Ταινία στο σινεμά ή στο σπίτι;

Κάποτε το σινεμά ήταν ο μοναδικός τρόπος για να δεις μια καινούρια ταινία. Το 2012 όμως, αυτό είναι καθαρά αμελητέο. Κι έτσι η επιλογή ανάμεσα σε μια κινηματογραφική αίθουσα και το σαλόνι του σπιτιού σου γίνεται με κριτήρια διασκέδασης, οικονομίας και ποιότητας.

Αυτή η παρέα τσαρλατάνων που έχουμε μαζέψει για τα Αιώνια Διλήμματα έδωσε την δική της ετυμηγορία. Εσύ, τι διαλέγεις;

Στο σινεμά ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Τον απολαμβάνω τον καναπέ μου, δεν λέω. Εξάλλου του αφιερώνω σχεδόν κάθε βράδυ της εβδομάδας για να βλέπω Magic City, Mad Men, Scandal και Hawaii Five-O. Αλλά το ένα βράδυ στο δεκαπενθήμερο που θα το περάσω στο σινεμά είναι ιεροτελεστία. Πολλές φορές δεν παίζει καν ρόλο η ταινία που προβάλλεται. Αρκεί την ώρα που θα κάτσω στην αναπαυτικότατη πολυθρόνα (στο διάδρομο, να απλώνω και πόδια) να έχω μπροστά μου “το μεγαλύτερο ποπ κορν που έχετε παρακαλώ” και μια νταμιτζάνα coca cola light. Ας μην δουλεύει καλά το Dolby. Ας έχει πολλή φασαρία η αίθουσα. Δεν πειράζει βρε αδερφέ. Αυτοί είναι όροι και προϋποθέσεις στους οποίους έχεις κάνει τικ ότι συμφωνείς με την αγορά του εισιτηρίου.

Άσχετο αλλά να σημειώσω ότι χθες το βράδυ που πήγα σινεμά να δω τους Άθικτους, βγήκα την ώρα της ταινίας να πάρω δεύτερο ποπ κορν. Η υπάλληλος μού είπε ότι είχαν τελειώσει και δεν θα φτιάξουν άλλα. Έτσι, δεν πάμε μπροστά ελληνικέ κινηματογράφε. Δεν θα με αναγκάσεις εσύ να κάτσω σπίτι.

Στο σπίτι η Ρομίνα Δερβεντλή

Αν με ρωτούσες 5-6 χρόνια πριν, δεν θα καταλάβαινα καν που τίθεται το δίλημμα. Σινεμά και ξανά σινεμά. Και φυσικά όχι για τα ποπ-κορν και όλα τα παρελκόμενα του όχι-και-τόσο-σινεφίλ Χρήστου, αλλά για το προφανές: οι ταινίες φτιάχτηκαν για το σινεμά, εκεί ανήκουν, εκεί είναι που αν αξίζουν μπορούν πραγματικά να σε συνεπάρουν. Τότε πήγαινα σινεμά 2 φορές την εβδομάδα. Τώρα πάω 2 φορές το μήνα και μόνο για να δώ κάτι που έχει πάνω από 8,5 στο imdb. Κάτι η 50άρα Panasonic στο σαλόνι, κάτι τα 30 μου χρόνια, κάτι η ευκολία του σπιτιού, θα προτιμήσω να τη δω ξαπλωμένη στον καναπέ μου. Και φυσικά τα 15-20 ευρώ που συνεπάγεται το σύμπλεγμα σινεμά-ποπ κορν-κόκα κόλα-φαγητό/ποτό μειώνουν την γοητεία του. Είπαμε, είμαστε σινεφίλ, όχι λιτοδίαιτοι…

