Το αγαπημένο μου νησί

Έχουμε μπει βλέπεις σε εκδρομικό mood από τότε που αποφάσισε ο ήλιος ο ηλιάτορας να κάνει την άνοιξη καλοκαίρι. Και ήδη σκεφτόμαστε τις διακοπές που σχεδιάζει ο καθένας για τους επόμενους μήνες. Ακόμα περισσότερο όμως έχουμε μπει σε debate νησιών λόγω του Top Island 2013 sponsored by Frutop.

Σε περίπτωση που δεν έχεις ψηφίσει ακόμα το αγαπημένο σου νησί, μπες και ψήφισε γιατί ο διαγωνισμός τελειώνει στις 31 Μαϊου.

Μπήκαμε κι εμείς. Και ψηφίσαμε. Αρκετά νησιά ο καθένας, γιατί είμαστε large εδώ στο ONEMAN και σε αφήνουμε να ψηφίσεις περισσότερα από ένα νησιά. Σε αυτό το κείμενο όμως δεν είμαστε τόσο large. Και δώσαμε στον κάθε συντάκτη μία και μόνο μία επιλογή. Ιδού τι απάντησαν.

Σίφνο ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Δεν ξέρω αν η Σίφνος είναι το καλύτερο νησί, αλλά ξέρω ότι βρίσκεται στο Top-1, όπως είχε πει κάποτε (για τον ίδιο – όπως κάνεις κάθε άνδρας που σέβεται τον εαυτό του- ο Μπράιαν Κλουφ/Κλαφ). Και την έχω βάλει εκεί, πολύ πριν τα γατάκια του National Geographic τη βάλουν στο δικό τους Τοπ-10. Σίφνος, λοιπόν. Γιατί δεν υπάρχει καλύτερο μέρος να κάνεις μπάνιο από τις καυτές πλάκες κάτω από την εκκλησία της Χρυσοπηγής. Γιατί δεν υπάρχει καλύτερο στενό με μπαράκια από το “στενό” (με τα μπαράκια) στην Απολλωνία. Γιατί δεν υπάρχει καλύτερη ανάβαση (και θέα) από τον Προφήτη Ηλία τον ψηλό. Γιατί δεν υπάρχει άλλο μέρος να συνδυάζει τόσο αρμονικά το ηλιοβασίλεμα με τη σπαλομπριζόλα (ρομαντικούλης) από το Τρουλάκι. Γιατί δεν υπάρχει καλύτερος κόσμος σε νησί. Γιατί δεν βρίσκεις άλλο μέρος που να συνδυάζει καλό φαγητό (Ρ-Ε-Β-Υ-Θ-Α-Δ-Α), πολλές επιλογές για μπάνιο (ναι, ξέρω-ξέρω, αλλά η άμμος είναι υπερτιμημένη έχω να σας πω εγώ), διαφορετικού είδους διασκέδαση (αυτή που δεν είμαι τόσο γαμάτος τύπος θα την χαρακτήριζα “για όλα τα γούστα”, αλλά είπαμε είμαι πολύ γαμάτος τύπος) και έναν κοινό παρανομαστή: το ” πήγες μια, πας συνέχεια”.

Αντίπαρο ο Ηλίας Αναστασιάδης

Στην Αντίπαρο έχω πάει 4 φορές, όσες δηλαδή και σε όλα τα υπόλοιπα νησιά αθροιστικά. Αυτό μάλλον την κάνει το αγαπημένο μου νησί. Είναι. Γιατί όλα πια μου είναι οικεία εκεί. Το κάμπινγκ, όσο κι αν το περασμένο καλοκαίρι, συνειδητοποίησα ότι η κατασκήνωση κι εγώ έχουμε τραβήξει δρόμους χωριστούς. Ο κόσμος, οι γνώριμες φάτσες που βλέπω πάνω-κάτω από τα 18. Το Λα Λούνα, αυτό το παγκόσμιας φήμης άφτερ, στο οποίο φτάνεις μετά από 20λεπτο περπάτημα ανάμεσα σε χωράφια που βάζεις στοίχημα ότι έχεις ξαναδεί στον Οιωνό. Ο πεζόδρομος με το καλύτερο φαγητό του κόσμου μοιρασμένο σε 7-8 μαγαζιά, αλλά και η ελαφρώς χωμένη στα στενάκια ‘Κληματαριά’ με τα επικά μαγειρευτά. Και φυσικά οι θάλασσές της, αυτά τα νερά που δεν βαθαίνουν ποτέ. Ευτυχισμένες στιγμές για μένα στο νερό (σπάνια πράματα και ανεκτίμητα).

