Τα χειρότερα φανάρια της Αθήνας

Ελάχιστα πράγματα μπορούν να γίνουν πιο εκνευριστικά από ένα μποτιλιάρισμα. Εγκλωβισμένος στο αυτοκίνητο, χωρίς τρόπους διαφυγής, κάνεις απλά υπομονή και ονειρεύεσαι καλύτερες μέρες, με άδειους δρόμους και κυρίως, χωρίς ούτε ένα φανάρι να σου κόβει το δρόμο. Μετά βέβαια, κάποιος σου κορνάρει, ξυπνάς απότομα και προχωράς δυο μέτρα, μέχρι να ξανασταματήσεις, λογικά στο επόμενο φανάρι.

Γιατί εντάξει, μικρή πόλη η Αθήνα, λίγοι οι δρόμοι, πολλά τα αμάξια, οι αριθμοί δεν βγαίνουν, το καταλαβαίνουμε. Αλλά μερικά φανάρια είναι λες και τοποθετήθηκαν εκεί απλά για να σε καθυστερούν και να δημιουργούν κυκλοφοριακό κομφούζιο και υποψίες ατυχημάτων.

Φανάρια που ανάβει το πράσινο για δευτερόλεπτα, φανάρια στα οποία διασταυρώνονται αυτοκίνητα από κάθε πιθανή κατεύθυνση και φανάρια τα οποία δεν θα έπρεπε καν να είναι εκεί. Πριν ένα χρόνο περίπου, ρωτήσαμε τους φίλους μας τους ταξιτζήδες, ποιο θεωρούν το χειρότερο φανάρι της Αθήνας. Όλη μέρα στο δρόμο είναι, κάτι θα ξέρουν.

Αυτή τη φορά όμως, ήρθε η ώρα να βγάλουμε προσωπικό πόνο, με τις δικές μας μαρτυρίες για το φανάρι αυτό που αγαπάμε να μισούμε λίγο παραπάνω. Υποφέρουμε που υποφέρουμε, να μην το μοιραστούμε;

Το φανάρι του Χίλτον, ερχόμενος από Σύνταγμα ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Το περνάω ελάχιστες φορές στη ζωή μου, ξέρεις γιατί; Γιατί είναι το χειρότερο. Είναι πάμπολλες οι φορές που χρειάζεται από Καλλιθέα να προσεγγίσω το Χαλάνδρι, το Ψυχικό και άλλες όμορφες γειτονιές της πόλης. Και το Google Maps με ειδοποιεί ότι αν ανέβω από Καλλιμάρμαρο θα κάνω 10 λεπτά παραπάνω. Αλλά το ζω το όνειρό μου, το κάνω το παραπάνω δεκάλεπτό μου. Κι αυτό γιατί η αριστερή στροφή της Βασιλίσσης Σοφίας που ξαναγίνεται Βασιλίσσης Σοφίας με εκνευρίζει όσο τίποτα άλλο. Η διασταύρωση του Χίλτον θυμίζει πολλές φορές πεδίο μάχης. Με τους πεσόντες να στέκουν μέσα στη μέση του δρόμου, έρμαια εκείνων που έχουν πλέον πράσινο και θέλουν να περάσουν αλλά δεν έχουν πού να πάνε γιατί ο δρόμος έχει φρακάρει. Είναι τουλάχιστον άλλα τρία – τέσσερα φανάρια που με εκνευρίζουν εξίσου αλλά το συγκεκριμένο έχει το αμέριστο μίσος μου. Καλημέρα και σε εσάς, φίλοι οδηγοί του κέντρου της πόλης.

Αυτό κάτω από την Εσπλανάδα στο Φάληρο, ο Πάνος Κοκκίνης

Όχι γιατί αργεί να ανοίξει (που αργεί). Όχι γιατί ταλαιπωρεί κόσμο (που ταλαιπωρεί). Αλλά επειδή είναι το μοναδικό στο οποίο μου έχει τύχει να κάνει όπισθεν νταλίκα πάνω μου (προφανώς επειδή ο οδηγός της τα είδε όλα) καθώς περιμέναμε να βγει το τιμημένο το πράσινο. Κάτι που μου συνέβη πριν από 20 μέρες και από τότε μου έχει αφήσει κανονικά ψυχολογικό. Εντάξει, μεταξύ μας, δεν είναι και λίγο πράγμα να βλέπεις την νταλίκα να ετοιμάζεται να σε καβαλήσει λες και είναι monster truck. Μου έπεσε κανονικά το burger από το χέρι. Αλλά, προς τιμήν μου, κατουρήθηκα από τον φόβο μόνο μεταφορικά.

