To La Vache qui rit ήταν το πρώτο μας παιχνίδι

Λαβάς κιρί. Έτσι το μάθαμε, έτσι το αγαπήσαμε όταν ήμασταν 5 ετών και έλειπαν όλοι από το σπίτι και ανοίγαμε το ψυγείο ψάχνοντας τη μαγική στρογγυλή θήκη με τα τρίγωνα τυράκια. Αν το έκανες κι εσύ, θα θυμάσαι την ενοχή αυτής της διαδικασίας.

Μάντεψε τι κάναμε. Τα τρώγαμε σκέτα.

Έχω πει σε ανύποπτο χρόνο -όταν σίγουρα ο Στέφανος Τριαντάφυλλος δεν άκουγε γιατί νιώθει περίεργα κάθε φορά που μιλάω για φαγητό– ότι το 75% ενός φαγητού ή ενός φαγώσιμου είναι η εμφάνισή του και το κατά πόσο εγγράφεται στον εγκέφαλό σου ως παιχνίδι, ή έστω όψιμο παιχνίδι.

Βασισμένος σε αυτή τη θεωρία που κάποτε θα αναγνωριστεί και τα εγγόνια μου θα βγάλουν πολλά λεφτά από τα δικαιώματα, το La Vache Qui Rit είναι η επιτομή του φαγώσιμου-παιχνιδιού.

Δες το. Πάρε ένα τριγωνάκι, βγάλ’ το από τη θήκη -όσο μεγαλύτερη η θήκη, τόσο καλύτερα για όλους- και περιεργάσου το. Από την κόκκινη γραμμή πάνω στο αλουμινόχαρτο που το σκίζει γύρω γύρω μέχρι το αυστηρό τρίγωνο του τυριού, υπάρχει παιχνίδι, παιχνίδι και παιχνίδι.

Αυτό δεν σημαίνει ότι εγκαταλείψαμε την ‘Αγελάδα που Γελάει’ μεγαλώνοντας. Αρχίσαμε Συγγνώμη, μισό λεπτό. ‘Αγελάδα που Γελάει’. Μάλιστα. Ευχαριστούμε την Ελληνική Ομοσπονδία Μεταφραστών που δεν μπήκε στον κόπο να παίξει με τον τίτλο. Τα παιδάκια θα έβαζαν τα κλάματα, δεν θα μπορούσε να τα συνεφέρει κανείς.

Που λες, δεν το εγκαταλείψαμε το La Vache Qui Rit μεγαλώνοντας. Αρχίσαμε να το παίρνουμε από το σουπερμάρκετ, όταν αρχίσαμε να πηγαίνουμε μόνοι μας στο σουπερμάρκετ. Ήταν σταθερά μέσα στο ψυγείο μας -αυτό και καμιά εξάδα μπύρες- όταν μείναμε μόνοι μας σε ένα σπίτι. Είναι ακόμα εκεί, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

(Με τρώει το χέρι μου να γράψω για έναν φίλο μου απ’ τα Αγγλικά που σε μια καθιερωμένη ανταλλαγή δώρων τα Χριστούγεννα στο φροντιστήριο, είχε πακετάρει τρία 24άρια La Vache Qui Rit και τα πρόσφερε σε ένα κορίτσι, που δυστυχώς δεν τα εκτίμησε όσα θα ‘πρεπε. Γυναίκες).

Μια από τις πιο βασικές παρερμηνείες ονομάτων και στίχων -για να τα λέμε και όλα- ήταν το ‘λαβάς τυρί’ αντί για ‘λαβάς κιρί’. Μια άλλη που μας ταλαιπώρησε ως νεαρούς ήταν αυτή στο στίχο ‘Αλίκη Μπουμπουνέα’ του 90s άσματος ‘Informer’, που κανονικά έλεγε ‘A licky boom boom down’.

Έπειτα είναι και αυτή η κλασική διαφήμιση από το 1988 με το τζινγκλάκι που τραγουδάμε ακόμα όταν βρισκόμαστε με τους παιδικούς μας φίλους. (Όχι, αλλά ήθελα να προσθέσω στη νοσταλγία). Μπορεί να μην φιλοξενούσε τα τριγωνάκια, αλλά ο τρόπος που τραγουδήθηκε είναι τόσο γηπεδικός που μας έκανε φανατικούς. Δεν θέλαμε και πολύ, μικρά παιδιά, έβραζε το αίμα μας.

Πρόσφατα είδαμε και ένα υπεραναλυτικό βίντεο της διαδικασίας παραγωγής του τρίγωνου τυριού, που φαντάζομαι ότι αν τη βλέπαμε στα 12, θα παρατούσαμε τις κασέτες με τον Robocop και τον Terminator και θα το βάζαμε και θα το ξαναβάζαμε συνέχεια.

Αυτό:

Αν η αγάπη για τα τυριά είναι κάτι με το οποίο γεννιούνται οι περισσότεροι άνθρωποι, να διευκρινίσουμε κάπου εδώ ότι εγώ είμαι ξεκάθαρα με τους λιγότερους. Δεν μου αρέσουν τα τυριά και έχω σαφέστατο πρόβλημα με τα μαλακά τυριά.

(Στέφανε, σταμάτα να διαβάζεις).

Η διαφορά στη συμπεριφορά όσον αφορά το La Vache Qui Rit έγκειται στο ότι κι εγώ, όπως χιλιάδες άλλοι 30άρηδες, μεγαλώσαμε παράλληλα με αυτό.

Εντάξει, δεν γίναμε και 45 ετών, όπως το συγκεκριμένο τυρί, αλλά κατάλαβες.

Λαβάς κιρί στα ψυγεία μας, λαβάς τυρί στις καρδιές μας. Και τότε, και τώρα. Η κόκκινη γραμμή να σκίζει το αλουμινόχαρτο και τα υπόλοιπα (το ψωμί, τις φρυγανιές και το μαχαίρι) τα βρίσκουμε.