Το καλύτερο γκολ που έχω δει στο γήπεδο

Κυριακή σημαίνει μπάλα ή ‘στρογγυλή Θεά’ όπως αρέσκονται να την αποκαλούν πολύ. Μιας και περάσαμε μία δυνατή ποδοσφαιρική εβδομάδα και με το ντέρμπι της προηγούμενης Κυριακής να είναι ακόμα νωπό, αποφασίσαμε να ανταλλάξουμε εμπειρίες και στιγμές από γκολ που έχουν χαραχτεί βαθιά στη γηπεδική μας μνήμη. Από ‘ξερά’ σουτ μέχρι δυνατές εκτελέσεις κόρνερ και από πέναλτι μέχρι φάουλ. 

Α! Και μην ξεχνάς: Εμείς τις μοιραζόμαστε εδώ, εσύ στα σχόλια. Δίκαια και τίμια πράματα.

Σφύριγμα εκκίνησης σε 3,2,1.

Του Τζέραρντ στον τελικό του 2005, ο Θέμης Καίσαρης

Έχω υπάρξει πολύ, πολύ τυχερός. Έχω δει στο γήπεδο το γκολ του Δέλλα με την Τσεχία, το απόλυτο “χάνω τον εαυτό μου” γκολ. Δεν είναι το καλύτερο, είναι κεφαλιά χωρίς άλμα, αλλά το γκολ (μπορεί να) είναι έκσταση κι αυτό το γκολ ήταν το μάξιμουμ, πιο πάνω δεν έχει. Έχω δει τρία διάσημα ψαλιδάκια-βολέ, το ένα καλύτερο απ’το άλλο. Τον Αλεξανδρή να απογειώνεται για να κρίνει ένα πρωτάθλημα στο Ολυμπιακός-ΑΕΚ 4-3 του 2002. Τον Μήτρογλου να γίνεται ο μοναδικός παίκτης που έχω δει μέχρι σήμερα (στο γήπεδο ή στην τηλεόραση) να κάνει ενάεριο βολέ με το “κακό” του πόδι, όταν σκόραρε με το δεξί στο Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός 2-0 το 2009. Τον Ζιντάν να γίνεται ανθρώπινος “διαβήτης”: να στηλώνει το δεξί στο χορτάρι και να γυρίζει το αριστέρο για ζωγραφίσει την πορεία που θα πάρει η μπάλα στον τελικό του 2002. Καθόμουν μάλιστα απέναντι απ’τις κάμερες, τον είχα δηλαδή φάτσα και όχι πλάτη.

Έχω όμως κάτι με τις κεφαλιές. Θεωρώ απ’τα κορυφαία γκολ των Μουντιάλ αυτή του Λέτσκοφ το 1994 και αυτή του Μποργκέτι κόντρα στην Ιταλία το 2002. Αυτές δεν τις είδα από κοντά, αλλά έζησα από κοντά πως σταμάτησε ο χρόνος στο Ολύμπικο το 2009 όταν ο Μέσι στάθηκε στον αέρα για να αφήσει άγαλμα τον Φαν ντερ Σαρ στον πρώτο τελικό Μπαρτσελόνα-Γιουνάιτεντ.

Πάνω απ’όλα, η κεφαλιά του Τζέραρντ στην Κωνσταντινούπολη, το πιο υποτιμημένο γκολ που έχει μπει σε τελικό. Μακράν το πιο δύσκολο. Το άλμα του είναι τελείως κάθετο, δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει καθόλου τη φορά του άλματος για να κατευθεύνει την μπάλα. “Σπάει” τον λαιμό του και τον κορμό όσο πάει, γίνεται το κοριτσάκι στον εξορκιστή για να καταφέρει να στείλει μ’αυτήν την κίνηση την μπάλα στην πίσω γωνία, εκεί που ο Ντίντα δεν μπορεί να φτάσει. Δύσκολο όσο δεν πάει, πολύτιμο όσο κανέναν.

Άλλωστε, είναι το μοναδικό γκολ στην ιστορία που μέτρησε για τέσσερα. Το ξέρουν όσοι ήταν στο γήπεδο. Όταν σκόραρε ο Τζέραρντ και ανατινάχθηκε η οροφή του σταδίου, αυτό ήταν και το τέλος του τελικού. Δεν ήταν το γκολ που απλώς μείωσε το σκορ, ήταν η στιγμή που οι Κόκκινοι έγιναν γίγαντες και οι Άσπροι έγιναν νάνοι. Ο,τι ακολούθησε και έδωσε στη Λίβερπουλ το κύπελλο ήταν απλώς τα τσουνάμι, οι μετασεισμοί. Ο σεισμός που τα έκρινε όλα έγινε όταν ο Τζέραρντ “έσπασε” τον λαιμό του για να σκοράρει.