Στο σινεμά ο Στέλιος Αρτεμάκης

Συγνώμη αλλά κανένα DVD. Ποιο DVD ρε μάγκες, ποιο DVD; Συγκρίνεται τώρα η τηλεορασίτσα και ντόλμπι το σαράουντ με τη μεγάλη οθόνη και το massive ηχοσύστημα; Το κλουβί δυάρι στο Παγκάτι με την αίθουσα ή την αυλή κάτω από τον αττικό ουρανό; Ισα κι όμοια η νέα ταινία με αυτή που μπορείς να νοικιάσεις οποιαδήποτε στιγμή; Και ας αποδειχτεί μάπα! Και ας είναι μην είναι νέα αλλά μια παλιά κλασσική. Καμία ταινία δεν μπορεί να με αιφνιδιάσει ευχάριστα μεταξύ χιλιάδων άλλων. Καμία. Ασε που όταν πάω στο DVD club δε βρίσκω τίποτα εκτός από μπλοκ μπαστεριές.

Ευχαριστώ!

Στο σπίτι ο Άλκης Βασιλείου

Θα ήθελα να απαντούσα “στο σινεμά”. Όλο μου το είναι, με κάνει να θέλω να πω “στο σινεμά”, αλλά δεν μπορώ!

Πλέον πάω στο σινεμά, μόνο σε θερινό κι αυτό περισσότερο για την μπύρα, την πίτσα, τη ρετρό ταινία και την όλη αίσθηση ότι εμείς που πάμε σε θερινό και βλέπουμε ένα έργο του 60′ κάνουμε κάτι… και καλά διαφορετικό. Η αλήθεια είναι ότι δεν πάω σχεδόν ποτέ στο σινεμά πια. Δεν ξέρω αν φταίει ότι μεγάλωσα, ότι “που να τρέχουμε τώρα” ή ότι προτιμώ να δω μια παλιά ταινία, που ξέρω ότι είναι καλή, από ένα φιλμ, που μου έχει προτείνει ο κ. Τριαντάφυλλος και δεν βλέπεται ούτε αν είσαι φαντάρος, αλλά η αλήθεια είναι ότι πριν πέντε χρόνια, πήγαινα σινεμά μια-δυο φορές την εβδομάδα και τώρα με το ζόρι μια-δυο φορές το τρίμηνο.

Η πλάκα είναι ότι θεωρώ εξαιρετική εμπειρία να δεις μια ταινία στην προβολή που αρχίζει στις 12 και επομένως δεν έχει πολύ κόσμο, η αίθουσα δεν βρωμάει ποκ πορν (ναι Χρήστο, αυτός είμαι, αυτός που μισεί το ποπ κορν) και γενικά απλώνεσαι όσο και όπως θέλεις, αλλά στις επίμονες… οχλήσεις μου, η σύζυγός μου απαντάει “έλα μωρέ, ας κάτσουμε σπίτι να τη δούμε”.

Αλλά και στο σπίτι, εννιά στις δέκα, καταλήγουμε να βλέπουμε Friends και να γελάμε σαν να ήταν η πρώτη φορά. Γενικά, όταν πηγαίνετε σινεμά, να μου στέλνετε ένα μήνυμα, γιατί πολύ μου έχει λείψει. Αρκεί να μην είναι ταινία που έχει προτείνει ο Στέφανος…

Στο σινεμά η Έλενα Μπουζαλά

Γιατί μόνο αν σου λείψει καταλαβαίνεις την αξία του. Πριν γίνω μάνα, πήγαινα κάθε εβδομάδα σινεμά, και έβλεπα και καμιά ταινιούλα σπίτι, χωρίς να με πάρει ο ύπνος, όπως τώρα. Δεν αντέχω. Κλείνουν τα μάτια μου στο σπίτι. Όποτε πλέον πάω σινεμά, αισθάνομαι σαν να ανήκω ξανά σε αυτόν τον κόσμο που κυκλοφορεί και ενημερώνεται για το τι παίζει, αφού τις υπόλοιπες μέρες κοιμάμαι με «Mickey Mouse Club House, Hot dog ζεστό κολατσιό, το τρώμε όλοι με χαρά, το λύσαμε το πρόβλημααααα»… κτλ, κτλ. Και αν δεν σε πάρει ο ύπνος με αυτό, για δοκίμασε το «Twinkle, twinkle little star, how I wonder what you are…” και μετά δες ταινία. Μμμχχχμμμ.

