Thank you, Νext: Οι 5 καλύτερες ιστορίες που διαβάσαμε

To ‘Τhank you, Νext‘ είναι ένα γκρουπ στο Facebook, που έγινε πολύ δημοφιλές στις αρχές του καλοκαιριού του 2019, και στο οποίο απλοί χρήστες του Facebook, γράφανε προσωπικές, ερωτικές ιστορίες εκατέρωθεν απόρριψης.

H ονομασία του γκρουπ πάρθηκε από το ομώνυμο τραγούδι της Ariana Grande, μιας από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των τελών του 2018, του οποίου το θέμα είναι ανάλογο με των ιστοριών του γκρουπ. Είναι μια ωδή στους πρώην και πόσο καλύτερα (;) είμαστε χωρίς αυτούς.

Η ιδέα για το γκρουπ πάρθηκε, όταν ένα μέλος του γκρουπ ‘Τμήμα Προσωπικού Δράματος‘ της σελίδας ‘Η ζωή στο γραφείο‘, έγραψε το προσωπικό της ερωτικό δράμα σε εκείνο το γκρουπ. Η διαχείρηση τότε απάντησε πως το γκρουπ προοριζόταν για τα δράματα στο γραφείο, αλλά έκανε poll ρωτώντας τα μέλη, αν θέλουν ένα γκρουπ για τα γκομενικά τους. Τα μέλη υπερψήφισαν την ιδέα, και το ‘Thank you, Νext‘ ήταν πια γεγονός.

Δημιουργήσαμε λοιπόν αυτό το ποστ και κάναμε αυτή την εισαγωγή, για να αφήσουμε παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές τις καλύτερες ιστορίες, που διαβάσαμε και ξεχωρίσαμε από το πιο χαοτικό γκρουπ του FB, που αυτή τη στιγμή μετράει 47000 μέλη.

*Κεντρική φωτογραφία: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson

MOY EIΣΑΙ ΠΛΕΟΝ ΠΕΡΙΤΤΟΣΤ

Είμαι έκτη δημοτικου καλοκαίρι 2000. Μπαίνω εσπευσμένα στο νοσοκομείο Λάρισας με σπασμένη σκωληκοειδίτιδα. Με χειρουργούν αμέσως και μερικές μέρες μετά παθαίνω περιτονίτιδα. Για να μην τα πολυλογω ένα όνειρο η φάση. Στο διπλανό κρεβάτι βρίσκεται όλο αυτό το διάστημα η Κωνσταντίνα με το ιδιο περίπου θέμα. Ο πρώτος παιδικό-εφηβικός μου έρωτας. Με το που μου μίλησε την ερωτεύτηκα αμέσως. Καθόμασταν και χαζολογουσαμε με τις ώρες, κάναμε βόλτες στους διαδρόμους με τους όρους. Της έγραφα γράμματα ενω καθόταν δίπλα μου -πιο cringy φάση πεθαίνεις. Ολα κυλούσαν ομαλά και όπως σκεφτόμουν τον εαυτό μου να τρέχω σε καταπράσινα λιβάδια μαζί της και τι ονομα θα έδινα στα παιδιά μας, καθώς παίζουμε τετρις η αξιαγάπητη μάνα μου τρώει φλασια ότι δεν έχω πάει ποτέ τουαλέτα μετά την επέμβαση εδώ και 19 μερες. Παθαίνει σοκ.

“Πόσες μέρες έχεις να πας;”. “Χθες πήγα” λέω εγώ. “Ψέματα λες, αφού εγώ σε πλένω κάθε μέρα και σε πάω στο μπάνιο”. Η Κωνσταντίνα δίπλα. Το ρεζιλικι βέβαια δε σταμάτησε εκεί.. “Προϊσταμένηη” φώναξε. Της λέει τι συμβαίνει και εκείνη παθαίνει δευτερο σοκ. “Ούι παναΐτσα μ” είπε με βλάχικη προφορά, “θα πάθει ειλεό το παιδί”. Ανάθεμα κι αν ήξερα τι είναι τότε. Και επιστρέφει με ένα κλύσμα ΝΑ με το συμπάθειο.