(Στο 6.10′)

Του Σόουζα στο 3-1 του Παναθηναϊκού επί της Γιουβέντους, ο Γιώργος Μυλωνάς

“Το φάουλ πάνω στον παίκτη του Παναθηναϊκού, πλάγια βέβαια η θέση, αρκετά μακριά. Ο Σόουζα είναι πάνω στην μπάλα, υποθέτω ότι δεν θα το πάει βέβαια απευθείας, είναι και πολύ κοντά, το δοκιμάζει όμως…“

Ευτυχώς τόσο ο Πορτογάλος όσο και εγώ ήμασταν στο ΟΑΚΑ εκείνο το βράδυ και δεν ακούσαμε την τότε μετάδοση του Χρήστου Σωτηρακόπουλου. Βρισκόμουν στο πέταλο ακριβώς πίσω από το τέρμα της Γιουβέντους με το φίλο μου τον Βασίλη. Από τα πρώτα λεπτά είχα αρχίσει να γκρινιάζω πως κάναμε λάθος που πήραμε εισιτήριο στη συγκεκριμένη θύρα, αφού δεν έβλεπα σχεδόν τίποτα. Δεν έφταιγαν μόνο οι θέσεις μας, αλλά και η μυωπία που στην εφηβεία μεγάλωνε πιο γρήγορα κι από τα νύχια μου. Μέχρι εκείνο το σημείο του αγώνα δεν θυμάμαι να είχε γίνει κάποια φάση. Οπότε, ο Παναθηναϊκός κερδίζει το φάουλ και μας ξεσηκώνει. Ο Σόουζα στήνει την μπάλα και παίρνει λιγοστή φόρα. Η μπάλα έρχεται κατευθείαν πάνω μου. Γλυκά. Πριν προλάβει να ακουμπήσει τα δίχτυα, η εικόνα θολώνει. Καλά θυμάσαι, η μπάλα δεν τρύπησε τα δίχτυα για να με βρει στο κεφάλι. Ο Βασίλης μου είχε χώσει μια αγκωνιά εν μέσω πανηγυρισμών και τα γυαλιά μου είχαν φύγει 2-3 σειρές παρακάτω. Πριν προλάβω να ανησυχήσω για αυτά, οι γενικότεροι πανηγυρισμοί με είχαν στείλει πλάι τους. Γύρισα σπίτι, φόρεσα τα όλως περιέργως “αρτιμελή” γυαλιά και είδα ξανά το γκολ. Ήταν γκολάρα!

Το 3-2 του Σισέ με τη Ρόμα, ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Πήγα να γράψω το γκολ του Σόουζα και με πρόλαβε ο Μυλωνάς, διάολε. Θα πω για το δεύτερο που μου ήρθε το μυαλό και θα περιγράψω και το σκηνικό. Είμαι στην Σπονδή, σε δείπνο που παραθέτει το Chivas. Η γευσιγνωσία είχε τελειώσει και το δείπνο προχωρούσε. Μόνο που ο πρώτος αγώνας του Παναθηναϊκού με τη Ρόμα στο ΟΑΚΑ είχε ξεκινήσει κι εγώ είχα το διαρκείας μου στην τσέπη. Νομίζω σηκώθηκα λίγο μετά το κυρίως, μπήκα στο αυτοκίνητο και ανέβηκα Μαρούσι. Βγαίνοντας από το αυτοκίνητο και μπαίνοντας στο γήπεδο χάναμε 1-2. Είχα αργήσει να πάω αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να μην πάω έστω στα τελευταία λεπτά. Με το που μπήκα, κάνει ο Χριστοδουλόπουλος (θου Κύριε) το 2-2. Λίγα λεπτά αργότερα ο Σισέ σηκώνεται και κάνει με κεφαλιά το 3-2. Για να δώσει υπόσχεση για το πραγματικό γλέντι που έγινε στη Ρώμη. Με βεβαιότητα δεν είναι το πιο ωραίο γκολ που έχω δει να μπαίνει. Μπορώ πρόχειρα να θυμηθώ 2-3 του Ίβανσιτς. Αλλά ήταν τέτοια η έντασή μου, τέτοια  αξία του γκολ και τέτοιο το ξέσπασμα της κερκίδας που το βάζω σαν καλύτερο. Ναι, με τον ίδιο τρόπο που λες ότι το κορίτσι σου είναι το πιο όμορφο στον κόσμο ακόμα κι αν προφανέστατα δεν είναι.

