Ταπεράκι ή delivery;

Κι έρχεται το μεσημεράκι στο γραφείο, τι, νηστικοί θα μείνουμε; Θα φάμε. Αλλά τι; Από το μηχάνημα τοστάκι; Τυρόπιτες; Όταν έρθει η ώρα να φας για να ικανοποιήσεις αληθινά την πείνα σου, τι θα κάνεις; Είσαι από αυτούς που φυλάνε το ταπεράκι στο ψυγείο ή από εκείνους που ψάχνουν τα ντελιβεράδικα;

Πες μας τι κάνεις εσύ, να σου πούμε μετά τι κάνουμε εμείς.

Ταπεράκι ο Χρήστος Δεμέτης

Άκου τώρα κάτι διλήμματα. Ποιο δίλημμα ρε παιδιά; Ταπεράκι και με τα δύο χέρια σηκωμένα.

Γιατί ταπεράκι σημαίνει:

α. φαγητό από την Ελληνίδα μάνα. 9,9/10 φορές είναι καλύτερο από ΚΑΘΕ ντελίβερι.

β. έχει γίνει πια μόδα. σε βλέπουν οι συνάδελφοι και ψαρώνουν γιατί νομίζουν ότι μαγείρεψες μόνος σου. Αν το δουλέψεις και καλά, τους πείθεις. Λέμε τώρα.

γ. αν όντως έχεις μαγειρέψει μόνος σου, ταπεράκι σημαίνει και κόπος. Το πονάς το φαΐ σου, το πακετάρεις και το φέρνεις στο γραφείο για να το τιμήσεις. Ολόκληρη ιεροτελεστία ρε παιδί μου, δένεσαι μαζί του, τα λέτε, αναπτύσσετε μια επικοινωνία, το βγάζεις βόλτα και στο τέλος το τρως.

δ. Ταπεράκι για οικονομία. Είμαστε για ξανοίγματα τώρα; Η Μέρκελ και ο Σόιμπλε ακόμα εδώ είναι και τί νομίζεις; Κι αυτοί από ταπεράκι τρώνε.

Τάπερ ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Δεν θεωρούμε άδικα ο Μάστερ οφ Τάπερ στο γραφείο. Ειδικά την προ-μένω-μόνος-μου εποχή (ακούγεται καλύτερο από την μένω-με-τους-γονείς-μου εποχή) το φαγητό από το σπίτι αποτελούσε καθημερινό θέμα συζήτησης και αντικείμενο ζήλειας από τους εκλεστούς κατά τα άλλα συναδέλφους. Πρώτον γιατί περιείχε τα πειστήρια της εξαιρετικής μαγειρικής της κυρά-Βούλας, αλλά και η τσάντα θύμιζε αυτή του Σπορ-Μπίλι. Έβγαιναν απο μέσα συσκευασμένα τα πάντα: από τυρί για μακαρόνια (ως γνωστόν αν αντί για τυρί το σακουλάκι είχε ναρκωτικά, θα με πήγαιναν μέσα για διακίνηση και όχι για κατοχή), μέχρι λάδι για τη σαλάτα σε ειδικό μπολάκι, η φημισμένη σπανακόπιτα σε αλουμινόχαρτο και φυσικά τα κομμένα αγγουράκια. Αυτά έγιναν αντίκειμενο φθόνο περισσότερο απο κάθε άλλο, σε σημείο που να μου κάνουν πλάκα και να αγοράζουν από το σούπερ-μάρκετ ακαθάριστα αγγούρια να μου το βάζουν στην τσάντα και να προκαλούν διπλωματικό επεισόδιο με τη μάνα που ξέχασε να τα καθαρίσει. Πέρα από αυτό είναι γνωστό ότι σαν το σπιτικό φαγητό δεν υπάρχει, οπότε ουσιαστικό δίλημμα δεν υπάρχει. Καλά τα σουβλάκια, αλλά δεν είναι σαν το γιουβέτσι. Καλά τα μπέργκερ, αλλά δεν συγκρίνονται με την καυτερή φασολάδα με τη φετάρα.

