Τα πιο άβολα 20 λεπτά που έχω περάσει ποτέ σε super market

Μεταξύ μας, ο τρόπος που κάνουμε πια ό,τι μέχρι την εμφάνιση του κορονοϊού ήταν βαρετά απλό (είχε τελειώσει το γάλα, πεταγόσουν, έπαιρνες, τελείωνε) είναι αρκετός, από μόνος του, για να προκαλέσει θλίψη. Και άγχος -για το σήμερα και για ό,τι ξημερώνει. Ας είμαστε, τουλάχιστον ευγενικοί.

Απέφευγα να πάω σε super market (για να μην έλθω αντιμέτωπη με περιστατικά, τα οποία ενδεχομένως θα με οδηγούσαν στη φυλακή -η κλωτσιά στην καρωτίδα όποιου έπαιρνε δέκα συσκευασίες αντισηπτικών θα ήταν, ας πούμε ένας λόγος), ώσπου δεν πήγαινε άλλο.

Πήρα τηλέφωνο τη ‘βετεράνο’ του είδους, Φαίη και δώσαμε ραντεβού έξω από το super market της γειτονιάς. Όπου ‘ραντεβού’ ειδωθήκαμε και περιμέναμε παρέα (όπως εννοείται σήμερα -σε απόσταση ενάμιση μέτρου), να έλθει η σειρά μας. Είχα ξεχάσει να πάρω γάντια. Μου έφερε η φίλη μου -γιατί ξεκάθαρα ξέρει τι είμαι. Τελικά, είχε και στο super market.

Θα ομολογήσω πως όταν είδα έναν πελάτη να αποχωρεί, η η πρώτη της σειράς αναμονής πέρασα την είσοδο. Η κυρία που ήταν υπεύθυνη για τις κάρτες με ενημέρωσε πως δεν είχε έλθει ακόμα η ώρα μου (-μάλλον- γενικά και ειδικότερα). Απολογήθηκα και επέστρεψα στον ‘πάγκο’ μου. Όταν ήλθε πια, η στιγμή μου (με εξαίρεση τα τυριά και το διάδρομο με τα χαρτιά υγείας που ντρεπόμουν να πάρω, ενώ είχα ανάγκη, με τη Φαίη να τα βάζει αποφασιστικά στο καλάθι μου), επικοινωνούσα με τη φίλη μου, δια βοής.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

FOOD & DRINK

Κορονοϊός: Τελικά είμαστε ασφαλείς με το delivery;

Χαιρέτησα τους υπαλλήλους, με τους οποίους βλεπόμαστε επί χρόνια, τουλάχιστον μια φορά κάθε εβδομάδα, τους ρώτησα αν είναι καλά (αν την ‘παλεύουν’) και πήρα εν τάχει ό,τι θυμόμουν πως χρειαζόμουν -με έμφαση στο ‘θυμόμουν’ και μη μου πεις να τα γράφω, γιατί είμαι από αυτές που ξεχνούν τις λίστες σπίτι και όταν γίνονται οι σημειώσεις στο κινητό, όλως τυχαίως ξεχνώ (και) αυτό.

Για να καταλάβεις, συνήθως ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΩ αυτά για τα οποία πάω στο super market. Προφανώς και ήλθε η ώρα να αλλάξω τακτική. Στο ταμείο διακωμωδήσαμε την πραγματικότητα με την υπάλληλο (δεν είναι τίποτα να περάσεις δυο λεπτά από τη ζωή σου, προσπαθώντας να κάνεις λίγο καλύτερη την ημέρα ενός ανθρώπου που ρισκάρει σε όλη του τη βάρδια). Μου πρότεινε μια φανταστική (not) ανταλλαγή, όταν της είπα πως δεν έχω αντισηπτικά ή απολυμαντικά (αυτά που έκαναν sold out).

“Έχω δύο που περισσεύουν. Τα ανταλλάσσω με ένα σπιτάκι” ενημέρωσε. Για κάποιο λόγο κατάλαβα ‘σπιτάκι σκύλου’, της είπα ‘deal’, γύρισε, με κοίταξε, χαμογέλασε και επανέλαβε τι είχε προτείνει.

