Παράξενο πράγμα το υποσυνείδητο. Εκεί που δεν το περιμένεις, μπορεί να φέρει στον ύπνο σου τέρατα, θείος που έχεις να δεις χρόνια, τους μεγαλύτερους φόβους σου και την πρώτη αγάπη της ζωής σου. Κι όλα αυτά, στο ίδιο όνειρο.
Οι δημοσιογράφοι του Oneman θυμούνται το πιο παράξενο, το πιο άρρωστο και τραβηγμένο όνειρο που έχουν δει, ή βλέπουν τακτικά στη ζωή τους. Οι ονειροκρίτες σκίζονται μόνοι τους από σεβασμό.
Κυλούσε σαν ρόδα στον Πειραιά, ο Γιάννης Δημητρέλλος
1993, η Πλατεία Καρπάθου στην Καλλίπολη του Πειραιά είναι το μέρος που θέλω να βρίσκομαι κάθε βράδυ. Εκεί μπορούσες να κάνεις ανταλλαγές αυτοκόλλητων panini, να δώσεις έναν τετραπλό Καλλιτζάκη για να πάρεις έναν Χαντζίδη, έναν Αλεξανδρή για έναν Τουρσουνίδη.Εκεί μπορούσες να παίξεις ποδόσφαιρο μέχρι τα γόνατα σου να γεμίσουν πληγές. Ένα βράδυ, βρέθηκα με την μπάλα στα χέρια μου στην κατηφορική διασταύρωση που οδηγεί αριστερά προς την Αγιά Παρασκευή και παρακάτω, καταλήγει στην Πειραϊκή. Το έδαφος κάτω από τα πόδια μου άρχισε να συσπάται, το έδαφος προκαλούσε δονήσεις που έκαναν τα πόδια μου να γονατίσουν. Ξαφνικά κυλούσα προς τα κάτω, σε έναν έρημο δρόμο, χωρίς σταματημό. Φωνή δεν είχα για να φωνάξω ‘βοήθεια’, μόνο τα αυτιά μου άκουγαν τον ήχο του σώματος μου να κυλάει σαν ρόδα. Ξαφνικά βρισκόμουν στην Πειραϊκή, με τα αυτοκίνητα να περνούν γύρω μου με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Δοκιμάζω να σηκωθώ.
1.2,.3, μάτια ανοιχτά, ταχυπαλμία, σκοτάδι γύρω μου, μαξιλάρι κάτω από το κεφάλι. Όνειρο. Το όνειρο αυτό έκανε guest εμφανίσεις και πολλά ακόμα βράδια, τουλάχιστον για τα επόμενα δυο χρόνια. Η μόνη επεξήγηση που μπορώ να του δώσω, ήταν εκείνη η στιγμή που γυρνώντας από το σχολείο, είχα δει την γιαγιά μου να ξεπροβάλλει στον ορίζοντα και να πλησιάζει προς εμένα για να πάμε μαζί σπίτι. Εκείνο το πρωί είχα την Αλκμήνη να πέφτει ξαφνικά με τα γόνατα στη μέση του δρόμου, παθαίνοντας ένα σοβαρό στραμπούληγμα στον αστράγαλο της.
Σήμερα ζωή στον Πειραιά, σπάνια όμως περνάω από την πλατεία Καρπάθου.
Έβλεπε όνειρο, μέσα στο όνειρο ο Γιάννης Μπαϊρακτάρης
Η αλήθεια είναι ότι δεν βλέπω συχνά όνειρα ή τουλάχιστον δεν τα θυμάμαι το επόμενο πρωί. Τις ελάχιστες φορές που μου μένει χαραγμένο στο μυαλό κάποιο έχει σίγουρα να κάνει με τρομακτικά γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στην πόλη ή στο σπίτι μου. Φυσικές καταστροφές, σεισμοί, πλημμύρες, πυρκαγιές, ληστείες, δολοφονίες, τέτοια πάνω κάτω, στα οποία προσπαθώ να κάνω τον ήρωα, άλλοτε με ευχάριστα και άλλοτε με δυσάρεστα αποτελέσματα. Σ’ ένα όνειρο που θυμάμαι χαρακτηριστικά, το οποίο είχα δει πριν μερικά χρόνια (πρέπει να είχα καεί στα επεισόδια της 10ης Εντολής δεν εξηγείται αλλιώς), ήμουν λέει στον καναπέ του σπιτιού μόνος μου, μετά τα μεσάνυχτα και ξαφνικά σπάνε το παράθυρο τρεις κουκουλοφόροι με λοστούς, μπαίνουν μέσα και καταστρέφουν ότι βρίσκουν μπροστά τους. Εγώ τρέχω στην κουζίνα, προκειμένου να πιάσω ένα μαχαίρι για να επιτεθώ, όμως ένα από αυτούς με καταλαβαίνει και με τρυπάει με ένα αιχμηρό αντικείμενο στο στομάχι.
