4 δικτατορίες πιο γελοίες και από τη δικιά μας

Δεν ήταν αστεία η ελληνική χούντα. Κόσμος δολοφονήθηκε, βασανίστηκε και εξορίστηκε. Η πλάκα έρχεται μετά, ίσως πολύ πιο μετά, σε ένα τρίτο και τέταρτο επίπεδο και όταν επουλώθηκαν κάπως οι πληγές και στέκεται στα χουντοπανηγύρια, στις κιτς παρελάσεις αρχαίων Ελλήνων στο Καλλιμάρμαρο, στα γελοία αγγλικά του Στυλιανού Παττακού και πόσα ακόμη. Γιατί κυρίως αυτοί οι άνθρωποι, πέρα από αδίστακτοι, ήταν και βαθιά αμόρφωτοι και ακαλλιέργητοι.

Φυσικά, δεν ήταν οι μόνοι δικτάτορες με επίπεδο Παρατράγουδου και για να στο αποδείξουμε αυτό μαζέψαμε 4 υπέροχους συναδέλφους τους από διάφορα μέρη του κόσμου.

Papa Doc is in da house

Όχι, παρά το υπέροχο παρατσούκλι του, δεν ήταν ράπερ, ήταν ένας ημίτρελος δικτάτορας της Αϊτής (αληθινό όνομα: Francois Duvalier), οποίος έφτασε στο απόγειο της παράνοιάς του όταν συνέβη το εξής:

Το 1959 έπαθε ένα έμφραγμα το οποίο τον έριξε σε 9ωρο κώμα, προκαλώντας του μόνιμα βλάβη στον εγκέφαλο (πόσες να αντέξει ο έρημος). Όταν ξύπνησε, λοιπόν, απαίτησε να εκτελέσουν τον προσωρινό αντικαταστάτη του, τον Clement Barbot. Εκείνος όμως πρόλαβε να κρυφτεί και τότε ο Papa Doc (δεν το χορταίνω αυτό το όνομα), διέταξε να θανατωθούν όλα τα μαύρα σκυλιά. Λογικό ε; Ναι, αν είσαι παλαβός και έχεις πειστεί ότι ο αντικαταστάτης σου το έσκασε μεταμορφωμένος σε έναν τεράστιο μαύρο σκύλο.

Ο Barbot συνελήφθη και χιλιάδες μαύρα ζωάκια γλίτωσαν τη ζωή τους, σε αντίθεση με αυτόν βέβαια, που εκτελέστηκε με συνοπτικές διαδικασίες. Το κεφάλι του το κράτησε για ενθύμιο ο παλαβός. Δύο χρόνια αργότερα διέταξε να γίνουν εκλογές (γιατί όχι;) και τις οποίες τις κέρδισε με 100%. (Ούτε τα προσχήματα!) Άλλοι δικτάτορες έδιναν τουλάχιστον το 97,9% στον εαυτό τους, εσύ δώσε έστω το 98%, το 99%, κάπου έλεος ρε άνθρωπε. Τέλος πάντων, ίσως και να ήταν στημένες, ποιος ξέρει, ας μην αναμασάμε την προπαγάνδα της αντιπολίτευσης.

Τελικά, το 1971 απάλλαξε την Αϊτή από την παρουσία του, πεθαίνοντας από φυσικά αίτια, σε αντίθεση με τον John Kennedy που το 1963 τον είχε σκοτώσει με βουντού. Ναι, έτσι έλεγε αριστερά δεξιά. Ρισπέκτ.

Help! I need somebody

Το 1966 στις Φιλιππίνες οι Beatles έτρεξαν για πρώτη φορά στους δρόμους, όχι για να γλιτώσουν από τις θαυμάστριές τους, αλλά από τον όχλο που ήθελε να τους λιντσάρει. Ο λόγος; Η άρνησή τους να πιουν τσαγάκι με τους δύο ψιλοπαλαβούς δικτάτορες που έκαναν κουμάντο τότε στη χώρα, το ζεύγος Ferdinand και Imelda Marcos.

