Super Nintendo ή Mega Drive;

Δεν είναι απλά Mario ή Sonic και ούτε Sega ή Nintendo. Ο 16μπιτος παράδεισος των παιδικών μας χρόνων είχε τόσα πολλά να προσφέρει όταν μαζευόμασταν παρέες και παίζαμε ξύλο ή ποδόσφαιρα ή, σε περιπτώσεις ακραίας βαρεμάρας, ακόμα και πλατφόρμες με έναν ή δύο παίχτες και τους υπόλοιπους να γελάνε. Ποια από τις δύο μηχανές αγαπήσαμε περισσότερο; Ήρθε η ώρα να διαλέξουμε.

Μega Drive η Ρομίνα Δερβεντλή

Eίμαι αυτή που υποστήριξε με ακράδαντα επιχειρήματα τον Σόνικ σε παλαιότερο δίλημμα: Επίσης είμαι αυτή που όταν αντίκρισε για πρώτη φορά αυτό το τιποτένιο παιχνιδάκι με τα μαιμουδάκια στην Nintendo κονσόλα μιας φίλης της, την λυπήθηκε από τα τόσα πίξελς που αντίκρισε. Ναι, ξέρω, δεν ήταν μαιμού, ήταν ο Donkey Kong. Όου, πολύ σκληρός τύπος, ψαρώσαμε.

Ουφ. Επειδή βέβαια ξέρω ότι για μια ακόμη φορά η προπαγάνδα και τα κυκλώματα θα φάνε την Sega, δεν θα στεναχωρηθώ. Παραδέχομαι πάντως ότι το γεγονός πως είχα Game Gear, Μaster System και μετά Mega Drive δεν στηρίζεται ούτε στο γούστο μου ούτε σε προσωπική επιλογή . Απλά οι γονείς μου για μια ακόμη φορά δεν μου πήραν αυτό που είχαν όλα τα παιδάκια, αλλά κάτι άλλο. Όχι επειδή ήταν καλύτερο, φτηνότερο ή κάτι ξεχωριστό για το κοριτσάκι τους. Απλά δεν ήξεραν. Όπως όταν ζητούσα τσιπς με ρίγανη και πάντα άνοιγα το ντουλάπι και είχε τα σκέτα, τα κόκκινα, του σατανά. Παιδικά τραύματα, τι τράβηξα κι εγώ, κακόμοιρο παιδιάκι, τα λεφτά μου θα τα φάω σε ψυχολόγους, άσε.

Ξέρω ότι ουσιαστικά αυτό που λέω είναι ότι αν ήσουν αστοιχείωτος, προτιμούσες τη Sega. Όχι. Μπορεί οι γονείς μου να το έκαναν για αυτό, αλλά ειλικρινά τους ευχαριστώ γιατί πραγματικά όταν παρακολουθούσα παιχνίδια του Super Nintendo, δεν ζήλευα καθόλου. Ένιωθα ωραία που όσο οι άλλοι έσερναν από πίστα σε πίστα υδραυλικούς και χιμπαντζήδες, εγώ ετρεχα παρέα με έναν σκατζόχοιρο που Μ-Ι-Λ-Α-Ε-Ι (μην τα ξαναλέμε) και τερμάτιζα ξανά και ξανά πρώτη στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης στο Olympic Gold, με πολλά χρυσά και διακρίσεις στις καταδύσεις και στο κατοστάρι.

Με λίγα λόγια, Mega Drive φορ έβερ. Και όσοι το είχατε, με νιώθετε. Μην σας τρομάζουν, αν εμείς οι 300 ενωθούμε μπορούμε να νικήσουμε τα εκατομμύρια απαισιότατα τσιράκια της Nintendo! This is Segaaaaaa.

Υ.Γ. Οποιαδήποτε ομοιότητα με τους 300 του Λεωνίδα συμπτωματική. Εμείς θα τους συντρίψουμε.

