Τα halftime shows που έγραψαν ιστορία

12 λεπτά και κάτι. Καμιά φορά 13 ή σχεδόν 14. 150 εκατομμύρια άνθρωποι μπροστά από τις οθόνες τους, έστω κάποιες χιλιάδες από αυτούς στην κουζίνα για να φέρουν το επόμενο καφάσι μπύρες, και ένας, δύο, πέντε καλλιτέχνες στην πιο γκλαμ, αλλά και αγχωτική συνθήκη της καριέρας τους.

Συγκριτικά με το πόσοι ξέρουν τους κανόνες του American Football (συγγνώμη Θοδωρή), αυτοί που ξέρουν τη Madonna ή τη Beyonce ή τους Black Eyed Peas ή την Britney ή τους Aerosmith ή τον Michael Jackson είναι δύο έτη φωτός περισσότεροι.

Από τη στιγμή που οι μπάντες των αμερικάνικων πανεπιστημίων έδωσαν τη θέση τους σε σούπερ σταρ της μουσικής βιομηχανίας κάπου στα τέλη των 80s, τα σόου στο ημίχρονο του Super Bowl απέκτησαν τη δική τους οντότητα που απειλεί να κλέψει τη δόξα κάθε μεγάλου τελικού.  Είδες τι σου κάνει αυτό το εντερτέηνμεντ;

Λίγες ώρες πριν την έναρξη του 48ου Super Bowl, το ΟΝΕΜΑΝ διαλέγει τα καλύτερα/πιο σημαντικά/πιο ιδιαίτερα της ιστορίας. Τα νάτσος ανά χείρας, αλλά αφήστε τον δείκτη αλάδωτο για να πατάτε το play.

Αυτό με τους U2 (2002)

Η σημαντικότητα: Πέντε μήνες μετά την τραγωδία της 11ης Σεπτεμβρίου, οι U2 επιστρατεύονται να ξαναφέρουν τα χαμόγελα και να διώξουν το φόβο από τα πρόσωπα των Αμερικάνων. Δώσε τέτοια στον Bono και πάρε του την ψυχή. Συγκλονιστική εμφάνιση σε ένα ανατριχιαστικό ιστορικό πλαίσιο. Ο κόσμος απλά δεν μπορούσε να σταματήσει (να κλαίει, να στριγγλίζει, να ζητωκραυγάζει).

Το αθάνατο highlight: Οι U2 τραγουδάνε το ‘MLK’, ενώ εμφανίζονται τα ονόματα των σχεδόν 3.000 θυμάτων της επίθεσης. Στην εισαγωγή του ‘Where The Streets Have No Name’, έκλαψα πάνω απ’ το πληκτρολόγιο.

Αυτό με τον Prince (2007)

Η κουστωδία: Η μπάντα Florida A&M University.

Η σημαντικότητα: Όταν δεν φαντάζεσαι τι μπορεί να έχει ετοιμάσει για ένα τέτοιο τηλεοπτικό σόου, ο Prince βγαίνει με ένα ροκ κιθαριστικό όργιο και σε δικαιώνει που δεν τολμάς να κάνεις μαντεψιές.

Το αθάνατο highlight: O Prince ξεκινάει να σολάρει στην ηλεκτρική κιθάρα απ’ το ‘All Along the Watchtower’, συνεχίζει με το ‘Best of You’ των Foo Fighters και τελειώνει στο ‘Purple Rain’ με τρόπο που ώθησε εκατοντάδες κιθαρίστες να παρατήσουν τη μουσική. Ο άνθρωπος κάνει ό,τι θέλει, όπως θέλει,  με τσεμπέρι στο κεφάλι και σιέλ κοστούμι.

Αυτό με τον Michael Jackson (1993)

Η σημαντικότητα: Ίσως η τελευταία μεγάλη εμφάνιση του Michael Jackson πριν δουν τη δημοσιότητα οι πρώτες κατηγορίες εναντίον του για παιδοφιλία. Το σύννεφο αμφισβήτησης δεν θα έφευγε ποτέ πάνω απ’ το κεφάλι του MJ.

Το αθάνατο highlight: Το ασύλληπτο κορεό στο Rose Bowl της Καλιφόρνια υπό τους ήχους της παιδικής χορωδίας που τραγουδά το ‘We Are The World’. Εντάξει, και το ‘Billie Jean’ που προηγήθηκε μετά του απαραίτητου moonwalk.

Αυτό με τη ρώγα της Janet Jackson (2004)

Η κουστωδία: P. Diddy, Nelly, Kid Rock, Justin Timberlake

Η σημαντικότητα: Είναι με διαφορά το πιο διάσημο show ημιχρόνου όχι τόσο για το setlist όσο για το nipslip ατύχημα(;) της Janet Jackson. Ίσως το πιο καταστροφικό nipslip της ιστορίας, καθώς δεν ξανακούσαμε πολλά για την Janet από τότε.

Το αθάνατο highlight: Προφανώς το κλείσιμο του show με τον Justin Timberlake στα τελειώματα του ‘Rock Your Body’ να τραβά το ρούχο της Jackson και να παράγει τη μεγάλη αποκάλυψη. Όσο το βλέπεις, τόσο λιγότερο πιστεύεις ότι ήταν ατύχημα.