Οι τέσσερις Άγγλοι υπερήρωες έφτασαν στις 5 Ιουλίου στη Μανίλα προκειμένου να δώσουν δύο συναυλίες μέσα στην ίδια μέρα. Όταν ένας στρατιωτικός τους μετέφερε το μήνυμα ότι η Πρώτη Κυρία θέλει να τους κάνει το τραπέζι στο Προεδρικό Μέγαρο, εκείνοι τον ευχαρίστησαν, αλλά του είπαν ότι ήθελαν να ξεκουραστούν λίγο από το αεροπλάνο. Αυτό το «όχι», λοιπόν, παραλίγο να τους κοστίσει τους λαιμούς τους, καθώς οι Marcos δεν είχαν συνηθίσει να τους αρνούνται το οτιδήποτε.

Σύντομα τα νέα μεταδόθηκαν παντού -ο επίσημος εκπρόσωπος των δικτατόρων δήλωσε μάλιστα ότι «οι Beatles έφτυσαν στο μάτι την Πρώτη Κυρία»- και έτσι το αγριεμένο πλήθος άρχισε να πλησιάζει το ξενοδοχείο με απειλητικές διαθέσεις.

Γιατί; Επειδή θεώρησαν ότι είχαν προσβάλει τους δύο παλαβούς και άρα ολόκληρη τη χώρα. Οι Beatles κατάλαβαν ότι μάλλον δε θα γινόταν συναυλία εκείνη τη μέρα και άρχισαν να τα μαζεύουν και να τρέχουν για το αεροδρόμιο.

Εκεί, παρότι κατάφεραν να μπουν απ’ την πίσω είσοδο, έγιναν αντιληπτοί απ’ τον όχλο και τους στρατιώτες, οι οποίοι άρχισαν να πυροβολούν στον αέρα και να χτυπούν όποιον έβρισκαν μπροστά τους. Ο μάνατζέρ τους, Brian Epstein, χτυπήθηκε δυνατά στο πρόσωπο, ένα άλλο μέλος της αποστολής έσπασε τα πλευρά του και μπήκε στο αεροπλάνο αιμορραγώντας, γενικά πολύς κόσμος τραυματίστηκε εκείνη τη μέρα, στην προσπάθειά του να σώσει τις ζωές των τεσσάρων «σνομπ» Άγγλων.

Όλα καλά όμως, τελικά τη γλίτωσαν (τουλάχιστον μέχρι να εμφανιστεί η Yoko Ono).

Ο Πανίσχυρος Μεγιστάνας των νίντζα και του Ζαΐρ

Υπήρχε μία εποχή που το Κονγκό λεγόταν Ζαΐρ και εκεί ζούσε ένας ημίτρελος χουνταίος με το όνομα Mobutu Sese Seko, ο οποίος και έκανε κουμάντο από το 1965 μέχρι και το 1997. Άρχισε την καριέρα του στον χώρο της παραφροσύνης προσθέτοντας στο όνομά του την «κατάληξη» Nkuku Ngbendu Wa Za Banga, ώστε όλο μαζί το όνομά του να σημαίνει «ο πανίσχυρος πολεμιστής, ο οποίος εξαιτίας της αντοχής του και της θέλησης του για νίκη, θα πηγαίνει από μάχη σε μάχη αφήνοντας φωτιά στο πέρασμά του». Τέλειο; Τύπος απ’ αυτούς που δύσκολα θα γυρνούσαν στο «Ε, εσύ».

Ο άνθρωπος έφτιαξε νόμο σύμφωνα με τον οποίο η τηλεόραση της χώρας δε θα μπορούσε ποτέ να αναφερθεί σε κάποιον ονομαστικά εκτός από εκείνον. Άσε που κάθε απογευματινό δελτίο ξεκινούσε με ένα βίντεο στο οποίο ο παλαβός, κατέβαινε στη γη απ’ τον Παράδεισο μέσα σε ένα σύννεφο, γιατί α ναι, το ξεχάσαμε αυτό, είχε ανακηρύξει τον εαυτό του ημίθεο.

