Το Escape Room των GR80s το τερματίζεις χορεύοντας

Επιτέλους, πάρτι. Κυριολεκτικά και μεταφορικά, με παντελόνι καμπάνα ή και χωρίς. Στην τελευταία περίπτωση και με ένα πολύχρωμο μεταξωτό γιλέκο την κάνεις την δουλειά σου. Σε κάθε περίπτωση, στην ντίσκο του ειδικά διαμορφωμένου Escape Room της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση αφιερωμένου στη δεκαετία του ’80, θα μπεις 2017 και θα βγεις αναμαλλιασμένος. Με άλλα ρούχα και άλλη διάθεση.

Υπερανάλαφρος λες και, το προηγούμενο μισάωρο στροβιλιζόσουν στο You Spin Me Round ένα πράγμα.

Ωστόσο όχι, όχι και όχι. Δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουμε το παραμικρό σπόιλερ για αυτό το τόσο μοναδικό κατασκεύασμα στο οποίο θα κληθείς να παίξεις με στόχο να βγεις όσο το δυνατόν γρηγορότερα τη στιγμή που εσύ θα εύχεσαι να μην σου ‘κόψει’ ποτέ και να μην λύσεις τίποτα για να σε αφήσουν εκεί μέσα για πάντα.

Γεγονός το οποίο παρεμπιπτόντως, έχουμε αποδείξει ότι σε μένα, τον Κωνσταντίνο, τον Γιώργο και την Ιωσηφίνα βγαίνει γενικότερα στα Escape Rooms. Επιγραμματικά, θα υπενθυμίσω ότι η πρώτη μας εμπειρία στο Turkish Airlines EuroLeague Escape Room μας χάρισε μία από τις πιο τραγικές ήττες της ζωής μας. Έκανε τον game master να σκέφτεται να παραιτηθεί ή να ζητήσει βαρέα και ανθυγιεινά και το γραφείο να μας περιγελά γεμάτο καυστικά σχόλια του στυλ ‘το κουμπί κινδύνου στο ασανσέρ δεν σε πάει στην έξοδο κινδύνου‘ ούτε σε μεταφέρει κάπου που υπάρχει κίνδυνος.

Και κάπου εδώ θέλω λίγη μουσική. Δεν μπορώ να γράψω έτσι.

Εξαιρετικά. Και μιας και μιλήσαμε για κίνδυνο, τρία από τα πιο βασικά πράγματα που πρέπει να γνωρίζεις πριν κατέβεις τα σκαλιά της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, χαζέψεις την έκθεση φωτογραφίας που βρίσκεται στη μία μεριά του ορόφου και προετοιμαστείς ψυχολογικά για τον γρίφο που θα κληθείς να λύσεις στην απέναντι ακριβώς μεριά.

α) δεν υπάρχει κουμπί εξόδου κινδύνου, οι πόρτες είναι ανοιχτές και τα σκυλιά δεμένα. Όπως μας ενημέρωσε και ο game changer μας, σκοπός της ομάδας του που έφτιαξε το δωμάτιο δεν είναι να πάθουμε κρίση πανικού, γι αυτό και μπορούμε να βγούμε από το παιχνίδι ανά πάσα ώρα και στιγμή για νερό, τουαλέτα, ανάσες, δεν ξέρω τα ψυχαναγκαστικά σου αλλά κατάλαβες.

β) δεν υπάρχει χρονόμετρο. Πιθανότατα, γι αυτό να  βγήκαμε και εμείς (σπόιλερ) νικητές αλλά τέλος πάντων αυτό δεν το γράφω γιατί θα φωνάζει η Ιωσηφίνα και ποιος την ακούει με φωνή Cyndi. Τέλος πάντων, όταν λέμε δεν υπάρχει χρόνος, εννοούμε ότι υπάρχει ένας εκτιμώμενος των 45′ αλλά αν βγεις και στα 49′ όπως εμείς, δεν έγινε και κάτι. Τώρα, αν περάσεις το δίωρο, εντάξει μπορεί και να σε βγάλουν. Ή να σου δώσουν κανένα μπουκάλι βότκα να το ζήσεις βρε αδερφέ.

(Τα μπουκάλια της φωτογραφίας είναι άδεια, επειδή σκέφτομαι τι σκέφτεσαι)

γ) η επικοινωνία σου με τον game master γίνεται μέσω μηνυμάτων. Με την είσοδό σου στο δωμάτιο, παίρνεις ένα κινητό android και λαμβάνεις μηνύματα και εύσημα και ‘μπράβο, καλά πας αλλά το ξεφτίλισες’.

Τώρα που τελειώσαμε με τα βασικά, ας πάμε στα πιο fun κομμάτια. Και όχι όχι, μην επιμένεις δεν θα σου πω ότι όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού μπορείς (και θα το κάνεις) να τη βγάλεις χορεύοντας με μουσική στη διαπασών. Ούτε ότι σε κάποιο σημείο θα κληθείς να βάλεις κάτι πιο ανάλαφρο πάνω σου. Ένα μαντήλι βρε αδερφέ πολύχρωμο. Ή ένα φουστάνι φραμπαλά για το κορίτσι σου.

