Τα 10 πιο φρικιαστικά έθιμα σε κηδείες

Έβγαλαν οι παλαιοημερολογίτες τον μητροπολίτη Φθιώτιδος και Θαυμακού, Καλλίνικο, νεκρό τσάρκα πάνω σε θρόνο, λίγο πριν την ταφή του και έπεσαν αμέσως οι υπόλοιποι χριστιανοί να τους φάνε. Δηλαδή τι θα έκαναν αν για να τον τιμήσουν έκοβαν τα δάχτυλα των χεριών των συγγενών του ή διατηρούσαν το νεκρό σώμα στο σπίτι του για μήνες, το οποίο θα φρόντιζαν και θα τάιζαν σαν να ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο, μέχρι να το θάψουν;

Δεν τρελαθήκαμε τελείως στο Oneman και βγάζουμε άρρωστα βίτσια από το κεφάλι μας, απλώς οι παραπάνω προτάσεις σχετικά με το πώς τιμούμε έναν νεκρό είναι μόνο δύο από τους δεκάδες παράξενους τρόπους που χρησιμοποιούν φυλές ανά τον πλανήτη για να τιμήσουν και να κηδέψουν τους μακαρίτες τους.

Πάμε να δούμε τους 10 πιο φρικιαστικούς από αυτούς, για να συνειδητοποιήσουμε πως μπροστά τους η ‘βόλτα’ του Καλλίνικου ήταν πιο softcore και από το πρόγραμμα του -γιατί δεν του δώσατε τιμητικά τηλεοπτική άδεια;- Junior’s TV.

Το πτώμα τροφή για τα όρνια

Το νεκρό σώμα, τοποθετείται στην κορυφή ενός βουνού και αφήνεται έρμαιο στις ορέξεις των καιρικών φαινομένων και των όρνεων. Πριν γίνει αυτό, τις περισσότερες φορές τεμαχίζεται σε μικρά κομμάτια, ενώ πιο σπάνια αφήνεται ανέπαφο. Ακόμα και έτσι οι γύπες, το ξεκοκαλίζουν, χωρίς να δείχνουν ίχνος δυσαρέσκειας.

Το συγκεκριμένο έθιμο μπορεί να το συναντήσει κάποιος στο Θιβέτ. Οι βουδιστές θεωρούν το νεκρό σώμα ως ένα άδειο δοχείο, το οποίο δεν αξίζει να τιμηθεί με κάποιο ξεχωριστό τρόπο. Αυτό το πιστεύω τους, σε συνδυασμό με το πετρώδες έδαφος της περιοχής που κάνει το σκάψιμο σχεδόν αδύνατο, έχει ως αποτέλεσμα τη διάδοση του παραπάνω εθίμου που ονομάζεται ‘Sky Burials’.

Η αυτο-μουμιοποίηση

Οι βουδιστές είναι το φαβορί για το βραβείο των πιο άρρωστων εθίμων. Πέρα από το τάισμα των όρνεων με πτώματα, στο παρελθόν χρησιμοποιούσαν και την αυτομουμιοποίηση (Sokushinbutsu, από το όνομα και μόνο φαίνεται ότι πρόκειται για κάτι πολύ άρρωστο).

Στην ουσία πρόκειται για μια μεσομακροπρόθεσμη αυτοκτονία. Ο ενδιαφερόμενος ξεκινούσε το τελετουργικό με το να τρέφεται για χίλιες μέρες μόνο με ξηρούς καρπούς και σπόρους, ώστε να μην μείνει ίχνος λίπους στο σώμα του. Στη συνέχεια, άρχιζε να τρώει φλοιούς από κορμούς δέντρων και να πίνει δηλητηριώδη τσάι για άλλες χίλιες μέρες, ώστε να καταστήσει το σώμα του δηλητηριώδες και να μην μπορούν να το φάνε τα σκουλήκια, αφού πεθάνει.  

Στο τελευταίο μέρος του τελετουργικού, ο υποψήφιος μούμια, έμπαινε σε ένα κλειστό πέτρινο τάφο, ο οποίος άφηνε να περνάει λίγος αέρας και περιείχε μόνο ένα καμπανάκι, το οποίο χτυπούσε μία φορά την ημέρα για να δείξει ότι ήταν ακόμα ζωντανός.

Μόλις το καμπανάκι έπαυσε να χτυπάει, ο τάφος κλείνονταν για άλλες χίλιες μέρες και στη συνέχεια ο νεκρός μούμια γινόταν έκθεμα στο βουδιστικό μοναστήρι.

Οι χιπστεριές των Φιλιππινέζων

Αν και από το λίγο που τους ξέρουμε μέσω των εκπροσώπων τους στην Ελλάδα, οι Φιλιππινέζοι δείχνουν ένας φιλήσυχος λαός χωρίς ακραίες συνήθειες, όσον αφορά τα έθιμά τους σχετικά με τους νεκρούς η φαντασία τους οργιάζει.

