Τάρλατς ή Τόμιτς;

Μάλλον τίποτα δε λέει ‘δυναστεία Ολυμπιακού στα ’90s’ όσο το δίδυμο Τάρλατς-Τόμιτς. Βοηθάει και το πόσο διαφορετικοί είναι. Σαν παίχτες, σαν κοψιές, ακόμα και σαν σύνολο καριέρας. Είναι, κοινώς, το ιδανικό δίδυμο για δίλημμα. Η συντακτική ομάδα του ΟΝΕΜΑΝ επιλέγει: Ντράγκαν Τάρλατς ή Μίλαν Τόμιτς;

Κάνε τη δική σου επιλογή κι ύστερα δες τι διαλέξαμε εμείς.

Ντράγκαν Τάρλατς ο Ηλίας Αναστασιάδης

Κοίτα τι έπαθα τώρα που θα πρέπει να το παίξω κουλ και να ξεχάσω το ολικό κόμπλεξ που είχα κατά του Ολυμπιακού σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο στα 90s. Θα πω όσα μοιάζουν πιο καθαρά στο θολωμένο μου μυαλό. Ο αθλητής Μίλαν Τόμιτς υπήρξε το πιο κόκκινο από τα κόκκινα πανιά για το είναι μου. Δεν θέλω να αδικήσω τα πρωτοφανή επίπεδα μίσους που έπιασε ο Νέρι Καστίγιο ως ζωντανό εγχειρίδιο της γαύρικης φιλοσοφίας επί Κόκκαλη, αλλά ο Μίλαν τον πλησίαζε. Κι όχι (τόσο) επειδή ήταν ερειστικός ή κάτι τέτοιο, όσο για το στιλ του. Άλλοι μοχθούσαν, άλλοι σκίζονταν στα γυμναστήρια, άλλοι έκαναν ποντίκια για να κρεμιέται 10χρονο παιδί και τον Μίλαν -πώς να το πω σεμνά- απλά ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΝΟΙΑΖΕ. Κορμί περισσότερο λογιστή παρά μπασκετμπολίστα, μακρυμάνικη φανέλα μέσα από την εμφάνιση κι ένα στιλ λες και ήθελε να τιμωρήσει το ταμπλό. Και καλά όλα αυτά, κάνεις ότι δεν τα βλέπεις. Το θέμα είναι ότι τα έβαζε από παντού. Τα κόλλαγε. Γι’ αυτό σου λέω, Ντράγκαν Τάρλατς. Εξαιρετικός παίκτης, με εμφανή σεβασμό για την μπάλα και το άθλημα, ντελικάτος και με όσο στιλ έλειπε από τον ενάμισι κεφάλι κοντύτερο Τόμιτς. Θα πάω με τον παίκτη που έμοιαζε παίκτης και όχι με τον παίκτη που έμοιαζε (και ήταν) οπαδός. Ευτυχώς για όλους, ο κόουτς Τόμιτς είναι πια στιλάτος. Και ψαρωτικός. Αλλά ψαρωτικός ήταν πάντα, κατάλαβες;

Μίλαν Τόμιτς ο Γρηγόρης Μπάτης

Ο (αδερφός μου) Ηλίας Αναστασιάδης τα είπε όλα και τα είπε καλά. Θα ήταν ανοησία να κάτσω να βρω διαφορετικά λόγια απ’ αυτά του Λιάκουρα για να εκφράσω το τι είναι και πως έχω στο μυαλό μου τον Μίλαν Τόμιτς. Θα προχωρήσω μονάχα σε αντικατάσταση λέξεων. Όπου “πανί” βάλε “σημαία”, όπου “μίσος” βάλε “αγάπη”, όπου “γαύρικη φιλοσοφία” βάλε “ολυμπιακή ψυχή”. Και έτοιμο το κείμενο.. Ο Μίλαν, ο υπέρτατος των υπέρτατων αρχηγών, ο άνθρωπος που όταν η μπάλα έκαιγε την έστελνε στο αντίπαλο καλάθι, ο πατέρας της κόκκινης φαμίλιας που έμοιαζε τσογλάνι για τους αντίπαλους επειδή υπερασπιζόταν την οικογένειά του, ο μπάσκετμπολίστας της παλιάς εποχής που μας λείπει και εν πάση περιπτώσει αυτός που δημιούργησε κόμπλεξ στον Ηλία και σε εκατοντάδες χιλιάδες ακόμα ανθρώπους. Τα ‘΄χουμε ξαναπει-γράψει. Παίκτες όπως ο Μίλαν, ο Νέρι, ο Πάμπλο Γκαρσία και ο Ντέμης, αυτοί που λατρεύονται και ταυτόχρονα μισιούνται, είναι αυτοί που αξίζουν!