Σταματάω γιατί από τον ενθουσιασμό μου θα τα πω όλα. Ας μιλήσουν οι συμπαίχτες της υπέροχης ομάδας μου. (Θα πω και ευχαριστίες στο τέλος, μην φύγετε)

Κωνσταντίνος ή Πασχάλης: “Ας είμαστε ειλικρινείς, μετά το φιάσκο του Turkish Airlines EuroLeague Escape Room, η πραγματική μας νίκη ήταν ότι βρήκαμε τα κότσια να επιστρέψουμε με την ίδια σύνθεση σε ακόμη ένα. Αυτό ναι, θέλει θάρρος και θράσος. Όταν έχεις πιάσει όμως πάτο, μόνο ψηλότερα μπορείς να πας, όπως είχαν πει άλλωστε κι οι Διάσημοι μετά το 7-0 από τους Μαχητές. Χωρίς να έχουμε λοιπόν τίποτα να χάσουμε, μπήκαμε στην χρονομηχανή, χορέψαμε, βρήκαμε γρίφους μόνοι μας(!!!!) και βγήκαμε από το δωμάτιο, μόλις 4 λεπτά μετά τα 45 που ήταν ο προβλεπόμενος χρόνος. Ίσως βοήθησε το γεγονός ότι δεν υπήρχε χρονόμετρο για να μας αγχώνει, ίσως απλά μας ταιριάζει καλύτερα αυτή η δεκαετία. Πλέον πήραμε δυνάμεις κι ετοιμαζόμαστε ήδη για το επόμενο. Ποιος ξέρει, ίσως αυτή τη φορά βγούμε πριν καν εκπνεύσει ο χρόνος“

Γιώργος ή Rocky Balboa: “Στο Escape Room των GR80s πήγαμε με τη ψυχολογία στα τάρταρα, αφού στην προηγούμενη και μοναδική μας εμπειρίας ως ομάδα σε Escape Room, αυτό της Turkish Airlines EuroLeague Escape Room δεν καταφέραμε να λύσουμε ούτε ένα γρίφο. Ευτυχώς, αυτή τη φορά το δωμάτιο δεν είχε χρονόμετρο, οπότε δεν κλειστήκαμε μέσα. Βέβαια, αντί για 45′ που ήταν ο προβλεπόμενος χρόνος, κάναμε 48′ για να το λύσουμε, αλλά τουλάχιστον τα ‘καταφέραμε’ χωρίς να κάνουμε κατάχρηση των προσφερόμενων βοηθειών. Βοήθειες οι οποίες δεν δίνονταν μέσω κάποιας οθόνης, αλλά ενός smartphone σε μορφή μηνύματος. Ακόμα και τις στιγμές που είχαμε κολλήσει και δεν μπορούσαμε με τίποτα να λύσουμε κάποιο γρίφο η μουσική και το background, φουλ σε νοσταλγικές 80’s αναφορές, δεν μας άφησαν να απογοητευτούμε. Θα κλείσω με ένα spoiler: Καλό θα είναι να ξεσκονίσεις το πικ-απ σου πριν πας στο συγκεκριμένο δωμάτιο“

Ιωσηφίνα ή Cyndi Lauper: “Η θριαμβευτική μας επιτυχία (δε θέλω να ακούω για 4 λεπτά εκτός, όταν δεν υπάρχει καν timer) σε σχέση με το πρωτοφανές για τα ανθρώπινα δεδομένα φιάσκο στο Turkish Airlines EuroLeague Escape Room, πιστεύω βασίζεται κατά 50% στα δύο ζντο που κάναμε πριν μπούμε. Τα λέει και ο Χρανιώτης στο ‘Survivor‘, εκεί ενώνεται η ομάδα. Το υπόλοιπο 50% είχε σχέση με το περιβάλλον των ’80s που μας έβαλε αμέσως σε νοσταλγικό mood εξερεύνησης της εποχής και των αναμνήσεών μας. Άσε που αν έχεις αποτύχει όσο κανένας σε προηγούμενη απόπειρα, δεν έχεις τίποτα να χάσεις και μπαίνεις με άλλον αέρα. Το μόνο σίγουρο για το συγκεκριμένο δωμάτιο πάντως, είναι ότι ακόμα κι αν η ομάδα είχε αποδειχθεί για δεύτερη φορά παντελώς ανίκανη, θα το είχαμε διασκεδάσει ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Δε μπορώ να φανταστώ καμία παρέα να βγαίνει απογοητευμένη από αυτή τη χρονομηχανή. Κι ένα δικό μου spoiler: Κάνε το homework σου για τα μεγάλα χιτ των περασμένων δεκαετιών πριν μπεις“

Εγώ θα θελα να μιλήσω αλά Britney, αλλά μου το έκαψε η δεκαετία. Τέλος πάντων. Θα ήθελα να ευχαριστήσω την ομάδα μου, το Oneman, την 24Media, την μαμά μου, τον μπαμπά μου, τον παππού μου, τον game master, τη Στέγη, την ζωή που μας έδωσε τέτοια έκλαμψη ταλέντου και τα κάναμε όλα καταπληκτικά και βγήκαμε νικητές.

Όχι να το παινευτούμε αλλά we will be back. Stay tuned.

That ‘s all folks! (Πάει, την ψώνισαν) 

(Φωτογραφίες: Αντρέας Σιμόπουλος / Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση)