Τα μπαρ που αγάπησες γέρασαν πολύ γρήγορα
- 23 ΔΕΚ 2021
Αυτό για το οποίο ειλικρινά δεν έχω την παραμικρή ιδέα αν αποτελεί κοινό βίωμα ή μόνο δικό μου πράγμα είναι η τάση να πηγαίνω επί ένα εξάμηνο, συνέχεια, σε 2 ή 3 μαγαζιά μέχρι που τελικά να τα βαριέμαι τόσο πολύ που να μη θέλω να ξαναπατήσω το πόδι μου εκεί μέσα. Τις φορές που έχει χρειαστεί να πάω σε ένα μπαρ που πήγαινα πριν 5-6 χρόνια ένιωθα να με καταπνίγει μία ακατανίκητη μιζέρια. Οι εξαιρέσεις στον κανόνα είναι ελάχιστες. Έτσι για να τον επιβεβαιώνουν. Αφορούν δε ανθρώπους και μαγαζιά που ξέρουν ακριβώς τι σημαίνει να έχεις μπαρ.
Κατανοώ το αδιανόητο φασεϊλίκι και την τουριστική σκέψη που μπορεί να υποδηλώνεται από την παραπάνω στάση. Κατανοώ επίσης ότι η εναλλαγή γειτονιών (και επομένως μαγαζιών) τα οποία επιλέγονται ως «τα μέρη όπου βγαίνουμε» δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Ομολογουμένως όμως τώρα γίνεται πολύ πιο γρήγορα η όλη διαδικασία. Υπάρχουν δρόμοι ή γειτονιές που απέκτησαν hype πριν από μόλις 2-3 χρόνια και πλέον, αν περάσεις από εκεί, βλέπεις μόνο άδειες καρέκλες και ξεθωριασμένες αφίσες του Γιώργου Κουμουτσάκου από τις περιφερειακές εκλογές του 2014.
Μπορεί, λοιπόν, κάθε φορά που ντύνεσαι για να βγεις στο κέντρο της Αθήνας να έχεις την αίσθηση ότι είσαι έτοιμος να βουτήξεις στο άπειρο. Τα μέρη όπου μπορείς να πας να φας, να πιεις ποτό ή να διασκεδάσεις να φαντάζουν ατελείωτα. Είναι όμως; Για ένα μεγάλο μέρος της φερόμενης και ως εναλλακτικής Αθήνας υπάρχει ο εξής κανόνας: Οι ίδιοι άνθρωποι πάνε στα ίδια μαγαζιά για 2-3 χρόνια και μετά και πάλι οι ίδιοι άνθρωποι πάνε σε άλλα ίδια μαγαζιά για τα επόμενα 2-3 χρόνια. Το ίδιο ισχύει και για τα νησιά. Στην Ανάφη, στις 10 Αυγούστου, βλέπεις τους ίδιους ανθρώπους που περπατάνε στη Σόλωνος στις 10 Νοεμβρίου.
Η αδιανόητη ταχύτητα εναλλαγής του πού είναι κουλ να βγαίνεις και πού είσαι σαν ναυαγός του 2012 σε χωροχρονικό παράδοξο μπορεί να εξηγηθεί ποικιλοτρόπως και σίγουρα χωρίς να αφήνουμε στην άκρη τα διαφόρων ειδών οικονομικά συμφέροντα. Υπάρχει όμως και κάτι ακόμη. Τα μπαρ και τα νυχτερινά κέντρα είναι βασικά στοιχεία αποτύπωσης του zeitgeist, του πνεύματος της εποχής τους. Εκεί βρίσκεσαι με ανθρώπους, νιώθεις ότι ανήκεις κάπου. Εκεί βγαίνεις -συνήθως- τα πρώτα ραντεβού. Εκεί βγαίνεις και τα τελευταία. Εκεί διασκεδάζεις μέχρι το πρωί ή εκεί κλαις τη μοίρα σου.
Είναι τόσο έντονη η αποτύπωση που έχει ο τρόπος που διασκεδάζεις στην εικόνα που έχεις για το παρελθόν και το παρόν σου. Οι στιγμές είναι σαν να μετράνε περισσότερο και τα σκηνικά σαν να παλιώνουν γρηγορότερα. Και αυτό είναι πολύ πιθανόν να διαιωνίζεται ξανά και ξανά. Ίδιοι άνθρωποι, διαφορετικά σκηνικά.