Ντράγκαν Τάρλατς ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Όταν ο Μίχαλος λέει ότι είμαι από τους κακούς Παναθηναϊκούς, εννοεί αυτό ακριβώς. Ότι μπορώ να δώσω άπειρο respect στον γίγαντα Τάρλατς και όσα έκανε μέσα στο ζωγραφιστό αλλά είμαι καταδικασμένος να αδικώ για μια ζωή τον Μίλαν Τόμιτς. Επειδή με πόνεσε με ένα τρίποντο; Πιθανότατα. Επειδή δεν μπορώ να βλέπω τώρα να διαμαρτύρεται. Μπορεί. Κι είναι φθηνό έως γελοίο να μην συμπαθώ τον Τόμιτς ακριβώς λόγω της σύνδεσής του με τον αιώνιο αλλά ειδικά στο μπάσκετ είναι ο μοναδικός τον οποίο θα βάλω σε τέτοια μοίρα. Κι αυτό γιατί πέρασαν τιτάνες από τα παρκέ του ΣΕΦ, παίκτες που σέβομαι, εκτιμώ και θα ήθελα να παίζουν στον Παναθηναϊκό ανά πάσα στιγμή. Αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Οι θεωρητικοί λένε ότι κάθε ιστορία γράφεται από τα μάτια εκείνου που την κοιτά με όποια υποκειμενικότητα κι αν τον διακρίνει. Τον Τόμιτς αδυνατώ να τον συμπαθήσω όσο μεγάλος παίκτης και να ήταν. Για τον Τάρλατς θα έγραφα απεναντίας 2000 λέξεις στο επόμενο τρίωρο για όσα έκανε μέσα και έξω από τα γήπεδα αποθεώνοντας σε κάθε παράγραφο τον αθλητή, το είδωλο, τον άνθρωπο.

Ντράγκαν Τάρλατς η Έρρικα Ρούσσου

Αρχικά, έχω να καταγγείλω την κατάφωρη αδικία που υφίσταμαι όταν καλούμαι να διαλέξω μεταξύ δύο παικτών τους οποίους και δεν γνωρίζω και αν με ενημερώνει καλά το σκονάκι της Wikipedia δεν έχουν βάλει ούτε ένα καλάθι στο όνομα της ομάδας μου, του Παναθηναϊκού. Αντιθέτως, αν το έπιασα καλά και οι δύο έχουν κάνει το ακριβώς αντίθετο. Εντάξει παιδιά, τουλάχιστον ντροπή. Γι αυτό και εγώ θα επικαλεστώ τη γυναικεία φύση μου (κάτι το οποίο συνήθως αποφεύγω μετά βδελυγμίας να κάνω, ειδικά στα αθλητικά) και θα επιλέξω εκείνον που φαίνεται περισσότερο συμπαθής στα βιντεάκια που με μεγάλη προθυμία θέλησε να μου προβάλλει το Youtube. 

Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, η τεχνολογία μου είναι τόσο συμπαθής που σχεδόν την ερωτεύομαι.

