Super Mario ή Sonic;

Ένας υδραυλικός με μουστάκι και καπέλο κόντρα σε ένα σκατζόχοιρο πανκιό που μιλάει. Ο θρύλος του alternative gaming κόντρα στον αυτοκράτορα του gaming γενικώς. Άσπρο και μαύρο κόντρα σε χρώμα. Ακόμα και λογοτεχνικά αποσπάσματα επιστρατεύτηκαν για να λυθεί αυτό το αιώνιο δίλημμα.

SONIC η Ρομίνα Δερβεντλή

Γνωρίζω εκ των προτέρων ότι μπροστά στον κοντό μουστακαλή της Nintendο, πιθανότατα θα είμαι η μοναδική που θα στηρίξει τον μπλε σκαντζόχοιρο της Sega. Ναι, ναι, ξέρω, όλος ο κόσμος είχε Gameboy και μόνο οι φλώροι είχαν Game Gear. Εμένα μου αρέσει να το σκέφτομαι σαν την Microsoft και την Apple: Oι περισσότεροι έχουν Microsoft, αλλά αυτοί που ξέρουν, έχουν Apple. Ενιγούει, στο θέμα μας. Θα ήθελα την προσοχή σας: Πρόκειται να εναποθέσω ενδεικτικά τρεις λόγους για τους οποίους σε ένα παράλληλο σύμπαν θα έπρεπε να κερδίσει ο Sonic:

1. Ο Mario είναι υδραυλικός. Ο Sonic σκαντζόχοιρος που Μ-Ι-Λ-Α-Ε-Ι…!!! (ΟΚ, δεν μιλάει ακριβώς, αλλά έπιασες το νόημα)

2. Το Sonic the Hedgehog κυκλοφόρησε ΚΑΙ στο Game Boy το 2001. XA!

3. Το Game Boy (βλέπε Mario) είχε black & white γραφικά σε μια πράσινη οθόνη. Το Game Gear (βλέπε Sonic) είχε έγχρωμη οθόνη.Το Gameboy ήταν ασπρόμαυρο. Το Game Gear ήταν έγχρωμο. Ασπρόμαυρο.¨Εγχρωμο. Άσπρο και μαύρο. Κόκκινο και πράσινο και μπλε και κίτρινο και σιελ-ουρανί με λιλά ανταύγειες. Να συνεχίσω;

Y.Γ. Μην δω κανά σχόλιο ότι το Game Boy βγήκε και έγχρωμο. Η πρώτη εντύπωση είναι που μετράει. Ποιός θα προτιμήσει εκ πρώτης όψεως έναν ασπρόμαυρο κοντοπίθαρο μεσήλικα όταν μπορεί να έχει έναν μπλε σκαντζόχοιρο με κόκκινα παπούτσια;

Sonic ο Πάνος Κοκκίνης

Δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με τους υδραυλικούς. Κυρίως επειδή έχω βρει τον καλύτερο, τον κο Κώστα από την Καλλιθέα (που φαίνεται άγριος σαν το avatar μου, τον Ντάνι Τρέγιο, αλλά είναι γλυκάς). Αλλά έχω τρομερό πρόβλημα με τον Μάριο. Πως να ταυτιστώ με ένα γραφικό Ιταλό με μουστάκι, μια ελεινή καρικατούρα από τα 50s? Γιατί να θέλω να παίξω οτιδήποτε πέρα από σφαλιάρες με ένα τέτοιο τύπο? Ενώ ο Σόνικ, μεταξύ μας, μου θυμίζει την γυναίκα μου (και την Ρομίνα). Είναι σπιντάτος στα όρια του ‘τώρα τι έχει πιεί ο τύπος και δεν μπορεί να σταθεί δευτερόλεπτο στο ίδιο σημείο’ παρεξηγήσεως. Και όσο μπλε πρέπει.  Με πείθει ότι έχει κάπου επειγόντως να πάει και εγώ πρέπει να τον οδηγήσω εκεί.  