Το φανάρι στη γωνία Βούρβαχη-Συγγρού, για τον Γιώργο Μυλωνά

Το φανάρι της κόλασης. Αργό, βασανιστικό, ανηφορικό. Δεν έχει γεννηθεί ακόμα ο άνθρωπος που το πέρασε χωρίς να τον πιάσει τουλάχιστον μια φορά κόκκινο. Το πετυχαίνω κάθε πρωί στο δρόμο προς το γραφείο, ενώ βρίσκομαι στο 550 (λεωφορείο) ή το 10 (τρόλεϊ). Καθώς κατεβαίνουμε την Καλλιρόης, μπαίνουμε δεξιά στη Βούρβαχη για να στρίψουμε ξανά αριστερά στη Συγγρού. Αυτό το φαινομενικά μικρό ζιγκ-ζαγκ διαρκεί από μόνο του όσο συνολικά η διαδρομή Παγκράτι-Καλλιθέα. Κάθε φορά που βρίσκομαι μέσα στο λεωφορείο/τρόλεϊ με 30 μοίρες κλίση και περιμένουμε να ανάψει πράσινο, αναλογίζομαι πόσο σπουδαία εφεύρεση είναι το χειρόφρενο.

Το φανάρι στο Κάραβελ, για την Νάντια Καρακίτσιου

Το φανάρι που βρίσκεται στο Κάραβελ στην οδό Βασιλέως Αλεξάνδρου για να στρίψεις αριστερά και να μπεις στην Μιχαλακοπούλου. Το φανάρι αυτό τις καθημερινές μου φαίνεται μαρτυρικό γιατί προλαβαίνουν να περάσουν μόνο 3 αυτοκίνητα στην σειρά και αυτό με το ζόρι. Αν τύχει να είσαι το τέταρτο αυτοκίνητο την πάτησες. Οπότε συνήθως για να στρίψω αριστερά περιμένω 2 φανάρια. Αν είναι Σαββατοκύριακο πάντως που είμαι χαλαρή θέλω να κάτσω περισσότερο γιατί κατά τα άλλα το συγκεκριμένο σημείο μου αρέσει πολύ.

Χειρότερο φανάρι είναι αυτό που δεν λειτουργεί, για την Μαριλέλλα Αντωνοπούλου

Θα μπορούσα να σου καταθάψω εκείνο το φανάρι ‘ρώσικη ρουλέτα’ (γιατί ποτέ, κανείς, ξεκινώντας από το σπίτι του δεν μαντεύει  σωστά αν θα έχει κίνηση ή όχι) που σε βγάζει από την Αλίμου στην Ποσειδώνος ή το άλλο, το εντελώς ύπουλο που τρελαίνει κόσμο χρόνια τώρα έτσι προκλητικά γρήγορα που γίνεται από πράσινο, κόκκινο, στην Παπανδρέου προς Βουλιαγμένης κατεβαίνοντας Γλυφάδα. Αλλά αυτά είναι χαλαρές περαντζάδες μπροστά στο μαρτυρικό φαινόμενο που είναι ικανό να ξεσπάσει στον δρόμο από ένα χαλασμένο φανάρι. Εκείνο που ξαφνικά σταματάει να δείχνει χρώματα, Γρηγόρηδες και Σταμάτηδες, βυθίζοντας ένα τσούρμο οδηγούς στο μαύρο σκοτάδι της κίνησης κατά ελεύθερη βούληση. Πάρ’ το αυγό και κούρευ’το κοινώς. Σπαζοκεφαλιά. Χάος. Ο πύργος της Βαβέλ σε οριζόντια διάταξη, ο καθένας θα κάνει τα δικά του. Εσύ, εγώ, ο απέναντι, ο δεξιά κι ο εξ αριστερών μας νομίζουμε πως έχουμε το ίδιο ακριβώς πράγμα: προτεραιότητα. Διστακτικά μεν, αλλά έχουμε, όλοι. Στην καλύτερη αλληλοβριζόμαστε, στην χειρότερη κάποιος ακουμπάει τα πλάγια και τα πισινά του πλησίον του. Τίποτα δεν μπορεί να πήξει πιο δραματικά το δρόμο και το κεφάλι σου από ένα φανάρι με χαλασμένο λαμπάκι.

