Το αγαπημένο μας ψάρι ήταν πάντα το Captain Iglo

Μια τυπική μέρα μετά το σχολείο στο δημοτικό πήγαινε κάπως έτσι: Εγώ να ταλαιπωρώ την μπασκέτα στην αυλή της γιαγιάς  μου με σουτ από το πιο μακρινό σημείο που μπορούσες να σουτάρεις σε μια αυλή και η μάνα μου να με κυνηγάει να φάω. Τις μέρες που είχαμε ψάρι την ανάγκαζα να σουτάρει έξω από το σπίτι. Αν το έβαζε, δεχόμουν να φάω. Σιγά μην το έβαζε.

Σπανίως, δηλαδή βία μια φορά το χρόνο, με ένα τέχνασμα που έβαλε πολλούς πόντους στο σακούλι του ηρωισμού της, η Ρίτα κατάφερνε να με μπουκώσει με ψάρι (αδιάφορο το ποιο ψάρι ήταν αυτό), κρύβοντας το σε μπουκιές από ψωμί, ντομάτα και αγγούρι. Παράνοια.

Γίναμε.

H επιλογή της δεν ήταν τόσο τυχαία. Πριν φτάσουν τα Captain Iglo στο σπίτι, είχαμε δει και είχαμε ξαναδεί τη φοβερή διαφήμιση με τον captain αυτοπροσώπως και τα παιδάκι που ακολουθούν μια πολική αρκούδα μέχρι να φτάσουν σε ένα πειρατικό και ανακαλύψουν το θησαυρό του.

Μπορεί ο Στέφανος Τριαντάφυλλος να έχει γράψει όλες τις αλήθειες γύρω από το φαγητό και μερικές γύρω από το φαγητό και εμένα, αλλά δικαιούμαι να επαναλαμβάνω τη μία και μοναδική δική μου. Το φαγητό σε κερδίζει από το παιχνίδισμα που κάνει το σχήμα του στον εγκέφαλό σου.

Το υπέροχο γεωμετρικό σχήμα. Το άψογο παραλληλόγραμμο. Αυτές οι ράβδοι χρυσού, αυτό το όνειρο. Χάρη στο φανταστικό τους σχήμα (μοιάζει να τρως μια σειρά από πλήκτρα του πιάνου, όσο λάθος κι αν ακούγεται αυτό), υπήρχαν μεσημέρια που έφαγα γύρω στα δεκαπέντε, πράγμα ασύμφορο από τη μία, αλλά καταπληκτικό από την άλλη. Βλέπεις, όταν ‘έτρωγα το ψάρι μου’, υπήρχαν πολύ αξιόλογα μπόνους επιβράβευσης, όπως μπάσκετ στο ανοιχτό μέχρι τις 9.30 το βράδυ.

Το λεμόνι. Να συμφωνήσουμε στα βασικά. Όλα τα φαγητά του κόσμου είναι καλύτερα με λεμόνι. Τα fish sticks του Captain Iglo δεν αποτελούν εξαίρεση. Το λεμόνι δίνει τη απαραίτητη δροσιά στα sticks που μόλις έχουν βγει από το τηγάνι, ενώ ύπουλα καταφέρνει να μαλακώσει την παναρισμένη πάνω κρούστα. Επιπλέον, το λεμόνι βοηθάει στο απόλυτο έπος όσον αφορά τα Captain Iglo. Τη δυνατότητα να τα κόβεις στη μέση με μια κίνηση του πιρουνιού που μπορεί να κάνει κι ένα βρέφος, ώστε να δεις το λευκό φιλέτο του μπακαλιάρου να ξεπροβάλλει.

(Εχμ, πεινάσαμε).

Το φιλέτο μπακαλιάρου. Λέμε, λέμε τόση ώρα και δεν έχουμε αναφέρει τον βασικό λόγο που τα fish sticks του Captain Iglo έγιναν ο καλύτερος φίλος του παιδιού και ο δεύτερος καλύτερος φίλος του ανθρώπου μετά το σκύλο. Δεν έχουν υποψία κόκαλου. Δεν, τέλος. Μπακαλιάρος φιλέτο, που κάνει τη ζωή μας πιο εύκολη. Τι ζητήσαμε δηλαδή; Να μη μας κάτσει το κόκαλο οριζόντια στο λαιμό και να προλάβουμε το φινάλε της δεύτερης σεζόν True Detective. Τόσο δύσκολο;

Η γεύση. Θα νόμιζες ότι θα πω καμιά χαζομάρα τύπου ‘δεν καταλαβαίνεις ότι δεν είναι ψάρι’ και ‘α, τι ωραία είναι η ζωή όταν δεν έχεις δοκιμάσει τίποτα που να έχει γεύση ψαριού’. Δεν είναι έτσι.

Πρώτον. Το ότι αρκετοί από εμάς δεν τρώγαμε ψάρια μικροί είναι δικό μας πρόβλημα και όχι των ψαριών. Τα ψάρια είναι υπέροχα, είχα φάει ένα φανταστικό σπαθόψαρο στα Χανιά που μ’ έκανε να βουρκώσω. Δεύτερον. Η γεύση των Captain Iglo είναι ο λόγος που τα ψωνίζουμε ακόμα από το σουπερμάρκετ. Έτσι κι αλλιώς, ο μπακαλιάρος δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις.

Τα τείχη από χρυσάφι. Το γύρω γύρω του φιλέτου είναι το ήμισυ του παντός. Το ‘περιτύλιγμα’ είναι αυτό που κάνει τα fish sticks τόσο σπουδαία. Χάρη σε αυτό -και το ελκυστικότατο χρώμα του-, τα Captain Iglo μπορούν να χρησιμοποιηθούν πρακτικά παντού και με τα πάντα.

Εννοώ ότι μπορείς να τα βάλεις ακόμη και σε σάντουιτς. Ή παραείναι αυτό περίεργο; Δεν ξέρω, εγώ πάντως τα βάζω και δηλώνω ικανοποιημένος.

Όπως συμβαίνει με όλα τα πανάξια προϊόντα που μπαίνουν στην κατηγορία ΠΟΠ και διαβάζεις τακτικά στο ΟΝΕΜΑΝ, τα Captain Iglo είναι τεράστιο κομμάτι από τα νιάτα μας. Το ευτυχές με την περίπτωσή τους είναι ότι τα βρίσκεις μέχρι και σήμερα στα σουπερμάρκετ και ότι -το κυριότερο- η ποιότητά τους δεν έχει περάσει σε καθεστώς εκπτώσεων.

Τα fish sticks που όλοι πιστέψαμε ότι έφτιαχνε για εμάς ο κύριος της διαφήμισης με το λευκό μούσι (τουλάχιστον για μένα) είναι το Μουντομπάσκετ του Τορόντο, τα Σαββατοκύριακα με παιδικά από τα ξημερώματα ως το μεσημέρι, ο Λυκούργος και η Καρολίνα, η εποχή που υπήρχε ακόμα το Κύπελλο Κυπελλούχων, τα καθόλα διασκεδαστικά 90s, οι πρώτες κωμικές ελληνικές σειρές.

Με ή χωρίς μπασκέτα στην αυλή της γιαγιάς, τα Captain Iglo έκαναν τη ζωή των γονιών μας  σταθερά πιο εύκολη και το μεσημεριανό μας σταθερά νοστιμότερο. Τους χρωστάμε.