Πέφτω κάτω, όλα θολώνουν, το ταβάνι αρχίζει να γυρίζει και κάπου εκεί σηκώνομαι ιδρωμένος από το κρεβάτι. Δεν είχα καταλάβει ωστόσο, ότι έβλεπα όνειρο, μέσα στο όνειρο (δεν ξέρω πως γίνεται αυτό). Νόμιζα ότι όντως είχα ξυπνήσει και όλα είχαν σβήσει, αλλά ο εφιάλτης ξαναζωντάνευε και η επίθεση γινόταν εκ νέου. Ήμουν σε τόσο βαθύ ύπνο εκείνο το βράδυ, που πρέπει να είχα παλέψει για να ξυπνήσω τελικά στα αλήθεια. Δε σου κρύβω ότι αφότου άνοιξα τα μάτια μου, έμεινα μερικά δευτερόλεπτα ακίνητος στο κρεβάτι, για να βεβαιωθώ ότι δεν ονειρεύομαι ακόμα.
Πετούσε με τζετ σκι πάνω από την Τουρκία, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής
Βλέπω παράξενα όνειρα συνεχώς. Τις προάλλες πάλι έβλεπα ότι ήθελα να προλάβω τα γενέθλια κολλητού αλλά για κάποιο λόγο βρέθηκα στη φυλακή και αγχώθηκα για το αν θα φτάσω στην ώρα μου. Τα περισσότερα όνειρα δεν τα θυμάμαι καν παρά μόνο ελάχιστα καρέ, όμως υπάρχει ένα που το είχα δει χρόνια πριν και το θυμάμαι έντονα και ζωντανά ακόμα.
Ήμουν με κολλητό και συμμαθητή μου πάνω σε ένα τζετ σκι σε ελληνικό νησί και από κάτω μας βλέπαμε την Τουρκία. Μετά από λίγο, το τζετ σκι άρχισε να πετάει και βλέπαμε όλη τη χώρα (την οποία τότε δεν είχα καν επισκεφτεί στη ζωή μου) από ψηλά, με ιπτάμενα χαλιά να πετάνε δίπλα μας. Δεν θυμάμαι πώς κατέληξε το όνειρο, αλλά η εμπειρία του να πετάς με τζετ σκι ήταν για κάποιο λόγο τρομερή. Αυτούς που ήταν πάνω στα χαλιά πάλι, δεν τους ρώτησα ποτέ.
Τρυποφοβικό εφέκτ ο Νίκος Σταματίνης
Υπάρχει ένα όνειρο που με είχε στοιχειώσει για πολλά χρόνια, αφότου το είχα δει γύρω στην ηλικία των 6. Στο όνειρο αυτό θυμάμαι μια γυναίκα να είναι στο σπίτι μας και να δουλεύει μάλλον ως νταντά (;) -ομολογουμένως ντανταϊστικό όνειρο χεχε- η οποία γενικά ήταν πολύ αυστηρή. Παρεμπιπτόντως, εγώ σε πολύ μικρή ηλικία, όταν νευρίαζα, είχα το συνήθειο να ανοίγω την ντουλάπα και να πετάω πράγματα κάτω. Ε σε αυτό το όνειρο πρέπει να στήθηκε κάθε ενοχικό σύμπλεγμα που έχω μέχρι τώρα για τις πράξεις μου αυτές. Σε κάποια φάση, η κυρία άρχισε να μου φωνάζει γιατί είχα αφήσει τα παπούτσια μου κάπου εκτός παπουτσοθήκης. Όταν πήγα να τα βάλω στη θέση τους, νευριασμένος, τα χτύπησα δυνατά. Η παπουτσοθήκη έπεσε, αφού βέβαια έγινε γιγαντιαία (παιδικό όνειρο ήταν), επάνω στην άγνωστη κυρία που είχε επινοήσει το υποσυνείδητό μου. Όταν σηκώθηκε, είχε γεμίσει παντού μάτια. Σε όλο της το σώμα. Φρίκη. Μου φώναξε ότι εγώ έφταιγα και ότι κάθε παπούτσι είναι και ένα μάτι.
Είκοσι και κάτι χρόνια μετά βγήκε η ψυχοσύνθεσή μου και στις 30 του μήνα βγαίνει ο νέος δίσκος των Tool.
