικώς να κάνουν το πόδι σου καλοκαιρινό.

Και, κυρίως, δεν είναι και λίγο να σου ζητούν επί τρεις ώρες -επίμονα και επιτακτικά- το κινητό της Σάσας Μπάστα.

Ο Mr. Ζόνκ πίσω από την κουρτίνα

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Το χειρουργικό τραπέζι είναι παγωμένο. Και η επισκλήριδιος που σου χώνουν στη μέση το ίδιο.

Ενώ, όσο σιγά σιγά αρχίζεις και χάνεις κάθε αίσθηση από την μέση και κάτω, τόσο πιο πολύ αισθάνεσαι σαν ένα κομμάτι κρέας πεταμένο στον πάγκο του χασάπη.

Ειδικά όταν, όπως στην περίπτωση μου, σε αφήσουν κανένα 20λεπτο να ‘σιτέψεις’ και να ‘μαριναριστείς’ στα ζουμιά της αγωνίας σου μέχρι να αξιωθούν να μπουν και να ασχοληθούν μαζί σου.

Και όταν λέω με άφησαν, εννοώ πεταμένο στα πλάγια, με όλη την πίσω πλευρά εκτεθειμένη στα ‘στοιχεία της φύσης’. Ευτυχώς δηλαδή που δεν είχε από πουθενά ρεύμα, γιατί θα έβγαινα σίγουρα με πνευμονία του πρωκτού.

Πάντως τα πράγματα καλυτερεύουν αρκετά όταν ανέβουν τα παραπήγματα και στηθεί η μικρή κουρτίνα μπροστά σου, περίπου στο ύψος της μέσης σου.

Γιατί πλέον δεν μπορείς να δεις τι σου κάνουν, παρά μόνο να ακούσεις τα σφυριά και τα πριόνια να δουλεύουν.

Κάπου εδώ σκέφτεσαι ότι είναι μεγάλο κρίμα που δεν σε αφήνουν να πάρεις το iPhone μαζί σου. Γιατί έτσι τουλάχιστον θα είχες λίγο μουσικούλα να ακούσεις ή την ευκαιρία να πάρεις τηλέφωνο κανένα φίλο που έχεις να του μιλήσεις χρόνια.    

Και σίγουρα θα μπορούσες να αγνοήσεις όλη την καφρίλα που λαμβάνει χώρα δίπλα σου.

Σκάσε, ράψε και γκόμενα (επώνυμη) σταμάτα να ψάχνεις

Μέχρι την συγκεκριμένη εγχείριση δεν πολυπίστευα τις ιστορίες για το τι κάνουν οι γιατροί στους ασθενείς που βρίσκονται κάτω από ολική αναισθησία.

Θεωρούσα ότι, παρόλο που, με τα χρόνια, κάθε γιατρός γίνεται λίγο πιο αναίσθητος απέναντι στον ανθρώπινο πόνο, πάντοτε μες την ομάδα θα υπήρχε κάποιος που θα έλεγε στους υπόλοιπους ‘Παιδιά, κόψτε το. Το κάνατε λάστιχο’.

Πλέον είμαι σίγουρος ότι αυτό δεν συμβαίνει. Εκτός και αν έπεσα εγώ στην περίπτωση μιας ομάδας που ήταν οι πάντες άντρες (γιατροί, νοσοκόμοι) και είχαν απεριόριστη διάθεση για καφρίλα.

Βλέπεις όταν συνειδητοποίησαν ότι -εκείνη την εποχή- δούλευα για αντρικό περιοδικό, μόνο που δεν άφησαν κάτω τα νυστέρια προκειμένου να μαζευτούν γύρω μου και να αρχίσουν τις κλασικές ερωτήσεις.

Ποια είναι βίζιτα, ποια έχει βάλει σιλικόνη, ποια κάνει ανωμαλίες στο κρεβάτι και, κυρίως, ποιανής το τηλέφωνο θυμάμαι απέξω προκειμένου να το σημειώσουν.

Σας το ορκίζομαι πως δεν το προκάλεσα. Δεν άνοιξα την συζήτηση. Και δεν είχα καμία διάθεση να μιλάω για τρίχες την στιγμή που είχα την αγωνία αν θα περπατάω κουτσαίνοντας την υπόλοιπη ζωή μου.

Αλλά πείτε μου εσείς πόσο εύκολο είναι να πεις να βγάλει τον σκασμό και να κάνει την δουλειά του κάποιος που κρατάει νυστέρι.

Δεν είναι. Οπότε κάνεις το φιλότιμο ανάγκη και απαντάς. Ακόμη και αν αισθάνεσαι πως βρίσκεσαι σε κάποιο ανακριτικό δωμάτιο στην ΓΑΔΑ.

Ειδικά ένας από τους γιατρούς, γύρω στα 35, συμπεριφερόταν ακριβώς όπως ο Τοντ στο Scrubs. Οπότε, ειδικά σε αυτόν, του έκανα δώρο ένα νούμερο κινητού τηλεφώνου.

Μόνο που δεν ήταν του εξωφυλάτου μοντέλου που ήθελε, αλλά του ζηλιάρη μπράβου με τον οποίο το μοντέλο τα είχε επί δυο χρόνια.

Δεν ξέρω αν τελικά την πήρε ή όχι (σ.σ. συνήθως αυτοί που σκίζονται για τέτοια τηλέφωνα, το κάνουν για μόστρα και σπάνια τα χρησιμοποιούν). Αλλά, αν το έκανε, θέλω να ελπίζω ότι κουβαλάει και εκείνος πλέον λάμες και βίδες ως ανάμνηση της καφρίλας του.

Όσον αφορά την μεγαλύτερη ξεφτίλα από όλες, αυτή ήρθε την επόμενη μέρα.

Όταν, την στιγμή που μιλούσα με την μέλλουσα γυναίκα μου (με την οποία τότε ήμασταν ακόμη ‘φίλοι’) που είχε έρθει να με επισκεφθεί, έβαλα το χέρι μου κάτω από την μέση (σ.σ. η νάρκωση ακόμη δεν είχε φύγει) και συνειδητοποίησα ότι είχα κατουρήσει τα σεντόνια.

Το ίδιο που συνειδητοποίησε και εκείνη. Τι να πω; Άβυσσος η ψυχή της γυναίκας. Και του ορθοπεδικού.