Ντράγκαν Τάρλατς ο Δημήτρης Κουπριτζιώτης

Ας ξεκινήσουμε από τις συστάσεις. Είμαι Παναθηναϊκός. Αυτό αρκεί για να καταλάβεις γιατί διάλεξα τον Τάκη Κωνσταντινίδη (έτσι τον βάφτισαν την περίοδο τον ελληνοποιήσεων). Θα πω μόνο έναν από τους λόγους που δεν χώνεψα ποτέ τον Μίλαν Τόμιτς. Είναι αρκετοί αλλά ποτέ δεν θα ξεχάσω την εν ψυχρώ μπουνιά που έδωσε στον Μποντιρόγκα στον ημιτελικό του 2002. Μπορώ να το συγκρίνω μόνο με το ξύλο που είχε πέσει στο φιλικό Ελλάδα Σερβία. (τυχαίο που και εδώ Σέρβοι είναι στο κόλπο;). Τέλος με την καταδίκη του Τόμιτς. Ο Ντράγκαν Τάρλατς ήταν ένας σέντερ μαγικός. Ογκώδης αλλά και πλαστικός. Δεν έχανε ριμπάουντ. Κυριαρχούσε κάτω από την ρακέτα και πολύ απλά χαιρόσουν να τον βλέπεις. Ξεχνούσες ότι είναι αντίπαλος μερικές φορές. Τόλμησε και έκανε το βήμα για το ΝΒΑ και πήγε στους Σικάγο Μπουλς. Άκουγε Active Member και τους έμαθε και στον Ρον Αρτέστ (μόνο και μόνο για αυτό αξίζει απέραντο respect). Ότι κι αν έκανε ήταν κύριος και πάντα τον αντιμετώπιζες με σεβασμό. Άσε που έμαθε να μιλάει πολύ καλύτερα ελληνικά από τον Τόμιτς που πρέπει να έχει την ίδια ασθένεια με τον Μπάγεβιτς.

Τάρλατς ο Χρήστος Δεμέτης

Δεν συμπαθούσα ποτέ τον Ερυθρό Αστέρα, ούτε τον μπασκετικό Ολυμπιακό μιας και είμαι από την άλλη πλευρά της μπασκετικής Σελήνης. Στην πλευρά της εξάστερης. Εντάξει, έχω μεγαλώσει στα 90’s χρόνια τότε που πάλευε η ομάδα με τους τίμιους εργάτες της να σπάσει την έδρα του Πειραιά, αλλά ΔΕΝ αναπολώ παίκτες τύπου Τόμιτς. Σέβομαι ωστόσο τον Τάρλατς, σαν να έπαιζε στην ομάδα μου. Λυπάμαι για εκείνον που αναγκάστηκε να σταματήσει στα 31 και θα ήθελα να γυρίσω τον χρόνο πίσω στο 2001 όταν και έπαιζε στο Σικάγο. Όχι, δεν θα ήθελα να γυρίσω τον χρόνο πίσω για τον Τάρλατς συγκεκριμένα, γενικά θα ήθελα γιατί ήταν μια ωραία χρονιά.

Νομίζω πως η μόνη στιγμή που στεναχωρήθηκα για τον Τόμιτς ήταν όταν είχε φάει έναν μπουκαλάκι νερό στο κεφάλι ο Σιγάλας από τον Ιωαννίδη στο Τρεβίζο. Στεναχωρήθηκα που δεν το έφαγε ο Τόμιτς.

Τέλος πάντων, ο Τάρλατς ήταν εγκρατής, σοβαρός και κυρίως, αθλητής. Ο άλλος ήταν φτιαγμένος για την ίντριγκα. Όπως και είναι ακόμα.

Και ένα παρασκήνιο που με κάνει ταρλατσικό. Λένε ότι όταν πήγε στο NBA, ο Τάρλατς άκουγε στα αποδυτήρια Active Member κι η μουσική του ελληνικού συγκροτήματος άρεσε τόσο στον Αρτέστ που ήρθε στην Ελλάδα για να ηχογραφήσει μαζί τους 2 τραγούδια.

Οι Active Member είναι ένας καλός λόγος για να ψηφίσεις Τάρλατς.

