Το αγαπημένο μου τηλεπαιχνίδι

Μεγαλώσαμε με τον Γιώργο Πολυχρονίου και κάτι κυρίες με ταγέρ που έδιναν μία στον ‘Τροχό της Τύχης’ και παρακαλούσαν να μην σταματήσει την περιστροφή στη ‘Χρεοκοπία’. Μετά, κολλήσαμε με τις ‘Κόντρες’ και το σόου του παρουσιαστή Βλάση Μπονάτσου και με το ‘Ρουκ Ζουκ’ (και την ίδια τη Μαίρη Μηλιαρέση).

Η ενηλικίωσή μας πέρασε από ένα τούνελ γεμάτο τηλεπαιχνίδια, αλλά τώρα το μόνο τούνελ που ‘βλέπουμε’ στην TV είναι αυτό της Αγγελικής Νικολούλη. Παιδιά των 90s, των 00s και των δεκάδων τηλεπαιχνιδιών, δεν γίνεται να ξεχάσουμε τον καλύτερο τρόπο που επινοήθηκε ποτέ για να μη διαβάσουμε για την επόμενη μέρα.

Τα αγαπημένα μας τηλεπαιχνίδια.

‘Ρουκ Ζουκ’ για τον Στέλιο Αρτεμάκη

Ξεκινάει ο χρόνος από Ρουκ και φάε-μια-φάπα Ζουκ. Παίζαμε κι εμείς μεταξύ μας, με τα ξαδέρφια μου. Πολύ δυνατή φάπα στο Ζουκ. Τα αοοοοοο, δηλαδή όταν είχες τα ακουστικά στα αυτιά, ήταν επιπέδου όπερα, Μαρία Κάλλας και πάνω αλλά οι φάπες πραγματικό λιμάνι. Και για τις λέξεις ποιος χέστηκε φάση. Το δικό μας Ρουκ Ζουκ δεν ήταν παιχνίδι λέξεων, ήταν παιχνίδι ταχύτητας και παιχνίδι φάπας. Έπρεπε να ξέρεις τι θα δώσεις, που θα το δώσεις και πως θα το δώσεις. Γιατί μετά θα έτρωγες κιόλας. Και δεν ήξερες απο που θα σου έρθει γιατί έπαιζαν τρελές συμμαχίες. Και η φάπα στο Ζουκ ήταν πολύ δυνατή ρε παιδί μου.

‘Ποιος Θέλει να Γίνει Εκατομμυριούχος’ για τον Ηλία Αναστασιάδη

Σαν τώρα θυμάμαι εκείνη τη φορά που έκανα το κοινό για δύο εκπομπές στο πλατό του ‘Εκατομμυριούχου’, 96 μοίρες ανατολικά της καρέκλας του Σπύρου Παπαδόπουλου. Είχα δώσει τη λάθος απάντηση και τις 4 φορές που κλήθηκε να βοηθήσω. Δεν το έκανα επίτηδες, αλλά ανέκαθεν με έβλεπα στη θέση του παίκτη και όχι στη θέση του κοινού. Εκτός από αυτό, με είχα δει πολλές φορές στον ύπνο μου με χαρτάκια στις βάτες (σ.σ. τα χαρτάκια θα είχαν φύγει απ’ τον ουρανό του πλατό όταν θα κέρδιζα τα 150.000 ευρώ). Το μόνο που με προβλημάτιζε είναι το ποιον θα έπαιρνα τηλέφωνο, όταν θα έπρεπε να χρησιμοποιήσω αυτή τη βοήθεια. Τις ερωτήσεις θα τις απαντούσα όλες. Σε δύο χρόνια θα συμπληρώσουμε 10(!) χωρίς το παιχνίδι στην ελληνική τηλεόραση, οπότε διαχρονικά ο χρησμός μου θα δικαιώνεται από το ‘Slumdog Millionaire’. Γεια σας, είμαι ο Dev Patel.

‘Ο Τροχός της Τύχης’ για τον Στέφανο Τριαντάφυλλο

Είτε σ’ αυτόν που παρουσίαζε ο Πολυχρονίου, είτε σ’ αυτόν του Κατρανίδη, είτε σ’ αυτόν του Κουτράκη. Αρκεί να ήταν η Κρίστα. Που τα χαρίζει τα φωνήεντα. Αντλώντας πίστη από το γεγονός ότι είμαι ο καλύτερος σε ό,τι κάνω, πιστεύω ότι θα έσπαγα όλα τα κοντέρ. Γυρνάς τον τροχό, βρίσκεις λέξεις. Κάτι σαν τη ρουλέτα, δηλαδή. Κι εκεί γυρνάει κάτι και εκεί βρίσκεις λέξεις για να εκφράσεις την οργή σου που η μπίλια χοροπήδησε την τελευταία στιγμή. Εντάξει νομίζω ότι είναι και σχετικά εύκολο. Ειδικά τώρα που έχω κάνει σοβαρές σπουδές πάνω σε trivial και λοιπά επιτραπέζια. Στα σοβαρά τώρα ο τροχός της τύχης ήταν από τα πρώτα τηλεπαιχνίδια που εμφανίστηκαν στην ελληνική τηλεόραση. Μια διαχρονική αξία. Ευτυχώς, δηλαδή, γιατί φαντάσου έναν κόσμο που θα βλέπαμε τις παρωδίες που παρουσίαζε η Μαρία Αλιφέρη.