Delivery ο Πάνος Κοκκίνης

Πάντα με την προϋπόθεση ότι δεν δουλεύεις κάπου απομακρυσμένα (ή υποβαθμισμένα) όπου οι μοναδικές σου επιλογές είναι σουβλάκι και πίτσα. Επίσης πάντα με την προϋπόθεση ότι αντέχεις να μην κάνεις ταπερο-οικονομία. Γιατί το delivery σου επιτρέπει να είσαι κύριος της μοίρας σου. Να διαλέγεις ότι σου κάνει κέφι, όποτε σου κάνει κέφι. Χωρίς να εξαρτάσαι από την μαγειρική της μάνας σου ή της γυναίκας σου. Που, σόρι κιόλας, δεν είναι πάντοτε και οι καλύτερες του κόσμου. Αλλιώς όλα τα καλά εστιατόρια θα προσλάμβαναν μανάδες και όχι σεφ. Επίσης delivery γιατί ενισχύεις την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας. Έτσι και αλλιώς, μόνο φαγάδικα ανοίγουν. Ας κάνουμε ότι μπορούν ώστε, όσα αξίζουν, να μείνουν ανοιχτά. 

Τάπερ ο Ηλίας Αναστασιάδης

Έτοιμος ήμουν να ψηφίσω ντελίβερι, καθότι όλα τα συστήματα επιβράβευσης πελατών που λανσαρίστηκαν απ’ τα online ντελιβεράδικα είναι εμπνευσμένα απ’ τον ζήλο με τον οποίο παραγγέλνω την τελευταία τριετία. Αλλά τάπερ. Για την ποιότητα, γιατί η μαμά μου είναι ‘η κορυφαία μαγείρισσα στον κόσμο’, γιατί εντάξει, τα περισσότερα χρήματα τα τρώω στο φαγητό, αλλά εδώ κοντεύω να τα τρώω όλα και γιατί δοκίμασα τα πάντα. Όλα-όλα. Σούπες κα-γου-πάου, νουντλς, πίτσες, σουβλάκια, μαγειρευτά με έξτρα σκόρδο, μαγειρευτά χωρίς έξτρα σκόρδο, σφολιάτες, κλαμπσάντουιτς μία λέξη, μπέργκερ, όλα. Και πού κατέληξα; Κατέληξα στο ότι τις σπάνιες φορές που φέρνω ταπεράκι στην κουζίνα, νιώθω άλλος άνθρωπος. Σωστός. Αξιοπρεπής. Οικονόμος. Κι ας βλέπω κάθε φορά μια εικόνα που έχω δει περίπου τρεις χιλιάδες φορές στη ζωή μου. Ένα ρύζι σε φόρμα (πρώτη στα ντεκόρ η κυρα-Ρίτα) και ένα κοκκινιστό κατευθείαν από τα early 90s. Εντάξει, φτιάχνει κι άλλα φαγητά, αλλά αυτό είναι πάντα σε φόρμα.

Delivery μαζί με Φιλέρη ο Θανάσης Κρεκούκιας

Είναι γνωστό ότι σε αντίθεση με τα υπόλοιπα παιδιά, εγώ δουλεύω από το σπίτι και όχι στο γραφείο. Αν συνέβαινε το αντίθετο, τότε ο τίτλος του Στέφανου (βασιλιάς των τάπερ) θα μου είχε παραδοθεί χωρίς πολλά-πολλά σε μια σεμνή όσο και ουσιαστική τελετή. Επειδή όμως δεν συμβαίνει αυτό (για το καλό όλων μας και προφανέστατα και για το καλό του ομίλου), δεν μπορώ παρά να τιμήσω την επιλογή του delivery. Διότι τις λίγες φορές που πηγαίνω στο 24, είτε για καυλάντα, είτε για να συναντήσω τον Άγιο Πάνο, αν τύχει και πετύχω τον κύριο Γιάννη, η πρώτη ερώτηση είναι η εξής (είτε από εκείνον, είτε από εμένα): Θα φάμε; Η απάντηση επίσης είναι κλασική στο 99% των περιπτώσεων: Ναι! Και στη συνέχεια ακολουθεί η μυσταγωγία της επιλογής (σουβλάκια, πίτσα, μακαρόνια). Αμέσως μετά έπεται η αναμονή. Και τελικά έρχεται η δικαίωση. Η μασαμπούκα με τον κύριο Γιάννη, είναι υπέροχη εμπειρία. Δωρική, βαρβάτη, σιωπηλή, εξακολουθητική, ακούραστη. Δοκιμάστε τη (την εμπειρία). Σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Θα με θυμηθείτε. Και το κυριότερο, θα φάτε καλά.