Στο σινεμά η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Υπάρχει ανακολουθία μεταξύ της ψήφου μου και των πράξεων μου. Μόλις κατανάλωσα άλλο ένα κινηματογραφικό προϊόν από την άνεση του καναπέ μου, όπως άλλωστε συμβαίνει βράδυ παρά βράδυ, ενώ η επίσκεψη στις αίθουσες συμβαίνει πλέον μήνα παρά μήνα.

Σε κάθε μια όμως από αυτές τις επισκέψεις συνειδητοποιώ πόσο μου λείπει η εμπειρία του σινεμά. Πόσο ωραία είναι η αίσθηση να βλέπεις μια ταινία στο μέρος για το οποίο εξαρχής δημιουργήθηκε. Πόσο γλυκιά είναι η καταπίεση του να μην μπορείς να πιάσεις ψιλή κουβέντα με τον φίλο σου, να μην μπορείς να πατήσεις το pause για να πας στο μπάνιο, να μην μπορείς να σηκωθείς για ν’ απλώσεις τα ρούχα κατά τη διάρκεια της ταινίας. Ακόμη και το να μην μπορείς να καπνίσεις έχει τη χάρη του (αρκεί να μη βλέπεις κάποιο 4ωρο πόνημα του ουγγρικού πειραματικού κινηματογράφου). Και φυσικά όλα τα παραπάνω τα σκέφτεσαι μόνο αν η ταινία είναι μάπα. Γιατί αν η ταινία είναι καλή, δεν σκέφτεσαι τίποτα. Έρχεται το πανί και σε τυλίγει και για δύο ώρες βρίσκεσαι άλλου, μέσα σ’ έναν κόσμο που φαντάστηκε και σχεδίασε για εσένα κάποιος άλλος. Και είναι μαγικό το συναίσθημα πως η εμπειρία αυτή είναι κοινή και τη μοιράζεσαι (και εγώ παρατηρώ τους συνθεατές μου στο σκοτάδι, και το έκανα πολύ πριν το πει η Amelie). 

Το αγαπώ το σινεμά. Και αφού δεν το στηρίζω πλέον πολύ συχνά με τα χρήματά μου, έχω τουλάχιστον χρέος να το στηρίξω με την ψήφο μου. Το σινεμά πρέπει να νικήσει.

Στο σινεμά ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Το ότι υπάρχουν ταινίες που η φάση τους είναι πιο απολαυστική όταν είσαι σε καναπέ με παρέα και πίτσες, είναι δεδομένο. Αλλά αυτό μπαίνει σε θέμα διασκέδασης, οπότε κάλλιστα θα μπορούσαμε να συζητάμε πού μας αρέσει να βγαίνουμε για ποτό, πού έχει το καλύτερο βρώμικο κλπ. Όμως όταν μιλάμε για σινεμά, μιλάμε προφανώς για σινεμά. Όταν ένας άνθρωπος στήνει μια κάμερα σημαδεύοντας δυο ηθοποιούς που μιλάνε ή ένα τοπίο ή ένα ζουμ ενός βλέμματος ή τρεις υπερήρωες να ορμάνε σε έναν εξωγήινο δράκο, τότε αυτός ο άνθρωπος θέλει εσύ αυτός που εκείνος γυρίζει, να το δεις με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Κάθε φορά που βλέπουμε ένα φιλμ στην τηλεόραση ή τον υπολογιστή μας, βλέπουμε στην πραγματικότητα κάτι-σαν-το-φιλμ. Προφανώς αυτό είναι αναπόφευκτο για τις περισσότερες ταινίες. Αλλά το σωστό να λέγεται. #angry_nerd

