Το κενό και άλλα 9 πράγματα που μας έχουν λείψει από το σχολείο

Πάντα θα θυμόμαστε το σχολείο με μία γλυκιά νοσταλγία. Το προαύλιο, οι διάδρομοι, οι αίθουσες με το νοσοκομειακό άσπρο χρώμα, το θορυβώδες γραφείο των καθηγητών και το κρυφό στέκι της παρέας μας έχουν τον πρώτο λόγο στο ταξίδι μας στον χρόνο, σε εκείνα τα ένδοξα χρόνια που ζούσαμε για την αδρεναλίνη της κοπάνας. Τότε θέλαμε να μεγαλώσουμε, τώρα όμως θέλουμε να επαναλάβουμε άλλη μία φορά την παιδική μας ηλικία.

Δεν καταφέραμε να αντισταθούμε στις αναμνήσεις μας. Ήταν υπερβολικά ισχυρές και αποφασισμένες. Μας λύγισαν. Για αυτό και εμείς, μετά από ένα ράβε – ξήλωνε άνευ προηγουμένου, παρουσιάζουμε τα 10 πράγματα που μας έλειψαν περισσότερο από το σχολείο. Θυμόμαστε και γράφουμε.

Το κυλικείο

Το πρώτο σχολικό δίωρο ήταν αβάσταχτο. Αυτό είναι γνωστό, όποιο σχολικό ίδρυμα, δημόσιο ή ιδιωτικό, ρωτήσεις. Με τα μάτια μας να έχουν κυριευτεί από τις τσίμπλες, κουτουλούσαμε από θρανίο σε θρανίο και παριστάναμε ότι παρακολουθούσαμε στο μάθημα. Περιμέναμε πώς και πώς να ακούσουμε το λυτρωτικό χτύπημα του κουδουνιού για να τρέξουμε στο κυλικείο. Για ένα Milko και μία φωλιά, λαχταριστή ευτυχία.

Οι κοπάνες

Δεν υπήρξε σχολική μέρα, εκτός από την πρώτη και την τελευταία, που να μην σκεφτήκαμε έστω και μια τόσο δα στιγμή να κάνουμε κοπάνα. Λίγο η απογοήτευση από το απροειδοποίητο διαγώνισμα των μαθηματικών, λίγο κάτι μπερδέματα στο πρόγραμμα και πολύ η αφόρητη βαρεμάρα που νιώθαμε, έδιναν φτερά στα πόδια μας. Στην ευθεία που απλωνόταν ακριβώς μετά το σχολείο, κατάλαβα ότι ο Κεντέρης δεν είναι ο πιο γρήγορος άνθρωπος στην Ελλάδα.

Ο γυμναστής

Εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά και εμείς μαζί της. Ο γυμναστής τόσο του Γυμνασίου όσο και του Λυκείου ήταν η απόλυτη cult φιγούρα στο σχολείο, στη γειτονιά, γενικώς στην περιοχή. Ώρες ώρες, πιστεύω ότι τα ΤΕΦΑΑ κάνουν πειράματα για λογαριασμό της CIA. Μόνο έτσι εξηγείται ότι ο καθένας από εμάς έχει να διηγηθεί μία ξεκαρδιστική ιστορία για τον γυμναστή του. Ο δικός μου φορούσε ένα κόκκινο άνορακ χειμώνα-καλοκαίρι, μιμούμενος το ίνδαλμα του, τον αδαμάντινο Αλκέτα Παναγούλια.

Το κενό

Μία συνηθισμένη μέρα στο σχολείο μπορούσε να γίνει η καλύτερη της εβδομάδας και του μήνα εάν ξαφνικά μάθαινες ότι η φιλόλογος λόγω ενός οικογενειακού προβλήματος, θα απουσίαζε για κάποιο αδιευκρίνιστο διάστημα. Φρόντιζες να τρέξεις στο καπνιστήριο και να πικάρεις τους φίλους σου που θα έκαναν γαργάρα το 7ωρο. Συνήθως, δεν γύριζες αρτιμελής στο σπίτι.

Ο σπασίκλας που βγάζει μέσο όρο 15

Ζητούσε από την μητέρα του να τον ξυπνήσει τα άγρια χαράματα προκειμένου να κάνει επανάληψη όλα τα μαθήματα. Δεν έφευγε ποτέ στις ομαδικές κοπάνες, καθόταν μια ζωή στο πρώτο θρανίο και ζήλευε μέχρι θανάτου τους δύο απουσιολόγους. Ο μοναδικός Χλαπάτσας δεν πιάνει μία μπροστά του, χάνει με ελάχιστες ρουφιανιές διαφορά.