‘Η Εκδίκηση της Ξανθιάς’ για τον Πάνο Κοκκίνη

Μετά από τόσα χρόνια στα περιοδικά έχω μάθει εξαιρετικά καλά πως σκέφτονται οι ξανθιές. Επώνυμες, ανώνυμες, ανερχόμενες, βαμμένες και φυσικές. Οπότε αυτό του Λιάγκα είναι ένα τηλε-παιχνίδι στο οποίο είμαι σίγουρος ότι θα τα πήγαινα εξαιρετικά. Ότι δηλαδή θα έφτανα ως το τέλος. Άσε που το 1/3 των ξανθών, όσες δηλαδή ήταν μοντέλα, τις ήξερα ήδη από πριν. Εκείνες και τον κουλό/ιδιαίτερο τρόπο που σκέφτονται. Από την άλλη, εξίσου καλός θα ήμουν και στο ‘ Η στιγμή της αλήθειας’. Ειδικά μετά τα όσα έχω γράψει κατά καιρούς εδώ στο Homme Alone περί εξωσωματικής γονιμοποίησης, επίσκεψης σε ιερόδουλη και λοιπών σόλο αντρικών εμπειριών. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι, αν όντως πήγαινα και ήταν από κάτω η γυναίκα μου, είμαι σίγουρος ότι δεν θα περίμενε καν να τελειώσει η εκπομπή για να μου φέρει ότι πιο βαρύ θα υπήρχε τριγύρω (δηλαδή μάλλον την μάνα μου) στο κεφάλι μου.

‘Κόντρες’ για το Θοδωρή Δημητρόπουλο

Προσοχή, είναι λεπτό το ζήτημα, όχι  Κόντρα Πλακέ με τον χλιαρό κύριο Σπύρο, αλλά Κόντρες, με τον Μπονάτσο να μην έχει ιδέα πώς να είναι τηλεπαρουσιαστής αλλά να τα καταφέρνει τέλεια ακριβώς γι’αυτό. Όσο για το ίδιο το παιχνίδι, υποθέτω η γοητεία του για μένα έχει να κάνει με το μπούγιο της υπόθεσης, γιατί ποτέ μα ποτέ των ποτών δε θα έπαιζα σόλο σε τηλεπαιχνίδι, δηλαδή καλύτερα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Μια χαρά τα πάω εξάλλου ως ο Καλύτερος Παίχτης Του Κόσμου από τον καναπέ μου, σιγά μη βγω και στην τηλεόραση. Ωστόσο ένα ομαδικό, οικογενειακό χάος δε θα ήταν άσχημο. Καταρχάς μοιράζεται η ευθύνη, δεν είναι όλο πάνω σου. Κατά δεύτερον, ομαδικός χαβαλές πάντα κερδίζει τον ατομικό. Είτε πανηγυρίζεις για κάτι απίστευτο που σκέφτηκες εσύ ή κάποιος άλλος, είτε διασκεδάζετε με την αδιανόητη ανικανότητά σας να κάνετε κάτι εντελώς στοιχειώδες (όπως το να σκεφτείς το #1 στις λέξεις, που πολύ συχνά βλέποντας το παιχνίδι δε μου ερχόταν με τίποτα και έσπαγα το κεφάλι μου ΤΙ ΔΙΑΟΛΟ ΕΙΝΑΙ ΝΟΥΜΕΡΟ ΕΝΑ και μετά αποκαλυπτόταν και ήταν κάτι εντελώς προφανές κι ήμουν σε φάση “χριστέ μου θα ήμουν άθλιος σε αυτό το παιχνίδι”.) Εν ολίγοις, τέλεια συστατικά για μια επική παρεοστιγμή.

Ήθελε να τα βάλει με το τέρας και ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Έβλεπα τηλεπαιχνίδια. Φανατικά. Από τον Τροχό στο Ρουκ Ζουκ, Κόντρες άρρωστα, ακόμα και το Ρίσκο με τον Γιώργο Πολυχρονίου που με άγχωνε λίγο. Δεν μου άρεσε όμως ποτέ η έκθεση, το καρναβαλίκι ή το να πάρεις την παρέα σου και να πας σε ένα παιχνίδι σαν το Ρουκ Ζουκ. Ήθελα κάτι να μετρήσω τον εαυτό μου. Και θυμάμαι στον Εκατομμυριούχο να είμαι πάντα αμίλητος στον καναπέ. Να το ζω κανονικά. Να παίζω κι εγώ σαν να ήμουν εκεί και να τρελαίνομαι σε κάτι απαντήσεις που έδιναν όλοι οι άμπαλοι. Θυμάμαι ακόμα τύπο να απαντά στην ερώτηση Τι αντιπροσωπεύουν τα αρχικά www στο internet; Και εκείνος να απαντά με στόμφο. “Μα φυσικά.. World Wide… WINDOW”. Φέρτε μου τον Παπαδόπουλο και το τέρας να τα πούμε ένα χεράκι.