Το φανάρι στην Λένορμαν που δεν ανάβει ποτέ πράσινο, για τον Δημήτρη Κουπριτζιώτη

Αν με ρώταγες ενώ έχουμε σταματήσει σε κάποιο φανάρι τότε δεν θα προλάβαινα να σκεφτώ γιατί το δευτερόλεπτο που ανάβει πράσινο, έχω εξαφανιστεί. Είναι ένας από τους λόγους που αγαπώ, λατρεύω, είμαι ερωτευμένος, εξαρτημένος και παθιασμένος με την μηχανή μου. Για μένα όλα τα φανάρια είναι ίδια αρκεί να μου δίνουν χώρο για να περνάω ανάμεσα από τα αμάξια και να φτάσω μπροστά. Άρα κακό φανάρι είναι το φανάρι που δεν ανάβει πράσινο ποτέ, εκείνο που τους βλέπεις όλους σταματημένους, ακόμα και τους πεζούς και δεν ανάβει για να φύγεις. Εκείνο που νιώθεις ότι ο χρόνος σταματάει και ο κόσμος γύρω σου έχει παγώσει σαν ταινία του Κρίστοφερ Νόλαν. Ένα τέτοιο βρίσκεται στην Λένορμαν πριν από το καπνεργοστάσιο. Ερχόμενος από το κέντρο, περνάς τα υπόλοιπα και όταν φτάνεις σε εκείνο ξέρεις ότι μπορείς να βγάλεις κινητό, να απαντήσεις σε επαγγελματικά email, να κάνεις μερικά like, να ενημερωθείς από το Twitter και πάλι εκείνο θα είναι κόκκινο. Στα δεξιά έχει ένα σαντουιτσάδικο και αριστερά ένα μυρωδάτο φούρνο. Έχω σκεφτεί πολλές φορές να βάλω σταντ εκεί στην μέση του δρόμου να πάρω κάτι να φάω και να επιστρέψω στην μηχανή. Εξάλλου εκείνο ακόμα κόκκινο θα είναι.

Το πιο άχρηστο φανάρι του σύμπαντος στην Κολοκοτρώνη στον Περισσό, για τον Κώστα Μανιάτη

Το δικό μου μισητό φανάρι είναι ένα ταπεινό και άσημο, ένα τόσο δα φαναράκι, σε ένα δρομάκι στον Περισσό που δεν αξίζει καμία αναφορά έξω απ’ τον μικρόκοσμο των ταλαίπωρων κατοίκων που έχουν να το αντιμετωπίσουν. Ένα φαναράκι τόσο δα μικρούτσικο, που είναι στη μέση του δρόμου της Κολοκοτρώνη, απέναντι απ’ την Αγία Αναστασία και μάντεψε: δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης. Όταν ανάβει σταματάει την κυκλοφορία, μπας και βγει κανάς χριστιανός απ’ την παρακείμενη διασταύρωση, αλλά τζίφος, δε περνάει ούτε γάτα με άγνοια κινδύνου. Αντί λοιπόν να τους βάλουν ένα Stop, τους κοτσάρανε ένα φανάρι οδηγώντας τους νομοταγείς πολίτες σε συνεχείς παρανομίες. Ω ναι, κανείς δεν σταματάει εκεί. Εκτός από εμένα. Γιατί εγώ είμαι από επαρχία. Γιατί εγώ δεν είχα φανάρια στο χωριό μου και εδώ τα σέβομαι, θέλω να τα χαζεύω και να τα απολαμβάνω. Παλιοφάναρο.

Το φανάρι στο Ζάππειο, για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή

Μιλάω για το φανάρι στην Βασιλίσσης Όλγας, που αριστερά στρίβεις προς Συγγρού και δεξιά πας προς Σύνταγμα. Ένα φανάρι που κρατάει 4 δευτερόλεπτα και σε αυτό περιμένουν τρεις λωρίδες αυτοκινήτων, με το καθένα να κινδυνεύει να πέσει πάνω στο άλλο. Αν τη γλιτώσεις, κινδυνεύεις να πέσεις σε κάποιο από τα αμάξια που ξέμεινε στη μέση της Αμαλίας επειδή βιάστηκε να περάσει αλλά τελικά κόλλησε στην κίνηση. Το όλο μυστήριο του φαναριού εντείνεται απ’ το γεγονός πως μερικές -ελάχιστες- μέρες, το πράσινο μοιάζει να κρατάει παραπάνω. Πριν προλάβεις να χαρείς όμως, επιστρέφει στα 4 ποιοτικά δευτερόλεπτα, ικανά να γεννήσουν ένα χάος.