Το 4-0 του Νούνιες στο Ολυμπιακός-ΠΑΟ, ο Γρηγόρης Μπάτης

Τα παιδιά παραπάνω φαίνεται πως είναι του κινήματος “Μένουμε Ευρώπη” ή απλά επειδή οι καλύτερες μας στιγμές βρίσκονται συνήθως στο (μακρινό) παρελθόν, θυμήθηκαν πράσινες ευρωπαϊκές βραδιές. Δεκτό. Και για να μην τους αδικήσω, θα πω πως κι εγώ σκέφτηκα την λόμπα του Ζιοβάνι με την Γαλατάσαραϊ (ήμουν πίσω από την εστία του Μοντραγκόν) ή τη σουτάρα του Κάμπελ κόντρα στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, όμως αυτό που πραγματικά μου έχει μείνει σημειώθηκε σ’ ένα ντέρμπι Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός. Ένα γκολ έπος, γιατί είχε επικούς πρωταγωνιστές. Ο Ολυμπιακός κερδίζει 3-0, το ρολόι στο “Γ. Καραϊσκάκης” δείχνει 81′ και οι γηπεδούχοι φεύγουν στην αντεπίθεση. Ο ακούραστος Τάσος Πάντος ξεχύνεται από τα δεξιά, μπαίνει στη μεγάλη περιοχή, κάνει τη σέντρα λίγο πριν πέσει και ο Λιονέλ Νούνιες, μ’ ένα φανταστικό γυριστό στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα του Γκαλίνοβιτς. 4-0, με τους πιο ανορθόδοξους πρωταγωνιστές. Τον Πάντο που δεν φημιζόταν για τις σέντρες του και τον Νούνιες που ήρθε ως Μαραντόνα και έφυγε χωρίς να το καταλάβουμε. Πριν φύγει όμως, μας χάρισε αυτό το γκολ ποίημα.

*Bonus: Ένα φανταστικό γκολ με σέντρα σουτ από αριστερά (στη γραμμή του πλαγίου) από τον Σταύρο Τζιωρτζόπουλο, σ’ ένα φιλικό, νομίζω με την Θέλτα. Εικάζαμε πως μπήκε κατά λάθος.

Το 1-1 του Αλεξανδρή με την ΑΕΚ, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

2002. Ο Ολυμπιακός υποδέχεται την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ, θέλοντας μόνο τη νίκη για να την προσπεράσει στη βαθμολογία (αν θυμάμαι καλά, στην ισοβαθμία) και να κατακτήσει ακόμα ένα πρωτάθλημα κι όπως σε όλα σχεδόν τα εντός έδρας παιχνίδια εκείνης της σεζόν, βρίσκομαι στις εξέδρες του γηπέδου. 16 ετών, το αίμα μου βράζει, η πιθανή κατάκτηση του τίτλου απ’ την ομάδα μου μοιάζει εκείνες τις ημέρες ως το σημαντικότερο πράγμα της ζωής μου ολόκληρης. Το ενδεχόμενο να χάσουμε το πρωτάθλημα από την ΑΕΚ και να με κοροϊδεύουν στο σχολείο, δεν ήθελα καν να το σκέφτομαι. Ο αγώνας ξεκινάει, η ΑΕΚ προηγείται με πέναλτι του Τσιάρτα (ακόμα τον λέγανε Τσάρτα νομίζω) κι οι χιλιάδες Αεκτζήδες στις εξέδρες του ΟΑΚΑ ουρλιάζουν σαν τρελοί, καθώς το πρωτάθλημα επιτέλους πλησιάζει. Το ημίχρονο έχει σχεδόν τελειώσει κι όλα δείχνουν ότι η ΑΕΚ θα πάει με προβάδισμα στα αποδυτήρια. Θα χρειαστεί ανατροπή στο δεύτερο, δυο γκολ σε 45 λεπτά. Δύσκολα τα πράγματα. Και ξαφνικά, στο 43, ο Πατσατσόγλου σεντράρει, ο Αλεξανδρής γυρίζει το κορμί του και με ένα ασύλληπτο βολέ στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα του Ατματζίδη. Αμόκ, αγκαλιές, ουρλιαχτά. Σε εκείνο το σημείο, ξέραμε ότι το παιχνίδι και το πρωτάθλημα δεν χάνεται. Το ήξεραν μέχρι κι οι Αεκτζήδες στις εξέδρες. Στο δεύτερο ημίχρονο, το 1-1 έγινε γρήγορα 3-1 κυρίως χάρη στην ώθηση αυτού του μαγικού γκολ. Ένα γκολ που συνδύαζε ομορφιά και σπουδαιότητα και 14 χρόνια μετά, ακόμα ανατριχιάζω όταν το βλέπω. Φαντάζομαι το ίδιο κι οι Αεκτζήδες.