Γύρνα τον πωπό σου. Δε γυρνάω. Γυρνα είπα. Μπα που να σκασεις, λέω μέσα μου, δε γυρνάω. Με τουμπάρει η σιχαμένη η νοσοκόμα και μου καρφώνει το κλύσμα. Περίμενε μου λέει δέκα λεπτά μέχρι να δράσει. Εγώ μένω να κοιτάζω το ταβάνι με ένα ύφος βιασμενης πόρνης και το γεμάτο αηδία βλέμμα της Κωνσταντίνας πάνω μου.

Η μάνα μου κλασσική σελέμπριτι του νοσοκομείου είχε γίνει φίλη με όλες τις νοσοκόμες με άφησε και πήγε και έκατσε μαζί τους στο γραφείο. Εμένα το κόψιμο ομως με έπιασε στα πρώτα 3 λεπτά. Παναγία μου σκέφτηκα θα τα κάνω πάνω μου. Και τα κάνα. Φοραγα μόνο ένα σορτσάκι χωρίς εσώρουχο και τα κανα όλα χάλια. Η τουαλέτα ήταν στο άλλο δωμάτιο όποτε σηκώθηκα, ενώ από δίπλα η Κωνσταντίνα προσπαθούσε να κάνει εμετό απ’ τη μυρωδιά. Κούτσου κούτσου σηκώθηκα με τον όρο και πήγα για να κάνω ότι είχε απομείνει. Εκεί που σκέφτομαι Χριστέ μου τελείωσε το μαρτύριο μου, ακούω τη γλυκιά φωνη της μάνας. “Βρε άχρηστε πού είσαι δε μπορούσες να κρατηθείς”; Ακολούθησε τα σκατά και με βρήκε. Αφού με πλένει, γυρνάω στο δωμάτιο και είναι η Κωνσταντίνα με τους γονείς της να έχουν ανοίξει παράθυρα να κρατάνε τις μύτες τους και να ρωτάνε τι έγινε εδώ μέσα. “Αυτος χέστηκε πάνω του”, είπε εκείνη. Δεν ξαναμπήκα στο δωμάτιο, έβαλα τα κλάματα και ζήτησα να με πάνε σε άλλο. Δεν είμαστε η Μεγάλη Βρετανία εδώ, μας είπανε.

Με τα πολλά και με τη βοήθεια πάντα της σελεμπριτι, με βάλανε σε άλλη πτέρυγα πιο κάτω και δίπλα μου είχα εναν ετοιμοθάνατο παππού που φώναζε συνέχεια “Σιδερούλαααα, Σιδερουλαααα” (η πεθαμένη του αδερφή) και ένα 10 χρόνο τσιγγανάκι που μου λέγε ότι καταπιε αυγά από βοα αυτά τα αυγα έγιναν ένα φίδι 80 κιλά και έτσι έβγαλε τη σκωληκοειδίτιδα του. Ήθελα να πεθάνω. Περίμενα πως και πως να ξημερώσει για να την ξαναδώ. Πήρα το τετρις μου την επόμενη και πήγα στο παλιό μου δωμάτιο. Η Κωνσταντίνα επαιζε και κείνη με το δικό της και είχε πιάσει ήδη κουβέντα με τον καινούργιο ασθενή δίπλα της (καλό tsυλ@κι). Γεια σου, της είπα, θες να παίξουμε; Όχι, μου είπε ακόμα βρωμάει εδώ μέσα εξαιτίας σου. Δε θέλω να μου μιλάς. Πήρα το τετρις μου και έφυγα…

Μετά από δύο μέρες εκεινη έφυγε χωρίς να με χαιρετήσει, ο παππούς δίπλα μου πέθανε και εγω έγινα κολλητός με το δεκάχρονο που μου έκλεβε τις Κιτ Κατ και κόντευε να με πείσει ότι είχα φάει και εγώ καταλαθως αυγά από βόα.