Τάπερ ο Μάνος Μίχαλος

Οι φίλοι μου ξέρουν ότι μπορώ να φάω όλο το junk food του κόσμου, να σιτιστώ για μήνες με delivery και να πνιγώ από τις καυτερές φτερούγες των KFC. Όμως, με το που περάσουν λίγο τα χρόνια, κάνεις οικογένεια, βρεις γυναίκα που μαγειρεύει πραγματικά πολύ καλά, τότε αντιλαμβάνεσαι την πραγματική αξία του σπιτικού φαγητού. Εκτός από τη θρεπτική, την επιλογή των πρώτων υλών και το γεγονός ότι γλιτώνεις και ένα σημαντικό μέρος του μισθού σου, το ξέρεις πως υπάρχει αγάπη εδώ (=τάπερ), είτε προέρχεται από τη γυναίκα σου, είτε από τη μαμά σου, είτε από τη γιαγιά σου. Είτε από σένα τον ίδιο αν είσαι τζαναμπέτης και μερακλής και μαγειρεύεις σπίτι ό,τι τραβάει η όρεξη σου. Το τάπερ σίγουρα δεν είναι και το πio macho πράγμα που μπορείς να φέρεις μαζί σου στο γραφείο και οι σακούλες των ελληνικών σούπερ μάρκετ παραμένουν αντιαισθητικές (αντί για κάτι ωραία ανακυκλώσιμα χαρτιά ή φιλικά με το περιβάλλον υλικά που βλέπεις στις προηγμένες χώρες) για να σώσουν λίγο τα προσχήματα. Όμως, την ώρα του φαγητού, τίποτα δεν έχει σημασία πέρα από την πείνα που χορεύει στο στομάχι σου. Και το τάπερ είναι το πιο σωστό, υγιές και quality φάρμακο για αυτήν την κατάσταση.

Delivery ο Δημήτρης Κουπριτζιώτης

Η σωστή απάντηση ειναι ταπεράκι που έχει μέσα delivery της προηγούμενης μέρας αλλά ας συμβιβαστούμε στο απλο delivery. Θα σου εκμυστηρευτώ μια αλήθεια. Δεν εχω χρησιμοποιήσει ποτέ τάπερ. Δεν έχω πάει ποτέ στην δουλεια με σακουλίτσα και μέσα φαγητάκι απο το σπίτι. Βασικά είναι σπάνιο να πεινάσω εν ώρα εργασίας και επειδή όπως έχεις καταλάβει η εργασία μου είναι να γυρνάω στα μαγαζιά (μην βριζεις), όλο και κάποιο fast (or slow) foodάδικο θα βρεθεί στον δρόμο μου. Αν χρειαστεί τωρα για να τεκμηριώσω την άποψή μου να πάω χρόνια πίσω, στην εποχή των περιοδικών οπού ξημεροβραδιαζόμασταν στο γραφείο τότε η απάντηση πάλι delivery είναι. Η πείνα στο γραφείο είναι κατι απρόβλεπτο. Είναι κατι που δεν μπορείς να ξέρεις από πριν και έτσι όταν σου έρθει την ωρα που δημιουργήσεις, να μεγαλουργήσεις πρέπει να ρωτήσεις το στομάχι σου τι λαχταρά και όχι να έχεις προαποφασίσει. Αυτή την θεία επιλογή στην δίνει μόνο το delivery.

Delivery ο Στέλιος Αρτεμάκης

Είμαι παιδί των ντιλίβερι, ξεκάθαρα. Σε κάθε περιοχή που μένω -Καλλιθέα, Δάφνη, Αμπελόκηποι, Παγκράτι- υπάρχει ένας ντιλιβεράς που με ξέρει με το όνομα μου. Με χαιρετά, μου λέει καληνύχτα, δεν προσπαθεί να μου φάει ψιλά, με περιποιείται. Στο Παγκράτι είναι ο Πάνος που κάνει το πιο διατροφικά sound τυλιχτό καλαμάκι κοτόπουλο. Είμαστε σε τέτοιο επίπεδο σχέσης που ξέρει δυο τρεις πιθανές παραγγελίες. Όχι μία. Καταλαβαίνει ότι στον πυρήνα της παραγγελίας είναι το light. Και πριν ολοκληρώσω, μου λέει “Ασπασίας;” Του λέω “ναι”, μου λέει “έγινε φίλε” και σε πέντε λεπτά χτυπάει το κουδούνι. Δε λέω ότι δεν μου αρέσει το ταπεράκι, η μάνα μου είναι αντικειμενικά εξαιρετική μαγείρισσα. Αλλά, μπορείς να έχεις τέτοια σχέση με τη μάνα σου;

