Τα «βαριά» αρσενικά του ελληνικού κινηματογράφου

Μια βραδιά που δεν έχει τίποτα στην τηλεόραση, που μόλις τελείωσα τον τρίτο κύκλο του House of Cards, αρκούν για να εμπνευστώ αυτό το κείμενο. Ζάπινγκ στο ζάπινγκ και σκαλώνω στο «Ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη», την επική ταινία με τους «αλητάμπουρες» της εποχής και τον ακόμα πιο υπέροχο Άλκη Γιαννακά, το αγαπημένο μας ρεμάλι όλων των εποχών. Και έτσι ήθελα να θυμηθώ τους άντρες τους πολλά βαρείς του ελληνικού σινεμά. Αυτά τα αγόρια που έκαψαν καρδιές, που πλήγωσαν και πληγώθηκαν, αλλά πάντα προτιμούσαν να αποχωρήσουν με αξιοπρέπεια. Γιατί φορούσαν παντελόνια και τα τιμούσαν και δεν ήταν ντιντήδες! Παρά μονάχα, ολίγον  τέντυ μπόυς.

Άλκης Γιαννακάς (Το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη)

Ο Γιαννακάς υπήρξε ένας από τους πιο γοητευτικούς ηθοποιούς της χρυσής αυτής εποχής, αν όχι ο γοητευτικότερος. Και αδικημένος ίσως, γιατί ενώ τον βλέπαμε στις ταινίες, δεν γνωρίζαμε όλοι το όνομα του. Ο ρόλος που τον στιγμάτισε ήταν το «ρεμάλι», ένας τέντυ μπόυ που αποπλανούσε πλούσιες και σεμνές κυρίες, προκειμένου να τις εκμεταλλευτεί οικονομικά. Ζιγκολό, εκμεταλλευτής, κακός γιος, σκληρός και αδίστακτος, ο ρόλος αυτός δικαιούται μια θέση ανάμεσα στα «βαριά» αρσενικά του ελληνικού κινηματογράφου.

Γιάννης Βόγλης «Ένας μάγκας στα σαλόνια»

Ο Βόγλης σ’ αυτόν τον ρόλο ενσάρκωσε το κλισέ εκείνης της εποχής, τον κλασικό φτωχό πλην τίμιο ψαρά, τον Πετρή. Που δεν ζούσε κοντά στην πρωτεύουσα και τους δήθεν, αλλά στο ψαρονήσι του. Η πλούσια Έλενα, τουρίστρια, (Μέμα Σταθοπούλου), τον προσέβαλε και εκείνος δεν έσκυψε το κεφάλι, χάλασε ολόκληρη συμφωνία του νησιού για την αξιοπρέπεια του, με  αποτέλεσμα να δυσαρεστηθούν οι χωριανοί του. Έτσι, έπεσε στην ανάγκη της πλούσιας, η οποία έχοντας επίγνωση της ομορφιάς της και της γοητείας της, άρχισε να εκμεταλλεύεται την αδυναμία του σε εκείνη και να τον χειραγωγεί. 

Ο Πετρής με το μουστάκι, ήταν το «βαρύ» αρσενικό της ταινίας, καθώς δεν είχε καμία σχέση με τους υπόλοιπους φλώρους άντρες της καλής κοινωνίας που περιτριγύριζαν την Έλενα. Για χάρη της , το ξύρισε, όπως και ο Φαίδων Γεωργίτσης, που θα δούμε παρακάτω. Μαντέψτε, ο Πετρής τελικά, δεν κατέληξε με την πλούσια, όταν εκείνη μετάνιωσε και συνειδητοποίησε τον έρωτά της για εκείνον. Ο Πετρής είναι ο άντρας που κρατάει το λόγο του και γύρισε να αποκαταστήσει την αρραβωνιαστικιά του στο νησί, έστω και αν παραστράτησε για λίγο.

Ο Φαίδων Γεωργίτσης «Οι θαλασσιές οι χάντρες»

Τι να λέμε. Ο ρεμπέτης, ο αλανιάρης, ο  μουστακαλής ο Φώτης, παίζει μπουζούκι με άλλον έναν μουστακαλή, τον Μεμά και με τραγουδίστριες και κατακτήσεις του τη Μαρκησία και τη Σοφία. Θυμίζω τα ονόματα γιατί έχουν σημασία, δείχνουν πόσο βαρβατιλέ ήταν το όλο σκηνικό. Η συνάντηση με τη Ζωή Λάσκαρη, είναι γνωστή σε όλους. Μέχρι και μουστάκι τον έβαλε να ξυρίσει, προκειμένου να ικανοποιήσει το γυναικείο της εγωισμό και την ωραιοπάθεια της.

Όμως εκείνος δεν το άφησε να περάσει έτσι. Με ένα χαστούκι και μια ατάκα που θα μείνουν στην ιστορία «Είσαι πρόστυχια», ο Φώτης πάτησε πόδι, ως «βαρύ» αρσενικό και το «γατάκι» η Ζωή, σύρθηκε στα πόδια του. Γιατί έτσι κάνουν τα γνήσια αρσενικά. Κι ας ξύρισαν για λίγο το μουστάκι τους.

Νίκος Κούρκουλος «Ορατότης Μηδέν»

Είμαι λάτρης του Φώσκολου και φυσικά θα δώσω στον Νίκο Κούρκουλο για αυτήν την ταινία μια θέση στα «βαριά» αρσενικά του ελληνικού κινηματογράφου. Μπορεί όλοι σε κάποια φάση να έχουμε κοροϊδέψει το «όχι άλλο κάρβουνο», μια κλασική φωσκολική αγανάκτηση, όμως τι μπορεί να πει κανείς για τη σκηνή «βρέχει φωτιά στη στράτα μου» και την ερμηνεία του Κούρκουλου. Το βλέμμα στο κενό, το τσιγάρο μάγκικα στην άκρη των χειλιών και όλα γίναν παρανάλωμα του πυρός, υπό τον ήχο της φωνής του μεγάλου Στράτου. Γιατί αν είσαι άντρας και έχεις καημούς και βάσανα, τα βάζεις όλα φωτιά, άμα λάχει να’ούμε.

Γιώργος Φούντας «Στέλλα»

Εδώ η βαρβατίλα τερματίστηκε, γι’ αυτό και κρατήσαμε τον Φούντα τελευταίο. Σε όσες ταινίες συναντήσαμε γυναίκες να «παίζουν» με τα καλά παιδιά και να τα εκμεταλλεύονται, το χάπι έντ στο τέλος ήταν δεδομένο και πάνω κάτω το ίδιο. Η κακομαθημένη κοπέλα που κορόιδευε, κατέληγε καψούρα με το μέχρι πριν λίγο καιρό θύμα της και όλα καλά. Άντε να έπεφτε κανένα χαστούκι.

Όμως ο Γιώργος Φούντας στην «Στέλλα», δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με ένα χαστούκι, μιας και το στήσιμο στην εκκλησία από την Στέλλα, (Μελίνα Μερκούρη), συνοδευόμενο με ένα one night stand, ήταν μια ντροπή που μόνο με αίμα μπορούσε να ξεπλυθεί. Και έτσι, η ατάκα «Στέλλα, φύγε, κρατάω μαχαίρι», σημάδεψε για πάντα τον Γιώργο Φούντα και του δίνουμε για αυτόν τον ρόλο, απλόχερα μία θέση στην πεντάδα με τα «βαριά» αρσενικά του ελληνικού κινηματογράφου.