Τάρλατς ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Καταρχάς Μίλαν είναι μόνο η Μίλαν, τι θα πει Μίλαν Τόμιτς; Κι εμένα να με λένε Ρεάλ Δημητρόπουλο τότε (το οποίο τώρα που το βλέπω γραμμένο δεν είναι και φρικτό βέβαια, μπορεί να το υιοθετήσω ως ψευδώνυμο). Αλλά ας αφήσουμε τον κύριο Τόμιτς, γιατί ο μέγας Τάρλατς ήταν τα πάντα όλα, είναι ο παίχτης που τον βλέπεις και τον ζηλεύεις που δεν είναι δικός σου. Τρομερή κίνηση, τρομερά συμπαθής, μεγάλη δύναμη και ταλέντο. Παρότι συνέπεσε ακριβώς με την εποχή που ουσιαστικά έγινα Παναθηναϊκός, είχε μια ποιότητα που με έκανε να θέλω να του συμβαίνουν καλά πράγματα. Ο Τάρλατς είναι το είδος του παίχτη που θες να φύγει από την ομάδα που εχθρεύεσαι, όχι τόσο για να αποδυναμωθεί εκείνη, όσο για να μπορείς με απόλυτη ελευθερία να υποστηρίξεις εκείνον.

Τόμιτς ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Ο Ντράγκαν Τάρλατς τα είχε όλα. Φοβερό ταλέντο. Εκπληκτικά προσόντα. Ωραίο nickname “Τάκης”. Εξαιρετικά ενδιαφέρουσες ιστορίες βγαλμένες από τον Ψυχρό Πόλεμο για το πως ο Ιωαννίδης απέκρυπτε την παρουσία του. Α ναι και έναν σοβαρό τραυματισμό. Ρήξη χιαστού σε μικρή ηλικία και ο κόσμος δεν έμαθε ποτέ τα αληθινά όρια του Τάρλατς. Αδικείται έτσι γιατί έκανε μικρότερη καριέρα πχ από τον Τόμτις, έστω κι αν πήγε στο ΝΒΑ. Ο Τόμιτς από την άλλη έγινε σύμβολο σε μια ομάδα, κάτι που ζυγίζει περισσότερο από τρόπαια και μηδενικά στο συμβόλαιο (τουλάχιστον για μας, όχι για τους ίδιους, ή τους λογιστές τους). Ο νυν ασίσταντ κόουτς και GM του Ολυμπιακού είναι ο τυπικός παίκτης που ο κόσμος είτε λατρεύει, είτε λατρεύει να μισεί. Ίσως φταίει η τυπική “μπασκετόφατσα” του, ίσως τα τρίποντα χωρίς ισορροπία, ίσως οι αντιδράσεις του απέναντι στον Παναθηναϊκό. Ποιος ξέρει; Στο δίλημμα θα ψηφίσω Τόμιτς επειδή τα ονόματα μας ήταν δίπλα-δίπλα στη Σχολή Προπονητών. Τριαντάφυλλος; Παρών. Τόμιτς. Παρών. Ξέρω-ξέρω, φοβερά αντικειμενικό κριτήριο.