Αποφάσισα πως όταν με το καλό, βρεθεί το φάρμακο για τον Covid-19 (και μπορώ να κλείσω ραντεβού με γιατρό, για λόγο που δεν είναι ‘ζωής ή θανάτου’) θα πάω σε ΩΡΛ. Ειλικρινά θα σου πω ότι πρέπει να ήταν το πιο άβολο 20λεπτο που έχω περάσει ποτέ σε super market, στο οποίο έχω πάει, μεταξύ πολλών άλλων και με νεύρωση στομάχου (γεγονός που σήμαινε πως στη θέα κρεατικών, τυριών κλπ ήθελα να κάνω εμετό).

Είδα αρκετούς ανθρώπους να φορούν μάσκα και γάντια, αλλά να αρνούνται -πεισματικά- να κατανοήσουν πως δεν ζουν μόνοι τους σε αυτόν τον κόσμο. Και θα σου εξηγήσω στην πορεία τι εννοώ. Για να μην κάνεις τη ζωή σου δύσκολη, σου ετοίμασα μια λίστα (karma is a bitch)) με κινήσεις που θα κάνουν πιο εύκολη και αποτελεσματική την επίσκεψη σου στα super market.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ORIGINALS

Πόσο συμμορφώθηκες με το #ΜένουμεΣπίτι;

