Τα 5 στάδια της θλίψης όταν δεν βλέπει το story σου στο Instagram

Άπατο story είναι αυτό που δεν το έχει δει κανείς, αλλά κυρίως αυτό που δεν το έχει δει εκείνη. Και επειδή το άπατο story είναι ένας μικρός θάνατος, πρέπει να μάθεις να τον διαχειρίζεσαι, να τον ξεπερνάς και να μην πέφτεις στην παγίδα του “ΓΙΑ-ΤΙ-ΣΕ-ΜΕ-ΝΑ”;

Μέχρι να φτάσεις όμως από το πρώτο βήμα του θρήνου στο τελευταίο, σε περιμένουν 5 στάδια. Το θέμα βέβαια είναι ότι περνάς απ’ αυτά θες δεν θες, δεν σου λέει δηλαδή κανείς “όπα, πήδηξες το 3ο στάδιο, πήγαινε πίσω και ξαναέλα μετά στο 4ο”… όοοοοοοχι. Θα περάσεις αναγκαστικά από όλα και μετά θα συνέλθεις. Εμείς είμαστε εδώ απλά για να σου πούμε ποια είναι αυτά, ώστε να αντιλαμβάνεσαι σε ποιο σημείο βρίσκεσαι κάθε φορά. Επιστημονικά πάντα.

Καλό κουράγιο και άσε την επιστήμη (εμένα) να σου πει ό,τι έχει να σου πει:

1. Άρνηση

Είσαι χρυσοχέρης και το κοτοσνίτσελ που κοσμούσε την κατάψυξή σου, τώρα κοσμεί τα stories σου, μέσα στη λαδίλα και την κακομοιριά, γιατί η νοστιμιά και η φαντασία είναι για να τις μοιράζεσαι. Όσο όμως η ώρα περνάει και όσο αυξάνονται τα views, τόσο λείπει απ’ τη λίστα των ενθουσιασμένων θεατών σου αυτή που σε ενδιαφέρει, το πρό-σω-πο. Έχει δει το σνιτσελοστόρυ σου μέχρι κι ένας φίλος απ’ τον στρατό που τον νόμιζες για νεκρό (ή ήλπιζες), αλλά εκείνη τίποτα.

Περιμένεις, λες θα το δει, δεν μπορεί. Κάτι θα της έτυχε. Μπορεί να τηγανίζει και αυτή κανά κρεατικό, δεν είσαι ο μόνος που ξέρει να κάνει παπάδες με το τηγάνι. Αρνείσαι ότι δεν βλέπει τα stories σου. Περιμένεις κι άλλο, ο χρόνος κυλάει, τσεκάρεις ξανατσεκάρεις, αρχίζεις και σκέφτεσαι διάφορα παρανοϊκά πράγματα με καλύτερο το “μακάρι να υπήρχε ένα search εκεί που βγαίνει ποιοι βλέπουν τα stories, να έβαζα το όνομά της και να έβγαινε αν το είχε δει, αντί να σκρολάρω συνέχεια” και άλλα τέτοια αξιολύπητα.

Όλο αυτό συμβαίνει γιατί μέσα σου έχει ενεργοποιηθεί ένας μηχανισμός άμυνας, προκειμένου να μετριάσει το σοκ της αδιαφορίας. Αυτή η άρνησή είναι μία ενστικτώδης αντίδραση, προκειμένου να εξορθολογήσεις τον συντριπτικό πόνο που αρχίζει να σου μουδιάζει τον εγωισμό.

Κι αρνείσαι, αρνείσαι, ω Θεέ μου, πόσο αρνείσαι.

Και συνεχίζεις να αρνείσαι.

2. Θυμός

Έχεις φορτώσει. Αυτό απ’ τη μία είναι καλό γιατί έχεις αρχίσει να συνειδητοποιείς τι συμβαίνει, αλλά είναι και κακό γιατί πάλι σε φτύσανε. Σου έμεινε βέβαια το κοτοσνίτσελ, αλλά δεν είσαι ακόμα σε φάση που να μπορείς να δεις τα θετικά.

Ο θυμός που σιγοβράζει ψάχνει διέξοδο. Μπορεί να την πληρώσει απ’ το αντικείμενο του πόθου σου, μέχρι οποιοσδήποτε άλλος, γνωστός, άγνωστος, φόλοερ, άψυχο αντικείμενο, άψυχο όσο κι αυτή, δεν έχει σημασία… ίσως να ξεσπάσεις και με πικρόχολα σχόλια κάτω από φωτό ανυποψίαστων λεχώνων, “πώς είναι έτσι το παιδί σου, το ανεβάζεις και στο ίνστα. Τουλάχιστον βάλτου ιμότζι στη φάτσα, οι άλλοι που το κάνουν δεν ξέρουν και ξέρεις εσύ;”. Παράδειγμα λέω, έτσι;

Μπορεί να κάνεις μέχρι και ανφόλο αυτή που τόσο ποθείς, για να την εκδικηθείς και φυσικά να το μετανιώσεις μέσα σε δευτερόλεπτα και να τρέξεις να την ξανακάνεις φόλο, αλλά να μη μπορείς γιατί είχες ξεχάσει ότι το ‘χει κλειδωμένο και να περιμένεις να σε δεχτεί για ώρες, ίσως και μέρες, και Θεέ μου πόσο πιο χαμηλά έχει απ’ αυτό; Πραγματικά. Υπάρχει πιο πάτος; “Αφού γενικά είμαι κουλ, τι έπαθα ξαφνικά;” Έλα ντε.