Mario ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

*κάνει κρακ-κρακ στα δάχτυλα*

Θυμάμαι στο σχολείο, ήταν για 3 δευτερόλεπτα πιο κουλ το να παίζεις Sonic, και ομολογουμένως τη σειρά για το Mega Drive κι εγώ την είχα λιώσει. Αλλά σε κάποιο σημείο απλά βαριέσαι ένα παιχνίδι όπου απλά αρκεί να έχεις πατημένο το κουμπί του τούρμπο και το δεξιά κι απλά να χοροπηδάς στις κατάλληλες στιγμές. Δε θέλω να μειώσω το Sonic, αλλά ήταν απλά μια γαμάτη πλατφόρμα. Το Super Mario ήταν κάτι παραπάνω.

Σε ό,τι φάση της ζωής μου κι αν έχω υπάρξει, πάντα ακολουθεί και η αντίστοιχης γενιάς παιχνιδομηχανή της Nintendo. Προφανώς και το Game Boy είναι ό,τι καλύτερο έχει συμβεί στην ιστορία του πολιτισμού, δηλαδή ποιο Game Gear, άμα είναι τότε να βάλουμε και δίλημμα Στάνλεϊ Κιούμπρικ ή Αλέκος Σακελλάριος, κι οι δύο σινεμά κάναν. Από τα ασπρόμαυρα Mario του Game Boy και τις κλασικές παιχνιδάρες του NES μέχρι την αποθέωση του genre στα Super Mario Galaxy του Wii υπάρχει η αρχή και το τέλος της πλατφόρμας. Κάθε παιχνίδι Mario είναι μια διαφορετική εμπειρία, όπου τα επαναλαμβανόμενα στοιχεία είναι περισσότερο συναισθηματικές αναφορές παρά στείρα επανάληψη. Αν βγάλεις δηλαδή κάτι Sonic που κυκλοφόρησαν για το Wii (*) (που ήταν άθλια έτσι κι αλλιώς), όλα τα άλλα ήταν πάντα το ίδιο πράγμα. Στο Mario τα σημερινά παιχνίδια με τα πριν 5 χρόνια, κι εκείνα με τα πριν 10, κλπ κλπ, είναι η μέρα με τη νύχτα, όπου απλώς η πλοκή θέλει πάλι τον Mario να σώζει την πριγκίπισα.

(*Btw να το πούμε κι αυτό: Η Sega φαλίρησε και μετά έβγαζε τον Sonic για το κατάστημα του αιωνίου. Σα να χρεωκοπήσει ο Παναθηναϊκός και να παίζει πάγκο Ολυμπιακού ο Διαμαντίδης. ΛΗΞΗ ΚΟΥΒΕΝΤΑΣ.)

Ο Super Mario έχει γαμάτο καστ περιφερειακών χαρακτήτων, έχει βγάλει κάτι απίθανα spin-off παιχνιδάκια (από το WarioLand μέχρι το Luigi’s Mansion και πάνω από όλα το επικό Mario Kart που ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΦΑΕΙ ΤΗ ΖΩΗ), έχει γίνει ένα αληθινό ποπ είδωλο που στιγμάτισε την τελευταία 20ετία, έχουν γραφτεί βιβλία, έχει γίνει μπρελόκ κλειδιών (σε καμία περίπτωση το μπρελόκ αυτού του 29χρονου συντάκτη δεν είναι ένα καβούκι από το Super Mario, όχι), έχει κοσμήσει τούρτες γενεθλίων (αφιερωμένο). Παραφράζοντας μια μεγαλειώδη ατάκα του Μάθιου Γουάινερ από το “Mad Men”, ο Mario είναι ένας πατατομύτης Ιταλός υδραυλικός που ξεκίνησε από κάτι αρκεϊντάδικα πετώντας βαρέλια στον Donkey Kong και έφτασε να σώζει μια πριγκίπισσα στην άλλη άκρη του γαλαξία. Ήταν, κυριολεκτικά, ένας αστροναύτης.