Μίλαν Τόμιτς ο Στέλιος Αρτεμάκης

Γιατί τον λένε πρώτα Μίλαν και μετά Τόμιτς. Πως μπορείς να μην είσαι στρατιώτης όταν σε λένε Μίλαν. Όσοι έχουν κάνει βαρυοπλίτες στον Ε.Σ ξέρουν ότι είναι και αντιαρματικό. Πατάς το κουμπί, φεύγει το βλήμα, μπουμ. Που λέτε, σε μια άσκηση στον ΕΣ, η διμοιρία μου είχε δύο στα δύο στην προπόνηση και τέσσερα στα πέντε στην άσκηση. Ο στρατηγός εκστασιασμένος ήθελε να με γνωρίσει οπωσδήποτε. Εγώ πήρα το πρώτο σε πολύ δύσκολη γωνία για να σταματήσω την πομπή. Χάσαμε μόνο ένα ενδιάμεσο τανκ. Σαν τα τρίποντα του Μίλαν ένα πράγμα. Τόσο καλά ποσοστά. Ο Στρατηγός λοιπόν με συνεχάρη τόσο θερμά που δε θυμόταν καν ποιος ήμουν όταν με χαιρέτησε. Εγώ νόμιζα ότι θα έπαιρνα είκοσι μέρες τιμητική. Αντ’ αυτού δεν ξαναπάτησε λοχαγός στο λόχο. Στρατιώτης και γω, όπως ο Μίλαν, δεν είπα όχι. Τα πάντα για το σύνολο. Ένα εργατικό μυρμήγκι έτοιμο να βγει μπροστά όταν το απαιτήσουν οι περιστάσεις. Αντίθετα ο Τάρλατς είναι πολύ Ντράγκαν. Πολύ βεντέτα ρε παιδάκι μου.

Τόμιτς ο Μάνος Μίχαλος

Ήταν ώρας ο Τάρλατς, στα 10-11 μου, τότε που τα 212 εκατοστά, οι ωραίες κινήσεις κοντά στο καλάθι, το χαμόγελο του και γενικώς η λάμψη που εξέπεμπε, ήταν στοιχεία που μπορούσαν να γιγαντωθούν μέσα στο μυαλό ενός παιδιού που αγαπούσε το μπάσκετ. Οπότε, αν έγραφα στο ΟΝΕΜΑΝ του 1993 θα επέλεγα Τάρλατς γιατί με θυμάμαι να θέλω να ψηλώσω και να του μοιάσω. Όμως, βρισκόμαστε στο 2015, την Ελλάδα κυβερνάει αριστερή παράταξη, με φιλοευρωπαϊκό προφίλ προς τα έξω και τους δεξιούς (αλλά όχι επιδέξιους) Ανεξάρτητους Έλληνες για “συντρόφους” στην κυβέρνηση. Οπότε, πρέπει εν μέσω χαμού να επιστρατευτεί και να κυριαρχήσει η λογική (πήγα να πω η σταθερότητα, αλλά θα με λέγατε Σαμαρικό και το απέφυγα σαν τον μικρό Νικόλα της διαφήμισης). Και η λογική είναι η τρέλα του Μίλαν Τόμιτς. Αυτή η τρέλα που τον έχει κρατήσει δέσμιο/πιστό παίκτη/προπονητή/τιμ μάνατζερ/σύμβολο/σημαία του Ολυμπιακού εδώ και 20 χρόνια. Ο Μίλαν Τόμις σίγουρα είναι μέσα σε αυτές τις λίστες με τους αντιπαθητικούς παίκτες των αντιπάλων ομάδων, μερικές φορές να ήταν και ενοχλητικός προς τους αντίθετης φιλοσοφίας ανθρώπους ακόμα και της ίδιας ομάδας. Όμως, ανάμεσα στα δύο παιδιά των ανοιχτών τότε συνόρων, των ελληνοποιήσεων και των ελληνικών διαβατηρίων, ο Τόμιτς είναι αυτός που έμεινε όχι μόνο στον Ολυμπιακό αλλά και γενικότερα στο ελληνικό μπάσκετ. Ακόμα και αν αυτό δεν αρέσει σε όλους, κάτι λέει σε εμάς τους υπόλοιπους. Του εύχομαι κάποια στιγμή να είναι πρώτος προπονητής με διάρκεια, σταθερότητα και ξεκάθαρο authority. Για να υπενθυμίσει σε όλους μας από τη θέση του προπονητή, ότι το “winner” είναι κάτι που τον έκανε κόκκινη σημαία για τη μία πλευρά, κόκκινο πανί για την άλλη.

ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… ΤΑΡΛΑΤΣ ΜΕ 70%

Ο Τάρλατς και οι Active Member έκαναν τη διαφορά και κέρδισαν αυτό το επικό one on one με τον μεγάλο συμπαίκτη του.