Θάρρος ή αλήθεια;

Όλοι μας έχουμε παίξει θάρρος ή αλήθεια σε μικρότερη ηλικία και όλοι είχαμε να αντιμετωπίσουμε αυτή τη δύσκολη επιλογή. Υπό μία έννοια, ήταν το πρώτο αληθινό αιώνιο δίλημμα στο οποίο κληθήκαμε να απαντήσουμε. Τι είσαι εσύ, του θάρρους (υπό το φόβο κάποιας ακραίας πρόκλησης) ή της αλήθειας (υπό το φόβο κάποιας τρομερής αποκάλυψης);

Διάλεξε και μετά δες τι απαντήσαμε εμείς.

Θάρρος η Έρρικα Ρούσσου

Ακόμα απορώ γιατί δεν διάλεξα αλήθεια. Αν θέλεις την εικόνα, μπορείς να με τοποθετήσεις μπροστά από μία οθόνη να μονολογώ: «Μα καλά, για την αλήθεια δεν είχα πει ότι θα γράψω;». Και πράγματι, γι αυτήν έχω σκοπό να γράψω. Να διθυραμβολογήσω για την ακρίβεια. Γιατί αν υπάρχει κάτι ανώτερο στο οποίο πιστεύω, τότε Αυτό, είναι η αλήθεια. Προσοχή, όχι η ειλικρίνεια, η αλήθεια. Η ειλικρίνεια είναι κάτι σαν τη στέβια: Γλυκιά, κάνει καλό αλλά ας μην γελιόμαστε, κανείς δεν μπορεί να τη συγκρίνει με τη ζάχαρη. Γιατί η αλήθεια είναι σαν τη ζάχαρη. Αν την υπερκαταναλώσεις, κινδυνεύεις. Διαταράσσεις την ισορροπία την υγείας σου. Διαταράσεις την ισορροπία στις διαπροσωπικές σου σχέσεις. Από την άλλη, αν την αποκόψεις εντελώς από τη ζωή σου, νιώθεις σαν κάτι να σου λείπει. Η γεύση σου είναι κάπως άνοστη. Οι σχέσεις σου είναι κάπως κενές.

Κακά τα ψέμματα (!) η αλήθεια δεν είναι για όλους. Δεν αντέχεται από όλους ούτε λέγεται από όλους. Ωστόσο όλοι εκείνοι που εν τέλει και παρά τις όποιες αντιξοότητες επιλέγουν να την υπηρετήσουν, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Έχουν θάρρος. Το θάρρος της γνώμης τους. Το θάρρος της αλήθειας. Δεν υπάρχει αλήθεια δίχως θάρρος. Πολύ απλά γιατί το θάρρος είναι το ένα στάδιο πριν την αλήθεια. Είναι το ζέσταμα.

Θυμάσαι τους κανόνες του παιχνιδιού (που αποτέλεσε και την αφορμή για το σημερινό δίλημμα); Σύμφωνα με αυτούς, θάρρος, μπορείς να πεις όσες φορές θέλεις. Αλήθεια, μόνο τρεις. Ο μόνος τρόπος για να φτάσεις στην αλήθεια είναι να φας τα μούτρα σου. Πολλές, αμέτρητες φορές. Μόνο αν έχεις θάρρος μπορείς να αψηφήσεις τους μώλωπες. Να τσαλακώσεις την εικόνα σου. Να φτάσεις σε εκείνο το σημείο που δεν μπορείς να πεις περισσότερες από τρεις αλήθειες σε ένα γύρο.

Αλήθεια ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Τώρα που λέτε αλήθεια, αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά είναι ο Τζακ Νίκολσον. Σ’ ένα έργο που ήταν στους πεζοναύτες ή κάτι τέτοιο και φώναζε στο δικαστήριο “you can’t handle the truth”. Τόσο δυνατή είναι αλήθεια. Που ορισμένοι δεν μπορούν/μπορούμε να τη διαχειριστούμε. Είναι ισχυρή, είναι αδάμαστη, είναι μεγαλύτερη από μας, κάτι σαν τις εξωγήινες πηγές ενέργειας στις ταινίες, που δεν πρέπει να πέσουν στα λάθος χέρια. Έτσι είναι. Η αλήθεια, η ειλικρίνεια είναι αυτή που εδραιώνει τις σχέσεις, τις δουλειές, τη δουλειά (μας), τον τροπο που κινείται αυτός ο κόσμος. Αλήθεια σημαίνει εμπιστοσύνη. Αρκεί να μην πέσει στα λάθος χέρια. Όχι, ότι το θάρρος είναι αχρείαστο. Για την ακρίβεια είναι απαραίτητο. Προσωπικά, όμως, δεν ήταν ποτέ από τα δυνατά μου σημεία. Εξού και η επιλογή μου στο κλασσικό εφηβικό παιχνίδι ήταν πάντα εύκολη. Αλήθεια. Που να μπλέκεις τώρα με τις σαδιστικά ηλίθιες ιδέες που συνόδευαν όταν ήμασταν μικροί τη φράση “θάρρος”. Αλήθεια για να ‘χουμε το κεφάλι μας ήσυχο.