ΣΚΗΝΗ ΑΠΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΙΡΙΑΛ

Ένα ανοιξιάτικο απόγευμα της φετινής μας Άνοιξης, έρχεται ο γλυκός μου και με ρωτάει:

– Πού έχεις εκεινα τα ωραία τα νεγκλιζέ σου;

Όπα σκέφτομαι, έχει κεφάκια. Φτιάχνω μέσα μου διαθεσούλα.

– Μμμμ ποιο απ’ όλα θες; Τον ρωτάω με λάγνο βλέμμα γεμάτο υποσχέσεις.

– Όποιο θες αρκεί να ειναι με τρυπούλες σαν το τουλι στις μπομπονιέρες, ξέρεις τι σου λέω ε;

– Ναι, ξέρω. Θες κάποιο χρωματάκι ή…

Με διακόπτει απαντώντας:

– Όποιο θες μο@νιτσα να σουρώσω το γίδινο γάλα που μου έφερε ο Νικολής θέλω. Θα φτιάξω γιαουρτάκι.

Το θες το “Thank u, next” σου !!!

Υ.Γ Το γιαουρτάκι πάντως βγήκε τρέλα. Ξινό σαν το ύφος μου εκείνη τη στιγμή.

ΦΤΗΝΗ ΧΙΠ ΧΟΠ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΙΤ

“Να βοηθήσω”;

“Βλέπεις σε τι κόσμο ζούμε; Να προσπαθεί μια γυναίκα να σηκώσει το ποδήλατό της και να μην την βοηθάει κανείς”!, γκαρίζει μεσ’ στα μούτρα μου.

Είναι 2003. 10 αυγούστου. Και αυτή γκαρίζει μεσ’ στα μούτρα μου. Ευτυχώς η πόλη είναι άδεια. Φαντάζομαι όλοι έχουν πάει διακοπές ή έχουν καταλάβει την πόλη ζόμπι και μένει σε μας τους δύο να αναπαράγουμε το μέλλον της ανθρωπότητας ή η πόλη έγινε στόχος πυρηνικής έκρηξης και μόνο εγώ κι αυτή έχουμε ανοσία σε καθετί πυρηνικό.

Είναι thirtysomething. Ξανθά μαλλιά αλλά από αυτά που έχουν λίγο καστανό μέσα (μιλάω με guy colors) φοράει ένα ταγιέρ στα χρώματα της γης (δεν μιλάω πάντα με guy colors) και κρατάει 4 τσάντες από τα Ζara στα χέρια της (προφανώς και αυτά δεν καταστρέφονται από πυρηνική έκρηξη). Η ταλαιπωρία και ο καύσωνας την έχουν νικήσει. Και ενώ προσπαθεί να συμμαζέψει όλα της τα υπάρχοντα από τον πεζόδρομο, της πέφτει και το ποδήλατο. μία γαλαζοπράσινη new age καραντάνα με άσπρο καλάθι και δύο ζωγραφιστά χελιδόνια επάνω και δίπλα γράφει elite. Kαι έτσι όλη της η ζωή ήταν σκορπισμένη σε έναν πεζόδρομο.

Tο βάιμπ της είναι φουλ elite. Εγώ είμαι 21-22. Ας μην περιγράψω πόσο χαμένο κορμί ήμουν. Θα πω μόνο ότι φορούσα μαύρη φανέλα μπάσκετ πάνω από λευκό κοντομάνικο και θα πάρω αυτό το μαραφέτι από το ‘Μen in black’ και θα ξεχάσετε ότι υπήρξα ποτέ σ’ αυτή την κατάσταση. Συνεχίζει να γκαρίζει.

-Να βοηθήσω; (ναι, δεύτερη φορά)

-ΟΧΙ!