• Παίρνεις το κινητάκι σου, γράφεις Β2 (αντιστοιχεί στο ‘μετάβαση σε εν λειτουργία κατάστημα προμηθειών αγαθών πρώτης ανάγκης, όπου δεν είναι δυνατή η αποστολή τους’), αφήνεις κενό, γράφεις το ονοματεπώνυμο σου, κενό, γράφεις τη διεύθυνση της κατοικίας σου και το ‘στέλνεις’ στο 13033. Είσαι έτοιμος να αναχωρήσεις για το super market.
• Όσο περιμένεις το ασανσέρ να σου πω ότι το super market τοποθετείται στα ‘όπου δεν είναι δυνατή η αποστολή τους’, καθώς με τα υπάρχοντα δεδομένα (δείξε κατανόηση, άνθρωποι δουλεύουν και στα super market), άπαξ και κάνεις την παραγγελία online θα χρειαστεί να περιμένεις μια εβδομάδα, για να λάβεις τα αγαθά. Ως εκ τούτου δεν μιλάμε για αυτά που μπαίνουν στην κατηγορία ‘πρώτη ανάγκη’.
• Έχε υπ’ όψιν σου πως στη δοκιμασμένη Ιταλία υπάρχουν ήδη apps που ‘κλείνεις’ θέση, ώστε να μην περιμένεις για ώρα έξω από το κατάστημα, μέχρι να έλθει η σειρά σου να μπεις. Άντε και στα δικά μας. Στη δε, Αγγλία με το που ανοίγουν τα super market και για την πρώτη ώρα της λειτουργίας τους, δικαίωμα εισόδου έχουν μόνο οι ηλικιωμένοι. Α, και στο Βέλγιο η τιμή του ενός αντισηπτικού είναι, ας πούμε στα δέκα ευρώ. Αν πάρεις δύο, πληρώνεις 50 ευρώ. Και αυτό γίνεται γιατί αν εσύ χέστηκες για το συνάνθρωπο σου, που έχει ανάγκη το ίδιο προϊόν, δεν χέστηκαν και οι αρχές.
• Πίσω στην Ελλάδα (του σήμερα, όπου αν βρεις αντισηπτικό -λέμε τώρα- δεν μπορείς να πάρεις περισσότερα από τρία), παίρνεις την τσαντούλα σου (ή το καροτσάκι σου) και πας για να προμηθευτείς αυτά που έχεις ανάγκη. ΘΑ ΕΠΑΝΑΛΑΒΩ: αυτά που έχεις ανάγκη. Δηλαδή, ‘σκοτώνεις’ το κατοχικό σύνδρομο που ‘χεις μέσα σου και εστιάζεις σε ό,τι χρειάζεσαι.
• Φτάνεις στον προορισμό σου. Διαπιστώνεις πως δεν ήσουν ο μόνος που ‘χες την ιδέα να πας να ψωνίσεις. Κρατάς απόσταση ασφαλείας (social distancing, hello) και περιμένεις να σε ειδοποιήσουν, για να πάρεις το χαρτί εισόδου.
• Βάσει κανονισμών, επιτρέπεται 1 (ένα) άτομο ανά 10 (δέκα) τετραγωνικά μέτρα. Σε επίπεδα συνοικιακών καταστημάτων, η αναλογία αντιστοιχεί σε πέντε άτομα που μπορούν να εξυπηρετηθούν ανά φορά.
• Θα σε παρακαλούσα, μόλις βγει ο εκπρόσωπος του καταστήματος για να δώσει τα επόμενα χαρτιά εισόδου (πληθυντικός), ‘πνίξε’το ένστικτο που σε οδηγεί κάθε φορά που πατάς το πόδι σου σε εφορία ή τράπεζα ή όπου αλλού σχηματίζεται ουρά. Μην τρέχεις και μη γίνεσαι ‘ένα’ με όλους τους άλλους. Να θυμάσαι: τα ψώνια πια, είναι μαραθώνιος. Όχι σπριντ. Και δεν χάθηκε ο κόσμος να μπεις δέκα λεπτά αργότερα. Εννοώ δεν θα χάσεις κάποιο ραντεβού -ξέρωγω.
• Στην είσοδο σε περιμένουν αντισηπτικά και γάντια. Τα φοράς, παίρνεις το καλαθάκι και πιάνεις ‘δουλειά’. Περνάς από τα ράφια και παίρνεις ό,τι χρειάζεσαι. Φτάνεις στη μαναβική. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΝΑ ΠΙΑΣΕΙΣ ΟΛΑ ΤΑ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙΑ να δεις αν είναι του γούστου σου. Αντιστοίχως και με όλα τα άλλα προϊόντα. Δεν ξέρω αν έχεις καταλάβει, αλλά τα γάντια που φοράς προφυλάσσουν τα χέρια σου από τον ιό. Όταν ακουμπάς ό,τι υπάρχει, το ενδεχόμενο να μολύνεις τους πάντες και τα πάντα είναι μεγάλο. Συνετίσου. Θα ζήσεις και αν πάρεις ένα πιο γινωμένο φρούτο.
• Ολοκληρώνεις τις αγορές σου (ενθυμούμενος πάντα να μην ‘κολλάς’ στους υπόλοιπους πελάτες) και πας στο ταμείο. Φροντίζεις ΚΑΙ ΕΚΕΙ να διατηρήσεις την απόσταση ασφαλείας. Και δεν είναι οι κατάλληλες μέρες για τους πελάτες/σφήνες του ενός προϊόντος -οι οποίοι απαιτούν με τον τρόπο τους να τους αφήσεις να περάσουν.
• Βάζεις τα πράγματα στο καρότσι, πληρώνεις, τα βάζεις στην τσαντούλα σου (ή το καροτσάκι σου) και παίρνεις το δρόμο της επιστροφής. Όπως βγαίνεις από το κατάστημα, βγάλε τα γάντια και βάλε αντισηπτικό (ή ξύδι ή οινόπνευμα) στα χέρια σου. Και όταν μπεις στο σπίτι, πέρνα με αντισηπτικό (ή ξύδι ή οινόπνευμα) κατ’ αρχάς τη τσάντα (ή το καρότσι) και μετά κάθε συσκευασία -μαζί με το πορτοφόλι σου και ό,τι άλλο χρησιμοποίησες, ενώ φορούσες τα γάντια.
• Εναλλακτικά, παίρνεις την τσάντα (που έχεις απολυμάνει) και την αφήνεις μια μέρα στο μπαλκόνι ή στο ψυγείο. Αυτήν την οδηγία δίνουν οι γιατροί, για να είσαι ασφαλής. Ρίξε ένα καλό πλύσιμο στα χέρια (20”, τρίψε ανάμεσα στα δάχτυλα και τους καρπούς) και είσαι έτοιμος. Τώρα που τελείωσα, θα ήθελα να σου πω ότι τα γράφω για να τα θυμάμαι, όταν θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα -και θα έχω το θράσος να εκνευριστώ για βλακείες που δεν αξίζουν ούτε το χρόνο μου, ούτε την ενέργεια μου.