Τι ήθελα να γίνω μικρός

Είναι δυνατόν κάποιος να θέλει να γίνει o Iceman αντί για τον Maverick που ενσάρκωσε ο Tom Cruise; Point Guard ενώ δεν έχει κανένα απολύτως ταλέντο στο μπάσκετ; Εκδότης περιοδικού που κυκλοφορεί όποτε του καπνίσει; Τα πάντα να περιμένεις από τους συντάκτες του ΟΝΕΜΑΝ.

Πιλότος της πολεμικής αεροπορίας ο Πάνος Κοκκίνης

Το ξέρω ότι ακούγεται γελοίο. Ειδικά αν σκεφτείς ότι πάνε 15 χρόνια από την τελευταία φορά που ήμουν αρκετά αδύνατος ώστε να μπορώ να χωράω, έστω με λίγο σπρώξιμο, στο cockpit. Αλλά αυτό ήθελα. Μάλιστα το είχα ξεχάσει εντελώς μέχρι που μου το θύμισε ένα παλιό φλερτ από το γυμνάσιο σε ένα πρόσφατο reunion πριν μερικούς μήνες.

Δεν φαντάζεσαι τι κράξιμο έφαγα όταν, ξαφνικά, γύρισε και είπε μπροστά στους φίλους μου ‘Θυμάσαι που ήθελες να γίνεις Top Gun; Μου το είχες πει τότε, στο παγκάκι έξω από το γυμναστήριο’.Αν και, για να λέμε την αλήθεια, ποτέ δεν ήθελα να γίνω Maverick. Εμένα ο Iceman του Val Kilmer μου είχε καρφωθεί στον εγκέφαλο. Κυρίως επειδή είχε πιο κουλ παρατσούκλι.

Ήταν και η εποχή που άκουγα πολύ…. (wait for it) Vanilla Ice, οπότε ήρθε και έδεσε το γλυκό.

Δυστυχώς ούτε τους βαθμούς, ούτε την υπομονή, ούτε την τέλεια όραση είχα ποτέ για να διανοηθώ να δώσω στην Ικάρων. Εξού και τώρα που μιλάμε γράφω, αντί για να πετώ. 

Ηθοποιός ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Κανένας Παπακαλιάτης. Όταν σε ηλικία 8 ετών έπαιρνα το παρεξηγημένο ύφος και πίεζα τα μάτια μου να βουρκώσουν έτσι ίσα ίσα να γίνεται αντιληπτό, είχα όλο τον κόσμο δικό μου. Όχι, δεν το έκανα συχνά. Δεν ήμουν κανένα κακομαθημένο. Αλλά πίστευα ειλικρινά ότι έχω μεγάλο ταλέντο στην υποκριτική. Και στα λιγοστά θεατρικά στο σχολείο ονειρευόμουν την στιγμή που θα έδινα παράσταση σε ένα κανονικό θέατρο με κόσμο να με αποθεώνει. Κακομαθημένο όχι, ψώνιο ναι.

Κι όσο περνούσαν τα χρόνια το πίστευα ακόμα περισσότερο ότι θα γίνω φοβερός και τρομερός ηθοποιός. Για κάποιο λόγο όμως δεν έκανα ποτέ τίποτα για να το κυνηγήσω. Και κάθε φορά που το σκεφτόμουν το κατέπνιγα σε μία αγοραφοβία ή μία μικρή αίσθηση ντροπής. Μεγάλη απώλεια για το ελληνικό θεάτρο να ξέρετε.

Αστροναύτης ο Στέλιος Αρτεμάκης

Νομίζω αυτό ήταν το πρώτο από τα δικά μου Dream Jobs. Να περπατώ στην ράμπα με αυτή την τεράστια κρανούμπα. Να σηκώνω το χέρι έτσι λίγο γιατί η στολή δε σου επιτρέπει μεγάλο εύρος κινήσεων. Να κάνω ζωντανές συνδέσεις με τη γη και να με ρωτάνε “πως αισθάνεται κάποιος σε συνθήκες μηδενικής βαρύτητας.” Να απαντάω με χαρακτηριστικό cool  “εντάξει, δεν είναι και τίποτα σπουδαίο, γατάκια.” Το γατάκια από μέσα μου βέβαια. Αλλά “γατάκια”. Γιατί το να είσαι αστροναύτης δεν ήταν για όλους. Μετά βέβαια έσκασε το Challenger. Εκεί πήρα μια τρομάρα. Μετά από χρόνια που την ξεπέρασα άκουσα για κάτι Ρώσους που τους ξέχασαν στο MIP οπότε είπα “ρε, μήπως;” Και μετά σε μεγαλύτερη ηλικία είδα ότι τα σημαιάκια ήταν αμερικάνικα. Φτού! Πάμε γι’ άλλα.