Οι τακτικές επισκέψεις στον διευθυντή

Πλην μετρημένων εξαιρέσεων, οι διευθυντές που κατά καιρούς μας φώναζαν στο γραφείο τους για να μας φοβερίσουν, δεν πείραζαν ούτε μυρμήγκι. Αυτή καθεαυτή η μαλθακότητά τους ήταν το πάτημα που χρειαζόμασταν για να μετατρέψουμε το σχολείο σε κοινόβιο. Κολλούσαμε αφίσες του Σώτη Βολάνη στον τοίχο και ξηλώναμε τις πόρτες. Κουρασμένος από τα ουρλιαχτά μας στο σχολείο και από εκείνα της γυναίκας του στο σπίτι, ξάπλωνε στην ορθοπεδική πολυθρόνα του και έπαιζε φιδάκι στο κινητό. Κολλούσε ακόμη και στις πίστες.

Οι ζωγραφιές στο θρανίο

Στην ιστορία του θεσμού που ονομάζεται σχολείο, το θρανίο υπήρξε το πολυτιμότερο άχρηστο αντικείμενο για το οποίο μπορούσε να ξεσπάσει καβγάς. Και όχι άδικα. Είχε την προσωπική σου υπογραφή, την προσωπική σου σφραγίδα και κανείς δεν είχε το δικαίωμα να την οικειοποιηθεί. Συνθήματα, ζωγραφιές, βρισιές, φράσεις από βιβλία, από ταινίες, από κόμικς ήταν μερικές μόνο από τις καλλιτεχνικές σου παρεμβάσεις. Και μόνο στη θύμησή τους, ανατριχιάζεις από υπερηφάνεια.

Οι καταλήψεις

Φωτογραφία: Eurokinissi

Οι σχολικές καταλήψεις είναι ένα δωρεάν μάθημα ζωής. Χωρίς διάθεση υπερβολής, είναι πιθανότατα ό,τι καλύτερο συνέβη στα μαθητικά σου χρόνια, από όποια οπτική και εάν επιχειρήσεις να το αναλύσεις. Οι μισοί και κάτι παραπάνω υποστηρικτές της κατάληψης πήγαιναν για καφέ ή έπαιζαν τάβλι σε κάποια ξεχασμένη γωνία του σχολείου. Όσοι έμεναν πίσω, πλήρωναν τα σπασμένα. Α, και τον ντελιβερά που έφερνε την παραγγελία παρακάμπτοντας τον σκόπελο του αχανούς σκοταδιού.

Η πρώτη μέρα

Είχαμε κάνει τα μπάνια μας, είχαμε ξεκουραστεί, είχαμε ξοδέψει όλα τα απογεύματα μας σε σκοτωμένες βόλτες και προφανώς δεν ήμασταν έτοιμοι για τη νέα σχολική σεζόν. Παρόλα αυτά, μας θέριζε η αγωνία και η περιέργεια για την ημέρα του αγιασμού. Θα βλέπαμε ξανά τους αγαπημένους μας φίλους, θα οργανώναμε ένα πιο φρέσκο και λιγότερο αλάνθαστο σχέδιο κατεδάφισης του σχολικού κτιρίου και θα βαθμολογούσαμε τις καινούριες μας συμμαθήτριες. Αυτές που περνούσαν με άριστα το τεστ, μας έκαναν την καρδιά χίλια κομμάτια. Ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που ευχόμασταν να ανοίξουν τα σχολεία.

Το ‘προσήλθε’ στο απουσιολόγιο

Το 10 το καλό.  Πολλά άχαρα πρωινά το πάπλωμα παραήταν βαρύ και το ξελαρύγγιασμα του ξυπνητηριού μία κακή παρένθεση. Όταν η ανυπόμονη καθηγήτρια ξεκινούσε το μάθημα, εσύ καλά-καλά δεν είχες σηκωθεί από το κρεβάτι. Έφτανες αλαφιασμένος  και πέταγες την χειρότερη δυνατή ατάκα που θα μπορούσες: “Και τι έγινε που άργησα μισή ώρα;” Για να μπαλώσεις τις δεκάδες μονόωρες απουσίες σου, έταζες ανεκπλήρωτους έρωτες στην κοντούλα απουσιολόγο με τις μπούκλες και τα σιδεράκια. Σε πόσο έσχατο σημείο φτάναμε για ένα ‘προσήλθε’ στο απουσιολόγιο;

Όσο βιώναμε το μαρτύριο του σχολείου (στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα), θεωρούσαμε ότι σπαταλούσαμε ανέξοδα 6 ώρες καθημερινά, ότι μας κλέβει οξυγόνο. Κακώς είχαμε αυτή την απατηλή εντύπωση. Δεν χάσαμε μόνο, κερδίσαμε κιόλας. Κερδίσαμε τις αναμνήσεις που θα ανασύρουμε σε κάθε δύσκολο βράδυ της ζωής μας. Και θα γελάμε μέχρι δακρύων, μέχρι τελικής πτώσης.

Κεντρική φωτογραφία: Eurokinissi