Το ότι απαγόρευσε σε όλους να φοράνε αυτό το λεοπαρδαλέ ημισκούφο, εκτός απ’ τον ίδιο, ίσως να ήταν και το μόνο μη θεοπάλαβο που έκανε. Ωστόσο, κυκλοφορούσε με ένα μπαστούνι, για το οποίο ισχυριζόταν ότι χρειάζεται τη «δύναμη 9 αντρών για να σηκωθεί», οπότε ισορροπούσε κάπως στο πεδίο «στιλιστική τρέλα», που πριν νομίζαμε ότι τη γλίτωσε.

Το ’97 χαιρέτισε οριστικά αυτόν τον κόσμο. Αν είχε ανακηρύξει τον εαυτό θεό και όχι ημίθεο, θα ήταν ακόμα εδώ μαζί μας, αλλά πού μυαλό.

Ο θεόμουρλος που έγραψε το δικό του Κοράνι

Εντάξει, ο Saparmurat Niyazov, ο «ισόβιος πρόεδρος του Τουρκμενιστάν», αυτό το φασιστόμουτρο ήταν ο πιο καλούλης μωρέ από τους δικτάτορες, δεν πολυσκότωσε, ούτε πολυβασάνισε, έδειξε την τρέλα του με άλλους τρόπους, πιο δημιουργικούς: για παράδειγμα, έδωσε το όνομα της μάνας του στο ψωμί. Τη μάνα του την έλεγαν Gurbansoltan, οπότε «πιάσε δυο κιλά Gurbansoltan ρε μάστορα, αυτό στην άκρη το χωριάτικο, περιμένω τη συμπεθέρα, δεν φαντάζεσαι πόσο τρώει».

Γενικά, αυτός ο τύπος είχε μια μανία με το να αλλάζει τα ονόματα των πραγμάτων. Ονόμασε πχ τον εαυτό του “Turkmenbashi”, δηλαδή «Πατέρα των Τουρκμένιων» και το ίδιο όνομα έδωσε και στον Γενάρη (άλλαξε τα ονόματα και των μηνών και των ημερών εννοείται). Επίσης, απαγόρευσε ένα σωρό υπέροχα πράγματα όπως τα χρυσά δόντια, τα μούσια, το μάσημα καπνού, το μέικαπ στους παρουσιαστές της τηλεόρασης, καθώς και το lip syncing στις συναυλίες (για τα κινητά με κάμερα θα άκουγε μπράβο πάντως).

Η γνήσια παράνοιά του απογειώθηκε με το βιβλίο που έγραψε αν και αναλφάβητος (θαύμα!), το Ruhnama, δηλαδή το Βιβλίο των Ψυχών. Οι μαθητές της χώρας ήταν υποχρεωμένοι να το διαβάσουν, ενώ και τα τεμένη όφειλαν να δείχνουν τον ίδιο σεβασμό στο βιβλίο του με το Κοράνι, διαφορετικά θα ισοπεδώνονταν. Ακόμα και για να πάρεις δίπλωμα οδήγησης έπρεπε να έχεις μάθει το Ruhnama απ’ έξω, γιατί ΟΚ, δεν κατάλαβα, η οπισθογωνία πιο χρήσιμη είναι;

Το 2005 εκτόξευσε και ένα αντίτυπό του βιβλίου του στο διάστημα για τους εξωγήινους, λες και δεν έχουν ήδη αρκετούς λόγους να καταστρέψουν τον πλανήτη μας. Πάντως, δεν πρόλαβε να εξαγριώσει κι άλλες μορφές ζωής, καθώς το 2006 ήρθε η πολυπόθητη καρδιακή προσβολή. RIP. Λείπεις.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