Super Nintendo ο Μάνος Μίχαλος

Υπάρχουν κάποιες μέρες της παιδικής σου ηλικίας που τις θυμάσαι από την αρχή ως το τέλος. Εγώ θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια την ημέρα που μπήκα στα Jumbo Γλυφάδας, ετών 11, λίγο πριν τελειώσω το δημοτικό, μαζί με τον πατέρα μου. Ήταν ημέρες των γενεθλίων μου και το SNES ήταν ο μεγάλος στόχος. Το Game Boy ήταν πολύ καλό, το είχα, αλλά ένα παιδί θέλει πάντα περισσότερα, θέλει πάντα τα καλύτερα. Και το καλύτερο ήταν το Super Nintendo. Το πήραμε, πήγαμε σπίτι και μετά θυμάμαι τον Donkey Kong, με τα γραφικά από άλλη εποχή, πολύ πιο μπροστά από του 1993. Μετά θυμάμαι το Super Mario World, το Super Mario Kart, τα Smurfs, το NBA Jam, το NBA Live, το FIFA, τα πάντα. Θυμάμαι τα φοβερά κουμπιά του joypad, με τα χρώματα, το joypad που έσπαγα όταν δεν μπορούσα να τερματίσω τις πίστες, τις κασέτες που φυλούσα (και φιλούσα) λες και ήταν ράβδοι χρυσού (δεν κόστιζαν και λίγο). Τώρα, περιμένω να πάρω το Playstation 4 χωρίς τον πατέρα μου, αλλά για να παίζω με το γιο μου. Η ζωή κάνει βιντεοπαιχνίδια. Α, το Mega Drive δεν το θυμάμαι. Ποιο ήταν αυτό;

Super Nintendo ο Μάνος Χωριανόπουλος

Το Super Nintendo ήταν η πρώτη μου κονσόλα. Είχα παίξει νωρίτερα σε Spectrum, Atari, Amiga, Amstrad, αλλά αυτά ανήκαν στα μεγαλύτερα ξαδέλφια μου, που με είχαν ηχογραφήσει σε λεκτικούς ακροβατισμούς με τα Θεία και απειλούσαν να στείλουν την κασέτα στη μητέρα μου.

Το Nintendo ήταν όμως δικό μου. Με τον Σούπερ Μάριο και την πριγκιπέσσα του, με τα Ducktales (είμαι ο πρώτος άνθρωπος στον πλανήτη που έχω πει παναγία στον Σκρουτζ Μακ ντακ) με τα Χελωνονιτζάκια και πάνω απ’ όλα με το θρυλικό Zelda, ένα από τα κορυφαία παιχνίδια της εποχής του. 

Αν και ομολογώ ότι το εγκατέλειψα αρκετά γρήγορα, γιατί πλέον αρχίζαμε να μπαίνουμε σιγά σιγά στην εποχή των PC Games (NBA Live, Sensible Soccer, Monkey Island κλπ), πάντα θυμάμαι με νοσταλγία τις ατελείωτες ώρες, που είχα ξοδέψει, προσπαθώντας να τερματίσω το Super Mario, αλλά και το πόσο σημαντικό θεωρούσα τότε ότι έφτασα ως το τέλος του Zelda (Υπήρχε ένα τεράστιο τέρας-σκουλήκι στις τελευταίες πίστες, που με είχε ωθήσει να χοροπηδάω πάνω στο Joypad, μέχρι να γίνει κομματάκια-πήρα άλλο joypad και λίγες εβδομάδες αργότερα έκανα κομματάκια το σκουλήκι).

Ξέφυγα όμως με τις Videogame αναμνήσεις μου, στις οποίες δεν συμπεριλαμβάνεται το Sega Mega Drive. Το μόνο που θυμάμαι είναι ένα μπλε πατσαβούρι, που μοιάζει με τον Tazz. Ξέρει κανείς πώς το λέγανε;

Super Nintendo ο Πάνος Κοκκίνης

Με τον κίνδυνο να τσαντίσω την Ρομίνα, κάτι που δεν θα το ήθελα ή άντεχα, ομολογώ ότι όχι μόνο δεν έχω παίξει ποτέ στη ζωή μου οτιδήποτε σε Mega Drive, αλλά δεν θυμάμαι να έχω δει και ποτέ μου. Εννοώ ότι δεν θυμάμαι κανέναν από τους φίλους μου να έχουν το συγκεκριμένο μηχανάκι. Ενώ το Nintendo υπήρχε περιφερειακά στη ζωή μου. Δεν το είχα εγώ, που έμενα στον τέταρτο όροφο και από 6η δημοτικού και μετά έβλεπα 5 ταινίες την ημέρα (άρα που χρόνος για οτιδήποτε άλλο), αλλά το είχαν τόσο ο Χρήστος (που έμενε στον τρίτο) όσο και ο Μιχάλης (που έμενε στον πέμπτο). Οπότε, όποτε άρχιζαν να με τρώνε τα δάχτυλα μου, το μόνο που χρειαζόταν ήταν να αποφασίσω αν θα ανέβω ή θα κατέβω τα 12 σκαλοπάτια που με χώριζαν από τον οργισμένο πίθηκο, τους υδραυλικούς και τα άλλα παιδιά. Εννοείται πως ποτέ δεν έγινα καλός σε αυτό. Για την ακρίβεια μετά βίας πέρναγα πίστα. Οπότε, αναγκαστικά, το έπαιζα υπεράνω. Ότι και καλά προτιμώ την κουλτούρα, από την βιντεο-σαβούρα.

