Τι να κάνετε αν το παιδί σας δεν κατάφερε να περάσει δημοτικός σύμβουλος

Η ζωή ούτε ξεκινάει ούτε τελειώνει με τις δημοτικές, είδαμε και αυτούς που περάσανε στον δήμο της επιλογής τους τι κατάφεραν. Μην επιτρέψετε στην προσωρινή αποτυχία να ορίσει την μελλοντική εξέλιξη του παιδιού σας.

Πείτε του να μην το βάζει κάτω, ότι έτσι κι αλλιώς, νέος είναι ακόμη, υγεία να ‘χει και όλο και κάτι καινούργιο θα βρει για να μας πρήξει τα καμπανέλια.

Η ζωή είναι ένας μαραθώνιος, όχι κατοστάρι. Είδαμε και τον Παπαγεωργόπουλο, που νέος έτρεχε κατοστάρι, που κατέληξε. Φυλακή κατέληξε. Γι’ αυτό κι εσείς μην τρέχετε κατοστάρι, κάν’τε κάτι άλλο. Τόσα αθλήματα.

Πείτε του επίσης, ότι δεν είναι ο μόνος που δεν τα κατάφερε με την πρώτη.

Υπάρχουν άνθρωποι που το να μη κατάφερναν να συγκεντρώσουν τον απαιτούμενο αριθμό προβάτων να τους ψηφίσει, θα τους έκανε να γελάσουν. Άνθρωποι που πόνταραν τα πάντα και τα έχασαν σε μια ζαριά.

Αλλά επέστρεψαν για να καταφέρουν κάτι άλλο με ακόμα πιο εντυπωσιακό τρόπο.

Πείτε του ότι είναι απλώς μια προσωρινή οπισθοδρόμηση, μία ευκαιρία απλά για να ανασυνταχτεί και να πετύχει κάτι ακόμα πιο ωφέλιμο για το προφίλ του στο φέησμπουκ, να γίνει πχ περιφερειακός σύμβουλος, ινφλουένσερ, τσεκαδόρος σε μπαρ, άεργος κομματοκηφήνας σε κάποιο γραφείο βουλευτή, συντάκτης και πωλητής επιστολών του Ιησού, των ιμότζι της Παναγίας, οτιδήποτε.

Οι άξιοι δεν χάνονται. Η ζωή δεν τελειώνει στην κάλπη, ο Μπιλ Γκέιτς, ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ και πόσοι ακόμα, δεν είχαν εκλεγεί ποτέ κι όμως τα κατάφεραν. Εσύ δε πρόκειται, αλλά αυτοί τα κατάφεραν.

Και καμιά γνώση δεν πάει χαμένη, ε. Δεν έμαθε τζάμπα να φοράει κουστούμια και να χαιρετάει ανθρώπους στο δρόμο, να σέρνεται παρακαλώντας για ένα σταυρό, να πρήζει, να στέλνει μηνύματα σε παλιούς γνωστούς:

-Τι κάνεις, πού χάθηκες εσύ;

-Εδώ είμαι ρε μαν.

-Κι εγώ εδώ.

-Πέθανε ένας φίλος μου.

-Αν δεν με ψηφίσεις θα πεθάνει κι άλλος φίλος σου. Και δεν το θες αυτό έτσι;

-Όχι βέβαια. Δεν το θέλω.

-Κατά τ’ άλλα καλά;

-Πέθανε ένας φίλος μου.

-Καλά κι εγώ.

Πολλές φορές οι ίδιοι οι γονείς πιέζετε τα παιδιά, θέλοντας να ζήσετε μέσα από αυτά, όλες τις εμπειρίες που εσείς δεν μπορέσατε.

Είστε σίγουρος ότι ο γιος σας ήθελε να γίνει δημοτικός σύμβουλος ή μήπως αυτό ήταν απλά ένα δικό σας απωθημένο; Του στίβατε όλη μέρα πορτοκαλάδες, ξεχεριαστήκατε, τον τάξατε στον Άγιο Εφραίμ, αλλά επιμένω:

Ήταν δικό του όνειρο να περάσει πρώτος στον δήμο Νέας Σμύρνης ή δικό σας;

Θυμάμαι την περίπτωση του Πέτρου. Θα μου πείτε “μα καλά, ποιος είναι αυτός ο Πέτρος”; Ο Πέτρος ήταν ένα παιδί με όνειρα για σταδιοδρομία σε δουλειά που δεν πρήζει ούμπαλα με χορηγούμενα βιντεάκια που λένε πόσο αγαπάει την μίζερη πόλη στην οποία έτυχε να γεννηθεί. Η μητέρα του, όμως, δεν κατάφερε να διαχωρίσει τον εαυτό της, τις δικές της προσδοκίες, τα δικά της ‘θέλω’ από τον γιο της και να σταματήσει να ταυτίζεται μαζί του.

Και αυτή η ταύτιση της μαζί του, δημιούργησε πρόσθετο άγχος και φόβο στον Πέτρο, που νόμισε ότι αν αποτύχει να εισαχθεί στο Δημαρχείο, θα απογοητεύσει τη μητέρα του. Και ότι έτσι, δεν θα είναι πλέον αγαπητός και αποδεκτός από εκείνη.

Και ξέρετε τι έκανε ο Πέτρος τότε;

Έτρεξε κατοστάρι. Απίστευτο.

Μην τρέχετε κατοστάρια είπαμε.

Όσο για τα παιδιά που δεν τα κατάφεραν να περάσουν εδώ, υπάρχει πάντα και η επιλογή του εξωτερικού.

Το δημοτικοσυμβουλίκι δεν είναι ούτε το τέλος, ούτε η αρχή. Και ο τρόπος διαχείρισης της αποτυχίας θα καθορίσει και τον χειρισμό αντίστοιχων καταστάσεων στο μέλλον.

Απλά άφησέ μας έξω απ’ αυτό το μέλλον. Μην μας πρήζεις άλλο.

Καλά να περνάς.