Τι, εσύ δεν σου στέλνεις μηνύματα στο facebook;

Πριν μία εβδομάδα, οι πιθανότητες να γράψω το παρόν κείμενο ήταν λιγότερες από όσες να γράψω ένα άρθρο για την εμπειρία του να βάζω σ’ ένα ποτήρι νερό (και μην ξεχνάς ότι δεν είμαι ο Βασίλης Τσιάρτας). Στο μεσοδιάστημα, χρειάστηκε να γράψω αυτά στον εαυτό μου στο facebook:

(πώς αλλιώς να θυμηθώ να διαβάσω το συγκεκριμένο βιβλίο, να κάνω ένα σημαντικό τηλεφώνημα και να ζητήσω ένα συγκεκριμένο χαρτί από την εφορία;)

και να έχω την ατυχία να κοιτάξει εκείνη τη στιγμή η Έρρικα την οθόνη του υπολογιστή μου. Το βλέμμα της όταν συνειδητοποίησε ότι έκανα το για μένα προφανές, να μου γράψω δηλαδή κάποια πράγματα σε pm, ώστε να μην τα ξεχάσω, ήταν ανάλογο με αυτό που θα είχαν ο Ρουσώ κι ο Μοντεσκιέ αν βρίσκονταν στη Βουλή την ώρα που μνημόνευαν το έργο τους ο Τσίπρας με τον Μητσοτάκη.

Αδιαφόρησα και συνέχισα να μου γράφω. ”Ρε δεν πάει καλά. Μιλάει στον εαυτό του στο facebook”, ήταν η φωναχτή απάντησή της στην αδιαφορία μου και ξαφνικά ένιωσα γύρω μου ένα πλήθος ανθρώπων έτοιμο να με παλουκώσει σαν να είχα βγει τον Μεσαίωνα στο δρόμο και να φώναζα ότι η Γη είναι στρογγυλή.

Δεν ήταν δύσκολο να συνειδητοποιήσω ότι ήμουν ο (σχεδόν, όπως θα δείτε παρακάτω) μόνος στο γραφείο που είχα αυτή τη συνήθεια και να αποφασίσω να γράψω αυτό το κείμενο αναζητώντας κι άλλους ανθρώπους με το ίδιο χούι εκεί έξω. Όταν πια ανακοίνωσα στην υπόλοιπη ομάδα τι επρόκειτο να γράψω ο Αμπατζής μου έριξε την τελειωτική μαχαιριά: ”Μ’ αρέσει που γράφεις κείμενα με όλα σου τα ελαττώματα”. Τι εννοεί λέγοντας ‘ελάττωμα’;

Τι μου γράφω στο facebook

(πραγματικά δεν ξέρω γιατί το σημείωσα αυτό)

Ο φεϊσμπουκικός διάλογος με τον εαυτό μου ξεκίνησε στις 14/11/2012. Από τότε μου γράφω διάφορα πράγματα, όπως ατάκες που διάβασα κάπου και μου άρεσαν (σαν της παραπάνω φωτογραφίας), μου στέλνω links από κείμενα ή τραγούδια που δεν πρόλαβα να διαβάσω/ακούσω στη δουλειά. Συνταγές:

(τυρόπιτα χωρίς φύλλο, τη συστήνω ανεπιφύλακτα)

Ή μέρη που θέλω να επισκεφθώ στις διακοπές:

(τέλεια τα Ζαγοροχώρια)

Δεν βρίσκω τίποτε περίεργο σε αυτό. Συμφωνώ πως είναι πολύ πιο ρομαντικό να έχεις ένα τεφτέρι και να γράφεις εκεί τις σημειώσεις και τις σκέψεις σου, αλλά όσες φορές δοκίμασα να κουβαλάω ένα μαζί μου, δεν κατάφερα να το θυμηθώ να το κρατάω πάνω από 1-2 φορές. Από την άλλη πλευρά, μπλοκ στον εαυτό μου δεν σκοπεύω να κάνω, ο Zuckerberg δεν δείχνει να θέλει να τα τινάξει όλα στο βρόντο και να πάρει τα βουνά, οπότε τα pm στον εαυτό μου μοιάζουν μια πολύ καλή λύση για να σημειώνω όλα όσα θέλω να θυμάμαι.

