Τα σχόλια ενός μέσου Έλληνα οπαδού μετά την ήττα του Τσιτσιπά

Άλλοι πήραμε την άδεια από τη δουλειά μας, άλλοι ανοίξαμε τηλεοράσεις στη δουλειά μας, άλλοι βγάλαμε κρυφά τα ραδιόφωνα από το πηγάδι σάματις ακούγαμε το BBC φοβούμενοι μήπως περάσει ο Γερμανός αξιωματικός. Να ξεχάσουμε λίγο τον ΕΝΦΙΑ κα τα βάσανά μας. Είπαμε, λοιπόν, όλοι οι Έλληνες να κάτσουμε να δούμε ένα Australian Open σαν άνθρωποι. Θαρρείς και δεν έχουμε άλλη δουλειά εμείς. Θαρρείς και δεν έπαιζε το απόγευμα ο Παναθηναϊκός με τη Λαμία. Κάτσαμε να δούμε  έναν Τσιτσιπά που έπαιζε με έναν φέρελπι Ισπανό παιχταρά. Να μάθουμε το τένις, πώς λειτουργεί, τι τρώνε οι άνθρωποι εκεί. Να δούμε τον Στέφανο να καταθέτει ελληνική ψυχή στο court. Να ζήσουμε στιγμές Euro 2004. Kαι τι καταλάβαμε;

Το κατάλαβα εγώ από το πρώτο χτύπημα ότι θα ακολουθούσε η ξεφτίλα. Αυτά τα ματς τα παίρνεις με την ψυχή, ούτε τεχνικές ούτε τίποτα. Η ζωή σου, ο θάνατός μου. Τα παίρνει όποιος το θέλει περισσότερο, όποιος το μάτι του στάζει αίμα. Αυτά τα μπάκχαντ, φορχάντ, τάι μπρέικ και τα ριμπαούντ είναι για αλλού. Εδώ πρέπει να στάζει το βλέμμα σου αίμα. Να τον κοιτάς όπως ο λέων την αντιλόπη. Αυτός μπήκε μέσα νυσταγμένος. Ποιος ξέρει πόση ώρα θα έφαγε στα τάκα τούκα στο Game Boy. Ρε, ξύπνα ρε! Κοιμάσαι ακόμα 10.30 το μεσημέρι Ελλάδας. Εμείς στην ηλικία σου τέτοια ώρα τρώγαμε το βραδινό μας.

Kαι μπαίνει μέσα και χάνει 6-2, 6-4, 6-0. Καλά ρε. Πας καλά (πέρνα το Oneman, δεν βρίζω); 6-0; Θαρρείς και παίζει η Βραζιλία του Πελέ με τη Ζουαζιλάνδη του Φάνη Γκέκα. Εγώ να ήμουν, που δεν έχω ξαναπαίξει τένις στη ζωή μου ολάκερη, ένα game θα το έπαιρνα. Δεν λέω ότι θα κέρδιζα ρε παιδί μου. Αλλά ένα game -έτσι για το γαμώτο- θα το έπαιρνα. Απλά να λέω ότι δεν έπεσα με κάτω τα χέρια.

Φταίνε και οι δημοσιογράφοι όμως. Αρχίσανε τα δικά του και το καλάμησε το καβάλι ο μικρός. Δεν θέλει και πολύ να πάρουν τα μυαλά σου αέρα αν είσαι 20 χρονών. Το μυαλό στο τζιν τόνικ, στα μηχανάκια και στις γκόμενες αμέσως. Το τένις δεν είναι όμως παίξε-γέλασε. Το τένις θέλει ξενύχτια. Δεν είναι ταξιδάκια στη Μελβούρνη να δούμε καγκουρό σε κάμπριο. Το τένις είναι να κάθεσαι στο γήπεδο, ξημερώματα Δεκαπενταύγουστου, να βαράς μόνος σου βολές. Δουλεία-δουλειά-δουλειά. Αν θες να κάνεις κάτι. Αν θες να αποκλείεσαι στα ημιτελικά του Αυστραλιανού Open τότε, οκ. Κάνε τη ζωούλα σου σαν παλαίμαχος από 20 χρονών. Αλλά να μας το πεις να το ξέρουμε μην παίρνουμε σημαίες.

Σήμερα μας πλήγωσες. Πονέσανε τα μάτια μας. Σε βλέπαμε και νοσταλγούσαμε τον ελληνοαμερικανό (για τους Έλληνες), αμερικανό (για όλους τους άλλους) Πιτ Σάμπρας. Και μην πεις πάλι για διαιτησίες. Αυτά τα ξέρεις ότι θα συμβούν όταν πας να παίξεις εκεί μέσα. Είναι καμίνι. Τα έχουν κάνει και τάτσι, μίτσι, κότσι.Αυτοί είναι έτοιμοι να σε φάνε. Έπρεπε να είσαι προετοιμασμένος και γι’αυτό. Βλέπεις ότι ο Ναδάλ πάει από τη μια πλευρά, τι πας και του τη βαράς από την άλλη. Πού να την προλάβει; Άνθρωπος είναι και αυτός. Κατά λάθος τα έκανες αυτά; Πραγματικά δεν θέλω να σκεφτώ τίποτα άλλο.

Τέλος πάντων. Νέο παιδί είναι ακόμα, θα μάθει. Αρκεί και εσείς οι δημοσιογράφοι να μου του φουσκώνετε τα μαλλιά. Θέλει να βάλει και ο πρόεδρος λεφτά, να κάνει καμιά μεταγραφή. Τώρα πάμε Europa League και κάνουμε τον σταυρό μας μη μας κάτσει κανένας Τιαφόε. Και θυμίστε μου ποιος ήταν ο δικός μας. Αυτός που φόραγε τα πορτακαλιά;