Στο σινεμά ο Ηλίας Αναστασιάδης

Αγαπώ και στηρίζω το dvdάδικο της γειτονιάς μου γραφικά πολύ. Συχνά νοικιάζω dvd που δεν βλέπω ποτέ και τα καθυστερώ και 3-4 μέρες για να ανέβει το ποσό. Αλλά σαν το(ν) σινεμά, δεν έχει. Κατ’ αρχήν, όλα αυτά τα παρελκόμενα πριν μπεις στην αίθουσα και οι αμέτρητοι τρόποι να πληρώσεις ένα δεύτερο εισιτήριο σε χαζομάρες. Κατά δεύτερον, όλη αυτή η αποκλειστική προσήλωση που επιτυγχάνεται σε μια σκοτεινή αίθουσα. Δεν γίνεται για παράδειγμα να χτυπήσει κάποιος το κουδούνι του σπιτιού σου στη μέση της ταινίας. Τέλος, από τότε που άνοιξε mall στην (παλιά πια) γειτονιά μου, πήγαινα σινεμά περίπου 1 φορά τη βδομάδα. Α, μέχρι πριν λίγες μέρες, είχα να βγω για πότο κάνα δίμηνο.

Στο σπίτι η Αμαλία Κουλακιώτη

Βασικά όλα χρειάζονται. Θα πας και στο σινεμά, πιο λίγες φορές λόγω οικονομικού, να δεις τη μπλοκμπαστεριά σου, τα ειδικά εφέ σου, τους συγκεκριμένους τρόπους και γωνίες που λέει και ο Θοδωρής. Όμως εγώ θέλω και την ηρεμία του σπιτιού μου, δεν μπορώ. Θέλω να βάλω την ταινία, να σβήσω το φως, να μπορώ να τη σταματήσω αν έχω καμία απορία, να ψάξω την εν λόγω απορία (googleit), να τραβήξω screenshot τις σκηνές που μου αρέσουν, να σημειώσω τα αξιομνημόνευτα quotes. “Η επιστήμη του να βλέπεις ταινία” ή αλλιώς οι μικρές ιεροτελεστίες (χαρές) της ζωής.

Στο σπίτι ο Πάνος Κοκκίνης

Λατρεύω την αίθουσα με τις κόκκινες πολυθρόνες περισσότερο και από ότι ένας εθνικιστής την μαμά Ελλάδα. Αλλά έχω να πατήσω πόδι εντός της ακριβώς 22 μήνες. Όσο δηλαδή μηνών είναι και η κόρη μου. Αλλά αυτό, ότι είμαι πατέρας με συνταγματική ‘υποχρέωση’ να κοιμίζω το ‘σπλάχνο’ μου στα ‘στιβαρά’ μου μπράτσα, είναι πολύ φτηνή δικαιολογία. Όπως είναι και το γεγονός ότι η δική μου σαλονάτη LCD είναι 52άρα. Επίσης, συμφωνώ απόλυτα με τον Δημητρόπουλο ότι ο χ σκηνοθέτης των ψ Avengers φτιάχνει την ταινία του με σκοπό να την δω σε συγκεκριμένων ιντσών οθόνη. Και αυτό είναι κάτι που πολύ θα με στεναχωρήσει μόλις μπω το μεσημέρι στο μετρό (σ.σ. βρήκα μέρα ο ηλίθιος για να μην πάρω αυτοκίνητο) για να γυρίσω σπίτι, παρακολουθώντας ταυτόχρονα τα τελευταία δέκα λεπτά από την ταινία που παλεύω να τελειώσω εδώ και 10 μέρες. Με άλλα λόγια, τα λέμε σε 3 χρόνια, όταν θα έχω ξανά δικαιολογία να πάω σινεμά. Προφανώς για να δω το Cars 3 μαζί με την κόρη μου. Ίσως τότε να ψήσω και την μάνα της να με αφήσει να πάρω μεγάλο ποπ κορν.