*Ναι, μου έχουν μιλήσει για το Evernote, αλλά κρατάω χαρακτήρα*

Πολλές φορές σημειώνω πράγματα στο κινητό μου, αλλά έχω ήδη γεμίσει το πρόχειρο με μηνύματά μου, ενώ στην τσάντα μου έχω μια ατζέντα του 2014, που από την 1/1/2014 χρησιμοποιώ ως πρόχειρο. Αλλά γιατί αμύνομαι; Εδώ, υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που κάνουν like στον εαυτό τους, ενώ κάποιοι άλλοι έβαζαν υπηρεσία αφύπνισης μέσω του ΟΤΕ.

Εναλλακτικές μορφές επικοινωνίας με τον εαυτό μου

(Test είναι, μην βαράτε. Ο ‘διάλογος’ γίνεται γιατί είσαι ταυτόχρονα αποστολέας και παραλήπτης του μηνύματος)

Ομολογώ πως έχω στείλει 2-3 φορές sms στον εαυτό μου. Την πρώτη φορά το έκανα, γιατί άλλαξα κινητό και δεν ήθελα να χάσω τα μηνύματα-σημειώσεις που είχαν αποθηκευτεί ως πρόχειρα στη συσκευή και όχι στην sim του παλιού μου κινητού. Τις υπόλοιπες φορές το έκανα, γιατί δεν είχα ίντερνετ, ώστε να μπω στο facebook.

Εξίσου, αγαπημένος τρόπος για να μου αφήσω μήνυμα είναι το mail. Αν μπεις στο gmail μου πάνω από το 50% από τα αποθηκευμένα mail μου έχουν αποστολέα εμένα, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που μου μιλάω και στο Slack. Προφανώς μου βάζω post-it στην οθόνη του υπολογιστή και στο γραφείο. Αυτή τη στιγμή έχω 6 post-it στην οθόνη που γράφουν ακριβώς το ίδιο πράγμα σχετικά με μια δουλειά που πρέπει να κάνω κάθε απόγευμα, αλλά επί ένα μήνα την ξεχνούσα.

Όποια, όμως, μέθοδο επικοινωνίας με τον εαυτό μου κι αν έχω χρησιμοποιήσει, καμιά δεν συγκρίνεται με τις σημειώσεις που γράφω στα χέρια μου. Είναι οι μοναδικές που δεν πρόκειται με τίποτα να ξεφύγουν της προσοχής μου και τις λίγες φορές που συνέβη αυτό, μου το θύμισαν οι άλλοι βλέποντας τα γραμμένα μου χέρια.

Δεν μιλάω μόνο εγώ στον εαυτό μου

Για το τέλος κράτησα τον μοναδικό άνθρωπο στον όροφο της εταιρείας που μου στάθηκε σε αυτές τις δύσκολες στιγμές bullying από τους υπόλοιπους συναδέλφους. Θα διατηρήσω την ανωνυμία του, αλλά θα σας παραθέσω κάποια από τα λόγια-στηρίγματα που μου είπε:

”Μετά από μερικές κουραστικές μέρες στο γραφείο, λίγο πριν κλείσω τον υπολογιστή μου στέλνω στο facebook ‘είσαι παιχταράς’, ώστε όταν γυρίσω στο σπίτι να το δω και να χαρώ.

Επίσης, μου στέλνω τα προφίλ κοριτσιών που θέλω να τσεκάρω στο facebook, αλλά δεν μπορώ να το κάνω στη δουλειά”.

Είσαι αδελφός μου!

ΥΓ:Παιδιά (Έρρικα, Αμπατζή), μην νομίζετε ότι αυτό το κείμενο είναι αποδοχή της ‘παραξενιάς’ μου. Είναι απλά μια καλή αφορμή να δώσω τα φώτα μου στον κόσμο εκεί έξω.