Τα πτι-μπερ μεγαλώσαν γερά παιδιά

Τα πτι-μπερ είναι ο Βαζέχα των μπισκότων. Όπως ο Warzycha στην Ελλάδα του Μανώλη Μαυρομάτη έγινε Βαζέχα, έτσι και τα Petit Beurre έγιναν στη μεταπολεμική Ελλάδα “πτι-μπερ”, έχοντας ως άτυπο επώνυμο τους, το πιο ελληνικό από όλα: Παπαδοπούλου. Και το πτι-μπερ είναι η αλήθεια ότι σου θυμίζει Ελλάδα, πιθανότατα (δεν έχω νούμερα στη διάθεση μου δυστυχώς), να είναι και το πιο εμπορικό/κλασικό/cult και τα πάντα όλα μπισκότα των τελευταίων 30 ετών.

Εμείς των πτι-μπερ είμαστε φανατικοί. Τρελοί. Δεν είμαστε οι τύποι των γεμιστών για παράδειγμα που στα τρία κωλώνουμε, επειδή μας λίγωσε η σοκολάτα. Κάποιοι από εμάς φτιάχνουν facebook groups και υποστηρίζουν ότι τα πτι-μπερ είναι αντίδοτο στο χωρισμό (δεν ξέρω ποια είναι η άποψη του Ηλία Αναστασιάδη επί του θέματος, καθώς έχει μπει και σε περίπτερο). Η εξήγηση της αγάπης προς τα πτι-μπερ είναι πολύ απλή. Μας θυμίζει μόνο την παιδική ηλικία μας.

Και ό,τι σου θυμίζει με ωραίο τρόπο, την παιδική ηλικία, αντέχει στο χρόνο και μάλιστα όσο μεγαλώνεις, το θες πιο πολύ (γιατί όσο μεγαλώνεις, θες περισσότερο να γυρίσεις πίσω το χρόνο). Γι’ αυτό και τα πτι-μπερ τόσα χρόνια, με τόσα νέα μπισκότα, από Soft Kings μέχρι Digestive, μέχρι δεν ξέρω και γω τι, με επάλειψη σοκολάτας, με κατάληψη σοκολάτας, με όλα τα καλά και ωραία που βγαίνουν εκεί στις μπισκοτοβιομηχανίες, πρωταγωνιστούν. Οι μικροί τα θέλουν, οι μεγάλοι τα αναζητούν.

Θέλουν αυτό το τραγανιστό μπισκότο όταν ανοίγεις για πρώτη φορά το πακέτο, αλλά περιμένουν πώς και πώς να περάσουν μερικές μέρες, να πάρουν λίγο αέρα (σε αντίθεση με τις οδηγίες του κατασκευαστή), γιατί τότε τα πτι-μπερ παλιώνουν σαν το κρασί. Γίνονται πιο μαλακά, πιο αφράτα. Αυτοί που απλά τους αρέσουν, δεν καταλαβαίνουν τι λέω. Αυτοί που πραγματικά τα αγαπούν, ξέρουν.

Να συνεχίσω; Ναι. Θα συνεχίσω.

Μικρός, έτρωγα τα πτι-μπερ με συγεκριμένο τρόπο. Πρώτα με τα μπροστινά δόντια, έκοβα και έτρωγα αυτή την περίεργη πλεξούδα-μπορντούρα, δεν ξέρω πώς να πω τέλος πάντων αυτά τα μπιλάκια γύρω γύρω. Και μετά, αφού έμενε μόνο το ψαχνό, έκανα μια-δυο, το πολύ τρεις δαγκωνιές και εξαφάνιζα το υπόλοιπο μπισκότο. Το νερό απαγορευόταν. Όχι νερό με τα πτι-μπερ.

Γάλα.

Δεν μου αρέσει.

Γάλα με κακάο.

Δεν μου αρέσει

Γάλα σοκολατούχο, περιπτέρου

Δεν μου αρέσει.

Σταμάτα να τρως πτι-μπερ.