Στο σινεμά η Ιωάννα Μαμάη

Σινεμά δεν έχω πάει πολλές φορές στη ζωή μου. Δεν ξέρω τι έφταιξε, ίσως η μεγάλη μου αγάπη και κατά συνέπεια η ενασχόλησή μου με τη μουσική. Έτσι, λοιπόν προτιμούσα (και συνεχίζω) να βλέπω ταινίες στο σπίτι αγκαλιά με το μαξιλάρι μου. Υπάρχουν μάλιστα περίοδοι στη ζωή μου όπου κάνω μαραθώνιο ταινιών, ξεκινώ από τις 10 το βράδυ και καταλήγω 6 τα ξημερώματα να πέφτω για ύπνο. Βέβαια, μετά από τόσες ταινίες μέσα σε ένα βράδυ σίγουρα μπερδεύεσαι. Το σινεμά έχει ωστόσο άλλη ομορφιά και φυσικά δεν συγκρίνεται με το DVD ακόμη και αν έχεις παραγγείλει το καλύτερο κινέζικο. Οθόνη τεράστια, dolby surround ήχος που σε κάνει να πετάγεσαι σε κάθε κρίσιμη σκηνή. Αν τα πλάνα είναι εξαιρετικά και παίζουν με την ψυχολογία σου τότε το μόνο σίγουρο είναι πως θα απολαύσεις την ταινία 1.000 φορές καλύτερα στο σινεμά παρά στο σπίτι. Άσε που βγαίνεις από την κλεισούρα του δωματία και… που ξέρεις μπορεί να γνωρίσεις και νέο κόσμο. Ευτυχώς έχουν βγει προσφορές σε διάφορα σινεμά ελέω κρίσης και η εξόρμηση στις κινηματογραφικές αίθουσες είναι πιο συμφέρουσες. Οπότε… δαγκωτό σινεμά!

Στο σινεμά ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Σινεμά ή ταινία στο σπίτι; Σαν να βάζεις δίλημμα Ζιντάν ή Αρμίλαγος. Το σινεμά δεν είναι απλά μια επιλογή, είναι ένας θεσμός και δεν είναι τυχαίο ότι όλοι -μα όλοι- καταλήγουν κάποια στιγμή ότι “αυτή την ταινία θα τη δω στον κινηματογράφο, δεν είναι για DVD”. Δεν είναι μόνο η ποιότητα εικόνας-ήχου, που μπορεί εύκολα να αντικρουστεί με το επιχείρημα του διαρκώς αυξανόμενου εισιτηρίου, αλλά κυρίως η όλη μυσταγωγία.

Από το ποπ-κορν/κοακόλα, μέχρι το να ξεχυθείς στη θέση κι από το να περιμένεις διακαώς τα “προσεχώς” μέχρι την κλασσική ερώτηση του ημιχρόνου “πως σου φαίνεται”, η οποία συνήθως συνοδεύεται από τέντωμα στην καρέκλα. Αλλιώς βλέπεις μια ταινία στο σινεμά. Είσαι συγκεντρωμένος, καθώς δεν υπάρχει η πολυτέλεια του pause και του rewind, οπότε μπαίνεις καλύτερα στο νόημα.

Δεν τίθεται θέμα. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι χωρίζουμε πολλές φορές τις ταινίες “αυτή είναι για σινεμά”, ή “αυτή είναι μόνο για DVD” ανάλογα με την ποιότητα του έργου, πράγμα που υποδηλώνει και τη διαφορά ποιότητας των δύο προβολών. Προσωπικά ένα και μόνο μειονέκτημα βρίσκω στο σινεμά (πέρα από το οικονομικό) και δεν είναι άλλο από τον κλασσικό τύπο που όταν πέσουν τα πρώτα γράμματα κάνει “σσσσσσσσ” νομίζοντας ότι είναι το ίδιο αστείο από τότε που ήταν 10 χρονών.