Οι Benguet, μέλη μιας φυλής των Φιλιππίνων, δένουν τα μάτια των νεκρών και τους τοποθετούν δίπλα στην κεντρική είσοδο τους σπιτιού. Οι Tinguian ντύνουν τα πτώματα με τα καλύτερά τους ρούχα, τα βάζουν σε καρέκλες και τους τοποθετούν αναμμένα τσιγάρα στο στόμα, ενώ οι Apoyo θάβουν τους νεκρούς τους κάτω από την κουζίνα του σπιτιού.

Το chat και το τάισμα του νεκρού

Οι κηδείες των Toraja στην ανατολική Ινδονησία είναι υπερπαραγωγές. Οι συγγενείς των νεκρών μερικές φορές χρειάζεται να περιμένουν μήνες ή και χρόνια μέχρι να κάνουν την τελετή, ώστε να μαζέψουν τα χρήματα για να την πραγματοποιήσουν.

Και τι κάνουν το πτώμα αυτούς τους μήνες ή και χρόνια; Μα φυσικά το διατηρούν στο σπίτι τους οι συγγενείς. Του παρέχουν ένα δωμάτιο και το αντιμετωπίζουν σαν να είναι ένας άρρωστος άνθρωπος ή κάποιος που κοιμάται. Το ταΐζουν, του πιάνουν την κουβέντα και γενικώς το συμπεριλαμβάνουν στην καθημερινή οικογενειακή ρουτίνα σαν να μην τρέχει τίποτα.

Γιατί, όμως, χρειάζονται τόσα λεφτά για να πραγματοποιήσουν την κηδεία; Γιατί όσο πιο σημαντική θέση στην κοινωνία των Toraja κατείχε ο νεκρός, τόσο πιο πολλούς υδροβούβαλους και γουρούνια πρέπει να σφάξουν οι δικοί του και τα κομμάτια τους να τα δώσουν στους παρευρισκόμενους.

Πάρτε μια γεύση από το κτηνώδες έθιμο:

Το κρανίο μπιμπελό

Στο Κιριμπάτι, μια μικρή νησιωτική χώρα στη μέση του Ειρηνικού, οι μακαρίτες διατηρούνται μέσα στο σπίτι από 3 έως 12 μέρες μέχρι την ταφή τους. Αφού, όμως, ταφούν δεν τους αφήνουν στην ησυχία τους. Τους ξεθάβουν μερικούς μήνες αργότερα, παίρνουν τα κρανία τους, τα λαδώνουν, τα γυαλίζουν, ενώ τους δίνουν φαγητό και καπνό. Μην τους πουν και γύφτους!

Στη συνέχεια θάβουν ξανά το υπόλοιπο σώμα, ενώ το κρανίο το βάζουν σε ένα ράφι στο σπίτι σε περίοπτη θέση.

Ο ακρωτηριασμός δαχτύλων των συγγενών

Στην δυτική Παπούα, της Νέας Γουινέας, οι συγγενείς του νεκρού έκοβαν μερικά δάχτυλά τους, ως ένδειξη πόνου για τον θάνατο του αγαπημένου τους προσώπου. Όταν πέθαινε ο γηραιότερος άντρας του σπιτιού, οι γυναίκες και τα παιδιά έδεναν τα δάχτυλα μεταξύ τους και τα έκοβαν με ένα τσεκούρι.

Πριν το κόψιμο, έδεναν μ’ ένα σχοινί το πάνω μέρος των δαχτύλων για τριάντα λεπτά, ώστε να μουδιάσει και να νιώθουν λιγότερο πόνο. Το τελετουργικό το εκτελούσε συγγενικό πρόσωπο, το οποίο στη συνέχεια καυτηρίαζε τις πληγές.

Ευτυχώς, αυτό το ευχάριστο έθιμο έχει απαγορευτεί και οι κάτοικοι της δυτικής Παπούας, αναζητούν νέους τρόπους για να διώξουν τα κακά πνεύματα και να τιμήσουν τους νεκρούς τους.

Χορεύοντας με τα πτώματα

Στη Μαδαγασκάρη κάνουν αυτό που υπονοούσαν τα περισσότερα memes με τη φωτογραφία του Καλλίνικου. Βγάζουν τα σώματα των νεκρών από τους τάφους μία φορά στα πέντε χρόνια και χορεύουν μαζί τους. Το συγκεκριμένο έθιμο διατηρείται εδώ και τριακόσια χρόνια στη Μαδαγασκάρη.