Mario η Αμαλία Κουλακιώτη

Κάποιος πρέπει να κάνει τη βρώμικη δουλειά σε αυτό το αιώνιο δίλημμα και να αρχίζει τους συναισθηματισμούς. Δεν θα ξεχάσω ποτέ λοιπόν, εκείνη την βροχερή ημέρα που πήρα στα χέρια μου το πρώτο μου Game Boy (πιο cheesy, πεθαίνεις). Ήμουν τρίτη, μπορεί και τετάρτη δημοτικού. Στο παιχνιδάδικο (δεν είχε πλαίσιο τότε), ο καλός πωλητής μου είπε πως πρέπει να διαλέξω μία κασέτα για να παίζω. Μελέτησα για λίγο τον κατάλογο και αποφάσισα. Εννοείται πως ΔΕΝ διάλεξα πρώτα το Super Mario Land. Διάλεξα την Barbie. Όμως ο πωλητής περίλυπος μου είπε πως Barbie δεν έχει. Έτσι κατέληξα να παίρνω τον κοντόχοντρο υδραυλικό που θέλει να σώσει μία πριγκίπισσα. Το να μην καταλήξω να παίζω Barbie ήταν καθοριστικό για μένα. Την επόμενη χρονιά άρχιζα να διαβάζω Spider Man….Τέλος πάντων η ψήφος μου πάει δαγκωτό στον Mario για τις άπειρες φορές που έχω παίξει και τερματίσει το 1, το 2, το Wario Land και τις άπειρες φορές που παίζω ακόμα το Wario Land II, όταν ανεβαίνω στο πατρικό μου και θέλω να νιώσω πάλι παιδί…(οκ το παράκανα με το cheesiness!)

Mario o Στέφανος Τριαντάφυλλος

Εμείς στις μέρες μας δεν είχαμε game boy και mega drive. Παίζαμε με τις ώρες στο δρόμο. Ξυλίκι και γκαζές. Τρέχαμε στις αλάνες με κοντά παντελονάκια και τρώγαμε παγωτό ξυλάκι με ένα πενηνταράκι. Δεν ξέραμε από Mario και Sonic και δεν τρώγαμε τις ώρες μας μπροστά από μια οθόνη.

Καλά καμία σχέση, απλά είμαι από τους λίγους που δεν είχαν ποτέ gameboy. Μάριο δανεικό έπαιζα κι αυτό κανένα καλοκαίρι. Τον άλλον, τον σκατζόχειρα μια φορά τον είχα πιάσει στα χέρια μου. Οπότε θα ψηφίσω τον Ιταλό τον υδραυλικό που ήταν και παιδικό και θυμάμαι ότι τον είχα δει μια Τετάρτη που ήμουν άρρωστος και δεν είχα πάει σχολείο.

Mario ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Όσο κι αν είμαι βέβαιος ότι μια real life εκδοχή του Mario θα ήταν ο Κώστας Τσάκωνας να βρίζει και να σφαλιαρίζει τον Τάσο Κωστή (Luigi) πριν βρεθεί μπροστά σε ένα πλυντήριο και αναφωνίσει “Κλασική περίπτωση βλάβης”, δεν μπορώ να ψηφίσω Sonic. Γιατί σε κάθ στιγμή της παιδικής μου ηλικίας (και μετέπειτα εφηβικής) πάντα υπήρχε μια έκδοση του Super Mario για να ξοδέψω παραγωγικά τις πλέον ξέγνοιαστες ώρες ενός ανθρώπου. Από το ξενοδοχείο κάποιου κυρίου Λαγοπόδη στην Ζάκυνθο όπου τερμάτισα το Mario το καλοκαίρι του 1994 μέχρι το σαλόνι του φίλου μου του Παναγιώτη όπου παίζαμε ασταμάτητα Super Mario Kart μερικά χρόνια αργότερα, ο digital φίλος μου ήταν ένας. Και άνθρωπος. Όχι σκατζόχοιρος.

Mario η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Η επιβράβευση αν έκανα κάτι καλό ήταν να μου δίνουν το Game Boy. Η τιμωρία αν έκανα κάτι κακό ήταν να μου παίρνουν το Game Boy. Η απόγνωση ήταν να ψάχνω όλο το σπίτι να βρω που έχουν κρύψει το Game Boy. Η εκδίκηση ήταν να το βρίσκω, να παίζω κρυφά και να το βάζω αθόρυβα στη θέση του, ώστε για καμία βδομάδα να μην του αλλάξουν κρυψώνα. Και φυσικά, όποτε άναβε η κιτρινιάρικη οθόνη, εμφανιζόταν ο Mario. Ο Mario που έσωζε την Daisy in Distress και τα έβαζε με τον τεράστιο Tatanga – που μέχρι και σήμερα, αν μπει στο σπίτι κάνας μεγάλος μπάμπουρας, “Tι tatanga είναι αυτό”, λέω. Ο Mario ήταν ο ήρωας ο σωστός. Ο άλλος ήταν για τους hipsters.