Super Nintendo ο Άλκης Βασιλείου

Όπως όλες οι ωραίες ιστορίες, έτσι κι αυτή ξεκινά στην «κοσμοπολίτικη» Θεσσαλονίκη των early 90s’. Ο μικρός Άλκης, εγώ δηλαδή, ήταν πολύ χαρούμενος, γιατί την Παρασκευή εκείνη, θα τον έπαιρνε η γιαγιά του από το χέρι να τον πάει να αγοράσει καινούργια παπούτσια. Η βόλτα στο κέντρο ήταν σύντομη! Πήγαμε στον «Γκιουλέκα» (ναι, τον αδελφό του ανθρώπου που ευτυχώς δεν έγινε δήμαρχος Θεσσαλονίκης) αγοράσαμε ένα «σούπερ μπασκετικό» ζευγάρι Nike Air Force -έτσι μας τα είπαν, έτσι σας τα λέμε- και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για το σπίτι των «παππούδων» μου στην Τσιμισκή. Μπροστά εγώ με τα παπούτσια στο χέρι, πίσω η γιαγιά μου που χάζευε τα… ταγεράκια. Και ξαφνικά αναγνώστη μου, εκεί που προχωράω αμέριμνος, πέφτω μπροστά στη βιτρίνα του παιχνιδάδικου «Νίκος». Και τι να δω; Ένα Super Nintendo από τη μία και ένα Sega Mega Drive από την άλλη. Να τα κοιτάω θαρραλέα και να μου «αντιγυρίζουν» το βλέμμα με έπαρση.

Κοιτάζω τη γιαγιά μου, με κοιτάζει κι αυτή. Μπαίνουμε μέσα κι εκεί…. ένα φως, μια πανδαισία. Η άνοιξη όλη -αν και ήταν Οκτώβριος όπως προείπα- σε ένα κατάστημα. Μετά το πρώτο σοκ, αρχίζω και περιεργάζομαι τις κονσόλες. Παρένθεση: η λέξη «κονσόλα» είναι κορυφαία! Η παιχνιδομηχανή -άλλη λέξη που ξεχειλίζει γαματοσύνη- της Sega έκανε 33,000 δραχμές και αυτή της Nintendo, 35,000. Ξανακοιτάζω τη γιαγιά μου. «Πάμε σπίτι χρυσό μου. Έχουμε κοκκινιστό». Το απόγευμα καθόμουν στο σαλόνι και δοκίμαζα τα παπούτσια. Αμίλητος και προβληματισμένος. Ξαφνικά, έρχεται ο παππούς μου. «Μου είπε η γιαγιά ότι θέλεις να πάρεις ένα παιχνίδι. Πάμε;». Ο πρώτος οργασμός της ζωής μου ήταν γεγονός. Τρέχω στο δωμάτιο της γιαγιάς, που ετοιμαζόταν για την μπιρίμπα. «Γιαγιά, ευχαριστώ, αλλά ποια από τις δύο να πάρω;», ρωτώ γεμάτος ανυπομονησία! «Την ακριβότερη αγόρι μου. Τις περισσότερες φορές στη ζωή, μεταξύ δύο ίδιων πραγμάτων, το ακριβότερο είναι το καλύτερο!». End of story! Πήγαμε στον «Νίκο», πήραμε το «Super Nintendo», που έδινε δώρο με την αγορά και το «Street Fighter», ο παππούς μου με ρώτησε αν θέλω να πάρω κανένα «σοβαρό παιχνίδι, εκτός από αυτό με τους νίντζα» και -αφού είπα «όχι, παππού, ευχαριστώ»- γυρίσαμε στο σπίτι. Μετά από τρεις μέρες, που πρέπει να κοιμήθηκα συνολικά 6 ώρες, η κοσμοθεωρία μου είχε πλέον δομηθεί σε δύο πυλώνες:

1. Από δύο πράγματα, το ακριβότερο, συνήθως είναι το καλύτερο και τρανό παράδειγμα είναι το Super Nintento και…

2. Είναι υπέροχο να έχεις παππού και γιαγιά γιατρούς, γιατί εκτός του ότι σε λατρεύουν (όπως αν έκαναν οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα προφανώς) έχουν και πάαααρα πολλά λεφτά για τα δώρα σου.

