Stutz, το ειλικρινές πορτρέτο αφοσίωσης του Jonah Hill στον ψυχίατρό του

Το είδαμε να συμβαίνει στη ζωή, στις ταινίες, στις σειρές. Ο Toni Soprano στους τηλεοπτικούς Sopranos μιλούσε για προβλήματα θέτοντας ζητήματα και η σχεδόν ανέκφραστη Dr. Melfi προσπαθούσε να αποκωδικοποιήσει όλο αυτό το «μεγάλο» που συνέβαινε μπροστά της βάζοντας όρια και κρατώντας αποστάσεις. Όσο μπορούσε κι αυτή τέλος πάντων.

«Στην παραδοσιακή ψυχανάλυση πληρώνεις τον άλλον και λες μόνο σ’ αυτόν τα προβλήματά σου και αυτός απλώς ακούει. Και οι φίλοι σου, που είναι βλάκες, σου δίνουν συμβουλές χωρίς να το ζητήσεις», αυτό το απλό και σχεδόν σοφό είναι που αναφέρει ο Jonah Hill στην αρχή του Stutz (που στριμάρει στο Netflix από την προηγούμενη εβδομάδα), της ταινίας που δημιούργησε για τον ψυχοθεραπευτή του, Phill Stutz. Το ντοκιμαντέρ είναι αφιερωμένο σε εκείνον, λοιπόν, και στις ιδέες του -αυτές αποτέλεσαν τον οδηγό για να γίνει αυτή η ταινία. Ο Jonah Hill ήθελε να δείξει στον υπόλοιπο κόσμο τη δουλειά του ψυχοθεραπευτή του, να κάνει αυτές τις ιδέες γνωστές, να βοηθήσει και να δείξει πώς η ζωή του βελτιώθηκε απίστευτα χάρη στη συνεργασία τους.

Ο Stutz έχει τα εργαλεία που κάνουν ζωή του πελάτη καλύτερη και διαλύει αυτή την αίσθηση αποστασιοποίησης. Είναι παρεμβατικός, βρίζει, παίρνει θέση, έχει χιούμορ και από το γραφείο του στο Λος Άντζελες βοηθά στην πράξη λέγοντας στον ασθενή του τι πρέπει να κάνει. Θέλει η δράση να είναι άμεση. Πάσχει από Πάρκινσον -κάτι όμως που δεν τον εμποδίζει να σχεδιάζει αυτά τα εργαλεία σε χαρτί και να τα δίνει στους ασθενείς του.

Η πυραμίδα με τα τρία επίπεδα που σε προτρέπει να συνδεθείς πρώτα με το σώμα σου, τους ανθρώπους και τον εαυτό σου. Μαθαίνουμε το κομμάτι Χ, την προσωπικότητα που ζει μέσα μας και εμποδίζει την εξέλιξή μας.

Στόχος του Jonah Hill ήταν να κάνει ένα βιογραφικό ντοκιμαντέρ που θα παρουσίαζε μία συνεδρία. Κάτι ζωντανό και ανθρώπινο, που φέρνει κοντά δύο ανθρώπους. Τους βλέπεις μπροστά σου γυμνούς συναισθηματικά να λένε την αλήθεια τους, σαν να είμαστε εμείς ο καθρέφτης χωρίς να κρύβουν τίποτα. Έχουν ενέργεια, δεν παίζουν κάτι άλλο πέρα από τους εαυτούς τους, η χημεία τους είναι αυτή που λογικά υπάρχει στην πραγματική ζωή και στις off camera συνεδρίες τους, τα αστεία τους το ίδιο. Και αυτό είναι μάλλον το κερδισμένο στοίχημα αυτού του εγχειρήματος.

Κάνουν πλάκα, μιλούν και για τα σοβαρά. Αναλύουν τον θάνατο των αδερφών τους, τους βλέπουμε πώς έχουν συνδεθεί σε συναισθηματικό επίπεδο, μια εγγύτητα που βγαίνει πηγαία. Έχουμε όντως μπροστά μας μία συνεδρία εν εξελίξει.

Το Stutz είναι ένα κινηματογραφικό γράμμα αγάπης. Αυθόρμητο, συμπαθητικό, γλυκό, ειλικρινές. Δε θα αλλάξει το τηλεοπτικό τοπίο, ωστόσο δεν είναι αυτή η ουσία· αυτή κρύβεται στα εργαλεία του Stutz και στη συνειδητοποίηση ότι σε αυτή τη δύσκολη εποχή είναι ΟΚ όχι μόνο να αισθάνεσαι κάπως αλλά να ζητάς βοήθεια.

Ο Jonah Hill πέτυχε να φτιάξει κάτι απόλυτα ειλικρινές που δεν είναι μυθοπλασία, αλλά αυτό που έχουμε μπροστά μας είναι η ζωή.