Στο σινεμά ο Μάνος Μίχαλος

Αυτή τη στιγμή που μιλάμε και γράφουμε, ο Στέφανος φωνάζει σίγουρα “ποιο σινεμά ρε μαλάκα; έχεις να πας 2 μήνες!” και αλήθεια λέει. Το έχω μειώσει πολύ το σινεμά, παρότι μέχρι πριν από λίγα χρόνια πήγαινα πιο πολύ και από τον Βαλάντη που το τραγουδούσε κιόλας το 1997 αν θυμάμαι καλά. Βαρύναμε, μεγαλώσαμε, πήραμε και καναπέ-τηλεόραση με τον ιδρώτα μας και κάνουμε απόσβεση. Όμως, τη μία στο τόσο φορά που θα πάω στο σινεμά, θα καταλάβω ότι την ταινία τη νιώθεις αλλιώς σε αμφιθεατρική θέση (και ας είσαι 196 εκατοστά), με μια κόκα κόλα και δύο (ακατέβατα) κουβάδες ποπ κορν, έναν για το κάθε ημίχρονο.

Απλώς στο σπίτι δεν έχω τους καραγκιόζηδες που μιλάνε και ψιθυρίζουν (ακόμη χειρότερο το ψιθύρισμα) ή τον Στέφανο να πετάγεται από την καρέκλα ή να γελάει σαν χαζός χωρίς λόγο και χωρίς αστείο. Και για να είμαι σωστός και να τα έχω καλά με τον εαυτό μου, στο μυαλό μου η Full HD τηλεόραση κάνει το Breaking Bad και τις σειρές ναρκωτικό στο αίμα μου και το σινεμά μου αποδεικνύει το μεγαλείο της 7ης Τέχνης.

Στο σινεμά ο Θανάσης Κρεκούκιας

Η τεχνολογία καλπάζει, βρίσκει λύσεις για όλα. Το δίλημμα είναι σινεμά ή DVD, αλλά όλοι καταλαβαίνουμε τι εννοεί ο ποιητής. Όσο εύκολο είναι λοιπόν να αρμενίζουμε σε πειρατικές ακτές, το σινεμά δεν γίνεται να χάσει τη γοητεία του. Και ίσως όχι τόσο πολύ στις απρόσωπες πολυαίθουσες, όσο στα παλιά, τα συνοικιακά, αυτά τα λίγα που απομένουν και μας θυμίζουν τις δεκαετίες του ’70 και του ’80, τότε που κάθε τρίτο τετράγωνο ξεφύτρωνε και ένα μπροστά σου. Ναι, το έχω αραιώσει το σινεμά, πηγαίνω σπάνια πια, αλλά αυτές τις λίγες φορές, δεν είναι μόνο η ταινία που μετράει, αλλά και το ποπ κορν, το διάλειμμα, ο εξώστης, τα προσεχώς, η νοσταλγία για τις συνήθειες που χάνονται. Και φυσικά τα θερινά, στις “νύχτες με φεγγάρι, στις νύχτες που περνούν, που δεν θα ξαναρθούν, μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά”.

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ: ΣΤΟ ΣΙΝΕΜΑ ΜΕ 71,5%

Σε μια εποχή όπου η βιομηχανία του κινηματογράφου περνάει δύσκολες μέρες, λόγω πειρατικής προβολής, αυξημένων εισιτηρίων και κακόγευστου ποπ κορν σε κάποιες από τις αίθουσες (ειδικότερα τις ελληνικές), έγινε σαφές ότι το κοινό κρατάει τις παραδόσεις και τις αρχές του. Άλλωστε, ο καναπές και η τηλεόραση δεν έχουν να φοβούνται τίποτα. Όσα σινεμά και να πάμε, στο τέλος θα γυρνάμε πίσω στην αγκαλιά τους.