Mario o Ηλίας Αναστασιάδης

Από μικροί φαίνονταν αυτοί που έπαιζαν Mario και αυτοί που έπαιζαν Sonic. Οι πρώτοι ήταν οι true, αυτοί που θυμούνται και τιμούν το πρώτο Game Boy που έπιασαν στα χέρια τους και οι άλλοι ήταν αυτοί οι βιαστικοί, με τους και καλά προχώ γονείς που ήθελαν στους επόμενους βαθμούς να πουλήσουν πνεύμα στους δικούς σου λιγότερο προχώ γονείς ότι ο γιος τους παίζει Sonic και ‘τι, εσείς ακόμη με το Mario ασχολείστε;” και τέτοια.

Αφιερώνω λοιπόν αυτήν την επιλογή στους γονείς μου, στο πρώτο κονσολοειδές πράγμα που έπιασα ποτέ (το Game Boy), στις ώρες που πέρασα κρυμμένος στην τουαλέτα προσπαθώντας (ιππότης από μικρός, εντάξει το κόβω) να σώσω την πριγκίπισσα, στη Nintendo (το 64 είναι η τελευταία κονσόλα με την οποία ασχολήθηκα ως gamer) και στον Yoshi, τον αγαθό δεινόσαυρο. Να ‘στε καλά.

Mario ο Στέλιος Αρτεμάκης

Ή μιλάμε με επιχειρήματα ή καθόλου. Ιδού το “δικό μου”:

“The boss that distracted me from Étienne and Françoise was none other than Wario, nemesis of Mario. The problem was that to reach him, I had to struggle through several tortuous stages. By the time I arrived at his lair I’d taken too many hits and had lost the vital power-ups I needed to finish him off.

Every now and then, Unhygienix would take a break from cooking and wander over to inspect my progress. He and Keaty were the only two people in the camp who’d ever completed the game. He’d say things like “Donta pausa on thata platforma.” (I’m abandoning his Italian accent from now on.You’ll just have to imagine it.)

I’d scowl in frustration. “If I don’t pause I get spiked by the falling block.”

“Si. So you jump more quickly. Like this.”

He’d take the Gameboy, guiding Mario with amazing skill considering the size of his fat hands, and show me how the trick was done. Then he’d wander back to his cooking, fingers drumming a rhythm on his giant belly.

The Gameboy was always slippery after he’d used it, and smelt of fish, but I considered that a fair price to pay for his expertise.

It took an hour and a half, but eventually I was able to reach Wario with a full complement of power-ups. Finally I could start trying to crack his pattern. Or so I thought, because at that moment the monochrome screen began fading away.

“EverReadies!” I yelped.

Keaty, who’d returned from the garden while I’d been playing, poked his  head out of his tent.

“That was the last batch, Rich.”

“There’s none left?”

“None at all.”

“Oh… Then we’re fucked.“

*Από την “Παραλία” του Alex Garland

Suuuuuuuuper Mario η Ιωάννα Μαμάη

Sonic; Τι είναι τούτο; Καινούργιο παιχνίδι; Α μπα δε θα είναι για να το έχουμε σε αιώνιο δίλημμα με τον Super Mario. Λόγω ηλικίας έχω κάποιες αναμνήσεις μόνο από Super Mario. Και αυτές αχνές, μη νομίζεις κάτι ιδιαίτερο. Στο σχολείο κάποια αγόρια έφερναν μαζί τους το Nintendo και έπαιζαν μανιωδώς Super Mario με τους δασκάλους να τους παίρνουν και ξέρεις φασαρίες, κλάμματα, μην το πείτε στη μαμά μου και τέτοια γραφικά. Η αλήθεια είναι πως είχα γοητευτεί από το παιχνίδι και ήθελα να παίζω οπότε στα διαλείμματα πήγαινα στα αγοράκια και τους έκανα γλύκες για να παίξω. Και με άφηναν παρακαλώντας από μέσα τους να κοπώ από την πρώτη πίστα. Φυσικά και δεν τους έκανα τη χάρη. Και η απόλυτη ξενέρα ήρθε όταν η μητέρα μου, μου ανακοίνωσε πως μου αγόρασε ηλεκτρονικό. Τσιρίδες, χαρά και μόλις το άνοιξα είδα ένα απλό παιχνίδι για τέτρις. Και από τότε η σχέση μου με τον Super Mario μπήκε στην κατάψυξη. Ζνιφ.

