Το έπαθλο του MasterChef ξεσπά: «Κουράστηκα πια, έχω κι εγώ δικαιώματα»

«Έμαθα πώς δεν πήγαν άσχημα τα ποσοστά τηλεθέασης στην πρεμιέρα. Χαρείτε το, γιατί είναι η τελευταία φορά που με βλέπετε στο MasterChef. Εγώ το ξεκαθάρισα στην παραγωγή ότι δεν πρόκειται να χάσω άλλο χειμώνα της ζωής μου κλειδωμένος στο στούντιο, στο Λαύριο. Έχει απίστευτη υγρασία και είναι η όγδοη χρονιά. Η όγδοη! Άλλη μία και φτάνουμε τη Δυναστεία. Και ούτε ελπίδα για βραβείο Emmy.

Πλέον, νιώθω εξαπατημένος. Δεν λέω, στην αρχή που με προσέγγισαν, όλα φαίνονταν ιδανικά και ρόδινα. Εύκολο χρήμα, εύκολη δόξα, μου είπαν. Το μόνο που είχα να κάνω ήταν να στέκομαι ακίνητος και αστραφτερός στα γυρίσματα. Να λάμπω μπροστά στην κάμερα. Αλλά δεν ήξερα πόσο δύσκολο θα ήταν αυτό στην πράξη. Πρέπει να έχεις καρδιά από πέτρα, για να συγκρατήσεις τα δάκρυά σου μπροστά σε τόσα κρεμμύδια και τόσο δράμα. Bullying, ασθένειες, κακοποίηση. Νισάφι πια. Αυτό δεν είναι διαγωνισμός μαγειρικής, παράρτημα της Πρόνοιας είναι.

Έχω μάθει για ασθένειες που δεν ήξερα καν ότι υπήρχαν. Για σπάνιες νόσους με περίεργα ονόματα που κάθε φορά με κάνουν να απορώ για το πώς (και πού) στο καλό γίνεται το κάστινγκ για τις οντισιόν. Επόμενο βήμα πιστεύω είναι να αρχίσουν να βγάζουν νέες ασθένειες απ’ το μυαλό τους. Μετά τη μεσογειακή αναιμία, η ιαπωνική αναιμία. Μετά τη fusion κουζίνα, οι fusion ασθένειες (συγνώμη για αυτό).

Ξέρω, με τον καιρό, σκληραγωγήθηκα. Μάλλον, έχω αποκτηνωθεί πια. Έπαψα να συγκινούμαι στα κρυφά, γιατί ανά πάσα στιγμή κάποιος κριτής μπορεί να αναφερθεί στο πρόσωπό μου και να γυρίσουν αμέσως οι παίκτες να με κοιτάξουν με ενθουσιασμό. Έπειτα, θα ακολουθήσει πάντα χειροκρότημα. Το αξίζω. Έχω καθίσει περισσότερες φορές με τον θείο (Λεωνίδα) απ’ ό,τι οι θείοι (όλης της χώρας) με τη νεολαία. Μου λέει συχνά για τον Πανιώνιο και την ιστορία με τη φωτογραφία στην οροφή του πούλμαν το 1998. Του λέω, να μη με πιάνει γιατί γεμίζω δαχτυλιές.

Κι έχω πολλά αποτυπώματα, άμα τύχει να ψάξει κανείς το κορμάκι μου πόντο-πόντο για αποδείξεις και ονόματα: Λάμπρος Βακιάρος, Τιμολέων Διαμαντής, Μανώλης Σαρρής, έρωτας αλήτης, Σταύρος Βαρθαλίτης, Μαργαρίτα Νικολαΐδη, Παναγιώτης Κουμουνδούρος, Μαρία Μπέη. Όλοι τους με πρόδωσαν, αν με ρωτάς. Είχαν υποσχεθεί ότι θα έδιναν τα πάντα για μένα, ορκίζονταν αφοσίωση και υπομονή. Πού είναι τώρα όλοι αυτοί οι σεφ που με κράτησαν περήφανα στην αγκαλιά τους; Έχουν εκ-σεφανιστεί (συγνώμη και πάλι). Από εμένα κλέβει τα λογοπαίγνια ο Ιωαννίδης, να ξέρετε.

Αλλά, δεν περίμενα κάτι καλύτερο. Έχουν δείξει πόσο με σέβονται. Κάθε χρόνο η ίδια ιστορία. Με δείχνουν όλο καμάρι στους παίκτες και τους προκαλούν: πόσο έτοιμος είσαι να το κατακτήσεις; Εντωμεταξύ, μερικοί είναι θρασύτατοι από την πρώτη οντισιόν: Το έπαθλο είναι δικό μου, λένε. Συγνώμη, αλλά ούτε που γνωρίζω τον κύριο. Πότε θα μιλήσουμε επιτέλους για τα δικά μας δικαιώματα; Για τη σημασία της συναίνεσης σε μία σχέση νικητή και επάθλου; Πόσες φορές θα αισθανόμαστε χρησιμοποιημένα από νικητές που μας θεωρούν κτήμα τους;

Πρέπει να μπει ένα τέλος, επιτέλους. Το μόνο που με έχει μείνει να με παρηγορεί στο MasterChef είναι το icon Σωτήρης Κοντιζάς. Βλέπετε, μετά από οκτώ σεζόν, είναι πρακτικά αδύνατο να με εκπλήξει κάτι. Εσπούμα, κίμτσι, τοπιναμπούρ, παστινάκια – όλα τα έχουμε δει ξανά και ξανά και ξανά. Δεν έχει μείνει τίποτα πρωτότυπο σε αυτόν τον διαγωνισμό, πέρα από το ντύσιμο του Ιάπωνα δανδή. Όποτε τον βλέπω, λάμπω λίγο παραπάνω, μερικές φορές κοκκινίζω, αλλά και αυτό έμαθα με τον καιρό να το κρύβω».

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