Μπασκετμπολίστας ο Ηλίας Αναστασιάδης

Το γεγονός ότι έπαιξα μπάσκετ μόνο στον Μαίανδρο Ηλιούπολης και μετά στη Μεσόγειο θεωρούσα ότι ήταν θέμα τύχης (ατυχίας δηλαδή), επειδή μεγάλωσα στη λάθος -μπασκετικά- γειτονιά. Το ότι έβαλα 15 πόντους συνολικά σε 7 ματς Παμπαίδων εναντίον Ολυμπιακού, Πανιωνίου και Νήαρ Ηστ ήταν γιατί οι αντίπαλοι κόουτς με είχαν μελετήσει και έπαιζαν σκυλίσια άμυνα πάνω μου. Το ότι ήμουν μόνιμα αναπληρωματικός τα 7 από τα 8 χρόνια που έπαιζα σε ομάδες ήταν λόγω συμφερόντων κι επειδή ο δικός μου κόουτς ήθελε να μπερδέψει τον αντίπαλο. Γενικά μικρός ζούσα σε ένα δικό μου παράλληλο σύμπαν. Πίστευα ότι το ταλέντο μου θα αναγνωριστεί μόνο όταν με πάρουν στη μικτή Αθηνών. Δεν με πήραν ποτέ.

Μέχρι τα 15 (ολόκληρο γαϊδούρι δηλαδή), δεν υπήρχε εναλλακτικό σενάριο σχετικά με το τι θα γίνω όταν μεγαλώσω. Πόιντ γκαρντ. Αυτή ήταν η απάντηση. Στο λύκειο ηρέμησα και έδωσα την ευκαιρία σε άλλα παιδιά να λάμψουν στα παρκέ. Υπάρχει σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού που ξέρει καλύτερο μπάσκετ από μένα και με περνάει και καμιά 20αριά πόντους.

Μαφιόζος ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Στην αρχή έλεγα “ηθοποιός”, δεν ξέρω γιατί, ίσως γιατί ήταν μια εύκολη απάντηση σε μια συνηθισμένη ερώτηση. Στη συνέχεια μου πέρασε από το μυαλό το σεναριογράφος, επάγγελμα πιο ρεαλιστικό από αυτό της υποκριτικής, καθώς δεν εμπεριέχει τρομακτικά συναισθήματα όπως το άγχος της πρεμιέρας, ας πούμε. Σεναριογράφος, όμως, μάλιστα. Άλλωστε (για ανεξήγητητους λόγους πηγαίας και αδικαιολόγητης αυτοπεποίθησης) ακόμη και τώρα πιστεύω ότι μπορώ να γράψω αβίαστα, άκοπα, μη σου πω και αβάδιστα, κάποιο σενάριο ταινίας ή κάποιο τραγούδι, απλά δεν το κάνω γιατί βαριέμαι. Η ιδέα του θανάτου στη ψάθα, όμως, ψαλίδισε νωρίς τα όνειρα μου και έτσι στράφηκα σε ένα επαγγελματικό κλάδο, αρκετά αναπτυσσόμενο και πολλά υποσχόμενο. Αυτό του μαφιόζου. Έτσι τουλάχιστον θυμάμαι να λέω τη μάνα μου επί σειρά ετών, όντας εκστασιασμένος από τη ντόλτσε βίτα, την εξουσία, τη γενικότερη τακτική του μαριονοπαίκτη, την εκπόνηση σατανικών σχεδίων, τις προσφορές που οι άλλοι δεν μπορούν να αρνηθούν και (πάνω από όλα) το προνόμιο να δουλεύουν από την καρέκλα του σπιτιού τους. Σαφές επιρροές από “Αδιάφθορους”, “Κάποτε στην Αμερική” και φυσικά τους Νονούς, ταινίες που ξεκοκκάλιζα. Λογικό πρότυπο. Άσχημο πράγμα ο μμιτισμός της τηλεόρασης κι ακόμη ασχημότερο το γεγονός ότι διαπίστωσα πως ήταν φύσει αδύνατο να γίνω Όπτιμους Πράιμ. Ενώ ο διάδοχος του Αλ Καπόνε; Ευκολάκι… Αιματοχυσίες, πισώπλατα μαχαιρώματα, μπλεξίματα με την αστυνομία και όλη η υπόλοιπη η απαιτούμενη “λάντζα” δεν είχε απασχολήσει ως τότε το νεανικό μυαλό μου, αφού στα μάτια μου “μαφιόζος” είναι αυτός με το άσπρο παναμέζικο καπέλο (άσχετο), που καπνίζει πούρα και λέει στους άλλους τι να κάνουν, χωρίς να σηκώνει τα πολλά-πολλά. Όχι ότι δεν μπορούσα, απλά και πάλι βαρέθηκα.