Το 1-1 του Αλεξανδρή με την ΑΕΚ και ο Ηλίας Αναστασιάδης

Μάλλον θα εκνευρίσω (άλλο λίγο) τους φίλους αναγνώστες ΑΕΚτζήδες, αλλά είμαι πολύ κοντά στο κείμενο ‘Ήμουν κάποτε ΑΕΚ’ που θα εξηγηθώ σύντομα σχετικά. Παρ’ όλ’ αυτά, ακόμη κι αν έβραζα ακόμα στο ζουμί της οπαδίλας μου, πάλι το εναέριο του Αλεξανδρή θα διάλεγα. Σίγουρα επηρεάζει την απάντησή μου το γεγονός ότι ο Αλέκος γάζωσε ουκ ολίγες φορές τους αιωνίους με τη φανέλα της ΑΕΚ. Αλλά ο λόγος στον πυρήνα της επιλογής είναι άλλος. Μικρό παιδί ήμουν, δεν είχα κλείσει τα 20. Η μέρα ήταν φορτισμένη από τα αξημέρωτα και το κομβόι για το ΟΑΚΑ είχε ξεκινήσει από νωρίς το μεσημέρι στη Φιλαδέλφεια. Πρώτο μου ντέρμπι εκτός έδρας και το κεφάλι μου πήγαινε συνέχεια αριστερά δεξιά, τσεκάροντας για παγίδες, για ενέδρες, για ντου Ολυμπιακών. Με τα πολλά μπαίνουμε στο γήπεδο, η ΑΕΚ κάνει το 0-1 και η κυρίαρχη σκέψη είναι η εξής: ‘Πολύ σημαντικό το να κερδίσουμε, αλλά πιο σημαντικό το να γυρίσω ολόκληρος στο σπίτι’. Και ξαφνικά, λίγο πριν βγει το ημίχρονο, ο Αλεξανδρής βάζει το πιο ωραίο γκολ που είδα ποτέ σε γήπεδο και οι Ολυμπιακοί παράγουν έναν ήχο, κάτι μεταξύ θαυμασμού για το γκολ και ανακούφισης που δεν θα πάνε πίσω στο ημίχρονο, τον οποίο ακούω κάθε φορά που σκοράρει ο Ολυμπιακός εναντίον της ΑΕΚ στην έδρα του. Ένα κύμα. Ένα ωστικό κύμα. Και ένας τύπος ξάπλα στον αέρα να βρίσκει την μπάλα με τον τέλειο τρόπο. Η μοναδική στιγμή στη ζωή μου, που ζήλεψα που δεν είμαι Ολυμπιακός.

To γκολ από φάουλ του Γκαρσία στο ΠΑΟΚ- Παναθηναϊκός το 2010, η Δώρα Τσαμπάζη

Δεύτερος γύρος του πρωταθλήματος τη σεζόν 2009-10. Η Τούμπα πάλι ήταν καζάνι. Ο τεράστιος Πάμπλο Γκαρσία έλειπε για μία εβδομάδα από τις προπονήσεις, καθώς “έχασε” τη μητέρα του και πήγε στην Ουρουγουάη για την κηδεία της. Δύο μέρες πριν το ματς ο Πάμπλο επιστρέφει στην Θεσσαλονίκη και δηλώνει έτοιμος να παίξει κόντρα στον Παναθηναϊκό. Κάπου στο 59, ο Γκαρσία έκανε το ωραιότερο γκολ που έχω δει πότε σε γήπεδο. Μια υπέροχη εκτέλεση φάουλ με φάλτσο που κατέληξε στην εστία του Τζόρβα, ήρεμα, απαλά και με χειρουργική ακρίβεια. Ποτέ δεν θα μάθουμε αν σκόπευε να το βάλει απευθείας ή αν ήταν μία σέντρα που από σπόντα κατέληξε σε γκολ. Το ζήτημα είναι ότι είναι ένα από τα ωραιότερα γκολ. Ο πανηγυρισμός του συγκινητικός, με τα δάκρυα του Γκαρσία να τρέχουν, αφιερώνοντας το γκολ στην μητέρα του και τον Μουσλίμοβιτς να τον αγκαλιάζει και να του σκουπίζει τα μάτια. Δεν είναι μόνο το γκολ που ήταν υπέροχο, ήταν και το timing, ήταν και το δέσιμο εκείνης της ομάδας που όμοιας της δεν θα υπάρξει ξανά στον ΠΑΟΚ. Μπα σε καλό σας, συγκινήθηκα βρε.