Θάρρος ο Γιώργος Μυλωνάς

Έχω διαβάσει κάπου κάποτε πως “η αλήθεια είναι υπερεκτιμημένη”. Η αλήθεια εκτός από υπερεκτιμημένη, δεν έχει αξία χωρίς το θάρρος. Για παράδειγμα, όταν ήμασταν μικροί σε κάθε σχολείο ένας Κωστάκης χτυπούσε έναν Γιαννάκη. Παρόλο που όλοι οι συμμαθητές τους το γνώριζαν, ελάχιστοι ήταν αυτοί που όταν ρώταγε η δασκάλα ποιος χτύπησε τον Γιαννάκη, έλεγαν την αλήθεια. Κάπως έτσι συνεχίσαμε και στην ενήλικη ζωή, στην οποία υπάρχουν άπειρα αντίστοιχα παραδείγματα. Την αλήθεια μπορεί να την ξέρεις, είτε επειδή βρέθηκες στο κατάλληλο σημείο την κατάλληλη στιγμή είτε από κουτσομπολιό. Το θέμα είναι να χεις το θάρρος να την πεις, ώστε να της δώσεις αξία. Γιατί αλήθεια που δεν την μοιράζεσαι με αυτούς που πρέπει να την μάθουν, είναι μισό ψέμα.

Θάρρος ο Γρηγόρης Μπάτης

H αλήθεια είναι δύσκολη, είναι επίπονη πολλές φορές (είτε να την πεις, είτε να την ακούσεις), είναι ξεκάθαρη, είναι μια και εδώ που τα λέμε είναι πιο δυσεύρετη και από καλή ταινία του Αλ Πατσίνο τα τελευταία 10 χρόνια. Στα δύσκολα άλλωστε ο καθείς φτιάχνει τη δικιά του αλήθεια (αναιρώντας όσα ανέφερα περί “μιας αλήθειας). Αυτή που τον συμφέρει, αυτή που τον βγάζει από τη δύσκολη θέση και αυτή που αρκετές φορές διαμορφώνει, παραμορφώνοντας την πραγματικότητα. Και για να σκεφτείς πόσο δύσκολη είναι η αλήθεια, αναλογίσου πόσα ψέματα λες την ημέρα (είτε μικρά, είτε μεγάλα), προκειμένου να κάνεις τη ζωή σου πιο εύκολη. Γι’ αυτό σου λέω, η αλήθεια είναι ουτοπία. Ποτέ δεν την ξέρεις και ποτέ δεν θα την μάθεις (όλη). Εξου και το “ψεύτη και άδικε ντουνιά” του Τάσου Λειβαδίτη. Άρα είναι λίγο υποκριτικό να την διαλέξω.

Αντίθετα με την πολυπλοκότητα της αλήθειας, το θάρρος έχει ένα ξεκάθαρο ρόλο στη ζωή. Σου προσφέρει ελευθερία, αυτοπεποίθηση, πίστη στις δυνάμεις σου. Σε κάνει να πατάς γερά στα πόδια σου. Σε κάνει καλύτερο άνθρωπο και παραμερίζει τη νόσο που ακούει στ’ όνομα δειλία. Ο θαρραλέος δεν είναι αυτός που δεν φοβάται. Είναι αυτός που ξέρει να δαμάζει το φόβο του. Που στη δύσκολη στιγμή δεν θα κάνει πίσω και μέχρι τέλους θα παλέψει για την αλήθεια του. Γιατί η αλήθεια θέλει θάρρος, το θάρρος όμως δεν χρειάζεται την αλήθεια. Αλήθεια στο λέω..

Θάρρος η Δώρα Τσαμπάζη

Θάρρος θα διαλέξω, αν γυρίζαμε ξαφνικά στην εφηβεία μας, γιατί οι σκελετοί μου στην ντουλάπα ήθελα να συνεχίσουν να μένουν καλά κρυμμένοι, όπως και είναι. Θάρρος γιατί κανένα παιδάκι στο γυμνάσιο δεν τόλμησε να με βάλει να κάνω τίποτα σοβαρό και επικίνδυνο, μάλλον δεν είχε καν το ίδιο το θάρρος να μου το ζητήσει και αρκούνταν σε αθώες αηδίες, φίλησε τον Κωστάκη στο μάγουλο. Τώρα αν παίζαμε το παιχνίδι σήμερα, φυσικά και θα διάλεγα αλήθεια, γιατί θα απαντούσα με ψέμα και όλα καλά. Γενικά πολύ ηλίθιο παιχνίδι, σε αντίθεση με τη μπουκάλα που είχε πάντα δράση και αντίδραση.

Αλήθεια η Φένια Μπινιάρη

Αλήθεια όχι όπως παίζαμε μικρά που ρωτούσαμε ”είναι αλήθεια ότι.. κάτι;”. Κανονικά με θάρρος. Γιατί θέλει θάρρος να πεις την αλήθεια και γιατί όταν παίζεις αυτό το παιχνίδι με τους πολύ καλούς σου φίλους (με ποιους να το παίξεις άλλωστε;), δεν ξέρεις πώς θα επιστρέψεις από την αποστολή που θα σου αναθέσουν αν τολμήσεις να ξεστομίσεις θάρρος. Ίσως είναι ένας βασικός λόγος που έχω σταματήσει να λέω ψέματα (σχεδόν). Οι φίλοι σου όταν ακούν από το στόμα σου να βγαίνει το ”θαρ…” παίρνουν το σατανικό χαμόγελο της Regan από τον ‘Εξορκιστή’ κι επειδή εσύ δεν είσαι ο Thor, αλλά ούτε καν ο Spiderman εδώ που τα λέμε η πιο ασφαλής επιλογή είναι η αλήθεια. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζω.

Θάρρος ο Θανάσης Κρεκούκιας

“Η αλήθεια έχει γερά πόδια”, συνήθιζε να λέει η ξαδέλφη μου, Πολυξένη, όταν ήμασταν μικρά. Για να είμαι ειλικρινής, δεν ταυτίστηκα ποτέ με την συγκεκριμένη αποστροφή. Ούτε καν με την άλλη, της εκκλησίας, που έλεγε ότι “όποιος λέει αλήθεια, έχει τον Θεό βοήθεια, όποιος λέει ψέματα, θα πνιγεί στα αίματα”, φράση που διδασκόταν σε παιδάκια στο κατηχητικό…! Έχοντας διανύσει μια μεγάλη απόσταση ως παραμυθάς, δεν είναι ότι δεν σέβομαι την αλήθεια, αλλά σίγουρα συχνά, τουλάχιστον στο παρελθόν, φρόντιζα να την παρκάρω σε κάποιο υπόγειο γκαράζ, όπου κανείς δεν θα μπορούσε να την ξετρυπώσει αν δεν το επέτρεπα εγώ. Ακόμα και στο κλασικό παιχνίδι “θάρρος ή αλήθεια”, γούσταρα να λέω θάρρος για τους εξής λόγους. Πρώτον, δεν υπήρχε κανένας λόγος να μοιραστώ την αλήθεια με όλους όσους βρίσκονταν στον κύκλο. Δεύτερον, τρελαινόμουν να εφευρίσκω διάφορα καραγκιοζιλίκια σε όσους επέλεγαν το θάρρος. Οπότε σεβόμουν το δικαίωμά τους να κάνουν και αυτοί το ίδιο σε μένα. Και τρίτον και σημαντικότερο, το θάρρος είχε τον χαβαλέ, τα γέλια, την παγίδα, την ουσία του παιχνιδιού. Ενώ η αλήθεια ήταν μια ξερή απάντηση, για την οποία κανείς δεν μπορούσε να είναι σίγουρος ότι ήταν πράγματι η αλήθεια. Αντίθετα, στο θάρρος η επιλογή ήταν των άλλων και όχι του “εξεταζόμενου”. Επιτρέποντας στην φαντασία να καλπάσει και να κάνει τα δικά της. Χωρίς όρια και χωρίς έλεος.

Θάρρος ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Από μικρός πίστευα ότι όλη η πλάκα στο συγκεκριμένο παιχνίδι, είναι το θάρρος. Καλή η αλήθεια, αλλά αν θέλεις να μάθεις κάτι τότε μπορείς απλά να το ρωτήσεις ευθέως. Οι τρομερές προκλήσεις του θάρρους όμως, δεν ήταν εύκολο να προκύψουν εκτός του context του παιχνιδιού κι όταν η παρέα είχε αρκετή φαντασία μπορούσαν να είναι ξεκαρδιστικές. Δηλαδή καλή και άγια οποιαδήποτε ερώτηση τύπου «με ποιον από το δωμάτιο θα έκανες σχέση;» αλλά δεν θα μπορούσε ποτέ να ξεπεράσει μια πρόκληση όπως το «πήγαινε στον πρώτο περαστικό που θα δεις και φίλα τον στο στο μέτωπο» και τις αντιδράσεις που αυτή θα προκαλούσε. Επομένως, θάρρος και πάλι θάρρος για το αιώνιο αυτό δίλημμα και αιώνιο μίσος προς όσους έλεγαν θάρρος και τελικά δεν εκτελούσαν την πρόκληση.

Αλήθεια ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Στο κλασικό παιχνίδι διάλεγα πάντα την αλήθεια από το θάρρος. 50% γιατί είμαι μεγάλη κότα και θέλω τα “θαρραλέα” πράγματα στη ζωή μου να τα κάνω στους δικούς μου χρόνους και χωρίς να με πιέζουν και 50% γιατί με ιντριγκάρει πάντα μια ερώτηση την οποία θα δυσκολευτώ να απαντήσω. Υπάρχουν άνρθωποι στη ζωή μου με τους οποίους δεν μιλάω ακριβώς γιατί δεν μπορώ παρά να λέω την αλήθεια. Όσο κι αν την μισώ στην grande εκδοχή της. Προσωπικά θεωρώ ότι δεν υπάρχει αλήθεια “with a capital T” που θα έλεγαν και οι θεωρητικοί στη Βρετανία. Δεν υπάρχουν οι μεγάλες αλήθειες που μας έφεραν στον σκοταδισμό, δεν υπάρχουν οι μεγάλες αλήθειες που μας επιβάλλει κάθε βιβλίο ιστορίας. Υπάρχουν οι δισεκατομμύρια αλήθειες του καθενός από εμάς που υπάρχει και υπήρχε. Αλλά για να μην ανοίξουμε φιλοσοφική κουβέντα τώρα εδώ, θα πω το εξής. Χαζός είμαι να πω θάρρος και να με βάλουν να φάω το σκουλήκι που έχει φέρει κάποιος ειδικά για το παιχνίδι;

Αλήθεια ο Ηλίας Αναστασιάδης

Τα είπε υπέροχα η Φένια, θέλει θάρρος για να πεις την αλήθεια, αλλά όπως μερικώς είπε και ο Χρήστος, είμαι αρκετά κότα για να διαλέξω το θάρρος. Πάντα το συνδύαζα με εντολές τύπου ‘Πέσε από το μπαλκόνι’ και εξαιτίας του φιλότιμου που με διακρίνει γενικότερα, θα ένιωθα την υποχρέωση να βουτήξω. Οπότε όχι, γιατί να μπαίνουμε σ’ αυτόν τον κόπο; Γυρνώντας το στην απαραίτητη φιλοσοφική συνειρμικότητα, θα πω ότι η αλήθεια μέσα μας δεν μετριέται με τις αλήθειες που λέμε φωναχτά. Αυτό που λέμε ειλικρίνεια και (ορθώς) σεβόμαστε ως μεγάλη αξία πηγάζει αναγκαστικά από την αλήθεια που λέμε στον εαυτό μας. Ενίοτε χρειάζεται να πεις ψέματα για να μην βλάψεις τον άλλο. Η αλήθεια πονάει και, στο τσακίρ κέφι, καταστρέφει κιόλας. Η μόνη αλήθεια που δεν χάνει ποτέ είναι η αλήθεια που ισορροπεί μέσα μας. Στα ελληνικά, όλος αυτός ο βαθυστόχαστος αχταρμάς μεταφράζεται σε “κάνε ό,τι θες, διάλεξε όλα τα θάρρητα του κόσμου, αλλά μην λες ψέματα στον εαυτό σου”.

ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΕΛΟΣ… ΘΑΡΡΟΣ ΜΕ 60%

Η αλήθεια μπορεί να είναι το μεγαλύτερος θάρρος παιδιά μου, αλλά το θάρρος είναι από μόνο του η απόλυτη αλήθεια. *ανοίγουμε ουίσκι, κλείνουμε το σάιτ για Σαββατοκύριακο*