-Ε,αϊγαμήσουμωρήκαριόλαεπειδήεσύέχειςαποτυχημένηζωήθαβγάλεις όλητηστράβασουπάνωμουμεσημεριάτικα! Τομπούλο.

Και φεύγω.

-Περίμενε, συγγνώμη!

-Ρε, το μπούλο λέμε.

Ήμουν σκληρός τότε. Δεν έδινα δεύτερες ευκαιρίες. Τώρα δίνω ευκαιρίες “με μία ντουζίνα παίρνεις άλλη μια δώρο.”

Ήρθε το φθινόπωρο. Ξανάρχισε η σχολή μου. Εννοείται πως δεν πήγαινα ποτέ. Πασόκ είχαμε. Κάνεις δεν πήγαινε. Έπαιρνα τη τσάντα μου, άδειαζα τα βιβλία μου από μέσα, έβαζα μέσα cd (google it) και έπαιρνα το discman μου (κι αυτό google it) το οποίο χωρούσε μέσα στην τσέπη από το φαρδύ παντελόνι μου και έβγαινα βόλτα στα πάρκα και άκουγα επιθετική μουσική. Ένα μεσημέρι καθώς διασχίζω μια πλατεία, με τα ακουστικά στα αυτιά με χτυπάει κάτι με τέτοια ορμή που με ξαπλώνει κάτω. η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι μάλλον μου την έπεσε καμία αντίπαλη συμμορία αλλά μετά θυμήθηκα είμαι στην ελλάδα. μετά σκέφτηκα ότι ίσως ήταν τίποτα μπάτσοι. αλλά μετά ξανασκέφτηκα έχουμε Πασόκ. σηκώνομαι και βλέπω ένα ποδήλατο elite δίπλα μου και μια γυναίκα μέσα στο θάμνο.

-Θα ρωτήσω για τρίτη και τελευταία φορά: Θες βοήθεια;

Το ποδήλατό της είχε χαλάσει (ήμουν γερό παλικάρι) και προσφέρθηκα να της το πάω στο μαγαζί ενός φίλου μου που έφτιαχνε ποδήλατα. Της είπα να πάμε να πιούμε έναν καφέ μέχρι να το ετοιμάσει.

-Συγνώμη, για τότε. για το καλοκαίρι. Δεν ήμουν στα καλά μου.

-Μου ζητάς συγγνώμη που βριστήκαμε μια μέρα και δεν έχεις τίποτα να πεις για σήμερα που πέρασες πάνω μου με ένα ποδήλατο; Και περιμένεις να πιστέψω ότι δεν ήσουν στα καλά σου ΤΟΤΕ;

-Ωραία συγγνώμη και για τότε συγγνώμη και για τώρα και σ’ ευχαριστώ που μου βρήκες να το φτιάξω.

Εγώ χαμογέλασα.

-Τίποτα ρε, κουλ!

-Πες μου τι να κάνω για να επανορθώσω.

-Έλα, κέρνα τον καφέ και είμαστε πάτσι.

 

Μια μικρή παρένθεση: Στο σημείο αυτό θα ‘θελα να υπογραμμίσω ότι μιλάμε για μια εποχή που έξω έβγαινες και ήσουν φουλ σκληρός κλπ και είχαμε δει κάτι ταινίες με βάτος λόκος και κάτι με σκοτωμούς και τέτοια και το θεωρούσαμε σκοπό ζωής να είμαστε σκληροί και να προετοιμαζόμαστε μη μας φάνε λάχανο τίποτα μαλακισμένα από καμία αντίπαλη συμμορία. Το λάθος μας ήταν βέβαια ότι δεν προετοιμαστήκαμε ποτέ για τη χειρότερη, πιο βάναυση συμμορία που υπάρχει: τις γυναίκες. Κλείνει παρένθεση.

Μου είπε για ένα αγόρι που είχε που πήγαιναν για αρραβώνα και αυτός το χάλασε και τώρα είναι μόνη σε ένα σπίτι που το νοίκιασαν για να το πληρώνουν οι δύο τους και τώρα προσπαθεί να τα φέρει όλα βόλτα μόνη της (και επί Πασόκ όλα αυτά). Με ρώτησε αν έχω κορίτσια. Εγώ σκέφτηκα δύο επιλογές ή να της τραγουδήσω το ‘Βitches love me’ ή να της πω “ναι, εννοείται έχω πολλές” και για καλή μου τύχη(;) διάλεξα το δεύτερο. Αυτή με κοιτούσε και χαμογελούσε, προφανώς μεσ’ στο μυαλό της με έβλεπε σαν ένα cute αγριεμένο pug. Εγώ μέσα στο μυαλό μου έλεγα “τι μπάλα την παίζω εγώ αυτή τώρα”. Μετά από λίγη ώρα πάμε να πάρουμε το ποδήλατό της και τη ρώτησα αν ήθελε να την παω σπίτι. Εννοούσα να με πάρει στο τιμόνι ή στη σχάρα και να της κρατάω της σακούλες. Αυτή πρότεινε να περπατήσουμε μέχρι εκεί.

-Έχεις πολύ πλάκα, ε.

-Έχω, ναι, ο άτιμος.

-Θες να ‘ρθεις πάνω;

-Για καφέ;

Και γελούσα, θεε μου ντρέπομαι τόσο πολύ για το οξυγόνο που σπατάλησα την εποχή εκείνη.

-Ναι, για καφέ.

-Καφέ το λέμε τώρα; είπε ο βλάκας.

Νιώθω πιο άνετα να αναφέρομαι στον τότε εαυτό μου στο γ’ ενικό, γιατί δεν θέλω να έχω καμία σχέση μαζί του.

-Ναι, καφέ το λέμε τώρα.

So… Aυτή η κοπέλα με άφηνε να κοιμάμαι σπίτι της περίπου ένα χρόνο πριν πάρω πτυχίο (μετά γνώρισε τον Πάρη -μπλιαχ). Κάναμε ατελείωτο σεξ (ο τότε εαυτός μου θα έλεγε ότι έτσι κι αλλιώς έκανε -ψέμματα). Μου έμαθε να μιλάω σωστά να φέρομαι σωστά. Μου μαγείρευε και μου έμαθε να μαγειρεύω. Και με βοήθησε να πέρασω την ιστορία τέχνης. Αυτή παντρεύτηκε τον Πάρη, ήμουν και καλεσμένος, δεν πήγα ποτέ και… που και που τους βλέπω όλους μαζί με τα δύο ξανθά παιδάκια τους όταν χάνω το δρόμο μου από τις παρακμιακές καφετέριες, που συνήθως σύχναζω, και καταλήγω σε μία λίγο πιο elite τοποθεσία.

Πάντα με κοιτάει και μου χαμογελάει. Πάντα.

ΝΟΜΟΣ ΑΚΑΡΔΙΑΣ, ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ;

Γνωρίζω πριν κάποιους μήνες πρωτοετή φοιτήτρια Νομικής (κρατήστε το) σε ένα νυχτερινό μαγαζί. Της κάνω αστειάκια για την σχολή της, ότι κάποιες κοπέλες έχουν τουπέ γνωστές και ως ‘νομικάρχιες’ και αυτή συμφωνεί ότι όντως υπάρχει μια τέτοια τάση μεσα στη σχολή, αλλα είναι ακριβώς το αντίθετο. Πολύ ενθουσιώδης η μελλοντική δικηγορίνα, μου λέει πως θέλει να τα ξαναπούμε μετά από την γνωριμία μας και έτσι ανταλλάζουμε ινστα. Πέμπτη αυτό. Σάββατο βράδυ πάω να της στείλω και βλέπω ότι με έχει διαγράψει. Επειδή λοιπόν η στάση της αυτή ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με την μέρα που γνωριστήκαμε της στέλνω και γίνεται η εξής συζήτηση :

-Νομίζα ότι χάρηκες όντως που με γνώρισες.

Μου λέει, ναι, για αυτό σε διέγραψα. Επειδή πίστευα ότι δεν θα μου στείλεις. Της λέω, μα προχτές σε γνώρισα δεν πρόλαβα να σου στείλω. Καταλαβαίνεις ότι είναι χαζος ο λόγος να με διαγράψεις μέσα σε μια μέρα;

Και μου απαντάει : Καταλαβαίνεις ότι πράττω με βάση την ελεύθερη βούληση και δεν σου εγχωρω το δικαίωμα να το κρίνεις;

Λεω από μέσα μου wtf με τρολλάρει και της λέω: Εντάξει το ξέρω ότι είσαι πρωτοετής Νομικής αλλά δεν παύει να είναι χαζό. Όμως ας το αφήσουμε στην άκρη, γιατί θέλω να σε γνωρίσω.

Και μου λέει : DURA LEX SED LEX. Και με μπλοκάρει από παντού. Από τα πιο τυχερά “Τhank you, next” που έφαγα.

ΘΑ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΜΑΚΑΡΟΝΙΑ ΜΕ ΚΕΤΣΑΠ ΓΙΑ ΝΑ ΦΑΣ

Είμαι στην Κίνα για σπουδές πριν 2 χρόνια. Εκεί πέρα μου έχουν συμβεί τα πιο ηλίθια σκηνικά σε γκομενικά. Αυτό όμως είναι το πιο δυνατό. Γνωρίζω τύπο 20 χρονών (21 εγώ τότε), που ζούσε Αμερική και είχε καταγωγή από τη Γκάνα (ή Γκανά που τη λένε οι ντόπιοι, βρες το ρέφερενς και κέρδισε την αγάπη μου). Είχαμε φασωθεί σε κλαμπ μια φορα και όταν τον ξαναείδα με παρακαλούσε, με επιμονή μικρού παιδιού, να πάμε σπίτι του. Εγώ του έλεγα ότι θέλω να κάτσω ακόμα στο πάρτι που ήμασταν αλλά αυτός επέμενε και τελικά έφυγα μαζί του. Φαινομενικά ήταν τέλειος. 2.05 μέτρα ύψος, σώμα ολύμπιου θεού, φοιτητής σε πρόγραμμα ανταλλαγής και μπασκετμπολίστας, ερασιτεχνικά μοντέλο και σταντ απ κομίντιαν, φιλομαθής, πολύγλωσσος, πανέξυπνος και ενθουσιαζόταν με τα πάντα πάνω μου σαν μικρό παιδί. Μπαίνουμε στο ταξί και με ρωτάει αν θέλω να γίνω το κορίτσι του. ΌΧΙ ΦΥΣΙΚΑ, του λέω. Οκ τότε μπορώ να σε φωνάζω έτσι μπροστά στους φίλους μου; Όχι, γιατί να το κάνεις αυτο; Δε με ξέρεις καν. Μου λέει ότι αισθάνεται σαν να με ξέρει, αλλά εγώ υψώνω ένα τοίχος και δεν ανοίγομαι, οπότε θα ανοιχτεί αυτός πρώτος. ΑΠΟ ΤΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΠΟΥΘΕΝΑ μου λέει ότι μεγάλωσε με πάρα πολύ αυστηρούς γονείς, ότι μετά από 30 χρόνια γάμου οι γονείς του χώρισαν κι ότι ο πατέρας του τους αποκάλυψε ότι είναι γκέι και σήμερα τα έχει με έναν μουσουλμάνο και έχει ασπαστεί το Ισλάμ. Ενώ μου τα λέει αυτά συγκινείται και μου πιάνει τον κώλο, του λέω σας παρακαλώ νεαρέ, δε θα’θελα. Μου λέει όχι δεν το κάνω επίτηδες, είναι από το συναίσθημα και θέλει κάτι να πιάνει. Πάμε σπίτι του. ΝΑΙ ΤΗΝ ΕΧΟΥΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ. ΝΑΙ ΤΟ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΟ ΙΣΧΥΕΙ. Τουλάχιστον ίσχυε σε αυτόν. Κυριολεκτικά 3 λεπτά μετά το σεξ μου λέει να κάνουμε διαλογισμό. Του λέω δεν έχω ξανακάνει. “Θα σου δείξω εγώ” μου λέει. “Κλείσε τα μάτια και προσποιήσου ότι βουτάς τις πατούσες σου στον Γάγγη”. “Δε μπορώ, σιχαίνομαι” του λέω. Με τα πολλά κάνουμε τον διαλογισμό, ωραία λέω τώρα όμως να κοιμηθούμε γιατί έχω να προλάβω τρένο αύριο. Όχι μου λέει, πρώτα θέλω να σου διαβάσω τα ποιήματα μου. Μου τα διαβάζει, καλά ήταν. Κοιμάμαι και το πρωί με ξυπνάει και μου λέει ότι μου είχε ετοιμάσει πρωινό. Ήταν μακαρόνια με κέτσαπ. Τρώω, κάνω να φύγω, μου λέει πριν φύγεις θέλω να συμπληρώσεις ένα ψυχολογικό τεστ, θέλω να μάθω τι τύπος είσαι. Άντε το περνάω κι αυτό, κατενθουσιάστηκε λέει γιατί από το τεστ προέκυπτε ότι ήμασταν πλασμένοι ο ένας για τον άλλον. “Ξέρω μου λέει τι σε ανησυχεί. Ότι θα χαθούμε. Εγώ του χρόνου φεύγω για Αγγλία. Θα έρχομαι Ισπανία που θα είσαι εσύ για να βρισκόμαστε. Μην ανησυχείς, θα το δουλέψουμε”. Εννοείται δεν του ξαναμίλησα ποτέ. Καθόλη τη διάρκεια σκεφτόμουν ότι ίσως εγώ είμαι η περίεργη της ιστορίας και ίσως άλλα άτομα στη θέση μου να είχαν ξετρελαθεί με όλα αυτά.