Το 2-2 του Σαραβάκου επί της Γκέτεμποργκ, ο Θανάσης Κρεκούκιας

Σίγουρα έχω δει πιο θεαματικά γκολ μέσα στο γήπεδο. Τελικά αποφάσισα να επιλέξω αυτό για να τιμήσω το τίμιο όσο και αδικημένο πέναλτι. Το οποίο μπορεί να θεωρείται σχεδόν γκολ όταν σφυριχτεί, όμως δεν είναι τόσο απλό. Χρειάζεται ικανότητα, ψυχραιμία, τύχη. Πολύ περισσότερο δε, όταν με ένα τέτοιο παίζεται μια πρόκριση στα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Ήμουν μέσα στο ΟΑΚΑ, 19 χρονών πιτσιρικάς, παρακολουθώντας τον επαναληπτικό προημιτελικό στη διοργάνωση του 1984/85, με τον Παναθηναϊκό και την Γκέτεμποργκ. Στο πρώτο παιχνίδι οι “πράσινοι” είχαν κερδίσει 0-1 μέσα στη Σουηδία. Όμως στο Μαρούσι είχαν βρεθεί πίσω στο σκορ 1-2 και απειλούνταν με αποκλεισμό. Ο διαιτητής καταλόγισε πέναλτι κάπου εκεί γύρω στο 80′ υπέρ του ΠΑΟ και ο φοβερός και τρομερός μικρός έστησε τη μπάλα στη βούλα. Η αγωνία των 80.000 στο κατακόρυφο (με την ευκαιρία, εκείνες τις εξέδρες και την ατμόσφαιρα που έφτιαχναν οι φίλαθλοι στο ΟΑΚΑ, στη Νέα Φιλαδέλφεια, στο Καραϊσκάκη, δεν τις βρίσκεις πλέον σε ΚΑΝΕΝΑ γήπεδο, όσοι δεν το έζησαν, δεν ξέρουν για τί μιλάμε). Ο Μητσάρας πήρε φόρα και πραγματοποίησε την τέλεια εκτέλεση. Δυνατό πλασέ πολύ κοντά στο δεξί γάμα της εστίας. Για κλάσματα του δευτερολέπτου, μας φάνηκε ότι πηγαίνει έξω. Όταν όμως σπαρτάρησε το πλεκτό, τότε το απόλυτο ντελίριο κατέλαβε τον κόσμο. Το 2-2 ήταν το τελικό σκορ και η αρμάδα του Γκμοχ πέρασε στους 4 της Ευρώπης. Με εκείνο το χτύπημα για σεμινάριο του Σαραβάκου.

Το 2-0 του Σαλπιγγίδη στο ΠΑΟ-ΠΑΟΚ, η Έρρικα Ρούσσου

Είμαι σίγουρη ότι δεν περιμένατε να δείτε διαφορετικό όνομα από αυτό του Σαλπιγγίδη στον τίτλο μου. Ναι, με λες και προβλέψιμη. Για να είμαι ειλικρινής, θα μπορούσα να έχω βάλει κάποιο από τα γκολ του Ίβανσιτς στον οποίο έτρεφα μεγάλη συμπάθεια όταν ήταν στον Παναθηναϊκό (παρότι έκανε τα μαλλιά του να μοιάζουν με σανό). Ο λόγος που δεν το έκανα ήταν γιατί είναι μία καλή ευκαιρία να δούμε μαζί το λόγο που με έκανε να συμπαθώ τόσο πολύ τον Σάλπι ώστε να δηλώσω κάπου, κάπως, κάποτε ότι ναι, ναι, ναι, θα τον παντρευόμουν. Η αιτία λοιπόν κρύβεται σε αυτήν τη διακριτική στάση εκείνου του γκολ, που ομολογουμένως, ήταν εξαιρετικό.

Δεν πανηγύρισε. Δεν κοίταξε πουθενά. Συνέχισε να τρέχει.

Ξέρω ότι θα τα βάλουν μαζί μου και οι Παναθηναϊκοί γιατί ‘αυτή του η στάση σημαίνει ότι δεν στήριζε την ομάδα που τον πλήρωνε’ και οι οπαδοί του ΠΑΟΚ ‘γιατί αν έχω καταλάβει καλά, γενικά, τα έχουν μαζί του’. Όμως εμένα αυτή του η στάση μου άρεσε. Είχε μια ειλικρίνεια.  Και καμία έπαρση.