Super Nintendo η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Δεν έχω πολλά να θυμηθώ από το Super Nintendo  γιατί πολύ απλά δεν είχα Super Nintendo. Νομίζω πως όταν βγήκε ήμουν ήδη πολύ μεγάλη για μπλιμπλίκια – ή, τουλάχιστον, έτσι είχα πείσει τον εαυτό μου για να παρηγοριέμαι που δεν μου το έπαιρναν. Θα μου πεις, πως ψηφίζεις κάτι χωρίς να έχεις εμπειρία από αυτό; Ειναι θέμα πίστης, θα απαντήσω. Γιατί όταν έχεις περάσει ατέλειωτες στιγμές διασκέδασης με άλλα προϊόντα της οικογένειας Nintendo, υπάρχει πιθανότητα το Super Nintendo να είναι απογοητευτικό; Αφού το λέει το όνομά του, είναι σούπερ. Κι ας μη μου δόθηκε η ευκαιρία να το καλοπιάσω στα χέρια μου είμαι σίγουρη πως ακόμη και σήμερα να μου το έφερνες μαζί με μια κασέτα με τον μουστάκια, θα το έλιωνα στο παίξιμο. Έτσι πιστεύω.

Super Nintendo ο Ηλίας Αναστασιάδης

Η μεγαλύτερη παπάτζα που έχω ξεστομίσει και για την οποία δεν θα σταματήσω ποτέ να χαστουκίζω τον εαυτό μου είναι αυτό το γκομενίστικο “Μπαμπά, θα είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο αν μου πάρεις το Super NES”. Εντάξει, δημοτικό πήγαινα, αλλά δεν είναι δικαιολογίες αυτές. Αυτός ο λιγδιασμένος πρόλογος ανταμείφθηκε όντως με ένα Super NES και έκτοτε άρχισα να απορώ με τα ανύπαρκτα όρια του ανθρώπου όταν γίνεται γονιός. Τέλος πάντων, τα λεφτά για την κονσόλα και τις κασέτες (τα ‘πολλά λεφτά’ που λέει και ο Μάνος) έπιασαν τόπο.

NBA Live, Street Fighter -τερμάτισα κι εγώ το Zelda Χωριανόπουλε-, Donkey Kong, ώρες, ημέρες, βδομάδες μπροστά απ’ την οθόνη. Το χειρότερο πράγμα που μπορούσε να με βρει στα 11 ήταν να βρέχει τα πρωινά του Σαββάτου και να αναβληθεί η προπόνηση ή το ματς στα μπασκετάκια στον Άγιο Νικόλα. Το δεύτερο χειρότερο ήταν γυρνώντας απ’ τη βροχή να βρίσκω το Super NES κατειλημμένο. Πόσα χτυπήματα να αντέξει ένας μέχρι πρότινος ‘ευτυχισμένος’ άνθρωπος;

Γενικά, να πούμε κι ένα μπράβο στους κατασκευαστές των joypads, τα οποία δεν έσπαγαν με τίποτα. (Έχω ρίξει χειριστήριο δύο ορόφους κάτω γιατί δεν με υπάκουε).Δεν βγαίνουν τέτοια χειριστήρια σήμερα.

Sega ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Δεν είχα ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Για την ακρίβεια πρέπει να είμαι από τα λίγα παιδιά που δεν είχαν πιάσει στα χέρια τους το GameBoy (το γράφω και βλέπω το βλέμμα απογοήτευσης του Θόδωρα). Οπότε η εμπειρία μου από τις δύο κονσόλες ήταν περιστασιακή, το οποίο λέγεται και τις φορές που πήγαινα σπίτι του Θάνου και οργανώναμε τουρνουά (οποιασδήποτε μορφής μπορείς να φανταστείς) Street Fighter. Ψιλοβαριόμουν τον sonic, ψιλοβαριόμουν και τον Super Mario. Σε Sega όμως έκανα ηλεκτροπληξία με τον Μπλάνκα και το γρήγορο χέρι με τον Χόντα. Σε Sega έπαιζα το πρώτο NBA Live (του 94 θαρρώ) που αντί για τον Τζόρνταν στους Μπουλς είχε τον Πιτ Μάιερς (τι απογοήτευση Θεέ μου) και φώναζα -για άγνωστο ακόμη λόγο- το “give the ball to Tony”. Όπου Τόνι, ο Κούκοτς. Άρα που καταλήγουμε; Ότι για μένα ένας Κούκοτς φέρνει την άνοιξη .