Αμοργό ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Αν με ρωτήσεις σε παρέα ποιο είναι το αγαπημένο μου νησί θα σου απαντήσω αυθόρμητα την Τζια. Γιατί έχω ισχυρούς συναισθηματικούς δεσμούς με αυτό το νησί που έχω περάσει τα περισσότερα καλοκαίρια της ζωής μου. Αν όμως το σκεφτώ σοβαρά και αφήσω την συνήθεια στην άκρη οφείλω να δώσω τον τίτλο στην Αμοργό. Τρεις φορές έχω βρεθεί εκεί. Η μία καλύτερη από την άλλη. Και εξακολουθώ να θεωρώ ότι είναι το ιδανικότερο νησί διακοπών. Όρεξη να έχεις, ξένοιαστο μυαλό και μία υπέροχη γυναίκα στο πλάι σου. Γιατί δεν είναι παρείστικο νησί. Τουλάχιστον αν δεν είσαι τύπος που μπορεί να λιώσει σε ένα κάμπινγκ για μια βδομάδα. Η Αμοργός θέλει αυτοκίνητο. Θέλει να νοικιάσεις ένα δωμάτιο στον ήρεμο κόλπο της Αιγιάλης και από εκεί καθημερινά να ανακαλύπτεις τα μυστικά της.

Την αγαπώ παθολογικά την Αμοργό. Για τα παγωμένα όσο και πανέμορφα νερά της στην Αγία Άννα. Για τα ρακόμελα στο λιμανάκι της Αιγιάλης. Για την εκστατική απομόνωση στο Μοναστήρι της Χοζοβιώτισσας. Για τα κρι κρι που βλέπεις γατζωμένα στα βράχια που χτυπά η θάλασσα. Για το Απέραντο Γαλάζιο που παίζει σε λούπα σε μια καφετέρια στα Κατάπολα. Για τα πλακόστρωτα στην επιβλητική Χώρα της. Για τα ατέρμονα σκανδαλιστικά (και πάμφθηνα) φαγητά της. Για τα ανέκδοτα του παππού στα Θολάρια. Για τις αστακομακαρονάδες στον Άγιο Παύλο. Για την νοσταλγία και την γαλήνη των δρόμων της. Όχι για αυτά που έζησα εκεί. Για αυτά που θέλω να ζήσω εκεί.

Φολέγανδρο ο Πάνος Κοκκίνης

Είναι το μοναδικό νησί που έχω λαχταρήσει να επιστρέψω στην ζωή μου. Ενώ έχω φαντασιωθεί κατά καιρούς πως θα ήταν να μπορούσα να ζήσω μόνιμα εκεί. Με την αφέλεια, πάντα, του Αθηναίου που δεν έχει ιδέα πόσο τραγικά δύσκολη είναι η ζωή σε ένα νησί τον χειμώνα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτός ο μικρός, πανέμορφος, αγέρωχος βράχος με κάνει να αισθάνομαι απόλυτη ελευθερία. Από το πρωί που ξυπνάω αντικρίζοντας την θέα που σου κόβει την ανάσα από ψηλά στην Χώρα, μέχρι το βράδυ που πηγαίνεις από πλατεία σε πλατεία ζώντας την πιο καρτ-ποσταλ εκδοχή του ελληνικού καλοκαιριού. Κατά τα άλλα το φαγητό είναι παντού πολύ καλό και αρκούντως multi culti (από τα ματσάτα με κατσίκι στο καφεπαντοπωλείο της κας Ειρήνης στην Άνω Μεριά μέχρι τα κρέατα του Κρητικού και τις γκουρμεδιές στο Eva’s Garden), οι παραλίες μικρές αλλά καθαρές (αν και χρειάζεται να «ιδρώσεις» λίγο για να τις ανακαλύψεις) και -το κυριότερο- ο κόσμος εξαιρετικός. Εννοώντας τόσο τους κατοίκους, όσο και τους επισκέπτες.

Μύκονο η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Κάποτε ήταν cool να δηλώνεις πως σ’ αρέσει η Μύκονος, τώρα πια ειναι ντροπή, το λες και φοβάσαι πως θα σου πετάξουν γιαούρτια και τυροβολιά.  Εμένα, λοιπόν, που όχι απλά μου αρέσει η Μύκονος αλλά την αγαπώ σαν να είναι ο τόπος μου, με στεναχωρεί η προκατάληψη, αλλά την   καταλαβαίνω. Βλέπεις, ο καθένας έχει μια δική του εικόνα για το νησί και σε ένα τόσο ιδιαίτερο νησί ειναι πολύ εύκολο η εικόνα αυτή να ειναι διαστρεβλωμένη. Άλλος νομίζει πως η Μύκονος είναι η gay Γη της Επαγγελίας.  Άλλος πιστεύει πως είναι ένας χλιδομπαρόκ προορισμός για νεόπλουτους και βίζιτες. Ο τρίτος πιστεύει πως είναι μια θάλασσα από μαυρισμένους κώλους που σείονται στο Super Paradise και Ιταλούς φωνάζουν Mykonooooos μπροστά στις κάμερες του Star. Οι περισσότεροι απλα πιστεύουν πως ειναι ένα αδικαιολόγητα ακριβό νησί, ένα #asemaskouklitsamou, σιγά μη δώσω €14 για την ξαπλώστρα. Και ξέρεις τι; Έχουν όλοι δίκιο. Η Μύκονος ειναι όλα αυτά μαζί και ακόμη περισσότερα. Είναι και η Μύκονος των τριάντα θεικών παραλιών, ειναι η Μύκονος της Δήλου, η Μύκονος της Παραπορτιανής και του Άρη Κωνσταντινίδη, η Μύκονος του Nobu,  η Μύκονος της Μαντώ Μαυρογένους, η Μύκονος της Μικρής Βενετίας και των καρτ ποστάλ,  η Μύκονος της Jackie O, του Keith Richards, του Michael Douglas, του Michael Jordan και εκατοντάδων άλλων über σταρ γιατί – σε περίπτωση που δεν το έχεις καταλάβει- η Μύκονος ειναι κάτι σαν το Κάπρι, ή μάλλον καλύτερο από το Κάπρι, όπως ψηφίζουν εκατομμύρια επισκέπτες σε δεκάδες διεθνή έγκριτα ταξιδιωτικά περιοδικά. Για μένα είναι ακόμα η Μύκονος με τις μικρές ανοργάνωτες τιρκουάζ παραλίες, η Μύκονος με το φρέσκο ψάρι σε μια χαρά τιμές, η Μύκονος με τους φούρνους που μοσχοβολάνε και η Μύκονος με τη συγκλονιστική θέα από συγκεκριμένα σημεία. Υπάρχει και τέτοια Μύκονος. Αρκεί να θέλεις να την δεις.

Ιθάκη ο Μάνος Μίχαλος

Δεν νομίζω ότι έχω βρει το νησί των ονείρων μου, αυτό που θα ζούσα εκεί για πάντα ή θα πήγαινα έστω για διακοπές κάθε χρόνο ή (αν είχα χρήματα) θα αγόραζα οικόπεδο. Ίσως φταίει ότι θέλω από ένα νησί, να μου δώσει παραλία που θα βουτάω και θα νιώθω ότι είμαι σε πισίνα και φαγητό πολλαπλών επιλογών, ταχυτήτων και διαθέσεων (κρέας και ψάρι, ταβέρνες και εστιατόρια, στα χέρια ή στο καθιστό). Η Ιθάκη (μου) είναι αυτή ακριβώς. Απλά πέφτει μακριά, οπότε δύσκολα αγοράζεις οικόπεδο, όταν πρέπει να πουλάς κάθε καλοκαίρι ένα, για να φτάσεις εκεί πληρώνοντας βενζίνες, διόδια και πλοία.

Όμως, το νησί του Οδυσσέα (ή του κολλητού μου του Αντώνη, που από τότε που το επισκέφθηκε ήθελε να κάνει όλα τα Μυστήριά του με την Αγγελική – γάμο, βαφτίσια, μέχρι και το κρεβάτι) και αυτό που είδαμε για 4 μέρες με το κορίτσι μου-γυναίκα μου-μητερά του παιδιού μου, είναι πραγματικά τόσο όσο, ιδανικό για να κάνεις διακοπές (ακόμη και οι έντονοι καυγάδες μαζί της, συνέβησαν με ηρεμία).

Μπάνιο στο Φιλιατρό με το αυτοκίνητο, στο Γιδάκι με καραβάκι, ψαροχώρια για ολόφρεσκα θαλασσινά και ψάρια, λίγα αλλά ωραία ξενοδοχεία και ένα πανέμορφο κλειστό λιμάνι, για να αράξεις από το απόγευμα μέχρι το βράδυ, κρατώντας ένα ποτό και την ηρεμία σου στα χέρια.

Ωραία η Ιθάκη ρε γαμώτο. Και φέτος, δεν θα επιστρέψουμε, γιατί θα μπλέξουμε με τον πολύφημο διάδοχο. Αντώνη, για δες μήπως παίζει κανά οικόπεδο να μοιραστούμε από του χρόνου και μετά…

Σίφνο και ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Το νησί που έχω επισκεφθεί τις περισσότερες φορές στη ζωή μου είναι το Ηνωμένο Βασίλειο και τα καλοκαίρια η ιδέα μου για διακοπές είναι η βδομάδα που πηγαίνω για να χτυπιέμαι στο κάγκελο σε κάποιο μουσικό φεστιβάλ κάπου στην κεντρική Ευρώπη, οπότε εδώ πραγματικά δεν έχω πολλά πράγματα από τα οποία μπορώ να διαλέξω. Θα πρέπει να πάω με τη Σίφνο, δίχως ανταγωνισμό επί της ουσίας, έχοντας πάει εκεί για 4 συνεχόμενα καλοκαίρια κάπου γύρω από τα 13 μου. (Οι υπόλοιπες εξορμήσεις μου σε νησιά: Η Κέρκυρα (νομίζω ήταν η Κέρκυρα) για μια τριήμερη, η Ρόδος για την πενταήμερη, μια Τήνος (ωραία είχα περάσει, είχαν μεγάλες μερίδες στα φαγητά), μια Πάρος όσο ήμουν ακόμα δημοτικό νομίζω, και μια Μύκονος από την οποία το μόνο που θυμάμαι είναι ότι εκείνη τη μέρα είχε σκάσει η μεταγραφή Γεωργάτου στην Ίντερ.)

Αλλά τη Σίφνο τη θυμάμαι, με τον γλυκά ξεφτισμένο τρόπο που θυμάσαι οτιδήποτε σου συνέβαινε όταν ήσουν 13-15 χρονών και έκτοτε δεν έχεις αγγίξει ξανά. Στο Φάρο είχαμε βρει μια μικρή κολασμένη γωνία μέσα στον ευρύτερο παράδεισο, με μουσικές και γλέντια κάθε βράδυ, με το διαμέρισμα πάνω στη θάλασσα, τη διαδρομή προς τη Χρυσοπηγή και τις βόλτες στην Απολλωνία. Και μια φανταστική θάλασσα, για έναν άνθρωπο που την τελευταία δεκαετία δεν έχει νιώσει την ανάγκη να πάει στη θάλασσα. Δεν ξέρω πώς θα μου φαινόταν σήμερα αν το επισκεπτόμουν (πιθανότατα κάτι στο οποίο δε θα άντεχα πάνω από δύο μέρες) όμως αυτό το μέρος είναι τα παιδικά μου καλοκαίρια.

Κρήτη ο Στέλιος Αρτεμάκης

Γιατί είμαι από εκεί θα μου πεις. Μπορεί. Αλλά έχω και επιχειρήματα. Στα γράφω όπως μου έρχονται: Τα ουζάκια στο ενετικό Λιμάνι στα Χανιά, το αντικρυστό στον Μαρουλά, τα Φαλάσσαρνα, το κεδρόδασος στην Παλιόχωρα, τα νερά στην Ελαφόνησο, το βοτσαλάκι στο Αμμούδι, η άμμος στο Φραγκοκάστελλο, τα καζάνια με τη ρακή, ο τρύγο και ο  μαρουβάς, τα πιλάφια στους γάμους, η θέα σε όλη τη Μεσόγειο από την κορυφογραμμή στις Μαδάρες, το φαράγγι, η Πρέβελη, οι σφακιανές πίττες στη Ζούρβα, τα Δώματα, το μονοπάτι που σε πάει στα Δώματα, η απομόνωση στο Λουτρό, η ερειπωμένη Αράδενα, η ταβέρνα του Σήφη στους Αρμένους, η Αετοφωλιά στο Σαμωνά, τα ρακάδικα στο Ρέθυμνο, η Μονή στο Ακρωτήρι, τα αρχαία στη Λισσό, τα club στον Πλατανιά…

Τη δική σου επιλογή την περιμένουμε με την ψήφο σου στο Top Island 2013 sponsored by Frutop.