Δημοσιογράφος η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Δεν μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου να θέλει να γίνει κάτι διαφορετικό από αυτό που τελικά έγινα. Εννοείται πως πέρασα από τη φάση «τραγουδάω με τη βούρτσα – μικρόφωνο μπροστά στον καθρέφτη», εννοείται πως επειδή πήρα κεντρικό ρόλο στο θεατρικό του σχολείου ήμουν σίγουρη πως θα φύγω για Χόλιγουντ μόλις ενηλικιωθώ. Αλλά αυτές είναι φευγαλέες, φυσιολογικές (;) σκέψεις κάθε ελαφρώς ψωνισμένου μικρού κορίτσιου, τις οποίες πίστευα με όλο μου το παιδικό είναι την Παρασκευή και την Δευτέρα τις είχα ξεχάσει.

Αυτό που δεν μπορούσα να ξεχάσω είναι πως θέλω να μεταδίδω τα νέα. Πως θέλω να μαθαίνω πρώτη την είδηση και να την σερβίρω ζεστή στο κοινό. Αυτή η ανάγκη σε συνδυασμό με την ανεξήγητη τάση μου να διασκεδάζω τον κόσμο ποικιλοτρόπως, ίσως εξηγεί πως τελικά κατέληξα στην “ελαφρολαική” δημοσιογραφία της μόδας και του lifestyle, αντί π.χ. για πολεμική ανταποκρίτρια στη Βαγδάτη.

Δεν έχει και τόσο σημασία. Σημασία έχει μόνο το Tiny Toons. Το συνδρομικό περιοδικό που εξέδωσα στην 5η δημοτικού, γεμάτο πλούσια ύλη, κείμενα, σκίτσα, ανέκδοτα, σταυρόλεξα, γρίφους. Με λογότυπο ένα κογιότ που κάπνιζε. Και motto «κυκλοφορεί όποτε του καπνίσει». Πόσο μπροστά, θεέ μου, πόσο μπροστά.

Συγγραφέας ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Μόνο Chuck Palahniuk παιδιά. Δεν υπήρχε τότε, αλλά όπως το κοιτάω από τώρα, αυτός θα ήθελα να έχω γίνει. Είναι περίεργο- αν ρωτήσεις οποιονδήποτε άνθρωπο ενεπλάκη ποτέ με τις σπουδές μου (από δημοτικό μέχρι πανεπιστήμιο), η απάντηση ήταν πάντα μαθηματικά, όμως για κάποιο περίεργο λόγο, το πριν και το μετά έχουν να κάνουν με γράψιμο. Κι αν το τωρινό γράψιμο είναι περισσότερο στην ‘ξετυλίγουμε απόψεις για την ποπ κουλτούρα’ κατηγορία, όταν ήμουν μικρός είχα άλλες βλέψεις, ήθελα να γίνω συγγραφέας. Γύρω μου όλοι ήθελαν σταριλίκια, ταξίδια στο διάστημα, μετάλλια σε Ολυμπιάδες και δε συμμαζεύεται, εγώ προφανώς ήθελα την ησυχία μου, να κάθομαι σε ένα δωμάτιο μόνος, να ακούω μουσική και να σκέφτομαι και να γράφω. ΟΚ, φαντάζομαι είναι κι αυτή η παρατήρηση μια πιθανή έναρξη για τη μελλοντική μου ψυχανάλυση. Αλλά όποιοι κι αν ήταν οι λόγοι, αυτό που δεν άλλαξε όσα χρόνια κι αν πέρασαν ήταν η αγάπη μου για το γράψιμο, και περισσότερο για την ιδέα του να απλώνεις ιδέες και σκέψεις στο κενό, από το μηδέν, με ό,τι τρόπο θελήσεις.