Μπόνους δύο από τις ιστορίες του Νικου Χατζηνικολαου

#1

Εγώ ως μεγαλύτερος έχω πάρα πολλές εμπειρίες, ειδικά από σχέσεις ή πάρα λίγο σχέσεις..

Θα ξεκινήσω με μια ιστορία πολύ ιδιαίτερη..

Γνώρισα μια κοπέλα πανέμορφη στο καφέ του αεροδρομίου.. Ήταν αεροσυνοδός.. μιλήσαμε για 5 λεπτά γιατί έπρεπε να φύγει.. πρόλαβα να κρατήσω τον λογαριασμό της στο fb.. Η κοπέλα αυτή γύριζε τον κόσμο λόγω δουλειάς.. Η έδρα ήταν στην καλιφορνια Αλλά ταυτόχρονα ήταν προσωπική αεροσυνοδος μια πριγκίπισσας στο Ντουμπάι..

Μιλούσαμε και κανόνιζα να παω στην Καλιφόρνια να την βρω.. το δέχτηκε.. Αλλά έφυγε εκτάκτως για Ντουμπάι για ένα ταξίδι της πριγκίπισσας οπότε το ακυρωσαμε.. Βρέθηκε σε μια έρημο με αυστηρό κρατικο περιορισμό στο ίντερνετ και χωρίς wifi για λόγους εχεμύθειας της δουλειάς της..

Ξαφνικά από κει που μιλούσαμε κάθε μέρα χάθηκαμε. Επειδή δεν μπορούσε να επικοινωνήσει μαζί μου.. έμπαινε στον λογαριασμό της μια φορά τη βδομάδα και μου έστελνε, “είμαι καλα”. Μετα απο λιγες βδομαδες χάθηκε εντελώς οπότε την ξέχασα..