3. Διαπραγμάτευση

Τώρα προσπαθείς να επανακτήσεις τον έλεγχο, είναι μία φυσιολογική αντίδραση απέναντι στο αίσθημα της απελπισίας και του “κοίτα κάτι μούτρα που θέλανε και γκόμενα ρε”. Μη μπερδευτείς όμως. Δεν το έχεις ξεπεράσει ακόμα, απλά κάνεις μία προσπάθεια να αναβάλεις το αναπόφευκτο, μια τελευταία απόπειρα πριν δεχτείς μοιρολατρικά την πραγματικότητα.

Για παράδειγμα σκέφτεσαι:

“Δεν έπρεπε να ανεβάσω story τέτοια ώρα, αφού ξέρω ότι δουλεύει”

ή

‘αφού κι εγώ δεν βλέπω τα stories της, έτσι κι αυτή δεν βλέπει τα δικά μου. Με εκδικείται. Δεν είναι και λίγο αυτό που της κάνω. Βαρύ”

ή

“υπάρχει Θεός και βλέπει, ό, τι κάνεις μπροστά σου θα το βρεις μωρή μοιχαλίδα”.

Αυτή είναι η τελευταία γραμμή άμυνας του εγκεφάλου ή ό,τι σου έχει απομείνει απ’ τη μέρα που κόλλησες μαζί της, για να σε προστατεύσει από την οδυνηρή πραγματικότητα, αυτή που λέει ότι δεν τη νοιάζει να βλέπει τι κάνεις, ξύπνα ζώον, ΞΥΠΝΑ ΚΤΗΝΟΣ.

4. Θλίψη

Εδώ είμαστε. Τώρα μιλάμε σωστά. Το αγαπημένο μας συναίσθημα. Ο εξόριστος βασιλιάς που συνωμοτεί συνεχώς για να ξανακάτσει στον θρόνο του. Τώρα κυριαρχεί η λύπη και η στεναχώρια. Σταματάς να σκρολάρεις ανάμεσα στους θεατές του story σου, έτσι κι αλλιώς με τόσο stalking που έχεις ρίξει, θα στην είχε βγάλει πρώτη πρώτη. Αυτό το ξέρεις απ’ την αρχή βέβαια, αλλά να ‘χουμε να λέμε.

Οι τύψεις και οι ενοχές κάνουν πάρτι, ακόμα και αν δεν φταις σε κάτι, το μυαλό σου σε ξέρει και σε κοροϊδεύει καλύτερα απ’ όλους. Ούτε θα της κάνεις κάποιο like σε παλιά φωτογραφία μπας και της πεις “ε, εδώ είμαι”, ούτε άλλο story θα ανεβάσεις, ούτε reaction με φατσούλα που ‘χει μάτια-καρδουλίνια σε δικό της story, ούτε τίποτα. Πλήρης παραίτηση. Έχεις χάσει πλέον κάθε ελπίδα, δεν προσπαθείς για τίποτα καλύτερο. Είσαι εσύ και το κινητό σου. Αυτή η φάση είναι η πιο ιδιωτική σου. Είναι η ήσυχη προετοιμασία για να πεις το τελευταίο αντίο στο αγαπημένο σου account.

5.Αποδοχή

Πέρασαν 24 ώρες, το story σου σβήστηκε, δεν έμεινε τίποτα από αυτό, ξεθώριασε όπως ξεθωριάζει ένα δάκρυ στο μουσκεμένο απ’ τη βροχή μάγουλο. Αποσύρεσαι. Είσαι ήρεμος, αλλά ακόμα στεναχωρημένος. Αφήνεις τη θλίψη να σε συνεπάρει, καταλαβαίνεις ότι όσο αντιστέκεσαι, τόσο παρατείνεις την επούλωση των τραυμάτων σου. Έχεις δει ότι είναι online, ότι ανέβασε κάποια photo ή ότι σε κάποιο άλλο social καυλαντίζει και άρα η πιθανότητα να μην έχει ίντερνετ, αυτό το τελευταίο μικρό καταφύγιο ελπίδας, δεν παίζει πια… αλλά ξέρεις κάτι; Δεν σε νοιάζει κιόλας. Έχεις αποδεχτεί τη μοίρα σου και περιμένεις στωικά να περάσει η μιζέρια που σου καίει τη ψυχή. Αυτή είναι και η πιο προσωπική σου φάση. Να σκέφτεσαι ότι είναι ευτύχημα που είσαι σ’ αυτό το στάδιο, το πέμπτο, άλλοι μένουν κολλημένοι στο στάδιο του θυμού ή της διαπραγμάτευσης για πάντα, λες και το story τους ήταν καμιά μικρού μήκους ταινία που άξιζε κάτι καλύτερο. Το κοτοσνίτσελ φωτογράφισες, δηλαδή τι περίμενες;

Φάτο και άντε να πάμε κι εμείς στις δουλειές μας.