Για το Μάριο και μόνο, Super Nintendo o Στέλιος Αρτεμάκης

Με τα videogames δεν είχα πολλές παρτίδες. Λίγο μπούμπλε μπούμπλε, λίγο Grand Prix, λίγο Tetris, λίγο racing simulator Grand Prix ή Sega Mega Rally. Σε ουφάδικο και αργότερα σε PC. Οπότε εν πολλοίς έχασα τη φάση κονσόλα. Όχι πως με ένοιαξε. Χαμένα λεφτά θα ήταν. Περισσότερο θα προσπαθούσα να την κατσαβιδιάσω παρά να τερματίσω τις πίστες. Ναι, τέτοιος ήμουν. Είπαμε, με τα videogames δεν είχα πολλές παρτίδες. Αλλά στο δίλημμα είμαι ξεκάθαρα Super Nintendo. Ξεκάθαρα Mario δηλαδή. Αυτή η cult “φιγούρα” δεν είναι μόνο υπόθεση videogames. Ο Super Mario ήταν ο βασικός ήρωας στην “Παραλία” και η “Παραλία” είναι η καλύτερη νουβέλα στην ιστορία, σωστά; Όταν ο Di Caprio παθαίνει κοκομπλόκο παίζει Nintendo. Όταν μουρλαίνεται γίνεται ο ίδιος Σούπερ Μάριο (περίπου). Πέρα από αυτό, ο Μάριο στέκεται άνετα δίπλα στο Μίκι Μάους. Ο Μάριο έχει το δικό του δρόμο στη Σαραγόσα και σε μια άγνωστη πόλη της Σουηδίας. Άσε που υπάρχουν τόσοι ποδοσφαιριστές που λέγονται Σούπερ Μάριο που καταντάει γελοίο. Οπότε,ναι για το Μάριο και μόνο, Super Nintendo.

SNES o Θοδωρής Δημητρόπουλος

Για μένα αυτό ήταν πολύ κοντινότερο από όσο θα περίμενε κανείς από κάποιον που έχει γράψει μια τέτοια κατάθεση ψυχής για τη Nintendo (και φυσικά Mario=ο απόλυτος ήρωας) επειδή πάρα πολλές παιδικές μου αναμνήσεις είναι συνδεδεμένες με το Mega Drive. Και με τον Sonic που αγαπώ τις πλατφόρμες του, και με τα διάφορα καμμένα παιχνίδια της κονσόλας τύπου Carmen Sandiego και εκείνο με τον Ταζ, και δε ξέρω τι άλλο. Την είχε ένας φίλος και παίζαμε συνεχώς όλοι μαζί, σε επισκέψεις, σε διακοπές, συνέχεια. Όμως την ίδια στιγμή, το SNES είχε τον Mario, και ό,τι έχει τον Mario κερδίζει by default. Δεν ήταν όμως μόνο αυτό. Ήταν ας πούμε και τα Donkey Kong, παιχνίδια που τότε που βγήκαν μου είχαν πεταχτεί τα μάτια έξω. Ακόμα μέχρι σήμερα όποτε μου τη βιδώσει, κατεβάζω έναν emulator και τερματίζω ξανά όλα τα Donkey Kong. Φυσικά οι παιχνιδάρες Zelda. Και ήταν τα πολύ διασκεδαστικά Mario, ειδικά το 2 καμία σχέση με αυτό που περιμένεις από αυτές τις πλατφόρμες, την ώρα που τα Sonic ήταν ίσως πιο διασκεδαστικά, όμως διαρκώς το ίδιο πράγμα. (To Sonic 3 ήταν γαμάτο αλλά είχε μηδενικό repeat value, πρέπει να το τερμάτισα στο πρώτο απόγευμα που το έπαιξα, και ΠΟΤΕ δεν τελείωνα παιχνίδια τόσο γρήγορα.) Οπότε θέλω να καταλήξω στο ότι τα παιδικά μου χρόνια είχαν περισσότερο Mega Drive, αλλά η πορεία με έκανε να επιστρέφω πολύ περισσότερο στο SNES. Make mine Nintento και τα σχετικά.

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ: SUPER NINTENDO ΜΕ 80%

Δεν ήταν καν κοντά. Η αγάπη για όλα τα πράγματα Nintendo και Mario γονάτισε ακόμα και τον σκληρό ανταγωνισμό του τότε fan-favorite Mega Drive, σε μια από τις πιο εμφατικές αποφάσεις στην ιστορία των αιώνιων διλημμάτων.

ΨΗΦΙΣΕ ΚΙ ΕΣΥ

ή