Οι ντόπιοι ξεθάβουν τα πτώματα και τα ντύνουν με καινούργια υφάσματα. Με αυτό τον τρόπο το πνεύμα των νεκρών μεταφέρεται στους ζωντανούς απογόνους του, αφού το σώμα του έχει πλέον αποσυντεθεί. Αφού, λοιπόν, τα πτώματα φορέσουν τα καλά τους, αρχίζει η ζωντανή μουσική και οι ζωντανοί χορεύουν με τους νεκρούς γύρω από τους τάφους.

Οι χήρες που καίγονται ζωντανές με τους συζύγους τους

Δεν ξέρουμε τι είναι χειρότερο. Το ίδιο το έθιμο ή το γεγονός πως διατηρείται μέχρι σήμερα; Ονομάζεται ‘Sati’ και το εφαρμόζουν ινδουιστές. Θεωρητικά στο παρελθόν γίνονταν εθελοντικά από τις συζύγους των νεκρών, αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που γυναίκες αναγκάζονταν να καούν ζωντανές με τους συζύγους τους. Το συγκεκριμένο έθιμο βγαίνει και σε εναλλακτικές μορφές όπως το να θαφτεί ζωντανή η σύζυγος ή να πνιγεί στο νερό.

Προφανώς, οι Ινδοί το έχουν απαγορεύσει, αλλά δεν έχουν καταφέρει να το εξαφανίσουν εντελώς και συνεχίζει να θεωρείται από κάποιους ινδουιστές ως η απόλυτη ένδειξη πίστης και η σπουδαιότερη θυσία που μπορεί να κάνει μια γυναίκα για τον άντρα της.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει ο λόγος που ξεκίνησε, αφού είχε ως σκοπό οι γυναίκες να μην σκοτώνουν (συνήθως με δηλητήριο) τους πλούσιους άνδρες τους, να παίρνουν την περιουσία του και να κλέβονται με τον εραστή τους.

Το σόι που τρώει τον νεκρό

Οι Toraja που ταΐζουν τον νεκρό μοιάζουν με άβγαλτα σχολιαρόπαιδα μπροστά σε κάποιες φυλές της Βενεζουέλας, της Βραζιλίας και της Αυστραλίας που τρώνε τους νεκρούς τους.

Οι Yanamoto, φυλή της νοτίου Αμερικής, καίνε τους νεκρούς και μετά φτιάχνουν μια σούπα με τις στάχτες και τα κόκαλά τους και την πίνουν. Επίσης, υπάρχει μια φυλή στη Νέα Γουινέα όπου γυναίκες τρώνε το μυαλό, τα έντερα, τα οπίσθια και το αιδοίο συγγενών και φίλων.

Αναφορές γίνονται και για άλλες φυλές τόσο στον Αμαζόνιο όσο και στην Αφρική που είτε ο αρχηγός της φυλής τρώει ένα νεογέννητο μωρό είτε τρώει την καρδιά του προκατόχου του. Όσο παράξενο και αν φαίνεται, υπάρχουν μεμονωμένα σημεία στον πλανήτη που τέτοιου είδους έθιμα διατηρούνται ακόμα και σήμερα.

Οι βιασμοί των δούλων των Βίκινγκ

Οι Βίκινκγς πήγαν πολλά βήματα πιο πέρα το ‘Sati’. Όταν πέθαινε κάποιος αρχηγός φυλής, τον έβαζαν σε ένα προσωρινό τάφο για δέκα ημέρες με καινούργια ρουχαλάκια. Όσο αυτός άραζε στον τάφο, μία από τις σκλάβες του αποφάσιζε ‘οικειοθελώς’ να τον ακολουθήσει στη μεταθανάτιο ταξίδι του. Αυτό το κορίτσι, το πότιζαν διεγερτικά ποτά και το έστελναν από σκηνή σε σκηνή για να κάνει σεξ με κάθε άντρα του χωριού.

Όσο την βίαζαν, οι άντρες του χωριού της έλεγαν την εξής ατάκα:

Πες στον αφέντη σου, ότι το κάνω αυτό ως ένδειξη της αγάπης μου σ’ εκείνον

Μετά από όλο αυτό, το κορίτσι το έβαζαν σε μία σκηνή όπου έκανε ταυτόχρονα σεξ με έξι διαφορετικούς Βίκινγκ, στη συνέχεια την έπνιγαν με ένα σχοινί και σαν να μην έφταναν όλα αυτά μία γυναίκα που είχε σημαντική θέση στην κοινωνία τους της έριχνε και μια τελειωτική μαχαιριά.

Το πτώμα της μαζί με αυτό του αρχηγού, τοποθετούνταν σε ένα ξύλινο καράβι, στο οποίο έβαζαν φωτιά. Με αυτό τον τρόπο οι Βίκνγκς ήταν σίγουροι πως οι δούλες τους θα τους υπηρετούσαν και στη μετά θάνατο ζωή.

Ζωή σε λόγους μας!