‘Ποιος Θέλει να Γίνει Εκατομμυριούχος’ και για τον Μάνο Χωριανόπουλο

Δεν είχα ποτέ καλή σχέση με τα τηλεπαιχνίδια. Τους μόνους που μπορούσα να βλέπω σε τηλεπαιχνίδι ήταν ο Μπονάτσος και ο Παπαδόπουλος. Για να είμαι ειλικρινής θα μπορούσα να παρακολουθώ ό,τι και αν έκαναν. Το “Ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος”, ήταν από τα λίγα τηλεπαιχνίδια που έβλεπα, λόγω του ότι ήξερα τις απαντήσεις (και δεν το λέω επειδή είμαι μπροστά). Δεύτερον, μου άρεσαν πάντα οι βοήθειες. Τα τηλεφωνήματα, όπου στην άλλη άκρη της γραμμής ο υποψήφιος σωτήρας δεν είχε ιδέα ήταν πάντα διασκεδαστικά. Τρίτον, μου άρεσε και μου αρέσει ο Σπύρος Παπαδόπουλος, που ήταν άνετος όσο ποτέ στη συγκεκριμένη εκπομπή.

Είχα σκεφτεί να πάω, αλλά λόγω ντροπής (ευτυχώς) το απέφυγα. Έτσι μπορώ ακόμα να ισχυρίζομαι ότι το “τέρας”, θα το κέρδιζα για πλάκα. Νομίζω προς το τέλος, είχε κάτι ερωτήσεις του στυλ, τι έφαγε ο Καίσαρας λίγες ώρες πριν τον σκοτώσουν. Εύκολα πράγματα.

‘Βρες τη φράση’ για τον Χρήστο Δεμέτη

Scrabble, κρεμάλα, “Oριζόντια – κάθετα”, Taboo, πάντα που άρεσαν τα παιχνίδια που είχαν να κάνουν με λέξεις, γράμματα, συλλαβές, φθόγγους, φράσεις και πάει λέγοντας. Ναι, θα ήθελα να παίξω στο θρυλικό Ρουκ Ζουκ, αλλά θα προτιμούσα το “Βρες τη φράση” που παρουσίαζε ο Μίλτος Μακρίδης στα τέλη των πολυαγαπημένων 90’s. Τον καιρό του “Ομιλείτε ελληνικά”, παραήμουν μικρός και δεν νομίζω πως ομιλούσα καν. Όχι ελληνικά, γενικά.

Με θυμάμαι λοιπόν με αμάνικη φανέλα και βερμούδα, καλοκαίρι καταμεσήμερο μπροστά από την τηλεόραση στη Λούτσα (!), να μην χάνω επεισόδιο του “Βρες τη φράση”, τις ώρες που δεν έλιωνα στο Fifa 98 με τον αδερφό μου.

Το παιχνίδι δεν απαιτούσε ιδιαίτερες γνώσεις. Οι φράσεις που έπρεπε να βρεις αφορούσαν κυρίως γνωμικά, εκφράσεις και τίλους ταινιών και τραγουδιών και κρύβονταν πίσω από ένα σκίτσο. Απλά πράγματα, μίνιμαλ. Εκείνο τον καιρό μάζευα συνέχεια νέες πληροφορίες και γνώσεις, Γυμνάσιο προς Λύκειο γαρ και με φανταζόμουν να κερδίζω χαλαρά απέναντι στον Τιτάνα της ελληνικής τηλεόρασης, Μίλτο Μακρίδη. Σε κάποια φάση το παιχνίδι το παρουσίαζε και η Τζόυς Ευειδη, νομίζω διαδέχθηκε τον Μακρίδη αλλά δεν είμαι και σίγουρος.

Στα του concept τώρα, έχω κάποιες απορίες ακόμα. Ποιος σχεδίαζε αυτά τα σκίτσα που έκρυβαν τη φράση; Γιατί να χρειάζεσαι τόσο μεγάλο πλατό για ένα τέτοιο τηλεπαιχνίδι; Πόσο πολύ έτρωγε πια ο μέσος Έλληνας τον καιρό εκείνο και οι μισοί χορηγοί του παιχνιδιού ήταν κέντρα αδυνατίσματος; Ποιος έβαφε τον Μίλτο Μακρίδη; Αναπάντητα ερωτήματα.

Τέλος πάντων. Εναλλακτικά θα ήθελα να παίξω στο πανευρωπαϊκό και πολυομαδικό “Παιχνίδια χωρίς σύνορα” μόνο και μόνο επειδή το παρουσίαζε η Δάφνη Μπόκοτα.

Σε άλλα νέα, άραγε τι να κάνουν σήμερα ο Λυκούργος και η Καρολίνα στη ζωή τους;

Ποιο ήταν το δικό σας αγαπημένο τηλεπαιχνίδι;