Πέρασαν 7-8 μήνες και μου στέλνει σε μήνυμα τα εισιτήρια μου από Αθήνα για Καλιφόρνια.. τα είχε πληρώσει και είχε κανονίσει τα πάντα.. Ετοιμάζω τα πράγματα μου και φεύγω..

Πήγα Καλιφόρνια, ήρθε στο αεροδρόμιο με πήρε και έκατσα σπίτι της.. Μετά από λίγες ώρες την ειδοποίησαν να φύγει για Ντουμπάι ξανα.. Ποτέ δεν γνώριζε πόσο θα κρατουσε το καθε ταξίδι και πότε θα επέστρεφε.. τα εισιτήρια μου ήταν για 10 μέρες.. δεν ήρθε ποτέ.. δεν μπορούσα πάλι να επικοινωνήσω και γύρισα Ελλάδα.. έχουν περάσει 5 χρόνια από τότε.. Έχει κλείσει το fb και δεν υπάρχει πουθενά..

#5

Ξέρω παλι θα πείτε ότι λέω ψέμματα.. Και ότι τα βγάζω από το μυαλό.. ότι γράφω είναι αληθεια όμως..

Είμαι σε beach bar μέρα μεσημέρι, κάθομαι μόνος μου και περιμένω την παρέα μου.. 2 φίλους εκ των όποιων ο ένας θα φερει τις χορεύτριες.. είχε κονέ τέλος πάντων και θα ερχόταν με δύο χορεύτριες.. ξέρετε από αυτές που χορεύουν ημίγυμνες για 80 ευρώ το τέταρτο..

Κοιτάω απέναντι μια κορμαρα.. απίστευτη.. ολα στο τέρμα … Με καρφώνει… Κοιτάω και εγώ.. ειναι καποιες φάσεις που σε κοιτάει η άλλη και σου λέει.. σε θέλω ΤΩΡΑ..  Εγώ περίμενα τους φίλους… σοβαρός.. στέλνει σφηνάκι.. το πίνω, το πινει..

Έρχονται οι χορεύτριες.. συστηθηκαμε, γελάσαμε.. τα ειπαμε, η άλλη σκυλιασε και κοίταζε επίμονα.. Ξαφνικά μου κάνει νόημα να πάω στη θάλασσα.. Ούτε κουβέντα δεν είχαμε ανταλλάξει.. φτάνουμε στο κύμα με απόσταση 5 μέτρα αριστερά μου..βουτάει μακροβουτι.. Και λέω μέσα μου.. Τώρα θα σου δείξω τις ικανότητες μου στην απνια.. Αφού ειμαι περίπου 30-40″ μέσα στο νερό ανεβαίνω χιλιοσκασμενος.. Δεν την έβλεπα..

Μου έρχεται από κάτω τσιτσιδι και άρχισε και με φιλούσε…  Αφού έγινε μια γερή δόση φασωματος, βγαίνουμε έξω.. μου λέει πάμε σπίτι.. εξακολουθούσα να μην ξέρω τίποτα για αυτήν ούτε ονομα ούτε τίποτα… Πάμε σπίτι της, μισό λεπτό από τη θάλασσα με τα πόδια.. Σπίτι με πισίνα Ολυμπιακών διαστάσεων.. μέζονετα 3οροφη με γκαζον κήπους συντριβάνια καλύτερη και από του Ρόναλντο..

Και αφού αράζουμε πισίνα.. βγάζει μπαφο να πιουμε… ευχαρίστησα πάντως..

Next…

Για περισσότερες ιστορίες ‘Thank you, next’, γίνετε μέλη εδώ.

Για φιλοσοφική αναζήτηση πάνω στην ύπαρξη του γκρουπ, εδώ.

Για περισσότερες πληροφορίες για την κεντρική φωτογραφία, κάντε κλικ εδώ.