Τάπερ ο Γρηγόρης Μπάτης

Ήταν στη τρυφερή και συγκινητική (που θα έλεγε ο φίλος μου ο Χωριανόπουλος) ηλικία των 24 ετών, όταν πάτησα το ποδάρι μου στα γραφεία του SPORT 24 και από τις πρώτες κιόλας ημέρες, μπήκα στα βαθιά. Δεν αναφέρομαι (μόνο) στη δουλειά, αλλά (κυρίως) στην καθημερινή μου ενασχόληση με τα ντελίβερι και τους ντελιβεράδες. Ξεκίνησα με σάντουιτς, συνέχισα με σουβλατζίδικα, εξαπλώθηκα στις πίτσες, τις κρέπες και τα κλαμπ σάντουιτς, έφτασα στα μπέργκερ (εκεί έμεινα αρκετό καιρό) και τώρα πλέον έχω καταλήξει σε μαγειρεία, τις δύσκολες ημέρες της έλλειψης τάπερ. Συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια, μα ποιος μπορεί να συνηθίσει να τρώει καθημερινά απ’ έξω; Είναι σαν τα ταξίδια. Όλοι θέλουμε να ξε-φεύγουμε, μα έρχεται κάποια στιγμή που λαχταράμε την επιστροφή. Έτσι είναι και τα τάπερ της μανούλας. Θα ‘ρθει η στιγμή που θα παραμερίσεις τα σουβλάκια για τις φακές. Και τότε(ς) θα με θυμηθείς..

Delivery ο Θέμης Καίσαρης

Δεν είμαι φαν του τάπερ. Θα ήθελα να είμαι, αφού δεν μπορώ να πω όχι σε τίποτα απ’αυτά που μαγειρεύει η μάνα μου, αλλά δεν έγινε ποτέ συνήθεια. Το delivery είναι σαφώς κατώτερο, αλλά δημιουργεί αναμνήσεις και φτιάχνει παρέες. Μπορεί πχ να μη θυμάμαι όλα τα ονόματα των συναδέλφων απ’το πρώτο site που εργάστηκα, αλλά θυμάμαι από που παραγγέλναμε. Και το delivery είναι μια καθημερινή τριβή. Ο Βλαχόπουλος κάθε μέρα μου λέει “θέλω να φάω κάτι καλό” κι εγώ συμφωνώ παρότι δεν υπάρχει κανένα νόημα στην ατάκα του. Παραγγέλνουμε μαζί με Χρήστο και Ηλία (ο Θοδωρής σπανιώς συμμετέχει γιατί δεν είναι κανονικός άνθρωπος), τρώμε μαζί, περνάμε καλά στην κουζίνα και όλο και κάποιος θα αναλάβει να κεράσει κοκακόλες. Κάποιος θα πει πως δεν του άρεσε, κάποιος θα του απαντήσει πως φταίει που δεν τον άκουσε στην παραγγελία και πάλι απ’την αρχή.

Στο Goodfellas ο Ray Liotta έλεγε πως στη φυλακή το φαγητό είναι μεγάλη υπόθεση. Και όχι, δεν έχουμε το σύστημα του Polly για το σκόρδο, ούτε παρομοιάζω τη δουλειά μας με φυλακή. Αλλά, ναι, στις δουλειές γραφείου, το delivery είναι μεγάλη υπόθεση.

Delivery o Θοδωρής Δημητρόπουλος

Συγγνώμη που άργησε λίγο να ανέβει το δίλημμα, είχε έρθει το φαγητό.

ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ: DELIVERY ΜΕ 54,5%

Μεγάλη η μάχη που κρίθηκε τάπερ με τάπερ και ντελιβερά με ντελιβερά. Κι όμως, καθώς γράφονται οι γραμμές, κάποιος από μέσα φωνάζει, “έχει παραγγείλει κάποιοοοοοοοος;”