Το μια-αιωνιότητα-και-μια-μέρα φανάρι της Σούτσου στη συμβολή με την Αλεξάνδρας, για τον Γιώργο Φράγκου

Το πρόβλημά του δεν είναι ότι αργεί ν’ ανάψει πράσινο. Το πρόβλημά του είναι ότι όλοι όσοι ανεβαίνουν την Βασιλίσσης Σοφίας με σκοπό να πάνε Αμπελοκήπους, πρέπει να διασχίσουν τη Σούτσου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η οδήγηση στο συγκεκριμένο δρόμο να μοιάζει με έναν Μαραθώνιο, όπου το φανάρι στο τέλος της αποτελεί την κορδέλα του τερματισμού. Χειρότερο σημείο αποτελούν τα 15 τελευταία μέτρα πριν το φανάρι, όπου ο δρόμος πλαταίνει και το κάθε αμάξι χώνει κώλο ή μούρη μπροστά στο άλλο χωρίς να το νοιάζει τίποτα άλλο πέρα από το να πρασινίσει το φανάρι.

Ο εφιάλτης στη συμβολή της Κηφισίας με την Πεντέλης για τον Αντώνη Τζαβάρα

Έζησα τρία χρόνια σε μια παράλληλη της Κηφισίας, στο Μαρούσι. Και κάθε βράδυ που γυρνούσα απ’ τη δουλειά προς το σπίτι κοπανούσα το κεφάλι μου στο τιμόνι του αυτοκινήτου για το χαμένο δεκάλεπτο της αναμονής στο φανάρι που στρίβει από την Κηφισίας στην Πεντέλης.

Κάθε πρωί, νοσταλγούσα το προηγούμενο βράδυ. Το φανάρι που σε βγάζει από Κηφισίας προς Πεντέλης είναι παιδική χαρά σε σχέση με το φανάρι που σε βγάζει από Πεντέλης προς Κηφισίας. Στο πρώτο καις το πολύτιμο δεκάλεπτό σου για μια απόσταση 300-400 μέτρων. Χαζεύεις και τις βιτρίνες των επιπλάδικων, κάτι πάει κι έρχεται. Το δεύτερο δεν έχει κανένα άλλοθι. Χάνεις το χρόνο σου για τριάντα καταραμένα μέτρα. Δεξιά σου υπάρχει ένα τυροπιτάδικο, αριστερά σου η νησίδα και η αντίθετη λωρίδα (που για καθαρά σαδιστικούς λόγους είναι πάντα άδεια) και από πάνω σου ένα καλώδιο το οποίο έχουν μετατρέψει σε αποικία δεκάδες περιστέρια που πάσχουν από μόνιμη διάρροια. Αν το φανάρι σε πετύχει ακριβώς από κάτω του, δεν υπάρχει σωτηρία.

Για ένα μεγάλο διάστημα, κάθε φορά που άναβε το κόκκινο ξεπεταγόταν απ’ το φανάρι κι ένας ζογκλέρ που εντάξει, μια χαρά ήταν, με τις φωτιές του και τις κορίνες του, αλλά αν ήθελες να στρίψεις αριστερά, στην κάθοδο της Κηφισίας, σου κόστιζε τουλάχιστον δύο φανάρια. Μέχρι να μαζέψει τα πράγματά του και να τραβηχτεί στο πεζοδρόμιο, το πράσινο θα είχε στάνταρ ξαναγίνει κόκκινο και από τα τρία αυτοκίνητα που κανονικά θα περνούσαν από αυτές τις συμπληγάδες, με το ζόρι προλάβαιναν να ξεμυτίσουν στην Κηφισίας τα δύο. Δεν ξέρω αν είναι ακόμα εκεί ο άνθρωπος, ελπίζω να του έχουν πάει καλά τα πράγματα και να έχει βρει δουλειά στην Comedie Francaise. Είμαι σίγουρος ότι εκατοντάδες οδηγοί έχουν προσευχηθεί για να απογειωθεί η καριέρα του και να φύγει από εκείνο το φανάρι.

Κεντρική φωτογραφία: AP Photo/Thanassis Stavrakis