Ποτέ δεν έφυγε από το Καραμανδάνειο, ο Πάνος Κοκκίνης
Μέχρι πέρυσι το καλοκαίρι δεν έβλεπα εφιάλτες ποτέ. Σκεφτόμουν απλώς, πριν κλείσω τα μάτια μου, σε τι ταινία θέλω να γίνω ήρωας (συνήθως κάτι με ζόμπι). Τα έκλεινα. Και γινόμουν. Από πέρυσι και μετά, όταν η 8χρονη κόρη μου νοσηλεύτηκε ένα μήνα με οξεία εγκεφαλίτιδα στο Καραμανδάνειο της Πάτρας, δεν έχει περάσει νύχτα που να μην ξυπνάω ιδρωμένος βλέποντας τον ίδιο εφιάλτη. Ότι δεν έφυγα ποτέ μου από το συγκεκριμένο νοσοκομείο (για τους γιατρούς του οποίου μόνο θαυμασμό και ευγνωμοσύνη νοιώθω). Ότι συνεχίζω να περιμένω κάθε μεσημέρι με αγωνία να περάσουν για να μου πουν αν και πότε θα γίνουμε καλά. Ότι συνεχίζω να κάνω μάταια βόλτα πάνω κάτω στους ίδιους διαδρόμους, ανήμπορος να κάνω οτιδήποτε ουσιαστικό. Ότι συνεχίζω να μην γνωρίζω αν το επόμενο ξημέρωμα θα με βρει να είμαι ακόμη πατέρας ή όχι. Γιατί οι πραγματικοί εφιάλτες είναι εκείνοι στους οποίους καταλήγεις να είσαι απλά κομπάρσος.
Ο στρατός τελείωσε, ή μήπως όχι,για τον Γιάννη Φιλέρη
Δεν είναι ακριβώς το πιο άρρωστο όνειρο που έχω δει, αλλά ένας εφιάλτης, πολλές φορές, επαναλαμβανόμενος ειδικά σε περιόδους άγχους.
Όταν τον Σεπτέμβριο του 1989 παρουσιάστηκα στην Δ μοίρα του Κέντρου Εκπαιδεύσεως Πυροβολικού (ΚΕΠΒ,οε, οε), το φύλλο πορείας που μου είχε βγάλει η στρατολογία είχε μια παρένθεση : (ΑΝΥΠ). Δηλαδή ανυπότακτος. Επειδή είχα πάρει αναβολή μέσω ναυτικού φυλλαδίου, αλλά ποτέ δεν είπα “μάνα θα παω στα καράβια”, τα τρία χρόνια που δεν παρουσιάστηκα στην ώρα μου μετατράπηκαν σε 24 μήνες πρόσθετη θητεία,
Αυτή ήταν η απάντηση στην ερώτησή μου “τι σημαίνει ανυπότακτος”. Κανονικά, έπρεπε να περάσω στρατοδικείο και να εξαγοράσω την την ποινή μου. Η … καλή διαγωγή μου, ωστόσο, στην 180ΜΚΒ ΧΩΚ, τα εκατοντάδες απολυτήρια που έγραψα και απολύθηκαν ένα σωρό φαντάροι (παλιότεροι από μένα) συν μερικές προσκλήσεις για αγώνες μπάσκετ που προμήθευα την ηγεσία του στρατοπέδου έκαναν το θαύμα τους.
Ο ανθυπασπιστής Κετσελίδης, ένας από τους καλύτερους ανθρώπους που γνώρισα στη ζωή μου, φρόντισε το θέμα χωρίς καν να το καταλάβω. “Μην ανησυχείς. Αρκεί να γράφεις απολυτήρια…” μου είπε και η παρένθεση εξαφανίστηκε.
Στον ύπνο μου, όμως, πολλές φορές από τότε που απολύθηκα (Μάρτιος 1991) βλέπω, ξεκάθαρα, ένα νέο φύλλο πορείας να με καλεί επειγόντως για πρόσθετη θητεία 24 μηνών, στην αρχή, με το πέρασμα των ετών και σεβόμενος την ηλικία μου, αναθεώρησα απόψεις φτάνοντας … στα τρία-τέσσερα μηνάκια.
Από μέσα μου αναρωτιέμαι “ρε ζώον τι βλέπεις πάλι, αφού πήγες στρατό και απολύθηκες κανονικά”, αλλά …στο επίσημο όνειρο, φοράω πάλι τα χακί και πάω. Μία στη Θήβα (σ.σ τώρα με Κώστα Μανιάτη, θα βλέπω πιο πολύ το ΚΕΠΒ, για να έρχεται ο beatbukowski στο επισκεπτήριο), μια στην 95 ΜΕΑ στην Παστίδα της Ρόδου και μία πίσω στο Καπανδρίτι. Άλλες φορές, βλέπω, ότι περνάει και η πρόσθετη θητεία, αλλά έχω χάσει τον σάκο ή το όπλο μου. Για ένα περίεργο λόγο δεν έχω δει ποτέ το στρατοδικείο, ίσως αν πιεστώ να με δω λίγο σε στυλ Βαρτάνη, Ψάχου κλπ. Τρεχαγυρευόπουλος.
Αφού ζω κοιμώμενος ένα ψυχόδραμα, ξυπνάω κανονικά, γελάω σαρδόνια και λέω “ψαρούκλες έχω απολυθεί”. Κι έχουν περάσει 28 χρόνια (βοήθειά μας…)
Κεντρική φωτογραφία: 123RF