Τα δρακουλίνια ήταν πάνω απ’ όλα ένα παιχνίδι

“Είν’ ένα παιχνιδάκι με γεύση τρομερή, στο στόμα σου τα βάζεις και αλλάζεις στη στιγμή, δρακουλίνια δρακουλίνια με γεύση φοβερή. Κοιτάξτε όλοι παίζουν, μεγάλοι και μικροί”. Το συγκεκριμένο τζινγκλάκι για τα δρακουλίνια είχε πολλές εκδοχές. Είχε όμως μόνο έναν κοινό παρανομαστή. Εσένα να μιμείσαι τα παιδιά της διαφήμισης.

Βρες μου εσύ ένα παιδί που δεν έβαλε ποτέ το πρώτο δρακουλίνι στο στόμα για να κάνει τον μπαμπούλα, τον δράκουλα, κάτι τέλος πάντων. Γιατί αυτό ήταν τα δρακουλίνια πάνω από όλα.

Δεν θα έπαιζες πολλή ώρα φυσικά. Δεν θα κυνηγούσες τους φίλους σου ή τα αδέρφια σου με τα δρακουλίνια στο στόμα όπως στη διαφήμιση. Αλλά το να βάλεις τα “δόντια” στο στόμα σου πριν φας το πρώτο σου δρακουλίνι ήταν μια ιεροτελεστεία φοβερή. Μια ιεροτελεστεία που δεν παρέκαμπτες παρά μόνο σε μεγαλύτερη ηλικία και όταν ντρεπόσουν να το κάνεις.

Ποιες ντροπές όμως τώρα;

Εδώ πριν μερικούς μήνες που έγραφα για τα σνακ του γραφείου, με το που άνοιξα τη σακούλα με τα δρακουλίνια, ο @Avrachos πήρε ένα και το έβαλε κατευθείαν στη θέση του. Σαν παιδί κι αυτός.

Και δεν είναι μόνο ο Αλέξανδρος που σκέφτηκε να το κάνει. Το έκαναν κι άλλοι. Βασικά το έκαναν σχεδόν όλοι. Και αυτό ήταν η μεγάλη κατάκτηση που είχαν τα δρακουλίνια σε σχέση με τα υπόλοιπα γαριδάκια του εμπορίου.

“Dracoulinia” για την ακρίβεια και όπως αναφέρονται στην ονομασία. Αλλά τι λέμε τώρα; Το “δρακουλίνια” είναι πλέον λέξη ελληνικότατη. Τα δρακουλίνια κατάφεραν να συνδέσουν το όνομά τους με μία κίνηση. Με κάτι πέρα από την κατανάλωση. Με κάτι πολύ ανώτερο και φοβερό (για τα παιδιά αλλά και τους ενήλικες). Το να τα βάλεις σαν παιχνίδι στο στόμα σου.

Θυμάμαι τον πατέρα μου να τα βάζει στο στόμα του και να μας τρομάζει. Θυμάμαι την αδερφή μου να προβάρει τα “τυροδόντια” της. Ποιο άλλο γαριδάκι έκανε κάτι τόσο φοβερό; Ποιο άλλο γαριδάκι ήταν 2 σε 1;

Πέρα όμως από παιχνίδι ήταν και ένα γαριδάκι. Από αυτά που πήγαινες και έπαιρνες κρυφά γιατί οι γονείς σου έπρεπε να σου πουν να μην τρως πολλά. Από εκείνα που σου έφερνε η γιαγιά σου μαζί με σοκολάτες και καραμέλες.

Και σαν γαριδάκι, τα δρακουλίνια ήταν κλάσεις ανώτερα από άλλα. Πολλά έπαιξαν με το τυρί, όπως τα pacotinia. Πολλά προσπάθησαν να φέρουν μία τρομερή γεύση στο στόμα, όπως τα pitsinia. Και κάποια όπως τα pizza το κατάφεραν πανηγυρικά. Αλλά τα δρακουλίνια ήταν το Α και το Ω.

Αυτός ο συνδυασμός της ντομάτας με το τυρί ήταν κάτι που σου έκανε τόσο φυσικό, τόσο εύκολο. Δεν σου έμοιαζε μπελαλίδικο. Δεν σου έμοιαζε παράλογο. Τι ήταν; Ντομάτα και τυρί.

Με το τυρί να δίνει την κλασική ιδανική γεύση στο καλαμποκένιο γαριδάκι και την ντομάτα να δίνει όχι μόνο χρώμα αλλά και μία ελαφρώς ξινή αλλά τόσο γαμάτη γεύση.

Όταν πέρασαν τα χρόνια ανακάλυψα ότι ο ιδανικός μου συνδυασμός για τα δρακουλίνια ήταν τα pop corn. Έβαζα σε ένα μπωλ ποπ κορν και έριχνα από πάνω μια σακούλα δρακουλίνια και τα ανακάτευα. Ευτυχισμένα παιδικά χρόνια. Ένα βράδυ πριν κάνα μήνα δηλαδή.

Ο δρακουλίνος έφυγε πριν χρόνια από την συσκευασία για να πάρει τη θέση του ο Cheetos.

Αυτό που δεν άλλαξε ποτέ ήταν το ίδιο το προϊόν που μάθαμε και αγαπήσαμε σαν παιδιά.

Τα δρακουλίνια είναι για παιδιά. Κάθε ηλικίας.

Καλησπέρα σας