Super Mariο ο Άλκης Βασιλείου

Super Mario για ένα εκατομμύριο λόγους! Γιατί ήμουν Τετάρτη Δημοτικού, ήταν καλοκαίρι, είχα μόλις γυρίσει από την κατασκήνωση και πάνω στο κρεβάτι με περίμενε ένα μικρό κουτί, με ένα Game Boy μέσα, με μια κάρτα “από τον παππού και τη γιαγιά που σε λατρεύουν”, γιατί το “Super Mario” ήταν το πρώτο κόλλημα για κάθε μικρό αγόρι, πριν ανακαλύψει τη χαρά του αυνανισμού, γιατί κάθησα και είδα όλο το βίντεο που ανέβασε η Ελιάνα και χαμογελούσα -χωρίς προφανή λόγο- για 15 λεπτά, γιατί το όνομα “Τatanga” ήταν πιο cool κι από το “Mumm-Ra”, γιατί… ΠΟΙΟΣ Sonic ρε παιδιά;

Ο Mario είναι ο Ζιντάν και ο Sonic ο Ντένιλσον. Ok, καλώς και ο Ντένιλσον, αλλά δεν θα έμπανε ούτε καν στο ίδιο ασανσέρ με τον Ζιζού.
Α είναι κάτι άλλο! Μόλις διάβασα το topic του θέματος, πήρα στο τηλέφωνο τη μαμά μου και τη ρώτησα αν μπορεί να πάει να πάρει το Game Boy ΜΟΥ από εκείνο το παιδάκι που το είχαμε χαρίσει πριν 15 χρόνια… Μου το έκλεισε, αλλά, ελπίζω ότι θα το πάρει, γιατί και η ίδια είχε κόλλημα με το Tetris.

Mario λοιπόν κι ας μη ….  -τη Daisy- ποτέ!

Super Mario ο Μάνος Μίχαλος

Σε όλο το δημοτικό ήμουν ο δεύτερος πιο ψηλός μαθητής στην τάξη, πίσω από τον Μιχάλη που πάντα μου έριχνε τρεις πόντους (μέχρι που πήρε μερικούς ακόμη απότομα και τώρα παίζει στην Α1 και τον Πανιώνιο) και ήταν κάτι που δεν με χάλαγε. Προτιμούσα το ψηλός από το κοντός.

Μέχρι που έπιασα το Game Boy στα χέρια μου και είδα ότι ο Mario είναι ο μοναδικός κοντός που θα ήθελα να είμαι και όχι φυσικά ο Luigi, ο μεγαλύτερος κομπάρσος στην ιστορία των κομπάρσων. Ο Super Mario και η μάχη με τον Wario, η στολή της αλεπούς που σου προστάτευε από τα χτυπήματα, οι έξτρα ζωές που σου έδιναν τα κέρματα και ο Yoshi, ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου-υδραυλικού, δεν μπόρεσαν ποτέ να συγκριθούν με έναν σκαντζόχοιρο πανκιό.

Όσο για την πριγκίπισσα, επί της ουσίας ποτέ δεν με ένοιαξε αν θα τη σώσω πραγματικά. Ο Mario υπεράνω γυναικών και γκομενικών ειδυλλίων. Είναι το σύμβολο μας εταιρίας που έγινε ιδέα για τις παιχνιδομηχανές και την επέλαση των video games στη δεκαετία του 90 και παρότι το Donkey Kong είναι το πιο πρωτοποριακό παιχνίδι που βγήκε ποτέ στο SNES (αλλάζοντας επίπεδο τα platform games), το Super Mario World είναι ό,τι καλύτερο έχουν δει τα 16μπιτα μάτια μου. Ειδικά, όταν καβαλούσα τον Yoshi και εκείνος πέταγε τη γλώσσα του έξω. Μάλλον την έδειχνε στο πανκιό της SEGA.

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ: Super Mario με 83,3%

Εντάξει το σκορ μιλάει από μόνο του. Οι ελιτιστές προτίμησαν το σκατζόχοιρο και τη SEGA. Αλλά, ως συνήθως, ήταν απελπιστικά λίγοι μπροστά στο λαό που για ακόμα μια φορά έδειξε το δημοκρατικό του φρόνημα!