Αυτό με την Beyonce (2013)

Η κουστωδία: Οι Destiny’s Child.

Η σημαντικότητα: Ένα ακόμη λιθαράκι (ολόκληρη κοτρόνα βασικά) στο κατασκεύασμα ‘Beyonce: Η πιο σέξι γυναίκα στον κόσμο’. Πιθανότατα και η ακριβότερη παραγωγή halftime show στην ιστορία.

Το αθάνατο highlight: Η σκηνή που παίρνει κυριολεκτικά και μεταφορικά φωτιά στο ‘Independent Women Part I’ με τις Destiny’s Child κερδίζει οριακά την ερμηνεία της Beyonce στο ‘Halo’, με το οποίο το show αναλήπτεται στους ουρανούς. Μόνο μεταφορικά.

Αυτό με τους Rolling Stones (2006)

Η σημαντικότητα: Οι Rolling Stones θα μπορούσαν να είναι εκεί από το Super Bowl νούμερο 1, όπως αστειεύτηκε ο Mick Jagger. Μπορεί να τους πήρε 39 χρόνια, αλλά με αυτήν την εμφάνιση (είτε ήταν το καλύτερο είτε το χειρότερο live που έκαναν ποτέ) στάθηκαν πραγματικοί ιππότες μπροστά στην Ιστορία.

Το αθάνατο highlight: Η παραλίγο 6λεπτη εκτέλεση του ‘Satisfaction’ με τον Mick Jagger να είναι σε καλύτερη φόρμα από τους περισσότερους αθλητές του τελικού (για την ιστορία, Steelers – Seahawks 21-10), όπως έγραψε κι ένας θεός στο Rolling Stone.

Αυτό με την Shania Twain (2003)

Η κουστωδία: No Doubt, Sting

Η σημαντικότητα: Μιλάμε για το κατεξοχήν σόου που διασώθηκε από το -θεωρητικά πάντα- δεύτερο και τρίτο όνομα. Η Shania Twain εμφανώς δεν είχε όρεξη για αυτό εδώ το σόου περπατώντας πέρα δώθε λες και μόλις έπαθε γαστρεντερίτιδα, αλλά η Gwen Stefani ήρθε με όλο το σκέρτσο και τη δυναμική που μάζευε από την εφηβεία και ξεσήκωσε τα πλήθη, εμάς και τέσσερις ακόμα πλανήτες με το ‘Just A Girl’.

Το αθάνατο highlight: H εξωγήινη αρωγή της στο ‘Message in a Bottle’ παρέα με τον Sting (φωνάρα ο Sting), λες και οι δυο τους το έχουν τραγουδήσει στον Σταυρό του Νότου κάθε Παρασκευοσάββατο για μια δεκαετία.

Αυτό με την Diana Ross (1996)

Η σημαντικότητα: Ό,τι πιο soul και ό,τι πιο 60s θα βλέπαμε και θα δούμε στη ζωή μας στο ημίχρονο ενός Super Bowl. Απ’ το ‘You Keep Me Hangin’ On’ των Supremes μέχρι το φρέσκο τότε ‘Take Me Higher’ της σόλο καριέρας της πια, η υπερντίβα Diana Ross πρόλαβε να μας μάθει και λίγα 70s με το ‘Ain’t No Mountain High Enough’ και το ‘I Will Survive’. Μόνο vintage.

Το αθάνατο highlight: H ντίβα έφυγε με ελικόπτερο. Αυτή όντως αναλήφθηκε στους ουρανούς.

Αυτό με το Αφεντικό (2009)

Η σημαντικότητα: “Για τα επόμενα δώδεκα λεπτά, θέλω να απομακρυνθείτε απ’ τη γκουακαμόλε. Θέλω να αφήσετε κάτω τα chicken fingers και να ανοίξετε την ένταση της τηλεόρασης όσο πιο δυνατά γίνεται”. Ό,τι πει o Springsteen το Αφεντικό.

Το αθάνατο highlight: Συγκινητική, αγγελική, γκόσπελ εκτέλεση του ‘Working On A Dream’.

Το πιο παρανοϊκό απ’ όλα (2001)

Η κουστωδία: Ben Stiller, Adam Sandler, Chris Rock, Aerosmith, ‘N Sync, Britney Spears, Mary J. Blige, Nelly

Η σημαντικότητα: Η πρώτη φορά που ανεβαίνουν στη σκηνή διαδοχικά στην αρχή και όλα μαζί μετά τόσο μεγάλα και τόσο διαφορετικά ονόματα. ‘N Sync στις δόξες τους, Aerosmith, Britney στα καλά της, Mary J. Blige και Nelly απλά για το ολοκαύτωμα.

Το αθάνατο highlight: Αυτό το γυμνασιακό πανηγύρι που συνέβη στο ‘Walk This Way’ με περίπου 200 καλλιτέχνες επί σκηνής και την κοιλιά της Britney πιο επίπεδη από ποτέ, τον Justin Timberlake ακούρευτο και τους Aerosmith να λατρεύονται από το mainstream κοινό και να μισιούνται από τους φανατικούς τους. Μαγικές στιγμές.