Ναι, σταμάτα. Το πτι-μπερ βασισμένο στο γάλα, πρεσβευτής των αγνών υλικών και πρώτων υλών, λάτρης της ισορροπημένης διατροφής, πρωταγωνιστής στις ετικέτες των κρεμών που τρώνε τα μωρά, απολύτως συνδεδεμένο με το γάλα, δεν γίνεται να μην το πιεις μαζί με αυτό. Το νερό, δεν ταιριάζει. Θες γάλα, για να φύγουν τα υπολείμματα από το στόμα, ύστερα από τέσσερα, πέντε συνεχόμενα μπισκότα. Θες γάλα, για να καταλάβεις καλύτερα τη γεύση του πτι-μπερ. Θες γάλα, για να φτάσεις ως το τέλος του πακέτου.

Θες γάλα, για το Θεό, για να βουτήξεις τα πτι-μπερ μέσα.

Αυτό το τελευταίο, άκουσε με και κάν’ το. Βάλε σε ένα μπολ φρέσκο γάλα (ό,τι μάρκα θες, εγώ τελευταία πίνω πολύ ΚΟΥΚΑΚΗ – καμία σχέση με την ομάδα του Τριαντάφυλλου), όσο θα έβαζες για κορν φλέικς, κάτσε στον καναπέ, βάλε μια σειρά (όποια θες, εγώ τελευταία βλέπω συνέχεια Scandal, με τον πιο βουτυρο-μπεμπέ, έτοιμο για πτι-μπερ, πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών που έχεις δει σε fiction), βούτα μέσα τα μπισκότα και φάε. Δεν θα καταλάβεις ούτε πότε τέλειωσαν δύο σεζόν (Ο Δημητρόπουλος είδε 50 επεισόδια σε 4 μέρες), ούτε πότε τελείωσαν δύο πακέτα. Το γάλα, μαλακώνει τα πτι μπερ, σε σημείο που στο τέλος, θες κουτάλι για να τα φας. Μαγεία.

Και να μην μιλήσω για τις συνταγές , γιατί αρχικώς ο Χατζηιωάννου είχε δώσει την καλύτερη, με τις στρώσεις σε πυρέξ και τη σοκολάτα ανάμεσα τους, ένα γλυκό που θα μου θυμίζει τη μητέρα μου, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο σε αυτή τη ζωή. Τα πτι-μπερ φτιάχνουν πολλά γλυκά, με τον κορμό (μωσαϊκό για όσους δεν κατάλαβαν) να είναι το πιο mainstream/γνωστό/αγαπημένο στην Ελλάδα. Όμως, δεν είναι το μόνο αφού τα πτι-μπερ είτε ολόκληρα, είτε σε θρύμματα, πάνε σχεδόν παντού. Σε κρέπα. Σε βάφλα. Σταματάω, δεν μπορώ.

Τα πτι-μπερ είναι αλήθεια ότι αποτελούν συνώνυμο της εταιρείας Παπαδοπούλου, παρότι υπάρχουν και άλλες επιλογές, μάλιστα ιδιαιτέρως καλές. Ωστόσο, το κείμενο που διαβάζετε, δεν είναι προϊόν διαφήμισης, δεν έχει σκοπό να φέρει πίσω έσοδα, δεν θέλει να σας πείσει ότι ήταν τα καλύτερα, γιατί άλλοι τους άρεσαν τα κράκερ και άλλοι την έβρισκαν ή τη βρίσκουν ακόμη με τα cookies επειδή είχαν ερωτευτεί εκείνη την κοπέλα στη διαφήμιση με το τρένο (έψαξα παντού, αλλά δεν τη βρήκα, αν την έχει κάποιος, ευχαρίστως να την προσθέσω στο κείμενο).

Το κείμενο πολύ απλά, δεν θέλει να πει κάτι παραπάνω από αυτό που πραγματικά ήταν τα πτι-μπερ, από όπου και αν προέρχονταν:

Αγάπη. Μόνο.